Η... τηλεγραφική αναφορά στη Γαλλική επανάσταση η οποία εμφανίζεται ούτε λίγο ούτε πολύ αντίθετη στα δικαιώματα των γυναικών, η σύνδεση των λαϊκών διεκδικήσεων με την εγκαθίδρυση των φασιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη την εποχή του Μεσοπολέμου με χαρακτηριστικό το απόσπασμα της σελίδας 106: «(...) Μεγάλος αριθμός εργατών και υπαλλήλων μένει άνεργος και οι περισσότεροι πολίτες αντιδρούν με πορείες, διαδηλώσεις και απεργίες. Πολλά δημοκρατικά πολιτεύματα, κάτω απ' αυτήν την πίεση, σταδιακά καταρρέουν. Τα διαδέχονται δικτατορίες»!

Και από τη στιγμή που αντιμετωπίζονται έτσι οι αγώνες του λαού, δύσκολα γίνεται πιστευτό ότι η παράβλεψη πλευρών, γεγονότων και μορφών της επανάστασης του 1821 και η ιδιαίτερη, αντίθετα, αναφορά στους μπακλαβάδες των φούρνων της Κωνσταντινούπολης, η απόκρυψη του ρόλου των ΗΠΑ και της Αγγλίας στον εμφύλιο, ο ύμνος στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, στους Ολυμπιακούς αγώνες είναι δείγματα προοδευτισμού!

Το συγκεκριμένο βιβλίο που αναφέρεται στην Ιστορία στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια, στην ουσία αναπαράγει τα ίδια ιδεολογικά και πολιτικά στερεότυπα με τα οποία τα σχολικά βιβλία πάντα παρουσίαζαν την Ιστορία. Και επειδή ο λόγος γίνεται για σχολικό βιβλίο, πρέπει να εξετάσει κανείς σε ποιο σχολείο εντάσσεται, ποιους στόχους έχει, ποιους εξυπηρετούν. Σε ένα σχολείο δεξιοτήτων, που αποθεώνει την αποσπασματικότητα σε βάρος της ολόπλευρης γνώσης, που καλλιεργεί βολικά για το σύστημα πρότυπα και συμπεριφορές.

Ενα σχολείο που θα έδινε πραγματικά εφόδια για τη ζωή, θα απαιτούσε αντίστοιχα το μάθημα της Ιστορίας να εξετάζει την κοινωνική εξέλιξη, να κάνει τους μαθητές να κατανοήσουν την πραγματική κινητήρια δύναμη της Ιστορίας, τις αντιθέσεις και την πάλη των τάξεων, να αναδεικνύει την ουσία των πολέμων. Μέσα από ένα σχολείο που - όχι μόνο από το μάθημα της Ιστορίας - συνδέει διαλεκτικά τον προλεταριακό διεθνισμό με τον πατριωτισμό, με βιβλία που εξυπηρετούν τον πρωταρχικό στόχο της γνωριμίας των νέων με τους νόμους της φύσης και της κοινωνίας, ώστε να μπορούν να ορίζουν οι ίδιοι το μέλλον τους, θα βγαίνουν και άνθρωποι που θα ξέρουν να ξεχωρίζουν το σωστό και το λάθος, θα είναι οχυρωμένοι απέναντι σε αντιδραστικές απόψεις που θα προσπαθήσουν να τους δηλητηριάσουν, χωρίς να έχουν ανάγκη... μισές αλήθειες.

Μιλώντας χτες στους εργαζόμενους της φαρμακοβιομηχανίας ΒΙΑΝΕΞ, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε σχετικά με το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού:

«Εμείς έχουμε παρατηρήσεις σ' αυτό το βιβλίο όσον αφορά στη μεθοδολογία που γράφεται και διδάσκεται η Ιστορία. Σε καμία περίπτωση δε συμφωνούμε με τη συντηρητική και αντιδραστική κριτική που γίνεται. Πού είναι η διαφωνία μας: Υπάρχει μία μεθοδολογία σε όλα τα βιβλία που έχουν δοθεί, όπου τα θέματα της Ιστορίας δε διδάσκονται στην εξέλιξή τους, αλλά εντελώς αποσπασματικά και έτσι που το παιδί χάνει τη δυνατότητα να ξεκαθαρίσει γιατί π.χ. έγινε η επανάσταση του 1821, τι προηγήθηκε...

Ομως δε θα συμφωνήσω με την κριτική που γίνεται σε ορισμένα ζητήματα τα οποία σ' αυτό το βιβλίο δίνονται με μια αντικειμενικότητα. Π.χ. το κρυφό σχολειό δεν υπήρχε... Αυτό δε σημαίνει ότι η τουρκοκρατία ήταν καλή και τα 400 χρόνια της οθωμανικής κατοχής ήταν καλά. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν τεράστια. Και αναγκαστικά υπήρχαν τοπικές αυτονομίες.

Η αυτονομία, βέβαια, δεν αφορούσε το λαό. Αφορούσε τους προεστούς, τους κοτζαμπάσηδες και τον ανώτερο κλήρο. Και βεβαίως ο λαϊκός κλήρος έπαιξε μεγάλο και θετικό ρόλο στην επανάσταση του 1821. Τα ανώτερα κλιμάκιά του όμως όχι. Τι σας κάνει εντύπωση; Το 1940 τι έγινε στην Ελλάδα; Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού αντιστάθηκε, αλλά τα τότε κόμματα που ήταν στην εξουσία όχι. Αλλοι βρέθηκαν στο Λονδίνο, άλλοι στο Κάιρο. Πώς να γίνει; Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια. Και κοίταζαν πότε θα νικήσει ο λαός να του κλέψουν τη νίκη του. Και σε μια σειρά χώρες οι κυβερνήσεις τους τις παρέδωσαν στους Γερμανούς. Στη Γαλλία δεν έγινε το ίδιο;

Οταν πεις ότι ένας μητροπολίτης έκανε εκείνο, δε σημαίνει ότι τα βάζεις με τον λαϊκό κλήρο. Πολύ περισσότερο δεν τα βάζεις με τους ανθρώπους που θρησκεύονται. Μην ταυτίζουμε την κριτική σε έναν εκκλησιαστικό ηγέτη, με την κριτική στους ανθρώπους που θρησκεύονται. Αν αύριο ένα στέλεχος έκανε μια προδοτική ενέργεια, θα ταυτιστεί με τους κομμουνιστές αυτή; Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει ορισμένοι να υπερασπίζονται κάποια πρόσωπα που δεν έπαιξαν τον ιστορικό ρόλο που μας έμαθαν στα σχολεία».