Την ώρα που οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ κατέβαιναν σε μαζική συγκέντρωση στην Αθήνα, έχοντας στο πλευρό τους πλήθος συνδικάτων και φορέων, ενάντια στο αντιλαϊκό σχέδιο της κυβέρνησης για εκποίηση της επιχείρησης, ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Κ. Χατζηδάκης, εξαπέλυε για μια ακόμα φορά τους γνωστούς εκβιασμούς, πουλώντας ταυτόχρονα... «φύκια για μεταξωτές κορδέλες».

Για πολλοστή φορά, με δηλώσεις του (ρ/σ «Παραπολιτικά»), προσπάθησε να καλλιεργήσει την απάτη ότι η μόνη λύση για τους εργαζόμενους είναι η ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ.

Αξιοποιώντας το τάχα «τυχαίο» μπαράζ που εκδηλώνεται την ώρα που η κυβέρνηση επιχειρεί να επιταχύνει τον τεμαχισμό και την εκποίηση της ΛΑΡΚΟ - την ίδια ώρα η ΕΕ «θυμήθηκε» ότι το ελληνικό κράτος οφείλει να καταβάλει ένα πρόστιμο εκατομμυρίων ευρώ γιατί ενίσχυσε τη ΛΑΡΚΟ (!), η ΔΕΗ «θυμήθηκε» ότι η ΛΑΡΚΟ της χρωστάει και απειλεί με διακοπή ρεύματος, ενώ για πρώτη φορά στα χρονικά η διοίκηση της ΛΑΡΚΟ άφησε απλήρωτους τους εργαζόμενους έστω και για λίγο διάστημα - ο αρμόδιος υπουργός δήλωσε μεταξύ άλλων: «Αν η ΛΑΡΚΟ ήταν μια οποιαδήποτε επιχείρηση του ιδιωτικού τομέα (...) θα είχε κλείσει! (...) Χρωστάει 340 εκατ. ευρώ στη ΔΕΗ (...) Υπάρχει τελεσίδικη καταδίκη από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης για παράνομες κρατικές ενισχύσεις, οι οποίες έχουν δοθεί κατά καιρούς στη ΛΑΡΚΟ από το κράτος κατά παράβαση των κανόνων ανταγωνισμού, που είναι 135 εκατ. ευρώ».

Στην πραγματικότητα, βέβαια, κριτήριο και οδηγός του αντιλαϊκού σχεδίου για τη ΛΑΡΚΟ, που προετοίμασαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και «τρέχει» η σημερινή, είναι τα συνολικότερα συμφέροντα των μονοπωλίων. Αυτά τα συμφέροντα καθορίζουν το πότε γίνεται λόγος για «παράνομες κρατικές ενισχύσεις» και πότε το «ζεστό» κρατικό χρήμα σε επιχειρήσεις από κυβερνήσεις και από την ΕΕ βαφτίζεται «στήριξη της ανάπτυξης». Τα ίδια συμφέροντα επέβαλαν στη ΛΑΡΚΟ να πληρώνει το ρεύμα πολύ πιο ακριβά από την τιμή που επικρατεί στην αγορά και από την τιμή που απολαμβάνουν άλλες «ενεργοβόρες» επιχειρήσεις.

Στην παραπάνω βάση, ο υπουργός προτείνει ως μόνη «λύση» την εκκαθάριση σε λειτουργία και την πώληση της ΛΑΡΚΟ σε κομμάτια.

Ολη αυτή η προσπάθεια, ισχυρίζεται με θράσος, «γίνεται για τους εργαζόμενους. (...) Εκείνο το οποίο μας απασχολεί ακριβώς είναι το πρόβλημα των εργαζομένων και γι' αυτόν το λόγο συζητάμε όλα αυτά».

Το... μεγάλο ενδιαφέρον του υπουργού και της κυβέρνησης για τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ φάνηκε βέβαια και το περασμένο Σάββατο, τότε που αντιπροσωπεία της Οργανωτικής Επιτροπής του μεγάλου συλλαλητηρίου στην Αθήνα πήγε στη Βουλή για να συναντηθεί, όπως είχε έγκαιρα ζητήσει, με την κυβέρνηση και τα κόμματα, βρίσκοντας ωστόσο τις πόρτες της κυβέρνησης και της ΝΔ κλειδαμπαρωμένες...

Την παραμονή του συλλαλητηρίου, το βράδυ της Παρασκευής, ένας ακόμα εργαζόμενος στη ΛΑΡΚΟ έχασε τη ζωή του σε εργατικό «ατύχημα», αυτήν τη φορά στις εγκαταστάσεις της εταιρείας στην Εύβοια.

Ο 35χρονος, πατέρας δύο παιδιών, δούλευε στα μεταλλεία στην περιοχή των Ψαχνών. Το όχημα που οδηγούσε μεταφέροντας υλικό, με σκοπό να το ξεφορτώσει, ξέφυγε από τον έλεγχό του και παρασύρθηκε σε χαράδρα, με αποτέλεσμα το θάνατό του.

Το νέο θανατηφόρο «ατύχημα» πρόσθεσε το όνομα ενός ακόμα εργάτη στη μακρά λίστα όσων εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ έχασαν τη ζωή τους στο μεροκάματο, για τους οποίους στην αρχή της συγκέντρωσης τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή.

Τα συλλυπητήριά του στην οικογένεια και τους συναδέλφους του 35χρονου εργάτη εκφράζει το Συνδικάτο Μετάλλου Εύβοιας, ενώ απαιτεί να διερευνηθούν οι ευθύνες για το δυστύχημα. «Η λίστα με τα εργατικά εγκλήματα στο χώρο της ΛΑΡΚΟ μακραίνει διαρκώς», τονίζει, αναδεικνύοντας τον ένοχο: «Εργασιακό στρες, ανασφάλεια, αβεβαιότητα, λειψά ή ανύπαρκτα μέτρα προστασίας».

Ειδικά στο σημείο όπου σημειώθηκε το νέο θανατηφόρο «ατύχημα», το Συνδικάτο επισημαίνει ότι «υπήρχε 24ωρο πόστο ώστε να γίνεται το απαραίτητο "κουμάντο" στην ανατροπή των φορτίων», το οποίο όμως «έχει καταργηθεί εδώ και μία δεκαετία ως αποτέλεσμα των περικοπών και της υποχρηματοδότησης». Στην κατεύθυνση αυτή, καταγγέλλει την πολιτική όλων των κυβερνήσεων που υπηρετούν «μια ανάπτυξη απαλλαγμένη από τα βαρίδια του περιττού "κόστους" ενός πόστου δουλειάς που θα εξασφάλιζε ότι δεν θα έρθει πότε η "κακιά η ώρα" που σήμερα όλοι ξορκίζουν!».