Στην αστική δημοκρατία οι εκλογές μοιάζουν με θεατρική παράσταση. Οι αστοί πολιτικοί, ως ηθοποιοί, υποκρίνονται ότι είναι κάτι το διαφορετικό, το άλλο, από εκείνο το οποίο έχουν αναλάβει να είναι στην πραγματική τους ζωή. Μιλούν, ως πάνω στη σκηνή, για τα όσα θα κάνουν - όσα δεν έκαναν το διάστημα που κυβερνούσαν. Μιλούν για τη σωτηρία του λαού - τον οποίο καταδίκασαν τον καιρό που κυβερνούσαν. Μιλούν για το καλό των πολλών, αυτοί που σκέφτονταν μόνο το καλό των λίγων σε βάρος των πολλών, τον καιρό που κυβερνούσαν. Μιλούν για ευημερία και για ειρήνη, αυτοί που εργάστηκαν για τον πόλεμο και που πήραν πίσω από τους ανθρώπους του μόχθου το δικαίωμα στην αξιοπρεπή στέγαση, στην Υγεία, στην Παιδεία, στη ζωή, τον καιρό που κυβερνούσαν.

Μια παράσταση είναι για τα κόμματα της εξουσίας οι εκλογές, μόλις τελειώσουν όλα ξαναγυρίζουν στην προαποφασισμένη κανονικότητα. Οι πλειστηριασμοί των σπιτιών, διότι έτσι γίνεται «σε μια ευνομούμενη κοινωνία». Οι ιαχές και προετοιμασίες πολέμου διότι είμαστε «στρατηγικοί» εταίροι των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι μισθοί στερήσεων διότι «οι αντοχές της οικονομίας». Ολα τα συνηθισμένα και επαναλαμβανόμενα δηλαδή...

Η ζωή μας όμως, η πραγματική ζωή, δεν είναι θέατρο. Μια παράσταση, πετυχημένη ή μη, κανένα πρόβλημα των πολλών δεν μπορεί να λύσει, κανένα αίτημά τους για αξιοπρεπή ζωή, αντάξια του πλούτου που δημιουργούν και παράγουν, δεν μπορεί να εκπληρώσει. Τα φώτα της σκηνής έσβησαν, κάτω τα κεφάλια, πίσω στη δουλειά.

Το θέατρο προσφέρεται για ψέματα και απατηλές, μεγάλες κουβέντες. Η πραγματική ζωή δεν θέλει τέτοια, δεν τα σηκώνει, γνωρίζει ότι τίποτε δεν αλλάζει με αυτά. Στον κόσμο τον πραγματικό κανείς δεν θα σου δώσει αυτό που σου ανήκει αν δεν το διεκδικήσεις, αν δεν πολεμήσεις γι' αυτό, αν δεν το αρπάξεις από τα χέρια αυτών που στο στερούν. Μόνο με αγώνες λαϊκούς, ταξικούς, μαζικούς, δημοκρατικούς μπορούν οι πολλοί να ζητήσουν δικαιοσύνη σήμερα, έναν κόσμο διαφορετικό, δίκαιο, αύριο.

Στο πολιτικό σκηνικό ένα κόμμα βρίσκεται σταθερά δίπλα στους λαϊκούς αγώνες. Δεν λέει μεγάλα λόγια και απατηλά, δεν υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια. Λέει την αλήθεια: «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό» και δίνει μια υπόσχεση. Οτι στους αγώνες στο αύριο, αυτό το κόμμα θα σταθεί στο πλευρό όσων διεκδικούν, όσων αγωνίζονται. Υπόσχεση που δεν χρειάζεται πιστοποίηση, έναν αιώνα τώρα το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας, το ΚΚΕ, αυτό κάνει, γι' αυτό ασυμβίβαστα υπάρχει.

Η ενίσχυση του ΚΚΕ στις εκλογές, η ψήφος στο ΚΚΕ, είναι η κίνηση που θα χαλάσει την απατηλή θεατρική παράσταση. Θα ακυρώσει την εξαπάτηση και το ψέμα. Που θα δώσει κουράγιο στους πολλούς, που θα κάνει τους εκμεταλλευτές να σκεφτούν καλύτερα το πόσα θα αρπάξουν. Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι στήριξη στους αγώνες που έρχονται, η ίδια είναι πράξη αγώνα, διακήρυξη άρνησης του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε και αυτού που τα συμφέροντα των ισχυρών ετοιμάζουν για τον λαό μας και τη χώρα μας.

Με το ΚΚΕ οργανωτή και εμψυχωτή ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό. Ψήφο λοιπόν στο κόμμα των αγώνων.