Είναι γεγονός ότι από το προηγούμενο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ μέχρι σήμερα, στο χώρο του κράτους και της Δημόσιας Διοίκησης, σημειώθηκαν σοβαρές αλλαγές και πάρθηκαν μέτρα που φέρνουν τον κρατικό διοικητικό μηχανισμό πιο κοντά στο ύψος των νέων αναγκών του κεφαλαίου. Η κυβέρνηση προωθεί στο δημόσιο τέτοιες και τόσες αναδιαρθρώσεις με στόχο να προσαρμόσει τη Δημόσια Διοίκηση και να την κάνει πιο αποτελεσματική στην υπηρεσία των γενικότερων αντιλαϊκών κυβερνητικών κοινωνικο-οικονομικών αναδιαρθρώσεων, προς χάριν της αύξησης της κερδοφορίας του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου.

Αποφασιστικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση είναι το σχέδιο «ΠΟΛΙΤΕΙΑ», η αλλαγή του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα, ο «Καποδίστριας 1 και 2» στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, η αλλαγή του αμυντικού στρατιωτικού δόγματος, οι κρατικοί προϋπολογισμοί, οι νόμοι για παιδεία, υγεία, οι προσαρμογές:

α) Στα υπουργεία Εσωτερικών, Αμύνης και Δικαιοσύνης με στόχο την ενίσχυση του κατασταλτικού ρόλου του κράτους και των επιθετικών χαρακτηριστικών του κεφαλαίου. β) Οι αλλαγές στο υπουργείο Παιδείας με στόχο την εμπορευματοποίηση και την προσαρμογή του σχολείου στο νέο παραγωγικό μοντέλο και στη διαμόρφωση συνειδήσεων υποτακτικών και ανεκτικών στη σύγχρονη καπιταλιστική κουλτούρα. γ) Οι αλλαγές στα υπουργεία Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης και Οικονομικών με στόχο την αύξηση του φορο-εισπρακτικού ρόλου του κράτους, της ΤΑ κλπ. δ) Οι αναδιαρθρώσεις στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας για να υλοποιηθούν οι επιλογές του κεφαλαίου (ιδιωτικοποιήσεις, εξαγορές, συγχωνεύσεις κλπ.).

Στα πλαίσια αυτά, άλλες Δημόσιες Υπηρεσίες ιδιωτικοποιούνται, άλλες εκχωρούνται στην Τοπική Αυτοδιοίκηση για ανταποδοτική, σε βάρος των πολιτών, λειτουργία, άλλες απαξιώνονται και συρρικνώνονται. Η πρόνοια εμπορευματοποιείται και η υγεία του λαού αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα και χώρος κερδοφορίας του κεφαλαίου (νέα χαράτσια στα απογευματινά ιατρεία, απαξίωση των δημόσιων νοσοκομείων).

Η κυβέρνηση πιστή και στο ευρω-ενωσιακό αντιλαϊκό δόγμα της λεγόμενης ανταγωνιστικότητας, αποφασίζει και διατάζει μέσα και από το νέο Κρατικό Προϋπολογισμό της τη, σε βάρος μας, διαιώνιση της λιτότητας, τη συρρίκνωση παραπέρα του βιοτικού μας επιπέδου, την αύξηση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας, την ακόμα μεγαλύτερη περικοπή των κοινωνικών δαπανών.

Θύμα αυτής της πολιτικής είναι εδώ και χρόνια και το οικογενειακό επίδομα, που αυθαίρετα το περιέκοψε η κυβέρνηση από τον ένα σύζυγο και τώρα πάλι, παρά την απόφαση του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου και κύρια παρά το γεγονός ότι είναι δικαίωμα για τον εργαζόμενο και την οικογένειά του, αρνείται να το καταβάλλει, μη προβλέποντας σχετικό κονδύλι στον Προϋπολογισμό.

Επίσης και μέσα από την παρωδία των συλλογικών διαπραγματεύσεων στο Δημόσιο, αποθεώνει την επιδοματική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε», που τώρα την αξιοποιεί και για τη διαβόητη σύνδεση του μισθού με τη λεγόμενη αποδοτικότητα - αξιολόγηση. Με αυτήν την προωθούμενη αξιολόγηση - χειραγώγηση των πολιτικών και άλλων σκοπιμοτήτων, η κυβέρνηση σχεδιάζει να περικόπτει τις ήδη πενιχρές αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά κύρια να τους πειθαναγκάζει σε υποταγή στην πολιτική της. Αυτός ο στόχος επιδιώκεται και με τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, με την κατάργηση της μονιμότητας και τα σπαστά εργασιακά ωράρια του προγράμματος «ΠΟΛΙΤΕΙΑ».

Σε εξέλιξη βρίσκεται και η σαρωτική επίθεση ενάντια σε όσα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα μας έχουν απομείνει. Παρά το ότι κάτω από τις μεγαλειώδεις δυναμικές κινητοποιήσεις μας, η Κυβέρνηση αναγκάστηκε σε αναδίπλωση, ωστόσο δεν εγκατέλειψε το στόχο της για πλήρη αποσάθρωση του δημόσιου κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος.

Με όλα τα παραπάνω που βιώνουμε, εξειδικεύεται για μας και μας αποκαλύπτεται το στυγνό πρόσωπο της «παγκοσμιοποίησης», της «νέας τάξης πραγμάτων», δηλαδή της ασύδοτης δράσης του κεφαλαίου στα πλαίσια της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς.

Τα μέτρα αυτά ήταν φυσικό να αντιμετωπιστούν με εκδηλώσεις άκρατης επιδοκιμασίας από τις δυνάμεις του κεφαλαίου, αφού, από τη μια, συνέβαλαν στο παραπέρα ξεζούμισμα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και, από την άλλη, προώθησαν την τεράστια αύξηση των επιχειρηματικών υπερκερδών, που κατέστησαν το ελληνικό κεφάλαιο πρώτο σε κερδοφορία σε ευρωπαϊκό επίπεδο και δεύτερο σε παγκόσμιο μετά τις ΗΠΑ.

Αν, όμως, οι ρυθμίσεις αυτές είχαν για το εγχώριο και το διεθνές κεφάλαιο τόσο θετικά αποτελέσματα, οι συνέπειες για τους εργαζόμενους είναι πολύ βαριές.

- Η μονιμότητα στην εργασία βάλλεται καίρια.

- Ο μισθός έχασε πάνω από 28% της αγοραστικής του δύναμης.

- Τα ασφαλιστικά δικαιώματα συρρικνώθηκαν και εξακολουθούν να συρρικνώνονται.

- Ο δημόσιος υπάλληλος γίνεται μέρα με τη μέρα ο «αποδιοπομπαίος τράγος» και το εξιλαστήριο θύμα μιας δημόσιας διοίκησης, που στήνεται αποκλειστικά για να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στον «εχθρό λαό».

Συνένοχη γι' αυτήν την κατάσταση είναι και η πλειοψηφία της διοίκησης της ΑΔΕΔΥ, η οποία, αφού υιοθέτησε ως στρατηγικό της στόχο το στρατηγικό στόχο του κεφαλαίου, την ΟΝΕ, ενεργά ή παθητικά, συνέπραξε με την κυβέρνηση στην αντεργατική της επέλαση. Οι ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και της «Αυτόνομης Παρέμβασης», αποτέλεσαν το κύριο στήριγμα της κυβέρνησης, για την ιδεολογική και οργανωτική αποδοχή αυτών των αναδιαρθρώσεων, αποδεχόμενες την ουσία και την κατεύθυνσή τους και διαφωνώντας σε δευτερεύοντα και τριτεύοντα ζητήματα.

Αποδεχόμενες τους κυβερνητικούς στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου, εξωραΐζοντάς τους, μάλιστα, με «αγώνες» για καλή φιλεργατική διαχείριση του νεοφιλελευθερισμού, καθόρισαν και τους «αγώνες» και τα χαρακτηριστικά τους και το γεγονός ότι δεν αποκάλυπταν και δεν έθιγαν την ουσία των αναδιαρθρώσεων. Με την ενσωμάτωση των αιτημάτων των δημοσίων υπαλλήλων στα πλαίσια της κυβερνητικής πολιτικής, νομιμοποίησαν τη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις αντιλαϊκές θεσμικές αλλαγές στην Παιδεία, στην Υγεία, στις εργασιακές σχέσεις, στον Υπαλληλικό Κώδικα, στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, στο σχέδιο «ΠΟΛΙΤΕΙΑ», στα αντι-κοινωνικοασφαλιστικά μέτρα. Τώρα συζητούν και διαπραγματεύονται σε κυβερνητική επιτροπή τη σύνδεση του μισθού με τη λεγόμενη παραγωγικότητα και, ταυτόχρονα, ενδίδουν στους αντι-κοινωνικοασφαλιστικούς κυβερνητικούς σχεδιασμούς.

Με αιχμή την «κοινωνική συναίνεση», το διαβόητο κοινωνικό διάλογο, τον κοινωνικό εταιρισμό, τα κοινωνικο-εταιρικά όργανα των ΟΚΕ, δούλεψαν και δουλεύουν αυτές οι δυνάμεις, συνειδητά, για τον αφοπλισμό και την ενσωμάτωση του συνδικαλιστικού κινήματος στη λογική του κεφαλαίου. Και όταν, κάτω από την πίεση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, του ΠΑΜΕ, και των πιεστικών προβλημάτων, αναγκάστηκαν να εξαγγείλουν αγώνες, για την τιμή των όπλων, τους υπονόμευαν και τους απαξίωναν.

Οι ταξικές δημοσιοϋπαλληλικές δυνάμεις όλο το προηγούμενο διάστημα έδρασαν με βάση την παραδοχή ότι ο εργαζόμενος ως δημιουργός των πάντων, δικαιούται να απαιτεί και να διεκδικεί την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών του και όσον αφορά στο βιοτικό του επίπεδο και όσον αφορά στις εργασιακές σχέσεις, την Υγεία, την Κοινωνική Ασφάλιση, την Παιδεία, τον Πολιτισμό.

Στα πλαίσια αυτά, αντιπαρατέθηκαν και συγκρούστηκαν με τις λογικές του κοινωνικο-εταιρικού συνδικαλισμού της ενσωμάτωσης και συνενοχής. Αποκάλυψαν έγκαιρα τον αντιδραστικό χαρακτήρα των αναδιαρθρώσεων. Ανέπτυξαν πλούσια δράση για τη δημιουργία των πολιτικο-οικονομικών προϋποθέσεων μιας άλλης φιλολαϊκής Δημόσιας Διοίκησης και προς τον πολίτη - εργαζόμενο και προς το δημόσιο υπάλληλο. Στην προοπτική μιας άλλης, ριζικά αντίθετης από τη σημερινή, κατάστασης, όπου ο λαός θα ορίζει τις τύχες του, αυτές οι δυνάμεις εναντιώθηκαν δυναμικά στις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, πάλεψαν και για το σήμερα, για αυξήσεις στους μισθούς, και στις συντάξεις και για διατήρηση και διεύρυνση των εργασιακών, κοινωνικο - ασφαλιστικών πολιτιστικών δικαιωμάτων των εργαζόμενων, σύμφωνα με τις σύγχρονες αυξημένες ανάγκες τους.

Μέσα στο Συνέδριο, και κύρια μετά το Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, μέσα στους εργασιακούς χώρους, αυτές οι ταξικές δυνάμεις ενισχυμένες και ποσοστιαία και σε έδρες - έκφραση του αυξημένου κύρους τους στους εργαζόμενους στο Δημόσιο - επιφορτίζονται αυξημένα καθήκοντα που απορρέουν από την κρισιμότητα των σημερινών περιστάσεων.

Εχουν πρώτα και κύρια το καθήκον της οργάνωσης της ενεργού συμμετοχής των δημοσίων υπαλλήλων στο αντιπολεμικό κίνημα για να σταματήσει ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, για να μην αξιοποιηθεί για την περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών και για να απεμπλακεί η χώρα μας από αυτόν.

Πάνω από όλα όμως, στις σημερινές συνθήκες πρωτοφανούς επέλασης του κεφαλαίου με τις κυβερνήσεις, με την Ευρωπαϊκή Ενωση και με τους άλλους οργανισμούς του, αλλά και με τις ενσωματωμένες στην αντεργατική στρατηγική του ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ-Αυτόνομης Παρέμβασης, μπαίνει επιτακτικά η αναγκαιότητα στις ταξικές δυνάμεις να οργανώσουν και να προσανατολίσουν ταξικά τους εργαζόμενους και στο Δημόσιο, σε μέτωπο με το ταξικό εργατικό κίνημα. Ετσι μόνο μπορεί να δημιουργηθεί το αναγκαίο όπλο στα χέρια των εργαζόμενων που θα έρχεται σε σύγκρουση και ρήξη για την ανατροπή της ακραίας αντεργατικής επίθεσης του κεφαλαίου.

Με όπλο ένα τέτοιο κίνημα, που θα συμπορεύεται με το ΠΑΜΕ, το εργατικό ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι εργαζόμενοι, θα μπορέσουν να κάνουν «εφικτό» το «ανέφικτο». Θα μπορέσουν όχι μόνο να αποκαλύψουν τους αντεργατικούς, αντι-δημοσιο-υπαλληλικούς σχεδιασμούς του μετώπου Κυβέρνησης-Κεφαλαίου-ΕΕ αλλά θα καταφέρουν και να απαντήσουν θετικά, από τη σκοπιά των συμφερόντων τους, στα κρίσιμα ερωτήματα: Κράτος και Δημόσια Διοίκηση για ποιον; Αλλαγές, ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα, αποτελεσματικότητα για ποιον; Ετσι, θα καταφέρουν να συνδέουν και τις ανάγκες του σήμερα στην προοπτική του αύριο.

Ετσι μόνο και οι επερχόμενοι αγώνες για την Κοινωνική Ασφάλιση, για το εισόδημα και τα εργασιακά δικαιώματά μας, θα μπολιάζονται και θα δικαιώνονται μέσα στον αναγκαίο και αποτελεσματικό ταξικό προσανατολισμό. Ετσι, σε αντιστοιχία με τις σύγχρονες ανάγκες μας, θα δυναμώσουμε τον αγώνα για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των εργασιακών, ασφαλιστικών και μισθολογικών δικαιωμάτων μας. Ετσι θα κατανοείται όλο και περισσότερο, από περισσότερους, πως αυτή η άσχημη για τους εργαζόμενους κατάσταση, δεν «μπαλώνεται» αλλά ανατρέπεται, με συγκρούσεις και ρήξεις.