Εδώ και χρόνια ο αιγιαλός και οι παραλίες αποτελούν, ελέω κυβερνητικής πολιτικής, πηγή κέρδους για το κεφάλαιο

Αποκαλυπτικός, από την άποψη αυτή, είναι ο νόμος 2971 που ψηφίστηκε το 2001 με τίτλο «Αιγιαλός, παραλία και άλλες διατάξεις», που προκάλεσε τις αντιδράσεις ακόμη και κυβερνητικών βουλευτών, ύστερα βέβαια από την τεκμηριωμένη κριτική που έκανε η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ. Σημειώνουμε ότι ο συγκεκριμένος νόμος κατατέθηκε προκειμένου να αντικαταστήσει πλήρως τον Αναγκαστικό Νόμο 2344/1940, ο οποίος αντιμετώπιζε τα ζητήματα καθορισμού, προστασίας, διαχείρισης και αξιοποίησης του αιγιαλού και της παραλίας, αλλά δεν εφαρμόστηκε ποτέ, παρά μόνο αποσπασματικά. Μάλιστα, όπως ομολογούσε η ίδια η Εισηγητική Εκθεση του νόμου, αποτέλεσμα της αποσπασματικής αυτής εφαρμογής ήταν «να οδηγηθούμε στην καταπάτηση της παράκτιας δημόσιας γης, στην υπέρμετρη συγκέντρωση πληθυσμού στην παράκτια ζώνη, στην έλλειψη ελεύθερων χώρων για κοινωνικές εξυπηρετήσεις, στην άναρχη χωροταξική και πολεοδομική ανάπτυξη, στην καταστροφή του περιβάλλοντος με ανεξέλεγκτες προσχώσεις, αυθαίρετα έργα κλπ».

Αντί, όμως, με το νέο νόμο η κυβέρνηση να άρει αυτή την κατάσταση, όχι μόνο τη διατηρεί, αλλά και την επιτείνει. Ενώ με το άρθρο 2 ορίζει ότι «ο αιγιαλός, η παραλία, η όχθη και η παρόχθια ζώνη είναι πράγματα κοινόχρηστα και ανήκουν κατά κυριότητα στο Δημόσιο, το οποίο τα προστατεύει και τα διαχειρίζεται», και παρακάτω ότι «ο κύριος προορισμός τους είναι η ελεύθερη και ακώλυτη πρόσβαση προς αυτές» και ότι «δεν επιτρέπεται η κατασκευή κτισμάτων και εν γένει κατασκευασμάτων παρά μόνο για κοινωφελείς περιβαλλοντικούς και πολιτιστικούς σκοπούς», στη συνέχεια όλο το υπόλοιπο αφήνει ορθάνοιχτα «παράθυρα» για τη νομιμοποίηση των υπαρχουσών παράνομων εγκαταστάσεων και χρήσεων, αλλά και την κατασκευή νέων!

Με το άρθρο 1 φροντίζει επιπλέον να περιορίσει την έκταση του αιγιαλού, ορίζοντάς τον ως «μια ζώνη ξηράς, που βρέχεται από τη θάλασσα από τις μεγαλύτερες και συνήθεις αναβάσεις των κυμάτων της», ορισμός που πηγαίνει ένα βήμα πίσω, ακόμη και από τον Αναγκαστικό Νόμο του 1940, που έλεγε ότι αυτός ορίζεται με βάση «τη μέγιστη ανάβαση του χειμερίου κύματος», επιτείνοντας σκόπιμα την ασάφεια. Ταυτόχρονα προκύπτει ο καινοφανής όρος του «παλαιού αιγιαλού», που οφείλεται σε «φυσικές προσχώσεις, τεχνικά έργα», ο οποίος ανήκει στην... «ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου», δηλαδή δεν ανήκει αναγκαστικά στη δημόσια κοινή χρήση, αλλά μπορεί να πουληθεί και να παραχωρηθεί!

Με άλλες διατάξεις προβλέπει ότι τη διαδικασία χάραξης ή επανακαθορισμού του αιγιαλού μπορεί να την κινήσει οποιοσδήποτε ιδιώτης, φέρνοντάς τη στα «μέτρα» του, επιτρέποντας μάλιστα τη μείωση της παραλιακής δημόσιας ζώνης προς όφελός του, αν δεν έχει συντελεστεί η σχετική αναγκαστική απαλλοτρίωση. Προβλέπει επίσης τη διατήρηση και τη χρήση τεχνικών έργων «πάνω στο κύμα» (αν υπογραφούν συμβάσεις με το Δημόσιο ή πληρωθούν διάφορα «πρόστιμα»), τις τεχνικές προσχώσεις για την κατασκευή βιομηχανικών ή άλλων εγκαταστάσεων, την παραχώρηση και χρήση και την κατάληψη του αιγιαλού από τους μεγαλοξενοδόχους για την εξυπηρέτηση των λουομένων, έναντι ενοικίου κ.ά.

Φυσικά, όλες αυτές οι διατάξεις δημιουργούν μια σειρά από «γκρίζες ζώνες» στη νομοθεσία, ώστε να μπορεί η κυβέρνηση να «παίζει» με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που επιδιώκουν την κατάληψη του αιγιαλού και της παραλίας για οικιστικές, εμπορικές και άλλες χρήσεις, εμποδίζοντας την ελεύθερη πρόσβαση του λαού προς αυτές.

Και βέβαια δεν είναι μόνο αυτός ο νόμος που δημιουργεί αυτό το «εύκρατο» εμπορευματοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας, προς όφελος του κεφαλαίου. Το ίδιο επιδιώκεται να γίνει και με το δασοκτόνο νομοσχέδιο με το οποίο αποχαρακτηρίζονται χιλιάδες στρέμματα δημόσιων δασικών εκτάσεων και παραδίδονται στην «επιχειρηματικότητα» των μεγάλων συμφερόντων. Το ίδιο αναμένεται να γίνει και με τις ρυθμίσεις που ετοιμάζει το ΥΠΕΧΩΔΕ - με πρόσχημα πάλι τη... σύνταξη του Εθνικού Κτηματολογίου - και με τις οποίες θα επιχειρηθεί να παραχωρηθούν στους καταπατητές χιλιάδες στρέμματα δασικών εκτάσεων που βρίσκονται τώρα εκτός σχεδίου.