«Εταιρίες παροχής υπηρεσιών ασφάλειας». Οι γνωστές ως εταιρίες «σεκιούριτι» που τα τελευταία 15 - 20 χρόνια άνθισαν και στην Ελλάδα και μάλιστα με γοργούς ρυθμούς, δημιουργώντας παράλληλα έναν κλάδο που αριθμεί σήμερα πάνω από 10.000 εργαζόμενους. Ενας κλάδος που η εργοδοτική ασυδοσία κυριαρχεί σε όλους τους τομείς, για να δικαιολογήσει την αιτία δημιουργίας αυτών των εταιριών, την ανάγκη δηλαδή των επιχειρήσεων για φύλαξη της περιουσίας τους με το μικρότερο δυνατό εργασιακό κόστος. Ταυτόχρονα, οι εταιρίες αυτές, τα τελευταία χρόνια, έχουν αποτελέσει σημαντικό κομμάτι στο πλέγμα της τρομοκρατίας που έχουν απλώσει κυβέρνηση και εργοδότες, με διάφορους μηχανισμούς καταστολής, για να καταπνίξουν κάθε εργατική και λαϊκή αντίδραση. Οχι τυχαία, άλλωστε, όλο και πιο συχνά βλέπουμε να χρησιμοποιούνται οι εργαζόμενοι αυτών των εταιριών εναντίον άλλων εργαζομένων προς εξυπηρέτηση εργοδοτικών συμφερόντων.

Σ' αυτά τα πλαίσια, η δραστηριότητά τους έχει επεκταθεί παντού, σε τράπεζες, πολυκαταστήματα, σούπερ μάρκετ, εργοστάσια, αεροδρόμια κ.α. Πίσω, όμως, από τους υπαλλήλους με τις αστυνομικές στολές κρύβονται, εξαντλητικά ωράρια, πενιχροί μισθοί, καθημερινές απολύσεις, στρατικοποίηση και κίνδυνος της ανθρώπινης ζωής.

Οι εταιρίες σεκιούριτι άρχισαν να αναπτύσσονται, όταν, με αρχή τις τράπεζες, και σε συνέχεια κάθε είδους επιχείρηση, θέλησαν να απαλλαχτούν από το κόστος των υπαλλήλων που απασχολούσαν για φύλαξη ή μεταφορά χρημάτων. Οι υπάλληλοι αυτοί εργάζονταν φυσικά με άλλες συμβάσεις και δικαιώματα από τους σημερινούς υπαλλήλους των εταιριών. Ετσι, σήμερα στην αγορά υπάρχουν πάνω από δέκα τέτοιες εταιρίες (πολυεθνικές και ελληνικές) που αναπτύσσονται ραγδαία και ιδιαίτερα ενόψει της Ολυμπιάδας του 2004. Εχοντας άφθονο εργατικό δυναμικό και κυρίως με νέους από τις λίστες των ανέργων, έχουν επιβάλει καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα και ασυδοσίας.

Η συζήτηση με δύο συνδικαλιστές του χώρου τον Πέτρο Κεφαλά και τον Αλέξανδρο Βελιανίτη από το κλαδικό σωματείο Χρηματαποστολών, είναι ενδεικτική για την τραγική κατάσταση, που επικρατεί στο χώρο, αλλά και τον αγώνα που δίνουν για να οργανώσουν τους εργαζόμενους στην κατεύθυνση διεκδίκησης. Οπως σημειώνουν, τα προβλήματα για τους εργαζόμενους θα οξυνθούν ακόμα περισσότερο, ενόψει της Ολυμπιάδας του 2004 και των αναγκών που έχουν καλεστεί να καλύψουν οι εταιρίες. Αυτό θα σημαίνει ακόμα περισσότερες προσλήψεις, αλλά και ακόμα μεγαλύτερη χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων.

Πρώτο και κύριο ζήτημα που θέτουν οι δύο συνδικαλιστές είναι αυτό της ασφάλειας της ζωής των εργαζομένων και κυρίως στις χρηματαποστολές, καθώς διακινούν καθημερινά υψηλά χρηματικά ποσά. Δεκάδες ληστείες έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια και πολλοί υπάλληλοι έχουν τραυματιστεί από πυροβολισμούς. Τα μέτρα ασφάλειας, όπως σημειώνουν, είναι ελάχιστα καθώς οι εταιρίες δε θέλουν να αυξηθεί το κόστος. Αλλωστε, την ώρα που οι εργαζόμενοι κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους, οι εταιρίες και κυρίως οι τράπεζες δε χάνουν ποτέ, έχοντας ασφαλισμένα τα χρήματά τους. Οταν δε οι ασφαλιστικές εταιρίες προβάλλουν εμπόδια, οι εργοδότες στρέφονται κατά των ίδιων των εργαζόμενων, διώκοντάς τους μάλιστα και ποινικά, επιβάλλοντας παράλληλα μια ιδιόμορφη τρομοκρατία στους υπόλοιπους εργαζόμενους.

Μπορεί, λοιπόν, αυτοί οι εργαζόμενοι να «φυλάττουν» τα χρήματα και τις περιουσίες όλου τους συστήματος με κίνδυνο της ζωής τους, από την άλλη όμως βρίσκονται κάτω από τη «μέγκενη» της εργοδοσίας. Την κλαδική τους σύμβαση υπογράφει η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων και είναι στα πλαίσια της ΕΓΣΣΕ. Δηλαδή, όπως μας λένε οι συνδικαλιστές περίπου 170.000 δραχμές και με κάποια επιδόματα σε ελάχιστες περιπτώσεις. Αμέτρητες είναι όμως οι περιπτώσεις, όπως καταγγέλλουν, που δεν τηρούνται οι συμβάσεις. Υπάρχουν, πολλοί υπάλληλοι με μισθούς 130.000 δραχμές και χωρίς ένσημα, ενώ καθεστώς είναι σε πολλές περιπτώσεις οι εργαζόμενοι μαζί με την πρόσληψη να υπογράφουν και την απόλυση με ανοιχτή ημερομηνία. Η ασυδοσία των εργοδοτών συνεχίζεται και με τα εξαντλητικά ωράρια και τις απλήρωτες υπερωρίες, ενώ ακόμα και τα νυχτερινά πληρώνονται με βάση το ωρομίσθιο και όχι με τις ανάλογες προσαυξήσεις.

Βέβαια, όπως τονίζουν στη συνέχεια, όποιος τολμήσει και σηκώσει κεφάλι η απάντηση είναι η άμεση απόλυση. Οι εταιρίες πατάνε πάνω στη μεγάλη ανεργία και ειδικά στους νέους, τους οποίους κυρίως απασχολούν. Ετσι, δεν είναι παράξενο το γεγονός ότι αγγελίες των εταιριών είναι μόνιμες. Αυτό συνδέεται και με το καθεστώς των εταιριών να μην απασχολούν κανέναν εργαζόμενο πάνω από τρία χρόνια, όταν αρχίζει δηλαδή να αποκτά δικαιώματα.

Την ίδια στιγμή, η πολιτική των εταιριών είναι να υπάρχει στρατικοποίηση των εργαζομένων. Γι' αυτό άλλωστε οι περισσότεροι διευθυντές και στελέχη είναι συνταξιούχοι αστυνομικοί και στρατιωτικοί. Αποτέλεσμα, να υπάρχουν πολλές περιπτώσεις άσχημης συμπεριφοράς εργαζομένων και κυρίως απέναντι σε συναδέλφους εργαζόμενους, όταν για παράδειγμα τους στέλνουν να «προστατεύσουν» διάφορους εργοδότες.

Απέναντι σε όλη αυτή την κατάσταση όπως επισημαίνουν οι συνδικαλιστές, είναι πολύ δύσκολη η ανάπτυξη συνδικαλιστικής δράσης στο χώρο, με αποτέλεσμα να μην μπορούν οργανωμένα οι εργαζόμενοι να παλέψουν. Πρώτα και κύρια, όπως εξηγούν, οφείλεται στο ότι όποια σωματεία στήθηκαν μέχρι σήμερα κατέληξαν με διάφορους τρόπους εργοδοτικά, αφήνοντας έρμαια τους εργαζόμενους στα αφεντικά.

Κόντρα σε όλη αυτή την κατάσταση, σημειώνουν οι δύο συνδικαλιστές, στήθηκε τον περασμένο Μάρτη το κλαδικό σωματείο χρηματαποστολών που είναι πανελλαδικό και έθεσε για πρώτη φορά ζητήματα των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, κήρυξε την πρώτη απεργία στο χώρο, προβάλλοντας αιτήματα των εργαζομένων με 100% συμμετοχή στις μεγάλες εταιρίες, ενώ συμμετείχε και στις απεργίες που έγιναν για το Ασφαλιστικό. Οπως εξηγούν, στόχος είναι να οδηγήσουμε το σωματείο σε ταξική κατεύθυνση και να μην εξοστρακιστεί από διάφορες παγίδες της εργοδοσίας και τους κυβερνητικούς μηχανισμούς, που όλα αυτά τα χρόνια λυμαίνονται το χώρο με ρουσφέτια για προσλήψεις.

Εμείς καλούμε τους εργαζόμενους να βγάλουν τα συμπεράσματά τους, τονίζουν, να ξεδιαλύνουν ότι υπάρχει συνδικαλισμός που είναι ταξικά προσανατολισμένος και εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός. Τους καλούμε να συσπειρωθούν στο κλαδικό σωματείο, ώστε να αγκαλιάσει ακόμα περισσότερους εργαζόμενους και να δώσουμε πιο δυνατά τη μάχη υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας. Ταυτόχρονα, είναι αναγκαίο να συντονίσουμε τα βήματά μας και με άλλους εργαζόμενους και συνδικαλιστικούς φορείς και για τα γενικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι οι εργαζόμενοι.

Απλήρωτοι επί τρεισήμισι μήνες παρέμεναν οι 70 εργαζόμενοι της επιχείρησης «ΑΪΖΟΤΡΟΝ ΑΕΒΕ» που κατασκευάζει ηλεκτρονικά κυκλώματα (υπάγεται στην αμυντική βιομηχανία) και ανήκει στη γνωστή φιλάνθρωπη οικογένεια Βαρδινογιάννη. Η επίσημη δικαιολογία που επικαλούνταν ήταν απλά ότι «αδυνατούσε» να καταβάλει τους μισθούς και μόλις πρόσφατα έδωσε μόνο τα μισά χρήματα από αυτά που χρωστούσε, πριν ξεκινήσουν οι καλοκαιρινές διακοπές. Βέβαια, και αυτά δόθηκαν κάτω από την πίεση των ίδιων των εργαζομένων, οι οποίοι είχαν προχωρήσει σε καταγγελίες στην Επιθεώρηση Εργασίας αλλά και στο ΙΚΑ όπου και εκεί η επιχείρηση χρωστάει ακόμα περισσότερα.

Στην επιχείρηση βρέθηκε προχτές ο Γιώργος Πέρρος, μέλος της Συντονιστικής Σωματείων Αθήνας και του ΠΑΜΕ, και συνομίλησε με τον πρόεδρό της και εργαζόμενους για την κατάσταση. Εκεί αντιμετώπισε και το μέγεθος της εργοδοτικής ειρωνείας στη συνάντηση με τον πρόεδρο, ο οποίος του ανέφερε ότι το μηνιαίο κόστος μισθοδοσίας αγγίζει μόλις τα 60 εκατομμύρια δραχμές, όταν από μία και μόνο παραγγελία η επιχείρηση της οικογένειας Βαρδινογιάννη κερδίζει μέχρι και 2,5 δισεκατομμύρια δραχμές... Ετσι, στο βωμό του κέρδους η γνωστή μεγαλοεργοδοσία και εκμεταλλευόμενη την κυβερνητική πολιτική, που επιτρέπει αυτή την ασυδοσία, δε διστάζει, παρά τα τεράστια κέρδη της, να αφήνει απλήρωτους τους εργαζόμενους.

Ο συνδικαλιστής στη συνέχεια συνομίλησε με εργαζόμενους που του ανέφεραν την τραγική κατάστασή τους τους τελευταίους μήνες. Ολο αυτό τον καιρό, όπως τόνισαν, αντιμετώπισαν μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Η κατάσταση έτσι κι αλλιώς, όπως είπαν, ήταν δύσκολη με τους πενιχρούς μισθούς των 170.000 δραχμών που παίρνει η πλειοψηφία των εργαζομένων. Μετά από τρεισήμισι μήνες απλήρωτοι με γραμμάτια και λογαριασμούς να τρέχουν είχαν φτάσει στα όρια της εξαθλίωσης.

Ο Γ. Πέρρος, μιλώντας στους εργαζόμενους, τους κάλεσε να μην επιτρέψουν άλλο αυτή την κατάσταση. Οπως σημείωσε, χρειάζεται να προχωρήσουν ενωμένοι και συσπειρωμένοι και να απαιτήσουν αυτά που δικαιούνται. «Τα χρήματα που σας χρωστάει ο εργοδότης είναι ψίχουλα μπροστά στα κέρδη που εξασφαλίζει από την εργασία σας και ό,τι "αδυναμίες" προβάλει είναι δικαιολογίες», σημείωσε.