Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει ο «προβληματισμός» που βρίσκεται διάχυτος σε διάφορα σημεία του κειμένου για τα πολύ θολά όρια ανάμεσα στην ιμπεριαλιστική ειρήνη και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη.

Συγκεκριμένα, το κείμενο, δίπλα στην «αναγέννηση των παραδοσιακών πολιτικών πυγμής, που περιλαμβάνουν τη χρήση στρατιωτικών μέσων για την προώθηση των εθνικών συμφερόντων και τις σημαντικές προσπάθειες εξοπλισμών», καταγράφει τη δράση των κάθε λογής μηχανισμών και των «επιχειρήσεων αποσταθεροποίησης» (βλέπε «πολύχρωμες επαναστάσεις» κ.ο.κ.) με το εξής χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Επιπρόσθετα, μη-κρατικοί παράγοντες και συγκεκριμένα κράτη καταφεύγουν σε μεθόδους "υβριδικού" πολέμου. Αυτός περιλαμβάνει τη χρήση στρατιωτικών μέσων κάτω από το κατώφλι του συμβατικού πολέμου. Ο σκοπός είναι η υπονόμευση ενός κράτους με ένα συγκαλυμμένο τρόπο. Αυτή η προσέγγιση συνδυάζει διαφορετικά πολιτικά και στρατιωτικά μέσα και εργαλεία, με έναν τρόπο ο οποίος δεν αποκαλύπτει τις πραγματικές επιθετικές προθέσεις, έως ότου όλα τα μέρη του παζλ να έχουν συμπληρωθεί...».

«Οι υβριδικές τακτικές», λέει το κείμενο, μιλώντας για τις νέες μορφές που παίρνει ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος «θολώνουν τα όρια ανάμεσα στον πόλεμο και την ειρήνη (...). Οι ρόλοι του επιτιθέμενου και της αμυνόμενης παράταξης γίνονται εσκεμμένα δυσδιάκριτοι. Η πρόθεση είναι να καθυστερήσουν ή να αποφύγουν εντελώς την άμεση και αποφασιστική απάντηση του κράτους που βρίσκεται υπό επίθεση και της διεθνούς κοινότητας».

Ενδεικτικό, εξάλλου, είναι και το πώς αυτός ο «θολός» πόλεμος - επέκταση της ιμπεριαλιστικής ειρήνης αξιοποιείται και για συνολικότερα μέτρα θωράκισης της αστικής εξουσίας με το προχώρημα μιας σειράς μέτρων καταστολής, αλλά και στοίχισης των λαών πίσω από τα συμφέροντα των καπιταλιστών: «Η επιτυχής πρόληψη των υβριδικών απειλών επιτάσσει την κρατική και κοινωνική αντοχή», γράφεται στο κείμενο, που περιγράφει μια σειρά από μέτρα όπως «ένα αποτελεσματικό σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης», βασισμένο «σε ένα ακριβές και ευέλικτο σύστημα δεικτών και ισχυρές αναλυτικές ικανότητες».

Οι παραδοχές αυτές επιβεβαιώνουν την ανάγκη η εργατική τάξη κάθε χώρας να μη σέρνεται πίσω από τους φανερούς ή «δυσδιάκριτους» σχεδιασμούς των διαφόρων τμημάτων της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, αλλά να χαράξει τη δική της αυτοτελή γραμμή πάλης και εξόδου από τα «θολά ναρκοπέδια» του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της ιμπεριαλιστικής «ειρήνης».