Οπως μεταδίδει το ρωσικό πρακτορείο «Ιντερφαξ» στις 8 Γενάρη 10 παιδιά (όλα τους ρωσικής υπηκοότητας), στο ορφανοτροφείο της ρωσικής πόλης Ιβάνοβο, άρχισαν απεργία πείνας, διαμαρτυρόμενα για την υλοποίηση των σχεδίων μετατροπής του ορφανοτροφείου τους σε στρατιωτική σχολή του «Σουβόροφ».

Σύμφωνα με τα λόγια της Γκ. Σεβτσένκο, διευθύντριας του ορφανοτροφείου, τα παιδιά έχουν γράψει επιστολές και προς τον Πρόεδρο της Ρωσίας και προς το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Προστασίας, αλλά δεν έλαβαν καμία απάντηση. «Για μας τους ενήλικους, η απόφαση των παιδιών να ξεκινήσουν απεργία πείνας ήταν απρόσμενη, τα παιδιά αποφάσισαν από μόνα τους, όμως εμείς καταλαβαίνουμε πως τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να αγωνίζονται για το σπίτι τους», δήλωσε η Γκ. Σεβτσένκο.

Να σημειωθεί πως το διεθνιστικό ορφανοτροφείο του Ιβάνοβο ιδρύθηκε το 1933, με πρωτοβουλία της Ε. Στάσοβα, προέδρου του Διεθνούς Οργανισμού Αρωγής στους Εργαζόμενους (ΔΟΑΕ), για τα παιδιά, οι γονείς των οποίων βρίσκονταν στις φυλακές των χωρών που είχαν αντιδραστικά ή και φασιστικά καθεστώτα. Τα χρήματα για την οικοδόμηση του πρώτου συμπλέγματος κτιρίων είχαν συγκεντρωθεί από δωρεές των εργαζομένων του Ιβάνοβο κι απλών ανθρώπων απ' όλη τη Σοβιετική Ενωση, καθώς και από τα τμήματα του ΔΟΑΕ διάφορων χωρών.

Οι πρώτοι μαθητές ήταν παιδιά των πολιτικών κρατουμένων - αντιφασιστών από τη Γερμανία, την Ελλάδα, την Αυστρία, τη Βουλγαρία, την Ουγγαρία, την Ιταλία και άλλες χώρες. Στην 70χρονη ιστορία του μαθητές του ορφανοτροφείου ήταν παιδιά από 80 χώρες του κόσμου! Η εθνική σύνθεση των παιδιών του ορφανοτροφείου ήταν ένας ιδιόμορφος «δείκτης» της κοινωνικής, εθνικο-απελευθερωτικής και ταξικής πάλης σε διάφορες γωνίες του κόσμου. Ο εμφύλιος πόλεμος στην Ισπανία έφερε τα παιδιά από την Ισπανία, η χούντα σε Ελλάδα και Χιλή τα παιδιά από την Ελλάδα και τη Χιλή.

Στο 1947 το ορφανοτροφείο δόθηκε στο σοβιετικό Ερυθρό Σταυρό. Ομως στο τέλος του 2001 όλο το σύμπλεγμα του ορφανοτροφείου, συνολικά 11 κτίρια, χαρακτηρίστηκαν «κρατική ιδιοκτησία».

Τα τελευταία χρόνια, στο ορφανοτροφείο φιλοξενούνται παιδιά, οι γονείς των οποίων σκοτώθηκαν στο Τσερνόμπιλ ή σε διεθνικές συγκρούσεις στο έδαφος της Ρωσίας, αλλά κι σε άλλες περιοχές της πρώην ΕΣΣΔ.

Ομως, με απόφαση της κυβέρνησης του σημερινού πρωθυπουργού Μ. Κοσγίανοφ, που έγινε γνωστή στις 19 Νοέμβρη του 2002, το ορφανοτροφείο θα μετατραπεί σε Στρατιωτική Σχολή, (τα γνωστά στη Ρωσία στρατιωτικά ιδρύματα «Σουβόροφ») κι έτσι 400 ορφανά παιδιά θα πρέπει να σκορπιστούν και να σταλούν σε άλλα ορφανοτροφεία.

Τον Οκτώβρη του 2003, ο Ερυθρός Σταυρός της Ρωσίας προσέφυγε στο Δικαστήριο του Ιβάνοβο κι αργότερα, το Δεκέμβρη, στο Ανώτατο Δικαστήριο της Ρωσικής Ομοσπονδίας ενάντια στις αποφάσεις της ρωσικής κυβέρνησης. Ομως αυτές οι προσφυγές απορρίφθηκαν, με αποτέλεσμα ο Ερυθρός Σταυρός να απευθυνθεί στο Δικαστήριο του Στρασβούργο.

Οπως αποκαλύπτουν σε κείμενο - «Εκκληση» που έχουν υπογράψει οι απόφοιτοι του διεθνιστικού ορφανοτροφείου του Ιβάνοβο, οι αιτίες αυτής της διάλυσης του ιδρύματός τους έχουν καθαρά κερδοσκοπικό χαρακτήρα και αφορούν στην ακίνητη περιουσία του ιδρύματος. Οπως σημειώνουν, το συγκρότημα των κτιρίων του ορφανοτροφείου βρίσκεται στα προάστια της πόλης του Ιβάνοβο, δίπλα στο πανέμορφο πάρκο της πόλης. Σε περίπτωση που το υπουργείο Αμυνας της Ρωσίας δε βρει τους πόρους για τη λειτουργία της νέας στρατιωτικής σχολής, που είναι και το πιθανότερο ενδεχόμενο, σε διάστημα έξι μηνών όλη η ακίνητη περιουσία του ορφανοτροφείου θα γίνει ιδιοκτησία των τοπικών αρχών. Οπως χαρακτηριστικά σημειώνεται στην έκκλησή τους: «Ορισμένοι ιδιαίτερα σημαίνοντες άνθρωποι ορέγονται να βάλουν στο χέρι αυτό το κομμάτι γης κι ακίνητης περιουσίας».

Ο «οδοστρωτήρας» του αδηφάγου τέρατος που λέγεται καπιταλιστικό κέρδος, με τη βοήθεια της ρωσικής κυβέρνησης, ετοιμάζεται αυτή τη φορά όχι μόνο να διαταράξει τη ζωή και το μέλλον 420 ορφανών παιδιών, αλλά να σβήσει από προσώπου γης ένα μοναδικό έργο ιστορικής σημασίας για τη διεθνιστική προσφορά της Σοβιετικής Ενωσης προς το επαναστατικό και αντιφασιστικό κίνημα ολόκληρης της ανθρωπότητας. Ακόμη κι αν τα σχέδιά τους περάσουν, παρά τις αντιδράσεις παιδιών, εκπαιδευτικών κι αποφοίτων, ματαιοπονούν! Τη διεθνιστική αλληλεγγύη και βοήθεια του σοβιετικού κράτους και του σοβιετικού λαού προς τους αγωνιζόμενους λαούς και κινήματα δε θα μπορέσουν να τη σβήσουν! Οσα χρόνια κι αν περάσουν!