Αυτό φέρνει στην επιφάνεια σήμερα ο «Ρ», αποκαλύπτοντας με συγκεκριμένα έγγραφα και στοιχεία πως το μοναδικό άγχος της κυβέρνησης είναι το πώς θα νομοθετεί και θα αποψιλώνει τις αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες προστασίας και αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας ως ένα ακόμη μέσο διευκόλυνσης της παράδοσής της στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα και στους καταπατητές.

Πραγματικό ντοκουμέντο - «φωτιά» από την άποψη αυτή αποτελεί το με αριθμό πρωτοκόλλου 1324/00ΤΥ του κ. Δ. Λάμπρου, διευθυντή της Διεύθυνσης Τεχνικών Υπηρεσιών της Γενικής Διεύθυνσης Δημόσιας Περιουσίας και Εθνικών Κληροδοτημάτων του υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών, που στάλθηκε στις 15 Μάη 2003, με αποδέκτες τον υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών Ν. Χριστοδουλάκη, τον υφυπουργό Α. Φωτιάδη και τον γενικό γραμματέα του ίδιου υπουργείου Γ. Κανελλόπουλο. Με το έγγραφο αυτό ο Δ. Λάμπρου, διευθυντής του νευραλγικού αυτού τομέα, με αντικείμενα το Κτηματολόγιο των Δημοσίων Κτημάτων, την προστασία του Αιγιαλού και της Παραλίας, των Εθνικών Κληροδοτημάτων, του Αντικειμενικού Προσδιορισμού Αξίας Ακινήτων, της Στέγασης Δημοσίων Υπηρεσιών, των μελετών και κατασκευών διαρρύθμισης και συντήρησης των ακινήτων, που στεγάζουν υπηρεσίες του υπουργείου, εκφράζει την αγωνία του για την εγκατάλειψη της υπηρεσίας, που έτσι θέτουν σε κίνδυνο την προστασία της δημόσιας περιουσίας, καλώντας τους υπουργούς να πάρουν άμεσα μέτρα.

Eurokinissi

Μόνο για «τα μάτια του κόσμου» έκανε τις κατεδαφίσεις μαντρότοιχων η κυβέρνηση

«Αποτέλεσμα των πιο πάνω - επισημαίνει με έμφαση ο Δ. Λάμπρου - είναι η αποδυνάμωση της Διεύθυνσης, με επιπτώσεις και στην παραγωγή του έργου των υπηρεσιών που ελέγχει (54 Κτηματικές Υπηρεσίες) και των υπηρεσιών που συνεργάζεται, η συνολική υποβάθμιση του τομέα της Δημόσιας Περιουσίας και η αδυναμία αποτελεσματικής προστασίας, επωφελούς διαχείρισης και ορθολογικής αξιοποίησης του πολύτιμου φυσικού πόρου της δημόσιας γης».

Eurokinissi

Η κυβέρνηση με νόμους νομιμοποιεί τις εγκαταστάσεις«πάνω στο κύμα» και παγιώνει τον αποκλεισμό του αιγιαλού από το λαό

• Την παράλληλη αποδυνάμωση των Κτηματικών Υπηρεσιών, οι οποίες όχι μόνο δεν ενισχύονται και δεν ενθαρρύνονται, αλλά αιμορραγούν με τις συνεχείς μετακινήσεις υπαλλήλων τους στις ΔΟΥ.
• Την αναβολή (ή ματαίωση;) της μηχανοργάνωσής τους με την τελμάτωση των διαδικασιών για τη δημιουργία ολοκληρωμένου πληροφοριακού συστήματος στα πλαίσια του Γ΄ ΚΠΣ.
• Με την αναστολή του ΠΔ 101/2001 για τη δημιουργία περιφερειακών Κτηματικών Διευθύνσεων.
• Με την "αποκέντρωση" της διαχείρισης των αιγιαλών και των εθνικών κληροδοτημάτων (χωρίς την εξασφάλιση προϋποθέσεων επιτυχίας).
• Με την αναβολή θεσμοθετημένων υποχρεώσεων (αναπροσαρμογή των τιμών του αντικειμενικού προσδιορισμού της αξίας των ακινήτων).
• Με τις τελευταίες ρυθμίσεις του Ν.3127/2003 για το Κτηματολόγιο, με βάση τις οποίες κινδυνεύει η υπόσταση της δημόσιας περιουσίας». (σ.σ. Πρόκειται για την τροπολογία με την οποία χαρίζονται και με συνοπτικές διαδικασίες στους καταπατητές όλα τα καταπατημένα ακίνητα του Δημοσίου - δασικά και μη - που βρίσκονται εντός σχεδίων πόλης).

«Είναι γεγονός - αναφέρει ο Δ. Λάμπρου - ότι μόνο άμεσες πολιτικές αποφάσεις μπορούν να αναστρέψουν το κλίμα και την κατάσταση γενικότερα στον τομέα της Δημόσιας Περιουσίας του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών και αυτές τις αποφάσεις μόνον η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου μπορεί να τις πάρει». Στη συνέχεια κάνει έκκληση στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου για άμεση λήψη αποφάσεων, με αιχμή, μεταξύ των άλλων: Την επιστροφή των στελεχών που έχουν μετακινηθεί και την παραπέρα ενίσχυση της Υπηρεσίας με αξιόλογα στελέχη και εξοπλισμό. Τη μηχανοργάνωση της υπηρεσίας, τη δημιουργία των Κτηματικών Διευθύνσεων, την έκδοση προδιαγραφών διαχείρισης των αιγιαλών που η χρήση τους έχει παραχωρηθεί στους ΟΤΑ, την παρέμβαση στο ΥΠΕΧΩΔΕ για αναστολή των διατάξεων παραχώρησης των καταπατημένων στους καταπατητές.

Η προστασία της δημόσιας περιουσίας δεν αποτελεί προτεραιότητα για την κυβέρνηση, όπως αποδεικνύει και το αποκαλυπτικό έγγραφο του αρμόδιου διευθυντή του υπουργείου Οικονομικών

Τι έγινε, λοιπόν, μετά από αυτήν την έκκληση; Απολύτως τίποτε!

Δεν είναι, όμως, μόνο η έκκληση του Δ. Λάμπρου που δεν εισακούστηκε. Οπως τονίζουν οι εργαζόμενοι του υπουργείου Οικονομικών, κατ' επανάληψη ο Σύλλογός τους (υπάρχουν τουλάχιστον 7 έγγραφα στη διάθεση του «Ρ» από το 1987 μέχρι τις 17/2/2003) έκανε διάφορες παρεμβάσεις και προτάσεις για την αναβάθμιση των υπηρεσιών αυτών για την καλύτερη προστασία της δημόσιας περιουσίας.

«Ποτέ δε μας δέχτηκαν οι προϊστάμενοι υπουργοί και υφυπουργοί, επισημαίνουν. Μόνο ο σημερινός γενικός γραμματέας κ. Κανελλόπουλος μας συνάντησε και η πρώτη του κουβέντα ήταν ότι οι... κτηματικές υπηρεσίες έχουν μεγάλο κόστος και καθόλου έσοδα»! Ετσι ωμά. Λες και η δημόσια περιουσία, οι αιγιαλοί, τα δάση και τα κληροδοτήματα δεν αποτελούν πολύτιμο και συνταγματικά κατοχυρωμένο κοινόχρηστο αγαθό, που τα «κληρονομήσαμε από τα παιδιά μας», αλλά ιδιοκτησία της κάθε κυβέρνησης, που μπορεί να τα δίνει στους μεγαλοεπιχειρηματίες για να αυξάνει το κεφάλαιο και τα κέρδη τους.

Τη συμπεριφορά αυτή της κυβέρνησης καταδεικνύουν μια σειρά από καταγγελίες που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, όπως π.χ. αυτή του Πολιτικού Μηχανικού κ. Ματζάκα, ο οποίος κατήγγειλε στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής την εκποίηση ακινήτων που αποτελούσαν Εθνικά Κληροδοτήματα σε εξευτελιστικές τιμές. Συγκεκριμένα κατήγγειλε την εκποίηση με εικονικούς διαγωνισμούς ενός νεοκλασικού στην Πλάκα έναντι 6 εκατομμυρίων δραχμών, όταν η αξία του ξεπερνούσε τα 70 εκατ. δρχ., μιας τεράστιας έκτασης στο Βάι της Κρήτης σε εξευτελιστική τιμή, αλλά και της ιστορικής οικίας του Αλέξανδρου Σβώλου στο κέντρο της Αθήνας, που εκποιήθηκε μόλις για 32 εκατ. δρχ. Η ουσία βεβαίως δε βρίσκεται τόσο στις «εξευτελιστικές τιμές», αλλά στην ίδια την εκποίηση.

Το εντυπωσιακό και υποκριτικό ταυτόχρονα είναι ότι την καταγγελία αυτή άδραξε η ΝΔ, καταθέτοντας και Ερώτηση στη Βουλή, όταν στο επίκεντρο της πολιτικής και της ίδιας αποτελεί η παράδοση της δημόσιας περιουσίας στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Αρκεί να θυμηθούμε τη μετατροπή του πρώην στρατοπέδου Ντούνη στο Διόνυσο σε «οικόπεδα - φιλέτα», η εκποίηση των οποίων ξεκίνησε επί κυβέρνησης της ΝΔ το 1992-93...

Εδώ και χρόνια ο αιγιαλός και οι παραλίες αποτελούν, ελέω κυβερνητικής πολιτικής, πηγή κέρδους για το κεφάλαιο

Αποκαλυπτικός, από την άποψη αυτή, είναι ο νόμος 2971 που ψηφίστηκε το 2001 με τίτλο «Αιγιαλός, παραλία και άλλες διατάξεις», που προκάλεσε τις αντιδράσεις ακόμη και κυβερνητικών βουλευτών, ύστερα βέβαια από την τεκμηριωμένη κριτική που έκανε η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ. Σημειώνουμε ότι ο συγκεκριμένος νόμος κατατέθηκε προκειμένου να αντικαταστήσει πλήρως τον Αναγκαστικό Νόμο 2344/1940, ο οποίος αντιμετώπιζε τα ζητήματα καθορισμού, προστασίας, διαχείρισης και αξιοποίησης του αιγιαλού και της παραλίας, αλλά δεν εφαρμόστηκε ποτέ, παρά μόνο αποσπασματικά. Μάλιστα, όπως ομολογούσε η ίδια η Εισηγητική Εκθεση του νόμου, αποτέλεσμα της αποσπασματικής αυτής εφαρμογής ήταν «να οδηγηθούμε στην καταπάτηση της παράκτιας δημόσιας γης, στην υπέρμετρη συγκέντρωση πληθυσμού στην παράκτια ζώνη, στην έλλειψη ελεύθερων χώρων για κοινωνικές εξυπηρετήσεις, στην άναρχη χωροταξική και πολεοδομική ανάπτυξη, στην καταστροφή του περιβάλλοντος με ανεξέλεγκτες προσχώσεις, αυθαίρετα έργα κλπ».

Αντί, όμως, με το νέο νόμο η κυβέρνηση να άρει αυτή την κατάσταση, όχι μόνο τη διατηρεί, αλλά και την επιτείνει. Ενώ με το άρθρο 2 ορίζει ότι «ο αιγιαλός, η παραλία, η όχθη και η παρόχθια ζώνη είναι πράγματα κοινόχρηστα και ανήκουν κατά κυριότητα στο Δημόσιο, το οποίο τα προστατεύει και τα διαχειρίζεται», και παρακάτω ότι «ο κύριος προορισμός τους είναι η ελεύθερη και ακώλυτη πρόσβαση προς αυτές» και ότι «δεν επιτρέπεται η κατασκευή κτισμάτων και εν γένει κατασκευασμάτων παρά μόνο για κοινωφελείς περιβαλλοντικούς και πολιτιστικούς σκοπούς», στη συνέχεια όλο το υπόλοιπο αφήνει ορθάνοιχτα «παράθυρα» για τη νομιμοποίηση των υπαρχουσών παράνομων εγκαταστάσεων και χρήσεων, αλλά και την κατασκευή νέων!

Με το άρθρο 1 φροντίζει επιπλέον να περιορίσει την έκταση του αιγιαλού, ορίζοντάς τον ως «μια ζώνη ξηράς, που βρέχεται από τη θάλασσα από τις μεγαλύτερες και συνήθεις αναβάσεις των κυμάτων της», ορισμός που πηγαίνει ένα βήμα πίσω, ακόμη και από τον Αναγκαστικό Νόμο του 1940, που έλεγε ότι αυτός ορίζεται με βάση «τη μέγιστη ανάβαση του χειμερίου κύματος», επιτείνοντας σκόπιμα την ασάφεια. Ταυτόχρονα προκύπτει ο καινοφανής όρος του «παλαιού αιγιαλού», που οφείλεται σε «φυσικές προσχώσεις, τεχνικά έργα», ο οποίος ανήκει στην... «ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου», δηλαδή δεν ανήκει αναγκαστικά στη δημόσια κοινή χρήση, αλλά μπορεί να πουληθεί και να παραχωρηθεί!

Με άλλες διατάξεις προβλέπει ότι τη διαδικασία χάραξης ή επανακαθορισμού του αιγιαλού μπορεί να την κινήσει οποιοσδήποτε ιδιώτης, φέρνοντάς τη στα «μέτρα» του, επιτρέποντας μάλιστα τη μείωση της παραλιακής δημόσιας ζώνης προς όφελός του, αν δεν έχει συντελεστεί η σχετική αναγκαστική απαλλοτρίωση. Προβλέπει επίσης τη διατήρηση και τη χρήση τεχνικών έργων «πάνω στο κύμα» (αν υπογραφούν συμβάσεις με το Δημόσιο ή πληρωθούν διάφορα «πρόστιμα»), τις τεχνικές προσχώσεις για την κατασκευή βιομηχανικών ή άλλων εγκαταστάσεων, την παραχώρηση και χρήση και την κατάληψη του αιγιαλού από τους μεγαλοξενοδόχους για την εξυπηρέτηση των λουομένων, έναντι ενοικίου κ.ά.

Φυσικά, όλες αυτές οι διατάξεις δημιουργούν μια σειρά από «γκρίζες ζώνες» στη νομοθεσία, ώστε να μπορεί η κυβέρνηση να «παίζει» με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που επιδιώκουν την κατάληψη του αιγιαλού και της παραλίας για οικιστικές, εμπορικές και άλλες χρήσεις, εμποδίζοντας την ελεύθερη πρόσβαση του λαού προς αυτές.

Και βέβαια δεν είναι μόνο αυτός ο νόμος που δημιουργεί αυτό το «εύκρατο» εμπορευματοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας, προς όφελος του κεφαλαίου. Το ίδιο επιδιώκεται να γίνει και με το δασοκτόνο νομοσχέδιο με το οποίο αποχαρακτηρίζονται χιλιάδες στρέμματα δημόσιων δασικών εκτάσεων και παραδίδονται στην «επιχειρηματικότητα» των μεγάλων συμφερόντων. Το ίδιο αναμένεται να γίνει και με τις ρυθμίσεις που ετοιμάζει το ΥΠΕΧΩΔΕ - με πρόσχημα πάλι τη... σύνταξη του Εθνικού Κτηματολογίου - και με τις οποίες θα επιχειρηθεί να παραχωρηθούν στους καταπατητές χιλιάδες στρέμματα δασικών εκτάσεων που βρίσκονται τώρα εκτός σχεδίου.