Στον Κλέφτη | ΙΣΤΟΡΙΑ

ΙΣΤΟΡΙΑ

Στον Κλέφτη

Η κορφή Κλέφτης

«Ο εχθρός έφθανε στην απόσταση των 3 - 5 μέτρων, πάνω στα οπλοπολυβολεία μας και οι μαχητές μας δεν έφευγαν, πιάνονταν στα χέρια μαζί του και έδιναν έτσι τη δυνατότητα να επεμβαίνει η εφεδρεία για να απωθεί και να τον ανατρέψει (...) στις περισσότερες φορές οι μάχες με πυρά πεζικού δίνονταν στην απόσταση των 30 - 50 μέτρων και κάτω. Σ' αυτό συντελούσε και το δασωμένο έδαφος γιατί μπορούσε ο εχθρός καλυπτόμενος στους κορμούς των δέντρων να πλησιάζει πολύ στις θέσεις μας (...) οι αντεπιθέσεις μας στον Κλέφτη από την αρχή έγιναν το μέσο της ανατροπής του εχθρού (...) είχαμε περιπτώσεις όπου ο αξέχαστος ήρωας λοχαγός Ανδρέας Μήτσου (Ανδρούτσος) μέσα σε μία μέρα έκανε 6-8 αντεπιθέσεις» (η περιγραφή στο περιοδικό «Δημοκρατικός Στρατός»).

Ο Κλέφτης, μαζί με τον Πύργο Στράτσανης και την Μπολιάνα συναποτελούν τη δυτική πύλη του Γράμμου. Παίζουν καθοριστικό ρόλο για τον έλεγχο της κοιλάδας του Σαραντάπορου. Ο Κλέφτης ελέγχει τις διεισδύσεις από και προς Ηπειρο από την πλευρά της Κόνιτσας δυτικά και της Πυρσόγιαννης βορειοανατολικά.

Τον Κλέφτη τον υπερασπίστηκε η 105η Ταξιαρχία του ΔΣΕ. Οι αμυντικές του θέσεις και τα τμήματα του ΔΣΕ που μάχονταν άλλαξαν αρκετές φορές ανάλογα με την εξέλιξη των επιχειρήσεων. Εδώ έδρασαν το Τάγμα Αλευρά, το Τάγμα Πάνου και το Τάγμα Παλαιολόγου. Οι μάχες για την κατάληψή του από τον αστικό στρατό άρχισαν στις 21 Ιούνη του 1948 από την πλευρά της Κόνιτσας. Ο εχθρός διέθεσε δύο Ταξιαρχίες, 20-25 πυροβόλα και 8-12 αεροπλάνα που επιχειρούσαν καθημερινά. Οι μάχες κράτησαν 42 μέρες. Την 1/8/48 τα τμήματα του ΔΣΕ ύστερα από διαταγή του ΓΑ ανασυντάχτηκαν προς Ταμπούρι, Οξιά, Γύφτισσα. Η δυτική πλευρά του Κλέφτη και η κορυφή του δεν ξαναφύτρωσαν ποτέ από τα βλήματα των ναπάλμς που δέχτηκαν.