Μια μικρή κόκκινη πολιτεία. Μια πολιτεία γεμάτη με φοιτητές και φοιτήτριες, νέους και νέες, κορίτσια και αγόρια από τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, γεμάτα ζωντάνια και ενθουσιασμό, κατέκλυσαν το περασμένο Σάββατο τη Γεωπονική Σχολή Αθήνας στην Ιερά Οδό, δίνοντας δυναμικό παρών στη κεντρική φεστιβαλική εκδήλωση της Νομαρχιακής Οργάνωσης ΑΕΙ Αττικής της ΚΝΕ, στα πλαίσια του 37ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή».

Με το κεντρικό σύνθημα να δεσπόζει στο χώρο «Ο δικός σου δρόμος - για τις δικές σου ανάγκες με το ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό», πάρα πολλοί νέοι που το προηγούμενο διάστημα συναντήθηκαν στις σχολές, στα αμφιθέατρα, στις Επιτροπές Αγώνα, στους δρόμους, που οργάνωσαν την πάλη ενάντια στη βάρβαρη επίθεση κυβέρνησης - πλουτοκρατίας, προβληματίστηκαν, συζήτησαν για την προοπτική για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης που προτείνει το ΚΚΕ, διασκέδασαν, άκουσαν, χειροκρότησαν, φώναξαν, χόρεψαν με την ψυχή τους στο λαϊκό γλέντι που στήθηκε τις βραδινές ώρες.

Ο χώρος μόνιμα γεμάτος από νωρίς το απόγευμα. Νέοι βρίσκονται παντού όπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα σου. Στη βιβλιοθήκη της «Σύγχρονης Εποχής» άλλοι αγοράζουν, άλλοι διαβάζουν, άλλοι ρίχνουν απλώς μια κλεφτή ματιά στα δεκάδες βιβλία που βρίσκονται στα τραπεζάκια. Νέοι ανάμεσα στα ταμπλό που έστησαν οι οργανώσεις, διαβάζουν τη μπροσούρα του κόμματος για την αναγκαιότητα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης στον 21ο αιώνα ενώ ακριβώς απέναντι, παρέες στήνουν «πηγαδάκια» πάνω στο γρασίδι και συζητούν για τον κλοιό των μέτρων που περικυκλώνει τη ζωή τους και τσακίζει ό,τι έχει απομείνει από τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Πιο πέρα, οι φίλοι του κινηματογράφου ενημερώνονται για το πρόγραμμα των ταινιών που θα ακολουθήσει.

Ξεχωριστό ήταν το τραπεζάκι του ΠΑΜΕ. Εκεί νέοι και νέες από τις ταξικές δυνάμεις κουβεντιάζουν με τους συναδέλφους για τα προβλήματα στους χώρους δουλειάς, τις δυσκολίες να συνδυαστεί η δουλειά με τις σπουδές τους. Παράλληλα, καλούν όλους τους νέους να κάνουν το βήμα, να υπογράψουν αίτηση για το σωματείο τους, να δώσουν και να δυναμώσουν τις μάχες στους χώρους δουλειάς τους.

Το Φεστιβάλ ξεκίνησε. Είναι μια νεανική πολική γιορτή με τα όλα της! Στην εκδήλωση της Σπουδάζουσας το περασμένο Σάββατο ξεχώρισαν δύο πολιτικές εκδηλώσεις: Η συζήτηση για την ιστορία με τον Διονύση Αρβανιτάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος Ιστορίς της ΚΕ και η πολιτική συγκέντρωση με ομιλητή το Νίκο Σοφιανό, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ανάμεσα σε βροχή συνθημάτων που εξέφραζαν την πεποίθηση ότι ο εργάτης μπορεί να ζήσει χωρίς αφεντικά και ότι το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, αλλά ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός, μίλησε στη μεγάλη νεολαιίστικη συγκέντρωση τω εκδηλώσεων της Σπουδάζουσας, ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Ανέλυσε την πολιτική πρόταση διεξόδου που έχει το ΚΚΕ και αναφέρθηκε στις συνθήκες της βαθιάς οικονομικής κρίσης του κεφαλαίου στην παρούσα φάση, ενώ στάθηκε ιδιαίτερα στις εκφράσεις αγανάκτησης του λαού.

Είπε χαρακτηριστικά:

«Αυτές τις μέρες αναβρασμού, που ξεχειλίζει η οργή και η αγανάκτηση, έχει σημασία να απευθυνθούμε όσο γίνεται πιο πλατιά σε μάζες του λαού μας, της εργατικής τάξης πρώτα απ' όλα, των αυτοαπασχολούμενων, της νεολαίας, που εκφράζουν τη διαμαρτυρία τους, που βγαίνουν στην πλατεία και διαδηλώνουν. Είναι αυτός ο κόσμος που κυρίως ψήφισε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Είναι κόσμος που θεωρούσε ότι η αποχή έχει πολιτικό χαρακτήρα και στάση, την ίδια ώρα που έδινε τη δυνατότητα με την αποχή του, στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, να νομιμοποιεί την πολιτική της και στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές να βγάζει δήμαρχο στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και περιφερειάρχη στην Αττική και αλλού. Είναι αυτός ο κόσμος που βγαίνει στην πλατεία και που πρέπει μαζί του να ανοίξουμε την πιο πειστική συζήτηση. Είναι τμήματα του λαού μας που έχουν μια συνείδηση άπειρη από ταξικές μάχες, μια συνείδηση εγκλωβισμένη χρόνια σε διλήμματα αλλά και σε αυταπάτες, μια συνείδηση εκδούλευσης από τα κόμματα του κεφαλαίου.

Μην ξεχνάμε, τα προηγούμενα χρόνια η άρχουσα τάξη είχε διαμορφώσει και δεσμούς με τμήματα της εργατικής τάξης, είχε τη δυνατότητα να εξαγοράζει τη συνενοχή τους, είχε τη δυνατότητα με ρουσφέτια, με πελατειακές σχέσεις, με επιδόματα, να διαμορφώνει ένα στρώμα το οποίο ήταν φιλικό στα συμφέροντά της. Σήμερα και να το 'θελε, δεν μπορεί να το κάνει.

Σήμερα λοιπόν, αυτός ο κόσμος που αγανακτεί, που βγαίνει στο δρόμο, που γέμισε τις πλατείες και πιθανόν να τις γεμίσει και τις επόμενες Κυριακές, αυτός ο κόσμος πρέπει να συζητηθεί, να κλονιστούν στερεότυπα, να αναδειχτούν μια σειρά υπαρκτά διλήμματα στη σκέψη του. Εδώ κρίνεται και η δική μας ικανότητα. Θεωρούμε ενθαρρυντική την κίνηση αυτών των χιλιάδων που βγαίνουν στις πλατείες και που συζητάμε μαζί τους μοιράζοντας τα υλικά του ΠΑΜΕ, καλώντας αυτόν τον κόσμο να στρέψει εκεί που πονάει το σύστημα την αγανάκτησή του. Την ίδια στιγμή καταγγέλλουμε ανοιχτά όλον αυτό το θίασο των ομάδων, των παραγόντων, των λόμπι, που κρύβουν την πολιτική τους ταυτότητα - άσχετα το τι εκτόπισμα έχει αυτή η πολιτική ταυτότητα - όλων αυτών των καλοταϊσμένων οικονομολόγων που αναλύουν εκ τους ασφαλούς την οικονομία και το χρέος, όλων αυτών που βαφτίστηκαν "αγανακτισμένοι", "ακομμάτιστοι" και με σπονσοράρισμα των κυρίαρχων ΜΜΕ της ολιγαρχίας, θεωρούνται και οργανωτές της λαϊκής αγανάκτησης. Είναι οι γκρούπες που χωρισμένες σε "πάνω" και "κάτω πλατεία", αλληλοκαταγγέλλονται και δεν πλακώνονται γιατί δεν θέλουν να χαλάσουν τη μόστρα του "ειρηνικού", το οποίο ιδιαίτερα διαφημίζεται από τα ΜΜΕ. Το προηγούμενο διάστημα, στα αμφιθέατρα και στις σχολές το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών και η ΚΝΕ αντιμετώπισαν το κοινό μπλοκ ΕΑΑΚ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και αντιεξουσιαστών, που μας κατάγγελλαν σα συστημικούς. Το μπλοκ που ευθύνεται εξίσου με τις δυνάμεις του δικομματισμού για τον εκφυλισμό των διαδικασιών στο φοιτητικό κίνημα. Τώρα αυτές οι δυνάμεις έγιναν "ακομμάτιστοι αγανακτισμένοι" και με ανυπόγραφα πανό και αφίσες προπαγανδίζουν την... "αμεσοδημοκρατία" του σιντριβανιού. Το ότι... τα Εξάρχεια πήγαν σιντριβάνι στο Σύνταγμα, δε σημαίνει ότι η αγανάκτηση και η οργή του λαού μας μπορεί να καπελωθεί. Χρειάζεται στην κυριολεξία κράξιμο πολιτικό σε όλο αυτό το πανηγύρι που στήνεται με το ακριβό σπονσοράρισμα των συγκροτημάτων του Τύπου. Στο Σύνταγμα αποκαλύπτεται ο τυχοδιωκτισμός του οπορτουνισμού. Πριν από δυο μήνες ο Τσίπρας μας έλεγε "όλη η Ελλάδα πρέπει να γίνει Κερατέα"! Ο Αλαβάνος ορκιζόταν στα μπλόκα. Οι "αντιεξουσιαστές" εκστράτευαν με όλα τα πολεμοφόδια για τη Λαυρίου. Πριν από δυο μήνες αυτά. Τώρα έγιναν "φιλειρηνικοί" διαδηλωτές που βγάζουν την οργή τους με τάξη δίπλα απ' τα κάγκελα των ΜΑΤ! Τώρα έφυγαν οι κουκούλες και οι μολότοφ της εκτόνωσης και έγιναν "ακομμάτιστοι" σε ομάδες ψυχραιμίας και απορρόφησης της οργής! Στόχος τους το γνωστό σπορ που επιδίδεται όλο το οπορτουνίστικο τόξο, το ψάρεμα στα θολά νερά της αμφισβήτησης που μεγαλώνει, της αγανάκτησης που υπάρχει, της οργής που θέλει να βγάλει αυτός ο κόσμος με τη διαμαρτυρία του.

Εμείς δεν μασκαρευόμαστε. Η ταξική πάλη δεν είναι αποκριά. Ο λαός που αγανακτεί και βγαίνει στο δρόμο, μπορεί να κρίνει τις καθαρές θέσεις, το καθαρό πρόσωπο, την τοποθέτηση που κάνει το ΚΚΕ σήμερα. Εμείς σηκώνουμε τη σημαία της αλήθειας και του δίκιου, που είναι κόκκινη και δεν πρόκειται να την υποστείλουμε.

Θέλει ταυτόχρονα, όλος αυτός ο κόσμος που αγκαλιάζει το Κόμμα μας, την ΚΝΕ, που δίνει τη δύναμη και τον πρωτοπόρο ρόλο στο ΠΑΜΕ και στις άλλες συσπειρώσεις να αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη ικανότητα να απευθυνθεί σ' αυτή τη μάζα που σήμερα βράζει. Να την καλέσει στο οργανωμένο, ταξικό κίνημα, να την καλέσει σε συμπόρευση με το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, να την καλέσει στο δρόμο που μπορεί να αναχαιτίσει σήμερα την επίθεση, να δώσει ανάσες στην πίεση που δέχεται ο λαός μας, ταυτόχρονα με την πάλη για τη ριζική πολιτική αλλαγή.

Γι' αυτό εμείς λέμε καθαρές κουβέντες και κοιτάμε στα μάτια τους χιλιάδες συνομιλητές μας. Ναι, να φωνάξουμε "ψεύτες!", αλλά... ποιοι είναι οι ψεύτες; Να θυμηθούν οι εργαζόμενοι τι έλεγε το ΚΚΕ το 2009, τι έλεγε για τη θύελλα που έρχεται πολύ πριν φτιαχτεί το μνημόνιο, τι έλεγε για τη χειρότερη κυβέρνηση που θα προκύψει, τι έλεγε για την επιλογή που είχε κάνει η ολιγαρχία να στηρίξει κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, τι έλεγε τις αμέσως επόμενες μέρες από την ορκωμοσία της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ: Λέγαμε έχουμε πόλεμο και σ' αυτόν τον πόλεμο όλοι πρέπει να πάρουν θέση, γιατί ετοιμάζεται λαίλαπα αντεργατικών μέτρων και επιλογών.

Να φωνάξουμε "κλέφτες!", αλλά... ποιοι είναι οι κλέφτες; Ποιοι στερούν σήμερα το δικαίωμα της δουλειάς, ποιοι παίρνουν το ψωμί απ' το τραπέζι; Είναι το πολιτικό προσωπικό, είναι τα λαμόγια που έφαγαν κάποια ψίχουλα απ' το πλούσιο τραπέζι της ολιγαρχίας ή είναι ο ΣΕΒ και οι άλλοι εκφραστές του κεφαλαίου, οι εφοπλιστές, η χρηματιστική ολιγαρχία, οι μεγάλοι εισαγωγείς, οι καπιταλιστές, η αστική τάξη της Ελλάδας; Ποιοι έχουν 600 δισ. στην Ελβετία, ποιοι έχουν γεμίσει offshore εταιρείες με τα κέρδη τους; Ποιοι, σε συνθήκες που η σύνταξη, ο μισθός και το μεροκάματο μικραίνει ή χάνεται, έχουν τεράστια κερδοφορία το 1ο τρίμηνο του 2011; Ποιοι σ' αυτές τις συνθήκες ήδη απολαμβάνουν τα οφέλη του μνημονίου όταν μεγαλώνουν την κερδοφορία τους μεγαλώνοντας την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης; Είναι το κεφάλαιο! Αυτοί είναι οι κλέφτες και όχι μόνο το πολιτικό προσωπικό της ολιγαρχίας, δηλαδή οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι. Να πούμε καθαρά ότι όσο κι αν προσπαθήσουν δεν μπαίνει το ΚΚΕ στο ίδιο τσουβάλι, δεν μας αγγίζει το σύνθημα "όλοι ίδιοι είναι, όλα τα κόμματα είναι ίδια", γιατί το 'χουμε αποδείξει με έργα και με λόγια, με τις θέσεις και την πάλη μας, με τη διέξοδο την οποία καλούμε το λαό μας να ακολουθήσει. Εχουμε κατακτήσει πολιτική, ιδεολογική, αλλά και ηθική υπεροχή των στελεχών και του Κόμματός μας απέναντι στη σαπίλα του δικού τους συστήματος.

Σ' αυτές λοιπόν, τις συνθήκες του αναβρασμού, που ο λαός μας ζητάει να εκφράσει με τον πιο αποφασιστικό γι' αυτόν τρόπο, την οργή, την αγανάκτηση, τη δυνατότητά του να αλλάξει κάτι, σ' αυτές τις συνθήκες λοιπόν, μπορούμε να πρωταγωνιστήσουμε ακόμα μια φορά στην πιο πλατιά λαϊκή συσπείρωση, στην πιο μεγαλύτερη ικανότητα κινητοποίησης εργατικής τάξης, αυτοαπασχολούμενων και νεολαίας, στην πιο αποτελεσματική ζύμωση και πάλη, που κλονίζει συνειδήσεις, που δίνει δυνατότητα να διαμορφώσουμε τους όρους μιας αντεπίθεσης, που στοχεύει να τελειώνουμε μια ώρα γρηγορότερα με το σύστημα της εκμετάλλευσης».

Το ενδιαφέρων των νέων για τη συζήτηση με θέμα «Η Ιστορία του ΚΚΕ, όπλο στα χέρια του λαϊκού κινήματος», και ομιλητή τον Διονύση Αρβανιτάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ, που έγινε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ ήταν έντονο. Φοιτητές και φοιτήτριες που είχαν γεμίσει ασφυκτικά το χώρο, εμπλούτισαν τη συζήτηση με ερωτήσεις και σκέψεις, που ανέδειξαν την αξία της μελέτης που κάνει το ΚΚΕ για το δεύτερο δοκίμιο της ιστορίας του.

Ο Δ. Αρβανιτάκης εξήγησε ότι το ΚΚΕ μελετά την ιστορία του για να φωτίσει «διαχρονικές αξίες και συμπεράσματα που συνδέονται με τον επαναστατικό του χαρακτήρα και τα όποια διδάγματα - που βγαίνουν έστω και από λάθη που έκανε το Κόμμα και φυσικά επέδρασαν αρνητικά στην εξέλιξη της ταξικής πάλης της χώρας μας - συμβάλλουν στη διαμόρφωση μεγαλύτερης ικανότητας στην πολιτική του και στον εμπλουτισμό της επαναστατικής του θεωρίας, τον Μαρξισμό - Λενινισμό, τον Επιστημονικό Σοσιαλισμό. Τη μοναδική επιστημονική θεωρία της ταξικής πάλης και της κοινωνικής εξέλιξης».

Από αυτή τη σκοπιά, τόνισε ότι τα όποια συμπεράσματα προκύπτουν από τη μελέτη που κάνει το ΚΚΕ, είναι χρήσιμα «για την ίδια την εργατική τάξη και τη νεολαία, αφού ενισχύουν την ικανότητα για επαναστατική δράση και όχι την άρνησή της, όπως θέλει η αστική τάξη και μας καλεί και γι' αυτό και ο οπορτουνισμός.

Τα συμπεράσματα επομένως που βγάζει το ΚΚΕ και που επιβεβαιώνουν την ιστορική αναγκαιότητα και τη σκληρότητα της ταξικής πάλης, που είναι πάλη για την εξουσία, είναι φυσικό να δέχονται την επίθεση των αστών και του οπορτουνισμού και από αυτή την επίθεση δεν ιδρώνει το αυτί μας. Εχουμε τη θεωρητική επάρκεια να την αντιμετωπίσουμε», ξεκαθάρισε.

Και πρόσθεσε παρακάτω ότι «τόσο το πάρσιμο όσο και η διατήρηση της επαναστατικής εξουσίας, δεν είναι έργο μιας και ούτε εύκολης πράξης, δεν είναι έργο κορυφών αλλά μαζών και πολύ περισσότερο δεν είναι ζήτημα κοινοβουλίου και διακυβέρνησης. Και είμαστε πεισμένοι και ιστορικά αποδείχθηκε ότι μετά την ανατροπή του Σοσιαλισμού και την αντεπανάσταση δεν ήρθε το τέλος της ιστορίας, δηλαδή δεν ήρθε το τέλος της ταξικής πάλης. Εμείς είμαστε σε αυτό το δρόμο και είμαστε πολύ πιο έμπειροι, μαχητικοί, ικανοί και σταθεροί - βεβαίως είμαστε σε πολύ χειρότερο αρνητικό συσχετισμό δύναμης.

Από τη δική μας ιστορική πείρα προκύπτει το εξής: Οτι η αστική τάξη όσο κι αν αντιμετωπίζει δυσκολίες δεν παραιτείται από την εξουσία. Εχει επεξεργασμένη στρατηγική για να την προασπίζει με όλα τα μέσα. Σε αυτή την προσπάθειά της έχει τη βοήθεια της διεθνούς αστικής τάξης κι όταν στην ημερήσια διάταξη μπει το ζήτημα της εξουσίας τότε χάνονται ως διά μαγείας οι επιμέρους αντιθέσεις των τμημάτων της και των κομμάτων της», επισήμανε ο Δ. Αρβανιτάκης, ενώ παρακάτω τόνισε:

«Βασικό συμπέρασμά μας, και αυτό που σημάδεψε στην ουσία την ίδρυση του ΚΚΕ, ήταν το ζήτημα της επικαιρότητας του Σοσιαλισμού και ο ρόλος της εργατικής τάξης. Συμπέρασμα που λέει ότι η επικαιρότητα του Σοσιαλισμού και ο πρωτοπόρος ρόλος της εργατικής τάξης δεν καθορίζεται από τους συσχετισμούς δύναμης. Η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό γιατί η εποχή μας είναι εποχή από τις αρχές του 19ου αιώνα - εποχή ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού των μονοπωλίων, της σύμπτυξης τραπεζικού - βιομηχανικού κεφαλαίου, της εξαγωγής κεφαλαίου, βαθύτερης ανισομετρίας στην καπιταλιστική ανάπτυξη».

Επίσης, υπογράμμισε: «Ο ρόλος της εργατικής τάξης δεν εξαρτάται από το ποσοστό της στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό. Η εργατική τάξη είχε αυτό το ρόλο μέσα στην εποχή του ιμπεριαλισμού και όταν ήταν μειοψηφία κι αυτό καταλαβαίνει ο καθένας πολύ περισσότερο σήμερα όσο προχωράει η ανάπτυξη του καπιταλισμού. Αυτή η θεωρητική επεξεργασία επιβεβαιώθηκε από την ιστορία στα χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης. Αποδείχθηκε τότε η αδυναμία της αστικής κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τα οξυμένα προβλήματα του πολέμου και την επιβίωση εκατομμυρίων φτωχών και αγροτών. Ταυτόχρονα, υπήρχε επαναστατική κατάσταση, η εργατική τάξη και η αγροτιά ήταν ένοπλοι στα Σοβιέτ και ο Λένιν με τις θέσεις του Απρίλη έθεσε το στρατηγικό στόχο της εργατικής εξουσίας. Ετσι έδωσε τη νίκη στη Σοσιαλιστική Επανάσταση μέσω της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τη φτωχή αγροτιά.

Τι προκύπτει από αυτή την πείρα ιστορικά; Οτι η εργατική τάξη με τους συμμάχους της πρέπει να τραβήξει τον αγώνα μέχρι την τελική λύση του προβλήματος της εξουσίας, μέχρι την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Δεν μπορεί να υπάρχει ενδιάμεση εξουσία, ούτε καθήκον έχει η εργατική τάξη να στηρίξει την καπιταλιστική ανάπτυξη. Αν τη στηρίξει σημαίνει ενίσχυση και αντιδραστικοποίηση της ίδιας της αστικής τάξης και του κράτους».