ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Για τους μετανάστες

Θα ξεκινήσω από μια εκτίμηση των Θέσεων και μετά θα προχωρήσω σε ορισμένα ειδικά θέματα της δουλιάς μας στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας(ΟΔΓ).

Οι Θέσεις καταδείχνουν μια γιγάντια προσπάθεια που καταβάλλεται από το Κόμμα μας να αντιδράσει στην επίθεση του ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων. Προχωρούν σε μια σωστή και επιστημονικά εμπεριστατωμένη εκτίμηση των εξελίξεων στον καπιταλισμό τα τελευταία χρόνια. Βλέπει σωστά την πορεία εξέλιξης των παραγωγικών δυνάμεων, τη διαλεκτική τους επίδραση στις σχέσεις παραγωγής και στο εποικοδόμημα. Και δεν παραμένουν μονάχα σ' αυτές τις διαπιστώσεις, αλλά δείχνουν μια προωθητική δυναμική διεξόδου από την κρίση του εργατικού κινήματος μακριά από ρεφορμιστικές στρατηγικές, ώστε να μπορέσει να αντιταχθεί στην παγκόσμια ξέφρενη επίθεση των μονοπωλίων, αλλά και να δημιουργήσει μια προοπτική, που οδηγεί έξω από το σύστημα του καπιταλισμού.

Επίσης θετικός είναι ο απολογισμός δράσης του Κόμματος, κάνει μια ρεαλιστική εκτίμηση της δουλιάς μας αυτά τα χρόνια. Εδώ θα πρέπει να κρίνουμε θετικά το έργο της ΚΕ και του ΠΓ. Παρέλαβαν το Κόμμα μέσα σε πρωτόγνωρες συνθήκες κρίσης του παγκόσμιου εργατικού κινήματος μετά την ήττα του υπαρκτού σοσιαλισμού, με ιδεολογική σύγχυση, ενίσχυση του ρεφορμισμού και μετά από μια σοβαρή διάσπαση το 1993. Και κατάφεραν όχι μόνο να οδηγήσουν το Κόμμα έξω από την κρίση, αλλά και να το ατσαλώσουν ιδεολογικά, ώστε να παίζουμε πρωτοπόρο ρόλο στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα (βλ. 3 διεθνείς Συνδιασκέψεις) και να συμβάλλουμε σημαντικά στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα καθώς και να μπορούμε να διατυπώσουμε πρόταση εξουσίας.

Ενα ζήτημα που θα πρέπει να ερευνηθεί στη μαρξιστική θεωρία είναι το θέμα πώς συγκεκριμένα από το επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων και το χαρακτήρα των παραγωγικών σχέσεων δημιουργείται στο εποικοδόμημα η ιδεολογία και η κοινωνική συνείδηση.

Διαπιστώνουμε συχνά, συνήθως μετά από εκλογική στασιμότητα ή ύφεση των αγωνιστικών διαθέσεων της εργατικής τάξης, ότι υπάρχει αναντιστοιχία ανάμεσα στις αντικειμενικές συνθήκες (ο καπιταλισμός βρίσκεται στο τελευταίο στάδιό του) και στις υποκειμενικές συνθήκες (η εργατική τάξη δεν έχει ακόμα διαμορφώσει την ανάλογη επαναστατική ανατρεπτική συνείδηση). Ομως στη μαρξιστική φιλοσοφία δεν έχει μέχρι στιγμής διερευνηθεί διεξοδικά το ζήτημα πώς το «Είναι δημιουργεί τη συνείδηση» από μαρξιστική σκοπιά; Τι άλλο επηρεάζει την ιδεολογία των μαζών ώστε να μην καταλαβαίνουν την αντικειμενική τους θέση στην παραγωγή για να δράσουν οργανωμένα για το σοσιαλισμό; Γιατί πολλές φορές δεν αρκούν οι προπαγανδιστικές μας μέθοδοι; Γιατί καταφέρνει η αστική προπαγάνδα να τις στρέψει σε αντιδραστικές κατευθύνσεις; Τι κάνει λύσεις, όπως ο φασισμός ή ο ρατσισμός, αποδεκτές σε συνθήκες κρίσης από λαϊκές μάζες; Γιατί υπάρχουν σκαμπανεβάσματα στην ταξική συνείδηση; Αρχικά βήματα ενασχόλησης με αυτό το θέμα, κύρια στην ΕΣΣΔ, εγκαταλείφτηκαν αργότερα. Εδώ υπάρχει σοβαρό ερευνητικό κενό, που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με χρήση και συμπερασμάτων π.χ. από την ψυχολογία των μαζών, εξέλιξη μοντέλων δημιουργίας συνείδησης κλπ. Θα πρότεινα εδώ να ιδρυθεί τμήμα έρευνας της ψυχολογίας των μαζών στα πλαίσια του ΚΜΕ.

- Αδυναμίες υπάρχουν στην ιδεολογική μας δουλιά, όπως άλλωστε επισημαίνεται και στον απολογισμό δράσης. Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι παρ' όλη τη βελτίωση της δουλιάς μας στον τομέα αυτό, τα ιδεολογικά μαθήματα είναι αποσπασματικά. Δηλαδή κατά καιρούς γίνονται μαθήματα και με ευθύνη της ΚΕ πάνω σε συνήθως συγκεκριμένες πλευρές της πολιτικής του Κόμματος, όμως σ' ένα μεγάλο μέρος μελών και στελεχών του Κόμματος λείπει η «φιλοσοφική συνέχεια», δηλαδή μια ολοκληρωμένη διαλεκτική υλιστική θεώρηση των κοινωνικών φαινομένων, λείπουν δηλαδή οι θεωρητικές βάσεις του μαρξισμού - λενινισμού.

Αυτό επηρεάζει σημαντικά και τη δράση μας σαν πρωτοπορίας της εργατικής τάξης.

Θα πρότεινα εδώ να διευρυνθεί η κεντρική κομματική σχολή και να δημιουργηθούν παραρτήματα σε επίπεδο περιοχής. Αυτές οι σχολές να εκπαιδεύουν μέλη και στελέχη με μια περίπου διετή φοίτηση, εδώ θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν τα Σαββατοκύριακα, καθώς και τα νέα μέσα επικοινωνίας. Αντικείμενο να είναι βασικές αρχές μαρξισμού-λενινισμού με οργανωμένη μέθοδο, αρχίζοντας από απλές έννοιες και προχωρώντας σε πιο σύνθετα ζητήματα.

Για την ΟΔΓ θα πρότεινα και λόγω της απόστασης, αλλά και των περιορισμένων δυνατοτήτων να αξιοποιηθεί ιδιαίτερα από την ΚΝΕ και από όσους συντρόφους έχουν καλές γνώσεις γερμανικών η σχολή του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Η εμπειρία από τη φοίτηση ορισμένων μελών της ΚΝΕ είναι θετική.

Για το θέμα του μετώπου στην ΟΔΓ

Εδώ θα πρέπει να βρεθεί μια μακρόχρονη προοπτική. Το βάρος της δουλιάς μας το είχαμε ρίξει σαν Κόμμα, και σωστά, μέχρι τώρα στη συσπείρωση των μεταναστών στις Ελληνικές Κοινότητες και είχαμε αρκετή πρόοδο στον τομέα αυτό, τουλάχιστον κατά διαστήματα. Πρέπει όμως να δούμε ότι έτσι πια μπορούμε να πλησιάσουμε την πρώτη και δεύτερη γενιά των μεταναστών και σπανιότερα μεμονωμένα άτομα, που έρχονται τα τελευταία χρόνια από την Ελλάδα, δηλαδή μετανάστες που έχουν ακόμα στενή σύνδεση με τα προβλήματα της Ελλάδας.

Οταν όμως μιλάμε για ΑΑΔΜ, βασικό κριτήριο θα πρέπει να είναι η άμεση εμπειρία στη συσπείρωση για λύση συγκεκριμένων προβλημάτων. Τα πολιτικά προβλήματα της Ελλάδας είναι σχετικά μακριά για τη δεύτερη γενιά και σχεδόν ανύπαρκτα στη συνείδηση της τρίτης γενιάς. Εδώ συγκεντρώνονται και οι αδυναμίες για ανανέωση των γραμμών του Κόμματος και το πλησίασμα της μεταναστευτικής νεολαίας. Και όσο με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα προωθούνται τουλάχιστον επιφανειακά λύσεις ειδικών χρόνιων αιτημάτων όπως π.χ. συμμετοχή σε εκλογικές και πολιτικές διαδικασίες στην ΟΔΓ, θα αυξάνεται το ενδιαφέρον των μεταναστών για την πολιτική ζωή της ΟΔΓ και όχι της Ελλάδας. Να μην ξεχνάμε ότι αντιιμπεριαλιστική και αντιμονοπωλιακή συνείδηση διαμορφώνεται κύρια με την άμεση εμπειρία των ανθρώπων στην παραγωγική διαδικασία στον τόπο εργασίας. Ετσι για τους Ελληνες μετανάστες μεγαλώνει ο βαθμός ένταξής τους στην εργατική τάξη της ΟΔΓ (τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος τους, γιατί και στην ελληνική κοινότητα της ΟΔΓ υπάρχει πια ταξική διαστρωμάτωση). Μ' άλλα λόγια τα κοινά προβλήματα της εργατικής τάξης από την επίθεση των μονοπωλίων στην ΟΔΓ αποκτούν πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα για τη δημιουργία του Μετώπου απ' ό,τι τα ιδιαίτερα μεταναστευτικά π.χ. ρατσισμός, διακρίσεις, σχολικό, ψήφο στην Ελλάδα. Το πρόβλημα της συμμετοχής μας στο λαϊκό κίνημα της ΟΔΓ έχει μεν συχνά αναφερθεί από το Κόμμα μας, όμως συστηματικές προσπάθειες δεν έχουν γίνει. Εδώ θα χρειαστεί μια ακόμα στενότερη συνεργασία με το ΓΚΚ. Ακόμα είναι νωρίς για ένταξη, αν και από επιφανειακή γνώση δε βρίσκω άσχημη τη λύση, σε χώρες όπως π.χ. Καναδάς, την ένταξη στο τοπικό κόμμα και παράλληλα δημιουργία Λεσχών Φίλων του ΚΚΕ.

Θα χρειαστεί αλλαγή του κέντρου βάρους δουλιάς του Κόμματος. Στενή συνεργασία με το ΓΚΚ, οργάνωση στα γερμανικά συνδικάτα (αλήθεια, πόσοι σύντροφοι είμαστε εδώ μέλη), ένταξη στο κίνημα ειρήνης, εκμετάλλευση των δυνατοτήτων της αστικής δημοκρατίας π.χ. δημοτικά συμβούλια. Παράλληλα τακτική συμμετοχή στις συνεδριάσεις του ΓΚΚ, που έτσι κι αλλιώς καταστατικά είναι δυνατή χωρίς να είμαστε μέλη. Στη δικιά μας ΚΟΒ υπάρχει θετική εμπειρία απ' αυτό.

Τα άλλα ελληνικά κόμματα στην ΟΔΓ έχουν εκμεταλλευτεί καλύτερα τη συμμετοχή τους στις γερμανικές πολιτικές διαδικασίες και υπάρχει σοβαρός κίνδυνος περιθωριοποίησής μας σε λίγα χρόνια.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΤΙΚΟΣ

Γκίτερσλο

ΟΔ Γερμανίας

Μονόδρομος το Μέτωπο

Το καθήκον που προκύπτει για τους κομμουνιστές στο σημερινό συσχετισμό δυνάμεων είναι το να εμπνεύσουν στις δυνάμεις της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, τη σιγουριά ότι υπάρχει η εναλλακτική λύση, λύση που δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από τους δρόμους της αντίστασης και της σύγκρουσης με μια προοπτική εκβαρβαρισμού της κοινωνίας σε οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο. Η σύγκρουση αυτή προϋποθέτει την κοινή δράση κοινωνικών δυνάμεων, πλατιά πλειοψηφικών, των οποίων αμφισβητείται εν ονόματι της παγκοσμιοποίησης κάθε κατάκτηση και δικαίωμα. Βέβαια, η οικοδόμηση ενός τέτοιου μετώπου δεν μπορεί να γίνει χωρίς την παρέμβαση του συνειδητού ταξικού πολιτικού φορέα και αυτόν το ρόλο έρχεται να παίξει για τη χώρα μας το ΚΚΕ. Το μέτωπο στην πρώτη του φάση θα είναι μέτωπο αντίστασης ενάντια στην παγκοσμιοποίηση των πολυεθνικών και στους σχεδιασμούς των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Προοπτικά όμως θα πρέπει να παίρνει χαρακτηριστικά διεκδίκησης της κυβερνητικής εξουσίας και του συνόλου της πολιτικής εξουσίας. Με δεδομένο ότι ανάμεσα στις δυνάμεις που θα συμμετέχουν σε αυτό το μέτωπο θα υπάρχουν διαφορές ως προς την προοπτική του, πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο ότι οι διαφορές αυτές θα επιλύονται στο έδαφος του αγώνα και των κατακτήσεων. Αυτό προϋποθέτει, το μέτωπο να είναι οικοδομημένο στη βάση των κοινωνικών προβλημάτων και της από τα κάτω δράσης, χαρακτηριστικά που θα πρέπει να διέπουν όλη την πολιτική συμμαχιών του Κόμματος. Οι προγραμματικοί άξονες του μετώπου θα πρέπει να βασίζονται σε προβλήματα και διεκδικήσεις της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Η αντιστροφή αυτής της λογικής, η υπαγόρευση δηλαδή προγραμματικών αξόνων από την αναγκαιότητα συμμαχιών με αριστερές δυνάμεις, οδηγεί σε εγκεφαλικά κατασκευάσματα συμμαχιών, κατασκευάσματα που έχουν κοντά ποδάρια. Ενας κίνδυνος που θα πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία είναι η με βάση αποκλειστικά τους συσχετισμούς δυνάμεων χάραξη της πολιτικής. Για παράδειγμα, η ισχυροποίηση οργανισμών όπως η ΕΕ, σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να οδηγεί σε μια υποχωρητική λογική, επειδή η ισχυροποίηση ενός τέτοιου οργανισμού δεν αμβλύνει αλλά αντίθετα οξύνει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της και άρα λοιπόν προϋπόθεση για να υπάρξει λύση στην κατεύθυνση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των συμμάχων της είναι το όσο το δυνατόν αδυνάτισμα αυτών των ιμπεριαλιστικών οργανισμών με προοπτική τη διάλυσή τους. Σε τίποτα δε θα πρέπει να μας μπερδεύει η προοπτική της άλλης Ευρώπης που οραματιζόμαστε και που καμία σχέση δεν έχει με αυτό που είναι η ΕΕ. Η θέση για τη δυνατότητα μετεξέλιξής της δεν ισχύει επειδή ακριβώς οξύνει το χαρακτηριστικό της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης ανάμεσα στις χώρες μέλη. Η κοινή δράση λοιπόν του μετώπου, ανεξάρτητα από το διαφορετικό επίπεδο κατανόησης και τις διαφορετικές προσεγγίσεις των παραπάνω διαπιστώσεων, θα πρέπει να έχει έναν προσανατολισμό αντίστασης σε τέτοιου είδους οργανισμούς. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει σήμερα στη χώρα άλλη συγκροτημένη πολιτική δύναμη που να υιοθετεί μια τέτοιου είδους λογική, δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι υπάρχει κίνδυνος «απομόνωσης». Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεχνάμε τη θετική εμπειρία όπου αυτή η πολιτική των συμμαχιών με βάση τα προβλήματα εφαρμόστηκε (μαθητές, αγρότες, ναυτεργάτες). Το ενδεχόμενο να υπάρξουν πολιτικές δυνάμεις στο μέλλον που θα μπορούν να συμμετέχουν σε ένα τέτοιο μέτωπο, είναι κάτι πολύ θετικό. Δεν περνά όμως, άμεσα από το χέρι μας.

Μέτωπο και συνδικαλιστικό κίνημα

Ολα τα παραπάνω καταδεικνύουν την αναγκαιότητα ενός μαζικού ενωτικού συνδικαλιστικού κινήματος. Η ενότητα αυτή θα πρέπει να είναι λειτουργική και ουσιαστική, με ένα περιεχόμενο δράσης που να πατάει στα πραγματικά, σύγχρονα προβλήματα της εργατικής τάξης. Η ενότητα αυτή δε θα πρέπει να τίθεται σε αντιπαράθεση με τον ταξικό χαρακτήρα και προσανατολισμό που θα πρέπει να έχει το συγκεκριμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Η οργανωτική ενότητα του συνδικαλισμού και η ενότητα στη δράση για να λειτουργήσει θετικά και διεκδικητικά ενεργοποιώντας δυνάμεις της εργατικής τάξης που θα είναι ικανές να βάλουν φραγμό στη νεοσυντηρητική επέλαση, θα πρέπει να έχει ως οργανικό της στοιχείο την κατάδειξη του ρόλου της σημερινής πλειοψηφίας των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, ο οποίος ρόλος, ήταν και είναι ιδιαίτερα αρνητικός και συνειδητά συγκαλυπτικός της αιτίας της όξυνσης των προβλημάτων στους χώρους δουλιάς. Ενότητα χωρίς τον καθαρό ταξικό λόγο συνιστά συνενοχή με τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της συγκάλυψης. Πολύ σωστά, τόσο το Κόμμα μετά το 14ο Συνέδριό του, όσο και το ΠΑΜΕ από τη συγκρότησή του, έδωσε ιδιαίτερα βάρος στην αποκάλυψη του αρνητικού ρόλου, δυνάμεων σαν και αυτές που πλειοψηφούν σήμερα σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Η οικοδόμηση ενός ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος είναι υποχρέωση των κομμουνιστών, που πέρα από τη σωστή πολιτική κατεύθυνση σε κεντρικό επίπεδο, θα πρέπει να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας στο χώρο όπου ζει και δρα η εργατική τάξη για να γίνει δυνατό η κατεύθυνση αυτή να έχει άμεσα πολιτικά αποτελέσματα.

ΝΙΚΟΣ ΜΑΤΖΙΑΡΗΣ

ΚΟΒ Πρόνοιας Θεσ/νίκης

Απαραίτητη η συμμαχία εργατικής τάξης και ΕΒΕ

Το στρώμα των ΕΒΕ (αυτοαπασχολούμενοι και μικροί επαγγελματίες, βιοτέχνες, έμποροι) είναι το πολυπληθέστερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, μετά την εργατική τάξη, αριθμεί πάνω από 1 εκατομμύριο (μαζί με τα συμβοηθούντα μέλη της οικογενείας) εργαζόμενους. Στο σύνολο δε των επιχειρήσεων αποτελούν το 90% περίπου, υπολογίζοντας αυτές που απασχολούν από 0-4 εργαζόμενους και κάνουν ετήσιο τζίρο μέχρι 60 εκατομμύρια δρχ.

Από αυτήν την άποψη, αλλά και το ότι δέχονται σοβαρά χτυπήματα, που καθιστά δύσκολη την επιβίωσή τους στη μεγάλη τους πλειοψηφία, κρίνεται απαραίτητη η κοινή δράση με την εργατική τάξη ενάντια στα μονοπώλια και τις πολιτικές που τα υπηρετούν. Τα κοινά προβλήματα εργατικής τάξης και ΕΒΕ είναι πολύ περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν. Η μεγάλη πλειοψηφία των ΕΒΕ έχει το ίδιο εισόδημα με τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Δουλεύουν πάνω από 10 ώρες την ημέρα και κάθε μέρα. Εργατική τάξη και ΕΒΕ καταπιέζονται από τα μονοπώλια. Φορολογούνται το ίδιο στυγνά και άδικα. Τα παιδιά και των δυο πάνε στα ίδια σχολεία, μένουν το ίδιο αμόρφωτα, πληρώνουν τα ίδια φροντιστήρια. Πάνε στα ίδια νοσοκομεία, πληρώνουν το ίδιο «φακελάκι», στήνονται στις ίδιες ουρές, στα ίδια ράντσα. Το ίδιο δεν κερδίζουν τίποτα και οι δυο, από τη δήθεν ανάπτυξη της χώρας, γιατί τη μερίδα του λέοντος την καρπώνονται και την αυγαταίνουν οι μεγάλοι. Οι μεγαλοκεφαλαιοκράτες εκτός από την υπεραξία που καρπώνονται από τη στυγνή εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, παράλληλα καρπώνονται πλούτο από τους εκατοντάδες χιλιάδες ΕΒΕ, είτε εκτοπίζοντάς τους από την αγορά, είτε δουλεύοντας φασόν γι' αυτούς, είτε συμπιέζοντας την τιμή των προϊόντων που αγοράζουν απ' αυτούς. Με τις σοβαρές δυσκολίες επιβίωσης που βιώνει ο λαός, παρατηρείται σε μεγάλο ποσοστό ότι ένα μεγάλο κομμάτι εργαζομένων περνάει στους ΕΒΕ και το ανάποδο ή έχουμε ταυτόχρονα και τα δυο, δηλαδή εργαζόμενοι να ανοίγουν ένα μαγαζάκι που το δουλεύει κάποιος από την οικογένεια.

Είναι ανάγκη λοιπόν για το Μέτωπο να υπάρξει συμπόρευση εργαζομένων - ΕΒΕ, πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε αυτό πρώτα εμείς, σ' όλη την ιεραρχία του Κόμματος, γιατί εδώ έχουμε σοβαρή αδυναμία. Και το θέμα δεν είναι να κάνουμε διαπιστώσεις για τις ιδιορρυθμίες του στρώματος των ΕΒΕ, αλλά πώς θα παρέμβουμε δυναμικά, να τους πείσουμε, να τους κερδίσουμε, να τους δώσουμε να καταλάβουν ποια είναι η αιτία των σοβαρών προβλημάτων τους σε όλους τους τομείς. Το κύριο να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι μόνο με μέτωπο με τους εργαζόμενους, στη λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό θα βρουν λύση τα προβλήματά τους. Θα εργάζονται ανθρώπινα. Θα βοηθηθούν από τη λαϊκή κυβέρνηση και ιδιαίτερα κλάδοι που έχουν προοπτική στο σοσιαλισμό σύμφωνα με τις ανάγκες της σχεδιασμένης οικονομίας. Για όσους δεν υπάρχει προοπτική δε θα πεταχτούν στο δρόμο, όπως γίνεται τώρα στον καπιταλισμό σαν στυμμένες λεμονόκουπες, αλλά θα απασχοληθούν σ' άλλους κλάδους με όλα τα δικαιώματα που θα απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι (υγεία, παιδεία, κοινωνικές παροχές, συνταξιοδότηση κλπ.), να μπορούν να απολαμβάνουν τον μπόλικο ελεύθερο χρόνο τους δημιουργικά. Να τους εξηγήσουμε ότι το ΑΑΔΜ, η λαϊκή εξουσία και ο σοσιαλισμός, διαμορφώνει ανθρώπους που θα μπορούν, αξιοποιώντας τις παραγωγικές δυνάμεις, να παράγουν έργο για την κοινωνία στο 7ωρο-8ωρο και τον υπόλοιπο χρόνο τους να τον αξιοποιούν για κοινωνικές δραστηριότητες, ψυχαγωγία, ξεκούραση κ.λπ. και όχι ανθρώπους που από το πρωί έως το βράδυ να κυνηγούν το κέρδος, πώς να τα κονομήσουν, θα σκέπτονται πώς πάνε οι μετοχές και το μυαλό τους να είναι στο ΛΟΤΤΟ και στον τζόγο. Αυτό το πρότυπο πλασάρει ο καπιταλισμός, δηλαδή ανθρώπους να σκέπτονται μόνο την πάρτη τους και ας πεθάνει ο διπλανός τους ή μάλλον να πεθάνουμε το διπλανό μας για να ζήσουμε εμείς. «Τι μας ενδιαφέρει εμάς για το συνάνθρωπό μας που υποφέρει, για τους εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους που λιμοκτονούν, εγώ να είμαι καλά και να κονομάω».

Ετσι λοιπόν όλες οι οργανώσεις να πλησιάσουν ακόμη περισσότερο τους ΕΒΕ, για να κατανοήσουν την ανάγκη της κοινής δράσης με την εργατική τάξη. Μια πρώτη προσπάθεια έγινε στις 21/10 με το πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ. Παράλληλα οι σύντροφοι και φίλοι ΕΒΕ πρέπει να ξεφύγουν από τη συντεχνιακή δράση στο συνδικαλιστικό κίνημα και να προσπαθούν να δένουν το πρόβλημα στον κλάδο με το γενικότερο πολιτικό και την ανάγκη συμπόρευσης με τους εργαζόμενους ενάντια στον κοινό εχθρό, τα μονοπώλια και αυτούς που τα υπηρετούν. Να τους εξηγούν ότι μόνο με τον αγώνα και τη λαϊκή εξουσία θα ξεφύγουν από το πρεσάρισμα και το κλείσιμο που τους επιφυλάσσουν η ΕΕ, η κυβέρνηση και οι πολυεθνικές.

Αυτή η προσπάθεια για ενότητα δράσης εργατικής τάξης - ΕΒΕ δε διαπερνά όσο απαιτείται μέσα από τις Θέσεις. Πολύ φοβάμαι ότι αν δεν πάρουμε μέτρα και δε γίνει καθαρό μέσα στις αποφάσεις του Συνεδρίου, δε θα γίνει υπόθεση όλου του Κόμματος στο μέλλον, αλλά μερικών «ειδικευμένων» στελεχών.

Επομένως απαιτείται, εκτός από τη συνειδητοποίηση της ανάγκης για ενότητα δράσης εργατικής τάξης - ΕΒΕ, άμεσα πρωτοβουλίες Εργατικών Σωματείων - Ομοσπονδιών - ΠΑΜΕ, καλέσματα, επαφές, περιοδείες, παρεμβάσεις από κοινού, συσκέψεις κ.λπ. στο χώρο των ΕΒΕ.

Πρωτοβουλίες «απλώματος του χεριού» προς τους αυτοαπασχολούμενους - μικρούς ΕΒΕ για κοινούς αγώνες. Ιδιαίτερα στους αγώνες που γίνονται για προβλήματα που αγκαλιάζουν όλη την κοινωνία (παιδεία, υγεία, περιβάλλον, τοπικο-λαϊκά, ειρήνη, «νέα τάξη πραγμάτων» κλπ.) να απευθύνονται και στους ΕΒΕ. Τέλος, πιστεύω ότι είναι καιρός να προχωρήσουμε και στο χώρο των ΕΒΕ σε σχήματα με ευρύτερες συσπειρώσεις, ξεπερνώντας τη σημερινή ηγεσία της ΓΣΕΒΕΕ, θέτοντας ένα πρόγραμμα δράσης που θα απαντά στα σημερινά προβλήματα και με μια προοπτική που θα οδηγεί στην επίλυσή τους και για μια ΓΣΕΒΕΕ όχι υποταγμένη, αλλά αγωνιστική.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΡΕΠΑΠΑΣ

Αχτίδα ΕΒΕ ΚΟΑ