Αλματα στον κατήφορο του αυταρχισμού και της καταστολής των λαϊκών αγώνων κάνει η κυβέρνηση Καραμανλή, αναπόφευκτη συνέπεια της επιτάχυνσης της αντιλαϊκής επίθεσης και των αντιδραστικών «μεταρρυθμίσεων».

Η κυβέρνηση δε δίστασε να βάλει στο γύψο το δικαίωμα της απεργίας ξεκινώντας από τους ναυτεργάτες, θέλοντας να στείλει ένα γενικότερο μήνυμα πυγμής και ισχύος στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Η συντονισμένη επίθεση της κυβέρνησης κατά των ναυτεργατών - αντίγραφο της αντεργατικής στάσης των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ - ξετυλίγεται ταυτόχρονα σε πολλά επίπεδα:

- Συστηματική συκοφαντική επίθεση κατά των ναυτεργατών, τους οποίους κατηγορεί για αδιαλλαξία(!), τη στιγμή που η ίδια δε δέχτηκε να ικανοποιήσει ούτε ένα από τα αιτήματά τους, ενώ τους εμφανίζει περίπου ως «εχθρούς της κοινωνίας» και ως προνομιούχα συντεχνία που δεν υπολογίζει τα συμφέροντα των άλλων κοινωνικών ομάδων και ζητά παράλογα αιτήματα. Η κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε για να λύσει τα αιτήματα των ναυτεργατών, αλλά οι εργαζόμενοι «επέδειξαν αδιαλλαξία», ισχυρίστηκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

- Πλήττει βάναυσα το δικαίωμα της απεργίας, κόντρα στις υποκριτικές και θρασύτατες διαβεβαιώσεις ότι τάχα το σέβεται. Ξεχωριστή σημασία έχει το «σκεπτικό» με το οποίο η κυβέρνηση δικαιολόγησε την επιστράτευση των ναυτεργατών. «Είχε προκληθεί σοβαρή και κοινωνική διαταραχή στην κοινωνική και οικονομική ζωή του κράτους», υποστήριξε ο Θ. Ρουσόπουλος, αφήνοντας έτσι να εννοηθεί σαφώς ότι κάθε απεργία μπορεί να κηρύσσεται παράνομη και καταχρηστική, αφού όλες προκαλούν «διαταραχή στην οικονομική και κοινωνική ζωή»... Επιπλέον εμφανίστηκε ως εκφραστής των «υπόλοιπων Ελλήνων», τα συμφέροντα των οποίων «σκέφτεται» και υπερασπίζεται από τους απεργούς...

- Προχωρά σε επίδειξη ισχύος, εμφανιζόμενη να περιφρονεί το γεγονός ότι το δικαστήριο είχε κρίνει νόμιμη την απεργία των ναυτεργατών. Αντί άλλης απάντησης, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος προτίμησε να κατηγορήσει το ΚΚΕ για παρέμβαση στη Δικαιοσύνη επειδή «έσπευσε να βγάλει ανακοίνωση κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι παρενέβη στη δικαιοσύνη για να χαρακτηρίσει ως παράνομη την απεργία». Επιχειρώντας να δικαιολογήσει την «κατάργηση» της δικαιοσύνης, ο Θ. Ρουσόπουλος ψέλλισε ότι «ο ρόλος της εκτελεστικής εξουσίας είναι άλλος»(!). Υπεραμύνθηκε τη διάτρητη νομιμότητα της επιστράτευσης, επικαλούμενος ότι είχε κριθεί από το Συμβούλιο της Επικρατείας τον Αύγουστο του 2002 μετά την επιστράτευση που είχε κάνει η τότε κυβέρνηση Σημίτη τον Ιούνη του ίδιου χρόνου.

- Επιστρατεύει την απειλή ή και τη χρήση αστυνομικής βίας κατά των απεργών. «Η κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει ό,τι μέσα προβλέπει ο νόμος», δήλωσε ξερά ο εκπρόσωπος όταν ρωτήθηκε αν η κυβέρνηση θα καταφύγει στην «πειθώ» των ΜΑΤ. Παρόμοια δήλωση είχε κάνει νωρίτερα ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Β. Πολύδωρας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η αχαλίνωτη αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης έχει φέρει στην πρώτη γραμμή τη νεοφιλελεύθερη πτέρυγα, η οποία υπερασπίζεται μετά πάθους την εφαρμοζόμενη πολιτική. Πρώτη και καλύτερη η Ντ. Μπακογιάννη, η οποία χτες, εξερχόμενη από τη συνεργασία που είχε με τον Κ. Καραμανλή, πλειοδότησε της επιστράτευσης των ναυτεργατών, αναμασώντας τη γνωστή σαθρή επιχειρηματολογία περί αγροτών που έχουν τεράστιο πρόβλημα, ενώ δε δίστασε να καταφύγει και στην κινδυνολογία επικαλούμενη τη μεταφορά φαρμάκων στα νησιά... Στο πλευρό της δραστηριοποιείται η ομάδα των μητσοτακικών βουλευτών, όπως οι Στ. Νικηφοράκης, Ν.Καραμπίνας, Κυρ. Μητσοτάκης κ.ά. ενώ ο ούλτρα νεοφιλελεύθερος Ν. Γεωργιάδης χτες θριαμβολογούσε γιατί «προχθές ήταν μόνος και σήμερα είναι μαζί μου όλη η κυβέρνηση»(!). Φυσικά, δεν υστερεί και η λεγόμενη λαϊκή δεξιά, εκ μέρους της οποίας ο Μ. Εβερτ δήλωσε χτες ότι «δεν υπήρχε άλλη λύση από την επιστράτευση»...

Η «Δημοκρατική Συσπείρωση για τις Λαϊκές Ελευθερίες και την Αλληλεγγύη» καταδικάζει την έξαρση του αυταρχισμού από την πλευρά της κυβέρνησης σε βάρος των απεργών ναυτεργατών αλλά και την ίδια την υπονόμευση του δικαιώματος στην απεργία.

Χαιρετίζει την απόφαση των απεργών να μην καμφθούν μπροστά στις απειλές και υπογραμμίζει ότι κανείς, ούτε οι απεργοί ούτε τα εντεταλμένα κρατικά όργανα είναι υποχρεωμένοι να εφαρμόσουν μια αντισυνταγματική διάταξη που έρχεται σε καταφανή αντίθεση με τα άρθρα 22 παρ. 4 και 23 του Συντάγματος. Αντίθετα, αποτελεί υποχρέωση όλων να προστατεύσουν έμπρακτα το δικαίωμα στην απεργία.

Επίσης, εξαίρει την απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά (απόφαση 1701/06 σε διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων), που αναγνώρισε το δίκαιο και νόμιμο της απεργίας, ενάντια στην παράδοση, που θέλει τα δικαστήρια να κηρύσσουν τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές σύμφωνα με τα κελεύσματα της εκάστοτε κυβέρνησης και της εργοδοσίας.

Ο Γ. Κατρούγκαλος, επ. καθηγητής νομικής και μέλος της «Δημοκρατικής Συσπείρωσης», αναφερόμενος στην αντισυνταγματικότητα της κυβερνητικής απόφασης, τονίζει ότι κατά το άρθρο 22 παρ. 4 του Συντάγματος, οποιαδήποτε μορφή αναγκαστικής εργασίας απαγορεύεται. Επιπλέον, κατά το άρθρο 23 παρ. 2 του Συντάγματος, η απεργία αποτελεί δικαίωμα και ασκείται για τη διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων.

Συμπληρώνει ότι με βάση το ισχύον θεσμικό πλαίσιο απαγορεύεται η απεργία σε κάποιους κλάδους ή σε άλλους υπόκειται σε περιορισμούς. Ωστόσο, οι περιορισμοί αυτοί δεν μπορούν να φτάνουν έως την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας ή την παρεμπόδιση της νόμιμης άσκησής του, υπογραμμίζει.

Ακόμα εξηγεί ότι για την πολιτική επιστράτευση ισχύει η εξής διάταξη του άρθρου 23 του ΠΔ 17/74: «Μετά την κήρυξη της πολιτικής κινητοποίησης μπορεί με απόφαση του πρωθυπουργού να εξουσιοδοτούνται οι υπουργοί, οι γενικοί γραμματείς Περιφερειών και οι νομάρχες να ενεργούν πολιτική επιστράτευση προσωπικού από μη καλούμενες κλάσεις και πέραν των αναστολών κατατάξεων που χορηγήθηκαν με αποφάσεις του "Συμβουλίου Αναστολών Κατατάξεων" προς ικανοποίηση των αναγκών της πολιτικής σχεδιάσεως εκτάκτων αναγκών σε έμψυχο δυναμικό».

Ομως, η διάταξη του ΠΔ αυτού δεν μπορεί να εφαρμοστεί για την επιστράτευση απεργών, αναφέρει ο καθηγητής, εξηγώντας:

• «Κατ' αρχάς διότι, κατά το άρθρο 19 του ίδιου ΠΔ, προϋπόθεση εφαρμογής της είναι η αντιμετώπιση "εκτάκτων εν ειρήνη αναγκών", οι οποίες προδήλως δεν μπορεί να προκληθούν από νόμιμη και μη καταχρηστική απεργία
• Κυρίως, όμως, δεν μπορούν να εφαρμοστούν διότι περιορίζουν μέχρι εξαφάνισης το δικαίωμα στην απεργία».

Τονίζει ακόμα ότι έστω και εάν θεωρηθούν από κάποιους συνταγματικές οι διατάξεις του άρθρου 23 του ΠΔ 17/74, και πάλι η συγκεκριμένη απόφαση επιστράτευσης θα είναι μη νόμιμη, ως αντίθετη στην αρχή της αναλογικότητας, δεδομένου ότι περιορίζει υπέρμετρα το δικαίωμα στην απεργία χωρίς επαρκή λόγο δημοσίου συμφέροντος, εφόσον, όπως έκρινε η απόφαση του αρμόδιου Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, η υπό κρίση απεργία ήταν νόμιμη και όχι καταχρηστική.

«Το κόμμα που έχει κάνει σημαία του τους ταξικούς αγώνες, για λίγες ψήφους προς τον Καρατζαφέρη έβαλε δύο κοινωνικές ομάδες να τσακώνονται, τους ναυτεργάτες με τους παραγωγούς της Κρήτης και διατάραξε την ομαλή οικονομική ζωή της χώρας». Πρόκειται για το νέο εφεύρημα του Μαξίμου διά της γραφίδος γνωστού κυβερνητικού αρθρογράφου. Με άλλα λόγια, το ΚΚΕ «υποκινεί» την απεργία των ναυτεργατών, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις «διαρροές» ψηφοφόρων του προς το ΛΑΟΣ και να βγει από τα αδιέξοδά του! Προσπερνώντας το γελοίον του «επιχειρήματος», πρέπει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση είναι αντιμέτωπη με τις λαϊκές αντιδράσεις, που εδώ και δύο χρόνια όχι μόνο δεν έλυσε ένα(!) πρόβλημα των λαϊκών στρωμάτων, αλλά έχει οξύνει όλα τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα (ανεργία, ακρίβεια, φτώχεια, Υγεία, Παιδεία, κ.ο.κ.). Αυτός είναι και ο λόγος που καταφεύγει και θα το κάνει ολοένα πιο συχνά στο μέλλον στην αστυνομική βία για να καθυποτάξει τους αγώνες των εργαζομένων.

ΥΓ: Θα πρόσεξαν ασφαλώς στην κυβέρνηση ότι ο ΛΑΟΣ ήταν μάλλον στο πλευρό της και απέναντι στους ναυτεργάτες, ενώ «κατάπιε» την επιστράτευση... Με άλλα λόγια, το εθνικιστικολαϊκιστικό μόρφωμα «συνορεύει» με τη ΝΔ, ενώ το χωρίζει χάσμα από το ΚΚΕ. Ας αφήσουν λοιπόν την αντιΚΚΕ επίθεση γιατί εκτίθενται...