Ο Απόλλωνας, τιμωρημένος από τον Δία, αναγκάστηκε να υπηρετήσει σαν κοινός θνητός τον βασιλιά των Φερών, Αδμητο. Ως αντάλλαγμα για τη φιλόξενη και ευγενική συμπεριφορά του βασιλιά, ο θεός τού χάρισε το μοναδικό προνόμιο να ξεφύγει από τον πρόωρο θάνατο, αρκεί κάποιος άλλος να πεθάνει αντί γι' αυτόν με τη θέλησή του.

Οι ηλικιωμένοι γονείς του αρνούνται να τον υποκαταστήσουν στον Αδη. Η μόνη που δέχεται να πεθάνει στη θέση του είναι η γυναίκα του, η Αλκηστη.

Το νεκρό της σώμα είναι ακόμα άταφο, όταν η αναπάντεχη επίσκεψη του Ηρακλή αλλάζει τα δεδομένα. Ο Αδμητος κρύβει το βαρύ πένθος από τον φίλο του και τον φιλοξενεί στο παλάτι. Ο Ηρακλής, χωρίς να γνωρίζει τη συμφορά που βαραίνει το σπίτι, πίνει και γλεντά, εξοργίζοντας με την προκλητική συμπεριφορά του τον υπηρέτη, που του αποκαλύπτει το θάνατο της Αλκηστης. Ντροπιασμένος ο ήρωας αποφασίζει να πράξει το αδύνατο: Να φέρει πίσω τη νεκρή από το σκοτεινό βασίλειο του Αδη. Επιστρέφοντας από εκεί, παραδίδει στον Αδμητο την πεπλοφορεμένη γυναίκα που συνοδεύει. Οταν το πέπλο σηκωθεί, ο Αδμητος βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα βουβό αίνιγμα.

Η συνύπαρξη τραγικών και κωμικών στοιχείων στο έργο, καθώς και το αινιγματικό τέλος του προκάλεσαν ατελεύτητες συζητήσεις για το είδος στο οποίο ανήκει. Παράλληλα, η εμφανής σοφιστική επίδραση στο έργο πυροδότησε μια σειρά από θέματα ηθικής των διαπροσωπικών σχέσεων, δίνοντας αφορμή στον συγγραφέα του «Αθηναϊκού Διαφωτισμού» να θίξει διαχρονικά ζητήματα: Ποιος αξίζει περισσότερο να ζήσει, ποιος να πεθάνει, και για ποιο λόγο; Μπορεί η πραγματικότητα του θανάτου να ανατραπεί χωρίς συνέπειες;

Το Εθνικό Θέατρο αφιερώνει την παράσταση στη μνήμη του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου (20/10/1940 - 24/1/2017).

Συντελεστές της παράστασης: Κώστας Τοπούζης (μετάφραση), Κατερίνα Ευαγγελάτου (σκηνοθεσία - επεξεργασία μετάφρασης), Εύα Μανιδάκη (σκηνικά), Βασιλική Σύρμα (κοστούμια), Πατρίσια Απέργη (κίνηση), Γιώργος Πούλιος (μουσική σύνθεση), Σίμος Σαρκετζής (φωτισμοί), Μελίνα Παιονίδου (μουσική διδασκαλία).

Διανομή ρόλων: Κώστας Βασαρδάνης (Απόλλων), Σωτήρης Τσακομίδης (Θάνατος), Ερρίκος Μηλιάρης (Υπηρέτης), Κίττυ Παϊταζόγλου (Αλκηστη), Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (Αδμητος), Δημήτρης Παπανικολάου (Ηρακλής), Γιάννης Φέρτης (Φέρης).

Ο «Τροβαδούρος» πρωτοπαρουσιάστηκε το 1853 στη Ρώμη, σημειώνοντας τεράστια επιτυχία. Οι επευφημίες ήταν τόσο έντονες, ώστε να επαναληφθεί ολόκληρη η τελική σκηνή του έργου.

Το εύρος των μουσικών, μορφολογικών και εκφραστικών μέσων που χρησιμοποιεί στον «Τροβατόρε» ο Βέρντι δεν έχει προηγούμενο. Αριες, ντουέτα, κουαρτέτα, χορωδιακά, αφηγηματικές σκηνές, σκηνές με χαρακτήρα εκκλησιαστικής μουσικής, δραματικοί μονόλογοι, όλα επιστρατεύονται και συνταιριάζονται σε μια σπουδαία όπερα. Ισως το διασημότερο μέρος του έργου είναι το «χορωδιακό των Τσιγγάνων», με το οποίο ξεκινά η Β' Πράξη, όπου το ρυθμό κρατούν χτυπήματα σφυριών σε αμόνια. Μέσα από τον ρεαλιστικό και ακατέργαστο αυτό ήχο, ο Βέρντι μεταφέρει με τη μέγιστη οικονομία και αμεσότητα στον ακροατή τα βασικά χαρακτηριστικά των Τσιγγάνων πρωταγωνιστών.

Η υπόθεση, γεμάτη απρόσμενες ανατροπές, μιλάει για δύο αδέλφια, τα οποία δεν γνωρίζουν τη συγγένειά τους και εμφανίζονται ερωτευμένα με την ίδια γυναίκα. Πρόσωπο - κλειδί είναι μία Τσιγγάνα, που έριξε στη φωτιά ένα παιδί προκειμένου να εκδικηθεί τον άδικο θάνατο της μητέρας της: Από λάθος ήταν το δικό της.

Στην παραγωγή της ΕΛΣ συμμετέχουν μερικοί από τους κορυφαίους ερμηνευτές παγκοσμίως, όπως οι Βάλτερ Φρακάρο, Τσέλια Κοστέα, Γελένα Μανίστινα, Δημήτρης Πλατανιάς, Δημήτρης Τηλιακός, Τάσος Αποστόλου.

Με την Ορχήστρα και τη Χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Διεύθυνση χορωδίας: Αγαθάγγελος Γεωργακάτος.