Το ενδιαφέρων των νέων για τη συζήτηση με θέμα «Η Ιστορία του ΚΚΕ, όπλο στα χέρια του λαϊκού κινήματος», και ομιλητή τον Διονύση Αρβανιτάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ, που έγινε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ ήταν έντονο. Φοιτητές και φοιτήτριες που είχαν γεμίσει ασφυκτικά το χώρο, εμπλούτισαν τη συζήτηση με ερωτήσεις και σκέψεις, που ανέδειξαν την αξία της μελέτης που κάνει το ΚΚΕ για το δεύτερο δοκίμιο της ιστορίας του.

Ο Δ. Αρβανιτάκης εξήγησε ότι το ΚΚΕ μελετά την ιστορία του για να φωτίσει «διαχρονικές αξίες και συμπεράσματα που συνδέονται με τον επαναστατικό του χαρακτήρα και τα όποια διδάγματα - που βγαίνουν έστω και από λάθη που έκανε το Κόμμα και φυσικά επέδρασαν αρνητικά στην εξέλιξη της ταξικής πάλης της χώρας μας - συμβάλλουν στη διαμόρφωση μεγαλύτερης ικανότητας στην πολιτική του και στον εμπλουτισμό της επαναστατικής του θεωρίας, τον Μαρξισμό - Λενινισμό, τον Επιστημονικό Σοσιαλισμό. Τη μοναδική επιστημονική θεωρία της ταξικής πάλης και της κοινωνικής εξέλιξης».

Από αυτή τη σκοπιά, τόνισε ότι τα όποια συμπεράσματα προκύπτουν από τη μελέτη που κάνει το ΚΚΕ, είναι χρήσιμα «για την ίδια την εργατική τάξη και τη νεολαία, αφού ενισχύουν την ικανότητα για επαναστατική δράση και όχι την άρνησή της, όπως θέλει η αστική τάξη και μας καλεί και γι' αυτό και ο οπορτουνισμός.

Τα συμπεράσματα επομένως που βγάζει το ΚΚΕ και που επιβεβαιώνουν την ιστορική αναγκαιότητα και τη σκληρότητα της ταξικής πάλης, που είναι πάλη για την εξουσία, είναι φυσικό να δέχονται την επίθεση των αστών και του οπορτουνισμού και από αυτή την επίθεση δεν ιδρώνει το αυτί μας. Εχουμε τη θεωρητική επάρκεια να την αντιμετωπίσουμε», ξεκαθάρισε.

Και πρόσθεσε παρακάτω ότι «τόσο το πάρσιμο όσο και η διατήρηση της επαναστατικής εξουσίας, δεν είναι έργο μιας και ούτε εύκολης πράξης, δεν είναι έργο κορυφών αλλά μαζών και πολύ περισσότερο δεν είναι ζήτημα κοινοβουλίου και διακυβέρνησης. Και είμαστε πεισμένοι και ιστορικά αποδείχθηκε ότι μετά την ανατροπή του Σοσιαλισμού και την αντεπανάσταση δεν ήρθε το τέλος της ιστορίας, δηλαδή δεν ήρθε το τέλος της ταξικής πάλης. Εμείς είμαστε σε αυτό το δρόμο και είμαστε πολύ πιο έμπειροι, μαχητικοί, ικανοί και σταθεροί - βεβαίως είμαστε σε πολύ χειρότερο αρνητικό συσχετισμό δύναμης.

Από τη δική μας ιστορική πείρα προκύπτει το εξής: Οτι η αστική τάξη όσο κι αν αντιμετωπίζει δυσκολίες δεν παραιτείται από την εξουσία. Εχει επεξεργασμένη στρατηγική για να την προασπίζει με όλα τα μέσα. Σε αυτή την προσπάθειά της έχει τη βοήθεια της διεθνούς αστικής τάξης κι όταν στην ημερήσια διάταξη μπει το ζήτημα της εξουσίας τότε χάνονται ως διά μαγείας οι επιμέρους αντιθέσεις των τμημάτων της και των κομμάτων της», επισήμανε ο Δ. Αρβανιτάκης, ενώ παρακάτω τόνισε:

«Βασικό συμπέρασμά μας, και αυτό που σημάδεψε στην ουσία την ίδρυση του ΚΚΕ, ήταν το ζήτημα της επικαιρότητας του Σοσιαλισμού και ο ρόλος της εργατικής τάξης. Συμπέρασμα που λέει ότι η επικαιρότητα του Σοσιαλισμού και ο πρωτοπόρος ρόλος της εργατικής τάξης δεν καθορίζεται από τους συσχετισμούς δύναμης. Η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό γιατί η εποχή μας είναι εποχή από τις αρχές του 19ου αιώνα - εποχή ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού των μονοπωλίων, της σύμπτυξης τραπεζικού - βιομηχανικού κεφαλαίου, της εξαγωγής κεφαλαίου, βαθύτερης ανισομετρίας στην καπιταλιστική ανάπτυξη».

Επίσης, υπογράμμισε: «Ο ρόλος της εργατικής τάξης δεν εξαρτάται από το ποσοστό της στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό. Η εργατική τάξη είχε αυτό το ρόλο μέσα στην εποχή του ιμπεριαλισμού και όταν ήταν μειοψηφία κι αυτό καταλαβαίνει ο καθένας πολύ περισσότερο σήμερα όσο προχωράει η ανάπτυξη του καπιταλισμού. Αυτή η θεωρητική επεξεργασία επιβεβαιώθηκε από την ιστορία στα χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης. Αποδείχθηκε τότε η αδυναμία της αστικής κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τα οξυμένα προβλήματα του πολέμου και την επιβίωση εκατομμυρίων φτωχών και αγροτών. Ταυτόχρονα, υπήρχε επαναστατική κατάσταση, η εργατική τάξη και η αγροτιά ήταν ένοπλοι στα Σοβιέτ και ο Λένιν με τις θέσεις του Απρίλη έθεσε το στρατηγικό στόχο της εργατικής εξουσίας. Ετσι έδωσε τη νίκη στη Σοσιαλιστική Επανάσταση μέσω της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τη φτωχή αγροτιά.

Τι προκύπτει από αυτή την πείρα ιστορικά; Οτι η εργατική τάξη με τους συμμάχους της πρέπει να τραβήξει τον αγώνα μέχρι την τελική λύση του προβλήματος της εξουσίας, μέχρι την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Δεν μπορεί να υπάρχει ενδιάμεση εξουσία, ούτε καθήκον έχει η εργατική τάξη να στηρίξει την καπιταλιστική ανάπτυξη. Αν τη στηρίξει σημαίνει ενίσχυση και αντιδραστικοποίηση της ίδιας της αστικής τάξης και του κράτους».