Οι κατευθυντήριες ιδέες της λαϊκής οικονομίας με λαϊκή εξουσία που θέτουν οι Θέσεις της ΚΕ, σαν ένα γενικό δεσμευτικό πλαίσιο του ΑΑΔ Μετώπου, συμβάλλουν θετικά στην εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος. Αποτελούν ένα πλαίσιο προωθητικού συμβιβασμού, ο οποίος από τη μια διευκολύνει τη συσπείρωση δυνάμεων στην κατεύθυνση της σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και από την άλλη δε θέτει σαν προϋπόθεση τη συμφωνία των συμμάχων σχετικά με το χαρακτήρα της σοσιαλιστικής εξουσίας.

Στη Θέση 20 αναφέρεται η πιθανότητα να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, προτού διαμορφωθεί επαναστατική κατάσταση. Η συγκεκριμένη αναφορά των Θέσεων δεν πρέπει να κατανοείται σαν επιστροφή στη λογική των σταδίων για την κατάκτηση της εξουσίας. Η κυβέρνηση αυτή μπορεί να θέσει το πλαίσιο των στόχων της λαϊκής οικονομίας στην ημερήσια διάταξη. Ομως οι στόχοι αυτοί για να υλοποιηθούν απαιτούν αποφασιστική σύγκρουση με τη χρηματιστική ολιγαρχία, αφού σε μεγάλο βαθμό είναι μέτρα σοσιαλιστικού χαρακτήρα. Δηλαδή, ουσιαστικά είναι στόχοι που δεν μπορούν να υλοποιηθούν στο πλαίσιο του σημερινού συστήματος. Επομένως, η συγκεκριμένη κυβέρνηση μπορεί να δράσει απλά σαν καταλύτης που επιταχύνει τη σύγκρουση με το μονοπωλιακό κεφάλαιο για τη λύση του προβλήματος της εξουσίας.

Γι' αυτό και οι αποφάσεις της κυβέρνησης αυτής δε θα πρέπει να κατανοούνται σαν δεσμευτικές για το λαϊκό κίνημα.

Στο σύντομο διάστημα που θα λειτουργήσει η συγκεκριμένη κυβέρνηση, το κρίσιμο ζήτημα θα είναι η επιτυχία της πάλης των κομμουνιστών, ώστε να βαθύνει ο χαρακτήρας του Μετώπου σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, να πάρει σε τελευταία ανάλυση, χαρακτηριστικά επαναστατικού Μετώπου.

Η αυτοτελής προσπάθεια των κομμουνιστών σε αυτή την κατεύθυνση δεν αποτελεί ένα μελλοντικό καθήκον. Δε θα φέρει το αποτέλεσμα που επιθυμούμε, αν δε χαρακτηρίζει την καθημερινή δουλιά μας, ιδιαίτερα στα επιμέρους μέτωπα συσπείρωσης που οικοδομούμε.

Μια χαρακτηριστική πλευρά του ζητήματος αφορά τις συσπειρώσεις αντίστασης σε πλευρές της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Η βασανιστική ανάδειξη από την πλευρά μας της ουσίας και των μορφών της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, έχει στο σημείο αυτό ιδιαίτερη σημασία. Διαφορετικά η παρέμβασή μας θα εξαντλείται σε επιφανειακές και συχνά απλουστευτικές επισημάνσεις (π.χ. καταστροφολογία, λαθεμένη γενίκευση του φαινομένου της απόλυτης εξαθλίωσης για το σύνολο της εργατικής τάξης). Σε κάθε περίπτωση η δική μας γραμμή συσπείρωσης δεν μπορεί να περιορίζεται στη θολή αναγνώριση της σημασίας των προβλημάτων των εργαζομένων. Προϋποθέτει ένα βαθμό αποδοχής σχετικά με την αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση λύσης των προβλημάτων. Αντίστοιχα θα πρέπει να δουλέψουμε και για τη συσπείρωση ευρύτερων πατριωτικών και φιλειρηνικών δυνάμεων. Η επίδραση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης και η ΝΑΤΟική επιβολή του Συμφώνου Σταθερότητας στην περιοχή, αυξάνουν τις δυνατότητές μας σε αυτό το πεδίο. Ο κίνδυνος εγκλωβισμού των πατριωτικών κοινωνικών διαθέσεων στην κατεύθυνση μιας άσφαιρης εθνικιστικής διαμαρτυρίας είναι υπαρκτός. Για την αποτροπή του είναι αναγκαία:

α) Η αταλάντευτη ζύμωση από τις κομματικές δυνάμεις της στρατηγικής λύσης του προβλήματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, δηλαδή της σοσιαλιστικής επανάστασης και της δικτατορίας του προλεταριάτου.

β) Η αναβάθμιση του δικού μας μετώπου απέναντι στο μεγαλοαστικό κοσμοπολιτισμό που τροφοδοτεί τις εθνικιστικές συσπειρώσεις (σαν απάντηση σε αυτόν).

Στο σημείο αυτό πρέπει να προσεχτεί ιδιαίτερα η πίεση που επιχειρείται να ασκηθεί στο Κόμμα εξωτερικά («Αυγή», «Ελευθεροτυπία» κ.λπ.), αλλά και εσωτερικά (όπως φάνηκε στα γνωστά τελευταία γεγονότα) για δήθεν εθνικιστική απόκλιση του ΚΚΕ. Η καθεστωτική προπαγάνδα βαφτίζει πλέον σαν εθνικισμό κάθε πατριωτική διάθεση υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας απέναντι στις ιμπεριαλιστικές επιλογές.

Εδώ αξίζει να θυμηθούμε την υπόδειξη του Στάλιν προς τους εκπροσώπους των Κομμουνιστικών Κομμάτων στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ το '52: «Σήμερα η αστική τάξη πουλάει τα δικαιώματα και την ανεξαρτησία του έθνους για δολάρια. Τη σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας την έχουν πετάξει σαν κάτι το άχρηστο... Τη σημαία αυτή θα πρέπει να τη σηκώσετε εσείς, αν θέλετε να είστε η καθοδηγητική δύναμη του έθνους».

Πολύτιμη βοήθεια για την εκπλήρωση των προαναφερομένων καθηκόντων μπορεί να αποτελέσει η νηφάλια και συστηματική επανεξέταση της πείρας κρίσιμων φάσεων του ελληνικού και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (π.χ. της συμβολής του Νίκου Ζαχαριάδη στην επεξεργασία οικοδόμησης του Μετώπου στα ηρωικά χρόνια).

Κλειδί για την προώθηση των στόχων μας είναι αναμφισβήτητα η ουσιαστική και όχι τυπική ολοκλήρωση της οργανωτικής αναδιάταξης. Αποτελεί αναγκαίο όρο για τον εμπλουτισμό, την εξειδίκευση και την υλοποίηση του σχεδίου δράσης μας ανά εργασιακό χώρο, για τον προσανατολισμό του συνόλου των δυνάμεών μας στη δουλιά στην εργατική τάξη. Ταυτόχρονα θα πρέπει να σχεδιάσουμε συνολικά το άνοιγμά μας σε νέα τμήματα που ανήκουν ή προσεγγίζουν την εργατική τάξη (π.χ. προλεταριακή διανόηση). Πρόκειται κυρίως για εργάτες πρώτης γενιάς, με χαμηλό βαθμό ταξικής συνείδησης. Τα τμήματα αυτά διευρύνονται λόγω της ανάπτυξης κλάδων που σχετίζονται με τις νέες τεχνολογίες, της προώθησης της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και της διεύρυνσης τομέων που είναι επιφορτισμένοι με καθήκοντα αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης.

Με ανάλογη απαιτητικότητα θα πρέπει να γίνει και ο απολογισμός της δράσης μας, ιδιαίτερα των καθοδηγητικών οργάνων. Στα λόγια οι περισσότεροι, η συντριπτική πλειοψηφία συμφωνούμε. Ομως κριτήριο ουσιαστικής αποδοχής της γραμμής μας θα πρέπει να είναι η παρουσίαση θετικής και αρνητικής πείρας από την προσπάθεια δημιουργικής εφαρμογής της, από την υλοποίηση δηλαδή ενός εξειδικευμένου σχεδιασμού ανά χώρο με βάση τις αποφάσεις μας. Κρίσιμο ζήτημα στο σημείο αυτό είναι και ο βαθμός καλλιέργειας της αυτενέργειας των κομματικών μελών στην προσπάθεια οικοδόμησης του Μετώπου.

Σήμερα, χωρίς να εφησυχάζουμε, μπορούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Οι Θέσεις της ΚΕ συμβάλλουν στο ν' αποκτήσει το λαϊκό κίνημα συνέχεια, διάρκεια και σταθερό ταξικό προσανατολισμό, για το σοσιαλισμό.

Μέλος του Οικονομικού Τμήματος της ΚΕ

Είναι όμως γνώστης η κοινωνία μας για το πού οδηγείται η κατάσταση που αναφέρουμε; Θα προσπαθήσω να δώσω μερικά στοιχεία ώστε ο αναγνώστης να αποκτήσει ενδιαφέρον για το όλο πρόβλημα. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, θα γίνει μέσα από τη συμμετοχή του καθενός μας στους φορείς που ασχολούνται και παρακολουθούν το όλο θέμα της μάστιγας των ναρκωτικών.

Δεν υπάρχει κανείς πια σήμερα που να μην ανησυχεί αφάνταστα, να μην τρομάζει και να μην αγωνιά, βλέποντας να πληθαίνουν χρόνο με χρόνο οι τοξικομανείς, κι ακόμη να κατεβαίνει τόσο σταθερά η ηλικία που αρχίζουν τη χρήση.

Αρχές Οκτώβρη του 2000 δημοσιεύτηκε η τελευταία έκθεση του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου της Λισαβόνας και μας πληροφορεί ότι 45 εκατ. Ευρωπαίων έχουν δοκιμάσει τουλάχιστον μια φορά κάνναβη. Κι ακόμη ότι, κατά τους τελευταίους 12 μήνες, οι ενήλικοι νεαροί της Ευρώπης έχουν δοκιμάσει κάνναβη, στη μεν Σουηδία και Φινλανδία σε ποσοστό 17%, το οποίο όμως ανεβαίνει στις άλλες χώρες και φθάνει στο 40% στο Ενωμένο Βασίλειο και στη Δανία. Δηλαδή σχεδόν οι μισοί νεαροί αρχίζουν τις δοσοληψίες με την κάνναβη.

Αν συμπεριλάβει κανείς και το καινούριο συνθετικό ναρκωτικό, την Εκσταση, που είναι τώρα της μόδας και κάνει θραύση στα κλαμπ και ιδιαίτερα στα ρέιβ πάρτι, μπορούμε να αντιληφθούμε ποιο θα είναι το μέλλον της κοινωνίας μας, αν συνεχίσουμε έτσι. Ηδη φθάσαμε στο σημείο, οι τοξικομανείς να καταλήγουν πολυτοξικομανείς.

Το σημαντικότερο όμως και το πιο επικίνδυνο γεγονός που κερδίζει τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο έδαφος είναι ότι αλλάζει ριζικά η φιλοσοφία της Νέας Τάξης γύρω από το θέμα της αντιμετώπισης της μάστιγας των ναρκωτικών.

Πάψαμε πια να ερευνούμε επιστημονικά, να μελετάμε και να ασχολούμαστε με τα αίτια τα οποία δημιουργούν σήμερα, όλο και περισσότερο, ευάλωτους εφήβους και νέους, τόσο στη χρήση, όσο και στην εξάρτηση από ναρκωτικά. Πάψαμε να ψάχνουμε το πρόβλημα στις ρίζες του. Οι καθ' ύλην αρμόδιοι, με τη βοήθεια μερίδας των ΜΜΕ, ιατρικοποιούν και ψυχιατρικοποιούν το πρόβλημα.

Εισβάλλει η φιλοσοφία της συν-νοσηρότητας, ότι δηλαδή οι τοξικομανείς, πριν εξαρτηθούν από τα ναρκωτικά, ήταν ήδη ψυχοπαθείς, οι οποίοι απέκτησαν επιπλέον και την τοξικοεξάρτηση.

Αυτό μπορεί να συμβαίνει σε ένα πολύ μικρό ποσοστό των τοξικοεξαρτημένων, το οποίο είναι γνωστό στους ειδικούς των θεραπευτικών κοινοτήτων, οι οποίοι και το αντιμετωπίζουν.

Δεν μπορούμε όμως να το γενικεύσουμε και να περάσουμε στην Κοινή μας Γνώμη την απαράδεκτη και απάνθρωπη αυτή θέση.

Γιατί έτσι αποσιωπούμε τη συνεχώς αυξανόμενη κρίση του κοινωνικού μας συστήματος και των τρόπων που αυτό σήμερα λειτουργεί. Η κρίση ρίχνει τις αξίες, εξαφανίζει την ανθρωπιά και επιβάλλει τη λατρεία του χρήματος και τον ανελέητο ανταγωνισμό. Σκορπάει και καθιερώνει μια πραγματική ψυχοκοινωνική παθολογία στις ανθρώπινες σχέσεις, στην οικογένεια, στα διαζύγια, στην ψυχική υγεία των εφήβων και στην ωρίμανση της προσωπικότητάς τους.

Το βάρος της κρίσης πέφτει κύρια στη νεολαία μας, η οποία είναι σήμερα πραγματικά το μεγάλο θύμα της κοινωνικής μας νοσηρής κατάστασης.

Τα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα μεγάλου αριθμού των νέων μας είναι πολύ οδυνηρά, εάν δεν έχουν αποτελεσματική βοήθεια από το σπίτι τους. Είναι πολύ δύσκολο να αποκατασταθούν και να ενταχθούν στην κοινωνία μας σήμερα. Να βρουν δουλιά όπως τους ταιριάζει, να ανεξαρτητοποιηθούν από το σπίτι, να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια. Για πάρα πολλούς νέους το «δικαίωμα στην εργασία, στη μόρφωση και στη ζωή» ακόμη, ισχύει μόνο θεωρητικά. Οι μεγάλες οικονομικές διακρίσεις τα σαρώνουν όλα.

Δεν τους μένει παρά μόνο ο αγώνας, ο συνεχής αγώνας.

Γιατί η Νέα Τάξη, με την καινούρια απάνθρωπη φιλοσοφία της, δηλαδή της διαχείρισης και της συντήρησης της τοξικομανίας με τα υποκατάστατα των ναρκωτικών και την αποποινικοποίησή τους, τους ετοιμάζει μια ζωή με ναρκωμένη συνείδηση και τους μετατρέπει σε έναν πρόωρα γερασμένο πληθυσμό με πολλά προβλήματα υγείας και πλήρη αδιαφορία για το τι συμβαίνει γύρω μας.

Ετσι, μεγάλο κομμάτι της νεολαίας μας καταλήγει στο περιθώριο και τελικά στον απάνθρωπο κοινωνικό αποκλεισμό με πολύ οδυνηρές συνέπειες. Η απόρριψή τους από το περιβάλλον, η εξαφάνιση από τους ίδιους του αισθήματος της αυτοεκτίμησής τους, οδηγούν σταθερά στα ναρκωτικά. Οι προτάσεις μας είναι απλές και απορρέουν από την ίδια τη φύση του προβλήματος.

Απαιτούνται:

1. Ενα κράτος με έντονη πολιτική βούληση, να σώσει την κοινωνία, την οικογένεια και τη νεολαία.

2. Για μεν τους άτυχους τοξικομανείς, προσπάθεια να πειστούν να κάνουν θεραπεία στη θεραπευτική κοινότητα που τους ταιριάζει. Είναι ευνόητο και φυσικό ότι οι θεραπευτικές κοινότητες πρέπει να αυξηθούν και να χρηματοδοτηθούν επαρκώς. Είναι γνωστό ότι οι τοξικομανείς δεν μπορούν να περιμένουν πολύ καιρό στη λίστα, αλλάζουν γνώμη και αρνούνται τη θεραπεία.

3. Μετά την αποθεραπεία τους, το κράτος οφείλει να τους προσφέρει εργασία και ψυχοκοινωνική υποστήριξη, για να τους προστατέψει να μην υποτροπιάσουν.

4. Στήριξη από το κράτος της οικογένειας τόσο οικονομικά όσο και γνωστικά, με κατάλληλες σχολές γονέων, για να βγει η οικογένεια πέρα και να καταφέρει να βοηθήσει τα παιδιά της να αποκτήσουν ψυχική υγεία, αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση και ώριμη προσωπικότητα.

5. Πρέπει να υπάρξει άμεσο ενδιαφέρον από το κράτος να βρουν οι νέοι εργασία, να αποκτήσουν οράματα, αξίες και να ενταχθούν στην κοινωνία μας.

6. Αλλαγή του σχολείου. Να μην παραμένει μόνο στην εκπαίδευση και τη βαθμοθηρία, που ευνοεί μόνο τα πλουσιόπαιδα, αλλά να επεκταθεί και στην παιδεία, την ψυχική και συναισθηματική καλλιέργεια και την προστασία της ψυχοκοινωνικής εξέλιξης των μαθητών προς την ώριμη προσωπικότητα.

7. Βοήθεια από το κράτος για να βρουν δουλιά και να εργαστούν όταν τελειώσουν το λύκειο.

8. Ελεγχος του κράτους στα ΜΜΕ για να μην περνούν στη νεολαία αντιλήψεις ευνοϊκές για τη χρήση των ναρκωτικών, της αποποινικοποίησης και των υποκατάστατων.

Ολες οι πιο πάνω προτάσεις αποτελούν μέρος του σημαντικού και αναγκαίου κεφαλαίου της πρόληψης, η οποία πρέπει να πραγματοποιήσει όλα όσα περιλαμβάνονται σ' αυτές και όχι μόνο την ενημέρωση γύρω από το τι είναι τα ναρκωτικά.

Θα ήθελα να υπογραμμίσω πως οι κυβερνήσεις τόσο της Νέας Δημοκρατίας όσο και του ΠΑΣΟΚ δε θέλησαν μέχρι και σήμερα να δουν αυτό το ζήτημα ως κοινωνικό, με πολλές πτυχές και πολιτικές προεκτάσεις. Γιατί απαιτούνται ισχυρή πολιτική βούληση και μεγάλη οικονομική δαπάνη για την εφαρμογή μιας πραγματικής πρόληψης.

Αντ' αυτών, προτίμησαν τη συντήρηση του προβλήματος με τη μέθοδο των υποκατάστατων (μεθαδόνη, βουπρενορφίνη, λαάμ), αφού άλλωστε έχει και το μικρότερο κόστος, όπως αναφέρεται και στο δημοσιευμένο πρόγραμμα του ΟΚΑΝΑ.

Πιστεύω πως ο καιρός είναι ώριμος για να δημιουργηθεί το Μέτωπο κατά των Ναρκωτικών, ώστε και αυτό να αποτελέσει μια συσπείρωση για τον κεντρικό μας στόχο, που είναι το ΑΑΔΜ και να βάλει τη σφραγίδα της καταπολέμησης αυτού του απάνθρωπου κοινωνικού φαινόμενου.

Σας ευχαριστώ

Μέλος του ΔΣ του Εθνικού Συμβουλίου κατά των Ναρκωτικών