Συμφωνώ με την κατεύθυνση των ΘΕΣΕΩΝ για το περιεχόμενο του 17^ου Συνεδρίου, που είναι η ισχυροποίηση του κόμματος, με τελικό στόχο τη λαϊκή συμμαχία και το σοσιαλισμό και θα ήθελα να εκφράσω ορισμένες σκέψεις, πιστεύοντας ότι θα βοηθούσαν στην κατεύθυνση αυτή, ορμώμενος από την εμπειρία της ζωής και δράσης της Κομματικής Οργάνωσης της Λήμνου.

Αν λάβουμε υπόψη «τη μεγάλη πολιτική - εκλογική αναμέτρηση ως παράγοντα που συμβάλλει ποσοτικά και ποιοτικά, για να απεγκλωβίζονται συνειδήσεις από την κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική, γεγονός που θα εκφραστεί ως βαθμός πολιτικής ωριμότητας με την ψήφο στο κόμμα», («Η ΚΟΒ και η σημασία της για το κόμμα», Κυριακάτικος «Ριζοσπάστης» της 17/10), τότε η πολιτική ισχυροποίηση της κομματικής οργάνωσης της Λήμνου θα πρέπει να είναι δεδομένη αφού από τις εκλογικές αναμετρήσεις (βουλευτικές - ευρωεκλογές) του 1993 μέχρι σήμερα, υπάρχει σταθερή άνοδος του κόμματος, με εξαίρεση τις πρόσφατες βουλευτικές (πτώση κατά μισή εκατοστιαία μονάδα), που όμως συνοδεύτηκε από σημαντική άνοδο σε ψήφους και ποσοστά στις ευρωεκλογές (ακόμη και σε σύγκριση με τις ευρωεκλογές του 1999).

Ομως, η εικόνα αυτή δε συνάδει με την «καθημερινή δράση» (στο ίδιο κείμενο του Κυριακάτικου «Ριζοσπάστη») της κομματικής οργάνωσης συνολικά και των ΚΟΒ ειδικότερα, που είναι πολύ αδύνατη, κυρίως στον οργανωτικό τομέα και τον τομέα της ιδεολογικοπολιτικής ισχυροποίησης των κομματικών μελών, ορισμένα από τα οποία αδρανοποιήθηκαν ή και αποχώρησαν ουσιαστικά από τις ΚΟΒ που ανήκαν, μέχρι και τις πρόσφατες εκλογές για την Τοπική και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση.

Αυτή η αντίθεση μπορεί να είναι άξια απορίας και διερεύνησης ή και ανησυχητικό σημάδι για τη μελλοντική πορεία του κόμματος στο χώρο της Λήμνου. (Δεν ξέρω αν αυτό το πρόβλημα υπάρχει και σε άλλες κομματικές οργανώσεις πανελλαδικά).

Βέβαια, η παρέμβαση και η δράση του κόμματος στους μαζικούς φορείς και η δράση του σε καμπανιακού χαρακτήρα εξορμήσεις που γίνονται στα πλαίσια πανελλαδικών εξορμήσεων του κόμματος, είναι σημαντική και αντανακλά τον προσανατολισμό των στελεχών στο ενδιάμεσο καθοδηγητικό όργανο (Αχτιδική Επιτροπή), που στο μεγαλύτερο μέρος τους δρουν και ανταποκρίνονται περισσότερο στα καθήκοντά τους που απορρέουν από τη συμμετοχή τους στα εργατικά σωματεία και τους μαζικούς φορείς, που είναι πολλά και σημαντικά και έτσι πρέπει να είναι. (ΘΕΣΕΙΣ, σελ. 54).

Ομως, εδώ μπαίνει το πρόβλημα της κατανομής των ευθυνών και της διευθέτησης του χρόνου που θα πρέπει να κάνει ένα στέλεχος, ώστε να συμβάλλει σε όλα τα καθήκοντα που μπαίνουν, είτε οργανωτικά (κριτήρια στελεχών ΘΕΣΕΙΣ, σελ. 57), είτε αυτά που αφορούν τη δράση των κομμουνιστών στους μαζικούς φορείς.

Δεν μπορεί, για παράδειγμα, κάποιος που είναι χρεωμένος σε μια σειρά μαζικούς φορείς (και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να έρθει σε επαφή με εκατοντάδες εργαζόμενους και να συσπειρώσει στο ΠΑΜΕ ή να κάνει και στρατολογίες), να είναι και χρεωμένος με την καθοδήγηση κάποιας ή κάποιων ΚΟΒ ή να έχει και άλλες ευθύνες ταυτόχρονα (κοινοβουλευτική δράση, δημοσιογραφική δράση, δράση στην ΤΑ). Αυτό οδηγεί στην κούραση, στα λάθη ή και στην παραίτηση. Βέβαια, συμφωνώ με τη θέση ότι ένα στέλεχος πρέπει να έχει την ικανότητα να συνδυάζει την οργανωτική με την ιδεολογική και μαζική δράση, αλλά αυτή η γενική θέση νομίζω θα πρέπει να εξειδικεύεται περισσότερο και να έχει κάποια όρια. Μπορεί ένα στέλεχος που είναι χρεωμένο με την οργανωτική δουλιά να συμμετέχει στο σωματείο του και να έχει ανάλογη δράση, χωρίς όμως να φτάσει να είναι συνδικαλιστικό στέλεχος. Και ανάλογα, ένα συνδικαλιστικό στέλεχος θα συμμετέχει ως κομματικό μέλος στην ΚΟΒ του χώρου του, θα μεταφέρει την πείρα του από τη δράση του στο συνδικάτο, όχι όμως να είναι και στέλεχος χρεωμένο με οργανωτική δουλιά.

Τελικά, μια καλύτερη διευθέτηση στην κατανομή των χρεώσεων και των ευθυνών των κομματικών στελεχών, ώστε να μπορούν να ανταποκρίνονται σ' αυτά που τους χρεώνουν (και να μην αισθάνονται ενοχές του στιλ «είμαστε καταχρεωμένοι τόσα χιλιάδες ευρώ στην ΚΕ λόγω της λειψής οικονομικής δουλιάς» ή «είμαστε η τελευταία κομματική οργάνωση πανελλαδικά»), πιστεύω ότι θα βοηθούσε στην επίτευξη των στόχων που θέτουν για το κόμμα οι ΘΕΣΕΙΣ. Και φυσικά αυτό θα πρέπει να γίνει σε συνδυασμό με την ανεβασμένη ιδεολογικοπολιτική στάθμη των στελεχών, στην οποία πρέπει να δοθεί βαρύτητα, όπως σωστά αναφέρεται και στις ΘΕΣΕΙΣ (σελ. 59).

Μαδυτινός Κώστας

Λήμνος

Σύντροφοι, θεωρώντας ως ύψιστο κομματικό καθήκον να συμβάλλω στη διαμόρφωση της πολιτικής του Κόμματός μας, ώστε ν' ανέβει ακόμα ψηλότερα, σας στέλνω το σημείωμά μου.

Ενα ζήτημα που απασχολεί το Κόμμα αλλά και μένα προσωπικά, είναι ο Πολιτισμός. Πραγματικά θλίβομαι βλέποντας τον πολιτιστικό μου περίγυρο. Θλίβομαι που βλέπω να προβάλλονται ξένα πρότυπα, αυτά της άρχουσας τάξης, να καταπατούνται οι ανθρώπινες αξίες και τα ιδανικά. Στόχος του ταξικού μας εχθρού, στα πλαίσια της «παγκοσμιοποίησης» και της «νέας τάξης», είναι να δημιουργήσει μοναχικά άτομα, με υποταγμένη συνείδηση στα συμφέροντά του. Το να έχει ο άνθρωπος ένα σπίτι, να τρώει, να πίνει, να τεκνοποιεί, είναι καθαρές ανθρώπινες λειτουργίες. Γίνονται όμως κτηνώδεις στην αφαίρεση που τις χωρίζει από την υπόλοιπη σφαίρα της ανθρώπινης δραστηριότητας και τις μετατρέπει σε μοναδικούς και τελικούς σκοπούς. Ο άνθρωπος πρέπει να παράγει πολιτισμό, νέες αξίες. Πολιτισμός θα πει δημιουργία. Φωτισμένη δημιουργία, που ψάχνει την αλήθεια, υπηρετεί το δίκιο, βοηθάει το λαό ν' αφυπνιστεί και να παλέψει για ένα καλύτερο αύριο. Εγώ προσωπικά σαν ποιήτρια και άνθρωπος των Γραμμάτων, αυτή μου την αντίληψη υπηρετώ, υπηρετώντας στην ουσία τους σκοπούς του Κόμματός μου.

Είμαι το μοναδικό κ.μ. στην Ενωση Συγγραφέων Ν. Σερρών που, χτυπώντας τη γροθιά μου στο μαχαίρι, δημοσιεύω ποιήματα, κείμενα και σκίτσα μου με πολιτικό, Μαρξιστικής - Λενινιστικής χροιάς περιεχόμενο. Βεβαίως δέχομαι και τα πυρά, αντιμετωπίζοντας το μένος των άλλων κονδυλοφόρων, που υπηρετούν με την πένα τους το σύστημα.

Φανταστείτε λοιπόν την πίκρα μου σύντροφοι, καθώς αντιμετωπίζω την αδιαφορία των συντρόφων της καθοδήγησης. Δεν ασχολούνται ούτε καν από περιέργεια με το έργο μου (μόνο τα ποιήματά μου ανέρχονται σε 218). Κατά καιρούς δημοσίευσε κείμενα και ποιήματά μου και ο «Ριζοσπάστης», π.χ. «Στους ήρωες του Πολυτεχνείου», (15.10.2003), «Αφιέρωμα στην ΚΝΕ» (16.9.2004), «Το συλλαλητήριο» (15.10.2004), το κείμενο «Η Τέχνη πρέπει ν' αποφασίσει»... (23.9.2003) κ.ά. παλαιότερα. Επιβάλλεται να μελετάμε τους προγενέστερους δημιουργούς που όλοι θαυμάζουμε, αλλά να προσέχουμε και τους σύγχρονους, όταν μάλιστα αυτοί αντιλαμβάνονται ότι η πένα τους είναι ένα όπλο κατά της αστικής ιδεολογίας. Θέλω να πιστεύω ότι η αδιαφορία τους αυτή είναι απόρροια άγνοιας κυρίως των συντρόφων, που είναι υπεύθυνοι για τον Πολιτισμό, στα καθοδηγητικά όργανα της ΝΕ και της ΑΕ. Αλλη εξήγηση δεν μπορώ να δώσω. Βεβαίως με ικανοποιεί το γεγονός ότι εχθροί και φίλοι ομολογούν ότι η ποίησή μου είναι ένας ύμνος στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Και νιώθω πολύ περήφανη όταν βλέπω στον αστικό Τύπο δημοσιευμένα ποιήματά μου, όπως αυτό:

Η ΠΑΝΤΙΕΡΑ ΣΟΥ

Λαέ μου, σου καίνε την παντιέρα.

Σαν άχρηστο κουρέλι την πετάνε.

Φόβος και τρόμος τους τυλίγει.

Αχρηστα υλικά, λιωμένα μέταλλα,

είναι ό,τι στο πέρασμα των αιώνων χτίσανε.

Μαύρες οι μπαλάντες τους,

βγαίνουν από τα κελιά της φυλακής

και στην παντιέρα σου ανεμίζουν.

Τα ντο ρε μι τους, αλύπητα την τσαλακώνουν.

Γκρίζα τα τραγούδια, με σκόνη χρυσή τα τύλιξαν,

εσένα να θαμπώσουν.

Συσσωρευμένοι παγετώνες, επιδιώκουν να σε θάψουν.

Μη τους αφήσεις!

Κάλεσε, είναι δίπλα σου, τους αληθινούς ραφτάδες,

Παντιέρα από ατσάλι να σου ράψουν.

Ζωγράφους Αναγέννησης,

με χρώμα παπαρούνας να τη χρωματίσουν.

Και κράτα την τόσο σφιχτά,

ώσπου οι παλάμες να ματώσουν.

Η Παντιέρα η δική σου,

να ορίζει τη ζωή σου!!

Ενα άλλο ζήτημα που με απασχολεί σοβαρά, είναι η έλλειψη αθεϊστικής προπαγάνδας. Βλέπω στα σπίτια συντρόφων εικόνες, ακούω για νηστεία, κοινωνία κ.ά. και θλίβομαι. Οι περισσότεροι τελούν όλα τα θρησκευτικά μυστήρια. Οι κομμουνιστές οφείλουν όμως να γνωρίζουν ότι η θρησκεία είναι ιστορικό φαινόμενο με ημερομηνία λήξης στο κομμουνιστικό μέλλον. Οτι η θρησκεία είναι από την ίδια της τη φύση αντιδραστική και ασυμβίβαστη με την επιστήμη, γιατί στηρίζεται στα μυθεύματα, στη φανταστική παραμορφωμένη αντανάκλαση της πραγματικότητας. Μας καταδικάζει στην παθητικότητα και δεσμεύει τη δημιουργική μας πρωτοβουλία. Είναι δηλ. το «όπιο του λαού» (Κ. Μαρξ).

Αντίθετα η Επιστήμη στηρίζεται στα γεγονότα και μας βοηθάει να γνωρίσουμε τους νόμους της φύσης και της κοινωνίας και να τους χρησιμοποιήσουμε για το συμφέρον της ανθρωπότητας. Η αστική τάξη είναι πάντα εχθρική προς την επιστήμη, προς τη γνώση. Εκμεταλλευόμενη τις θεωρητικές ιδέες της ανθρωπότητας, αρνείται τα επιτεύγματα της επιστήμης, όταν αυτά αρχίζουν να αντιφάσκουν στα ταξικά της συμφέροντα. Η Επιστήμη είναι επαναστατική δύναμη, η θρησκοληψία, η αμάθεια, προκαλεί την αιτία πολλών κακών.

Σήμερα που ο τρόμος της βαρβαρότητας του ιμπεριαλισμού φωλιάζει στις καρδιές των λαών, η πάλη, σύντροφοί μου, ενάντια στη μεταφυσική, είναι μονόδρομος. Και πρέπει το Κόμμα να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλωστε δε γίνεται να πατάμε συγχρόνως σε δύο βάρκες. Οι κομμουνιστές έχουν μόνο υλιστική αντίληψη του φυσικού και κοινωνικού γίγνεσθαι και χαρίζουν δώρο στον ταξικό αντίπαλο όλους τους μύθους του, που τους χρησιμοποιεί ενάντια στο λαό. Επιβάλλεται συχνότερη αρθρογραφία στο «Ριζοσπάστη» και στην ΚΟΜΕΠ, αναλύσεις Μαρξιστών Επιστημόνων γι' αυτό το ζήτημα.

Στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, υποφέρουν. Ας μη μιλάμε καλύτερα για τους ανέργους που βιώνουν ένα καθημερινό θάνατο (π.χ. εγώ είμαι 3 χρόνια άνεργη, προστάτης ΑΜΕΑ). Πρέπει το Κόμμα να μπει στην ψυχολογία τους. Οφείλει να αναδείξει στελέχη πρώτα απ' όλα από την εργατική τάξη, για να καταλαβαίνουν τη γλώσσα των προλετάριων και να τους μιλούν στη γλώσσα τους. Τα στελέχη π.χ. γιατροί, δικηγόροι, τα εύρωστα οικονομικά, ούτε κατά διάνοια μπορούν να αντιληφθούν πως νιώθει ο εργάτης, ο άνεργος κλπ., γιατί δε βιώνουν τα προβλήματά τους. Στην πρώτη γραμμή των στελεχών λοιπόν προλετάριοι. Μόνο ο συνειδητοποιημένος και Μ-Λ καταρτισμένος προλετάριος θα ριχτεί ακόμη και στη φωτιά, διεκδικώντας αυτά που του ανήκουν, χωρίς να φοβάται μη τυχόν και χάσει τίποτα, παρά μονάχα τις «αλυσίδες του». Υψιστο καθήκον σας, σύντροφοι, να εμφυσήσετε σε όλα τα κ.μ. την αγάπη για αυτομόρφωση. Το επίπεδό μας πρέπει να ανέβει. Να εξαφανιστούν οι μικροαστικές, ιδεαλιστικές αντιλήψεις, φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας, ο ατομικισμός, από τις γραμμές μας.

Τη δύναμη της γνώσης μας τη θυμίζει ο Μ. ΜΠΡΕΧΤ:

«Μάθαινε άνθρωπε στο άσυλο. Γυναίκα μάθαινε στην κουζίνα. Μάθαινε εξηντάχρονε. Πεινασμένε άρπαξε το βιβλίο. Είναι ένα όπλο. Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία».

Με τη βοήθεια της γνώσης, όλοι ν' αποκτήσουμε ταξική και κομμουνιστική συνείδηση και να είμαστε ανά πάσα στιγμή πανέτοιμοι να αντιμετωπίζουμε τον εχθρό, που, ως γνωστό έχει ταξική συνείδηση και υπερασπίζεται τα συμφέροντά του, καταπατώντας τα δικά μας.

Είμαι βέβαιη ότι θα 'ρθει η άλλη μέρα, ο Σοσιαλισμός. Διδασκόμενοι από τα όποια λάθη μας και σφίγγοντας με μεγαλύτερο πείσμα τη γροθιά του δίκιου μας, θα σπρώξουμε τον ήλιο, για ν' ανατείλει μια ώρα νωρίτερα.

Για να κυριαρχήσει ο άνθρωπος του μόχθου κατά τη «Δευτέρα Παρουσία», όπως εγώ την οραματίστηκα μέσα από τους στίχους μου:

Και ο αρχάγγελος Εργάτης

όρθωσε το μπόι της οργής.

Και τα ποτάμια κύλησαν,

παρασέρνοντας τη λάσπη των αιώνων.

Η μνήμη σταθερή, στα ροζιασμένα χέρια,

βάδισε ανάμεσα στους κεραυνούς.

Στων ματιών τις αστραπές.

Οι τάφοι των γιγάντων δάκρυσαν.

Ανθισαν τα κόκκινα μπουμπούκια.

Γκρέμισαν της αδικίας τα βουνά.

Εκδίκησης μπουρίνι τρομερό,

σάρωσε όλους τους μύθους.

Θάλασσα το αίμα, απ' της προϊστορίας τη σφαγή.

Πότισε το βιβλίο του Δημιουργού.

Στου αρχάγγελου το καθάριο βλέμμα,

δε χώρεσε η ύστατη συγνώμη του εχθρού.

Τέλειωσε το κάλπικο παιχνίδι.

Και οι ψεύτικοι Θεοί προσκύνησαν,

Τον ΑΝΘΡΩΠΟ ΘΕΟ.

Ξημέρωσε η καινούρια μέρα!!

Εύχομαι καλή επιτυχία στο Συνέδριό μας.

Και προσοχή στους ανθρώπους του Πνεύματος.

Βούλα Χομόνδοσλη

Σέρρες

Εχουν περάσει 8 χρόνια από το 15^ο Συνέδριο, στο οποίο βάλαμε στόχο τη δημιουργία και ανάπτυξη του Α.Α.Δ.Μ. πάλης.

Σ' αυτό το διάστημα, παρά την προσπάθεια που κάνουμε, ελάχιστα έχουν επιτευχθεί.

Σ' αυτό το διάστημα οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και γενικά όσοι πλήττονται από την αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται από τις δυνάμεις του δικομματισμού τα είκοσι (20) τελευταία χρόνια και καθώς λένε τα στατιστικά στοιχεία υπερβαίνουν το 20% του πληθυσμού, δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει, στο βαθμό που θα έπρεπε, την ορθότητα της πρότασής μας και ν' αντιδράσουν ανάλογα.

Αυτά τα 2.000.000 ψυχές, παρά τη δυστυχία που τα μαστίζει, αφήνονται βορά στις ορέξεις του δικομματισμού και περιμένουν να τους πετάξει (ο δικομματισμός) κανένα ψίχουλο, κάθε τέσσερα χρόνια, και αυτό αν τους το πετάξει, γιατί το πιθανότερο είναι να τους και αυτό που είχαν και πορεύονταν.

Οκτώ χρόνια έχουν περάσει και μόνο οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες έχουν κατανοήσει την κρισιμότητα των καιρών και αγωνίζονται σε όλα τα μέτωπα και εθνικά και διεθνή.

Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Αρα, κάτι φταίει και δεν υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ της πρότασής μας και της αντίδρασης των μαζών.

Τι φταίει;

Για να δώσουμε τη σωστή απάντηση, πρέπει να δούμε πιο ολοκληρωμένα, πιο σφαιρικά την κατάσταση γενικά και ότι εκτός από το πολιτικό τοπίο, το συσχετισμό δύναμης, το ρόλο που παίζουν τα ΜΜΕ, ιδιαίτερα τα ηλεκτρονικά (αυτά τη δουλιά τους κάνουν), τη στάση των μαζών, αλλά και την περίοδο την οποία διανύουμε.

Αυτή η περίοδος δεν είναι περίοδος αμφισβήτησης και αναβρασμού (την οποία συζητάμε και επιδιώκουμε), αλλά είναι περίοδος οχαδερφισμού από τις μάζες (θα εξηγηθεί πιο κάτω γιατί γίνεται αυτό), που κάθε άλλο παρά θυμίζει ότι είμαστε σε προεπαναστατική περίοδο, ενώ εμείς με την πρότασή μας επιζητούμε να τις ανεβάσουμε στο σημείο της αμφισβήτησης του συστήματος και να τις οδηγήσουμε μέσα από το Α.Α.Δ.Μ. στη λαϊκή εξουσία, λαϊκή κυριαρχία.

Είναι περίοδος που ο δικομματισμός κάθε τέσσερα χρόνια, πότε με την πλειοδοσία του ενός, πότε με την πλειοδοσία του άλλου, παραπλανά και υφαρπάζει την ψήφο του λαού. (Ας θυμηθούμε τις εκλογές του 2000, βγαίνει ο ένας και λέει 150.000 δρχ. κατώτερη σύνταξη, βγαίνει την άλλη μέρα ο άλλος και λέει 152.000 δρχ. θα είναι από αύριο η κατώτερη σύνταξη και παίρνει τις εκλογές).

Εμείς τι αντιπροτείνουμε στο λαό;

Αντιπροτείνουμε, ψήφισε ΚΚΕ για το Α.Α.Δ.Μ. πάλης ή ψήφισε ΚΚΕ για ισχυρό ΚΚΕ, συνθήματα γενικά, αόριστα και ακαταλαβίστικα από τους πολλούς, με αποτέλεσμα να μένουμε καθηλωμένοι στο 5,5% και να είμαστε και ευχαριστημένοι, το δε Α.Α.Δ.Μ. ούτε στον ορίζοντα να μη φαίνεται (Μιλάμε για εθνικές εκλογές).

Υστερα από είκοσι τρία χρόνια ο λαϊκισμός του ΠΑΣΟΚ έχει κάνει μεγάλη ζημιά στο πολιτικο-κοινωνικό γίγνεσθαι του λαού, έχει καταφέρει την πλήρη αδρανοποίηση του ατόμου και αφυδάτωσή του από κάθε δημιουργική και προοδευτική σκέψη να παραμένει απαθής, χωρίς να συμμετέχει στο σωματείο, στην απεργία, στο συλλαλητήριο.

Δεν ακούει τι του λένε οι κομμουνιστές κι αν ακούει, δεν καταλαβαίνει, περιμένει άνωθεν να του λυθούν τα προβλήματα, δεν καταλαβαίνει περί Α.Α.Δ.Μ., λαϊκής εξουσίας, λαϊκής οικονομίας.

Στις Θέσεις που συζητάμε, διαβάζουμε στη θέση 19: «Η πολιτική συσπείρωσης και συνεργασίας για την οικοδόμηση του Α.Α.Δ.Μ.», και στην παρ. 4 πριν από το τέλος της σελίδας (σελ. 36 αυτά).

Οτι: «Το μαζικό λαϊκό κίνημα, στο βαθμό που δε θέτει σε αμφισβήτηση την κυρίαρχη πολιτική, στο βαθμό που δεν αντιστέκεται σε όλη τη γραμμή της επίθεσης, δεν οδηγεί στον απεγκλωβισμό από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ, χάνει τη δύναμική του, δεν έχει την απαιτούμενη αποτελεσματικότητα».

Εδώ κάνουμε δύο λάθη.

Πρώτο: Μαζικό λαϊκό κίνημα ΜΟΝΟ με τους κομμουνιστές δεν είναι ούτε μαζικό, ούτε λαϊκό και μη μου πείτε για μια δράκα συνεργαζομένων ότι έγινε τέτοιο.

Δεύτερο: Οτι το μαζικό λαϊκό κίνημα με τη δράση του θα οδηγήσει στον απεγκλωβισμό των μαζών, ενώ το σωστό είναι το αντίστροφο. Ο απεγκλωβισμός των μαζών θα δώσει τη δυνατότητα να γίνει μαζικό, λαϊκό το κίνημα που είναι προϋπόθεση βασική για τη δημιουργία του Α.Α.Δ.Μ., γιατί χωρίς τις μάζες μέτωπο δε γίνεται και αυτές οι μάζες πρέπει να απεγκλωβιστούν.

Αρα, το ζητούμενο είναι: απεγκλωβισμός των μαζών - δημιουργία του Α.Α.Δ.Μ. - αμφισβήτηση του συστήματος και αντεπίθεση και λαϊκή εξουσία.

Ολη αυτή η διεργασία με την άμεση καθοδήγηση και συμμετοχή του ΚΚΕ.

Ας σταθούμε στο πρώτο, που είναι ο απεγκλωβισμός των μαζών.

Μέχρι σήμερα τα αιτήματά μας είχαν διεκδικητικό χαρακτήρα, μέσα στα πλαίσια του δοσμένου συστήματος ή ακούγονταν σαν φωνή διαμαρτυρίας, ενώ μας είναι γνωστό ότι όσα αιτήματα ακόμη και τα πιο ανώδυνα, δεν πρόκειται να υλοποιηθούν και αν κάτι κερδηθεί, αυτό θα είναι προσωρινό και θα αφαιρεθεί κατόπιν στο πολλαπλάσιο.

Οπως σωστά επισημαίνουν οι Θέσεις στην ίδια σελίδα 36, 2 παράγρ. πιο πάνω, ότι: «Διαφορετικά, αυτό που πάντα συμβαίνει είναι τα κέρδη που αποσπούν με αγώνες οι εργαζόμενοι σε έναν τομέα, να συνοδεύονται από απώλειες και ζημιές σε άλλους τομείς.

Από αύριο τα αιτήματά μας αντί να έχουν διεκδικητικό χαρακτήρα, ο χαρακτήρας να πάρει μορφή ολοκληρωμένου, τελειωμένου, ότι είναι γεγονός, με την προϋπόθεση ότι θα συμπαραταχτούν με το ΚΚΕ, θα δυναμώσουν το ΚΚΕ, θα ψηφίσουν το ΚΚΕ.

Το πλαίσιο των αιτημάτων για το οποίο έγινε το συλλαλητήριο της 9^ης Οκτώβρη. Και όχι ότι του κάνουμε χάρη ή δημαγωγούμε, θα τα κερδίσει με τον αγώνα του.

Πιθανώς να μου πείτε ότι είναι ουτοπικό να μιλάμε από θέση ισχύος, αλλά δεν είναι, γιατί οι εργαζόμενοι καθώς και τα άλλα λαϊκά στρώματα δε θα μας βλέπουν σαν κόμμα διαμαρτυρίας και μόνον, αλλά και σαν κόμμα στο οποίο μπορούν να εμπιστευτούν τη διακυβέρνηση της χώρας.

Να εξετάσουμε και το ψυχολογικό λιγάκι του πράγματος. Τι ακούμε πολλές φορές;

Το ΚΚΕ καλά τα λέει, αλλά δεν πάει για κυβέρνηση, ας ψηφίσω τώρα ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ και μετά βλέπουμε...

Το κάθε κόμμα για να αποσπάσει το μεγαλύτερο δυνατό μέρος του εκλογικού σώματος, πρέπει ο λόγος του βασικά να εκπέμπεται από θέση ισχύος.

Αλλάζοντας μέσα στα πλαίσια της τακτικής μας τη μορφή του λόγου μας και από διεκδικητικό το διαμορφώσουμε σε δοσμένο, τελειωμένο όπου χρειάζεται, αυτό θα κεντρίσει και θα αφυπνίσει ένα μέρος των μαζών, παράλληλα θα υποστεί το πρώτο ρήγμα ο δικομματισμός και θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την οικοδόμηση του Α.Α.Δ.Μ.

Και δεν είναι καθόλου ουτοπικό στις επόμενες εκλογές να έχουμε π.χ. 1.000.000 ψήφους, αυτό νομίζω ότι είναι και το ζητούμενο όταν λέμε να εγκαταλειφθούν μαζικά τα δύο μεγάλα κόμματα.

Εξυπακούεται ότι ο λόγος μας αυτός δε θα χρησιμοποιείται και δε θα εκφέρεται μόνο κατά την προεκλογική περίοδο, αλλά και σε κάθε πολιτική συγκέντρωση, συλλαλητήριο, απεργιακή κινητοποίηση σε χώρους δουλιάς και γενικά όπου είναι το πεδίο δράσης μας ή το απαιτούν οι συγκυρίες.

Ανάλογη μορφή θα πάρουν και τα άλλα θέματα στον διαμορφωμένο έτσι λόγο μας, είτε εθνικά, είτε διεθνή. Παράδειγμα, αυτό που λέμε για την ΕΕ, ανυπακοή και απεγκλωβισμός ή επιστροφή άμεση των στρατιωτών μας από Κόσσοβο, Αφγανιστάν, ή το Κυπριακό ή η σχέση μας με την Τουρκία.

Υστερα απ' όσα εξέθεσα πάρα πάνω, έχω τη βεβαιότητα ότι αν χρησιμοποιήσουμε έτσι το λόγο μας θα βγαίνουμε πολλαπλά ωφελημένοι και σαν κόμμα και σαν κίνημα και θα ερχόμαστε πιο κοντά στο στόχο μας.

Στο τέλος τέλος ας τολμήσουμε!

Ευχαριστώ

Γιώργος Πετρόπουλος

Αγ. Κωνσταντίνος - Φθιώτιδας

Υπενθυμίζουμε στους συντρόφους και τις συντρόφισσες, στους φίλους του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, καθώς και σε όσους συμμετέχουν στο δημόσιο διάλογο με βάση τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ, ότι:

Μπορούν να στείλουν ένα σημείωμα με ανώτατο όριο έκτασης, για το «Ριζοσπάστη» μέχρι χίλιες διακόσιες (1.200) λέξεις ή για την ΚΟΜΕΠ, μέχρι δύο χιλιάδες (2.000) λέξεις.

Επίσης κάθε κείμενο πρέπει να έχει απαραίτητα το ονοματεπώνυμο, τη διεύθυνση και το τηλέφωνο του συντρόφου ή της συντρόφισσας, του φίλου ή της φίλης, που συμμετέχει στο διάλογο, προκειμένου η Επιτροπή να έχει τη δυνατότητα της επικοινωνίας μαζί τους.