Η έκρηξη συμμετοχής της νεολαίας και του λαού της Αθήνας στις τετραήμερες κεντρικές εκδηλώσεις του 24ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή" στα Ιλίσια απέδειξε ότι ο θεσμός αυτός όχι μόνο βρίσκεται σε σταθερή ανοδική πορεία τα τελευταία χρόνια, αλλά αποτελεί και το κορυφαίο πολιτικό και πολιτιστικό γεγονός για τη νεολαία.

Για τέσσερις μέρες, οι νέοι και οι νέες ένωσαν την οργή και την αγανάκτησή τους για την κυρίαρχη πολιτική με την ανάγκη για αγωνιστική στάση απέναντι στα μεγάλα και μικρά καθημερινά προβλήματα. Ταυτόχρονα είχαν την ευκαιρία να συναντηθούν με ό,τι πιο προοδευτικό έχει να επιδείξει η καλλιτεχνική δημιουργία σήμερα στον τόπο μας. Οι δεκάδες καλλιτέχνες, αλλά και τα ερασιτεχνικά σχήματα που συμμετείχαν, έδωσαν με το έργο τους μια πρόταση κόντρα στα προϊόντα της υποκουλτούρας, με τα οποία βομβαρδίζεται σήμερα η ελληνική κοινωνία. Εκδήλωσαν επίσης με τον τρόπο τους την ανάγκη τους για ουσιαστική επικοινωνία με τον κόσμο.

Χαρακτηριστική είναι η δήλωση στο "Ρ" του Κωνσταντίνου Μάντζιου,ενός από τους πιο αξιόλογους νέους τραγουδιστές, που ξεχωρίζει στο χώρο του έντεχνου και του λαϊκού τραγουδιού: "Ηρθα εδώ να παίξω με μια παρέα φίλους στο Φεστιβάλ, γιατί πιστεύω ότι το Φεστιβάλ της ΚΝΕ ουσιαστικά ξεκίνησε αυτή την πολιτιστική προσπάθεια και κράτησε τον πολιτισμό στις δύσκολες εποχές της μεταπολίτευσης. Δε θυμάμαι να υπήρχε άλλος χώρος όπου ο πολύς κόσμος θα μπορούσε να δει και ν' ακούσει τόσους πολλούς καλλιτέχνες να παρουσιάζουν τη δουλιά τους ή ακόμα και ν' ακούσουν εναλλακτικές μουσικές από όλο τον κόσμο. Θυμάμαι μάλιστα εγώ που ήμουν και Περιστεριώτης το Φεστιβάλ που γινόναν τότε εκεί, ήταν ένα γεγονός για όλη την Αθήνα. Περιμέναμε με αγωνία να γίνει το Φεστιβάλ και υπήρχε πολύ μεγάλη προσέλευση κόσμου. Η, κάθε χρόνο, προσπάθεια αυτή διαμόρφωσε πάρα πολύ τα μουσικά κριτήρια των νέων παιδιών. Πιστεύω ότι είμαι και εγώ ένας από αυτούς, αφού μεγάλωσα με τον Θεοδωράκη που ακούγαμε μέσα στο Φεστιβάλ. Στη συνέχεια πήρα επιρροές και από άλλα είδη βέβαια, κυρίως από λαϊκά και ρεμπέτικα. Θεωρώ λοιπόν ότι το Φεστιβάλ της ΚΝΕ, παρόλο που είναι λυπηρό ότι τα τελευταία χρόνια έχει χάσει κάπως την αίγλη του, παραμένει για μένα ένας στυλοβάτης του πολιτισμού μας από την πλευρά τη μουσική και τουλάχιστον εμείς οι νέοι καλλιτέχνες πρέπει με το να συμμετάσχουμε σ' αυτό να βοηθάμε όλη του την προσπάθεια, η οποία έχει ξεκινήσει από πάρα πολύ καιρό και συνεχίζεται μ' όλα αυτά τα προβλήματα και τους σκοπέλους που γνωρίζουμε ότι υπάρχουν σήμερα λόγω της εποχής μας και λόγω του ότι υπάρχουν πολλά φεστιβάλ, τα οποία έχουν γίνει κερδοσκοπικοί οργανισμοί πια. Δηλαδή πληρώνεις πάρα πολλά χρήματα για να δεις κάποιον που σε ενδιαφέρει - και θα δεις μόνο αυτόν. Εδώ για παράδειγμα, μπορείς να έρθεις να παρακολουθήσεις οτιδήποτε θέλεις. Εχεις τη δυνατότητα να βρίσκεσαι μπροστά σε ένα κοινό που έχει όλη του την κριτική διάθεση, δηλαδή είναι αμείλικτο στο "ποιος μου αρέσει και ποιος όχι και πάω και τον βλέπω ή φεύγω και πάω σε κάποια άλλη εξέδρα για να παρακολουθήσω κάτι που με ενδιαφέρει". Ηθελα πάντα να παίξω στο Φεστιβάλ και όταν μου έγινε η πρόταση δεν το συζήτησα καν. Μάζεψα μια παρέα φίλους, όπως είδες, και κοιτάξαμε να παίξουμε καλή μουσική. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, απλώς να παίξουμε καλά. Είδα ότι ο κόσμος ήταν αρκετά ζεστός. Ελπίζω να του άρεσε".

Μια πόλη που κράτησε 4 μέρες. Μία πόλη 24 ετών, νέα, δροσερή, ζωντανή. "Μία πόλη μαγική"... και έτσι την τραγούδησε η Αναστασία Μουτσάτσου,στη Λαϊκή Σκηνή, αρχίζοντας με μελωδίες του Μ. Θεοδωράκη και του Μ. Χατζιδάκι. Και συνέχισε το πρόγραμμα με παραδοσιακά τραγούδια που τα έφεραν κύματα του Αιγαίου "Κύματα - Κρύσταλλα" και να αποκαλύψει κρυμμένα λόγια σαν "Μυστικά Σημάδια". Κι έπειτα να πει "Ζωγραφιστά Τραγούδια" που έρχονται από "Αγιους Τόπους της Καρδιάς" και μπορεί να είναι τόσο δυνατά που να ραγίζουν "Γυάλινα Παλάτια". Μαζί της η Λένα Αλκαίου και ο Γιώργος Περαντάκος κράτησαν ζωντανά το συναίσθημα, τις αισθήσεις, τη δροσιά των νέων που ονειρεύονται.

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Κυριακής, λίγο πριν σφραγίσουν μέχρι τον επόμενο χρόνο οι πόρτες της κόκκινης πολιτείας, τη σκυτάλη πήρε ο Μπάμπης Τσέρτος.Σε καιρούς πολιτιστικής σύγχυσης, σε εποχές που οι κυβερνώντες αναγορεύουν σε "πολιτιστικά κέντρα" τα "σκυλάδικα", στην Πανεπιστημιούπολη η αληθινή δημιουργία έβρισκε έδαφος να αναπτυχθεί, να προβληθεί, να επικοινωνήσει.

Λίγο πριν κλείσει η "Λαϊκή Σκηνή" το λαϊκό τραγούδι βρέθηκε ξανά στο πάλκο με τον Μπάμπη Τσέρτο να ερμηνεύει αξέχαστα τραγούδια αξέχαστων δημιουργών, αλλά και δικά του όπως "Κλείσε μου το Μάτι", "Γυαλί - φιλί", "Μόνος μου περπάτησα". Τραγούδια που σηματοδοτούν το λαϊκό τραγούδι της εποχής, ξεφεύγοντας από την επανάληψη, της σύγχυση, το πλαστικό.

Με το αφιέρωμα στη μεγάλη μας ζωγράφο Κατερίνα Χαριάτη - Σισμάνη,άνοιξε το πρόγραμμα το βράδυ της Κυριακής στο χώρο Τέχνης και Δημιουργίας.Μια εκδήλωση τιμής από την ΚΟΒ Εικαστικών Καλλιτεχνών,αφιερωμένη στην αγωνίστρια,που σ' όλη της τη ζωή, ακούραστα, πάλεψε πλάι στο λαό μας, μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ και του ΕΑΜ,για ένα καλύτερο αύριο. Στη γυναίκα,που ένωσε τη φωνή της με εκατοντάδες συνεξόριστές της στα κολαστήρια της Χίου,του Τρίκκερι,της Μακρονήσου.Στη ζωγράφο,που φώτισε με το χρωστήρα της μορφές του αγώνα, μορφές του έπους της Εθνικής Αντίστασης.Στον άνθρωπο,που το ήθος και η σεμνότητά του θα μείνει πολύτιμη κληρονομιά στους νεότερους.

Αγέρωχη, γελαστή και ευαίσθητη. Ετσι έμεινε στη μνήμη μας. Ετσι τη θυμούνται οι συνάδελφοι, οι σύντροφοί της στον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. Η Κ. Χαριάτη έφυγε από κοντά μας πριν λίγα χρόνια, αφήνοντας παρακαταθήκη στους νεότερους την πλούσια αγωνιστική της ζωή, την ακούραστη πάλη της πλάι στο λαό μας, τον ξεχωριστό χρωστήρα της, με τον οποίο ύμνησε μορφές του αγώνα, το ήθος και τη σεμνότητά της.

Η Κ. Χαριάτη γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1911 και το 1927 ξεκίνησε τις εικαστικές της σπουδές στο Παρίσι. Πιστή στις ανθρώπινες αξίες και στα ιδανικά της ελευθερίας, πήρε μέρος ενεργά στην Εθνική Αντίσταση.Ακολουθούν (1948 - 1952) τα σκληρά χρόνια της εξορίας: Χίος, Τρίκκερι, Μακρόνησος και πάλι Τρίκκερι. Πιστή στις αριστερές της ιδέες, παρά τις πιέσεις, αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση. Το 1952, μετά από έφεση που έκανε και κέρδισε, επέστρεψε στην Αθήνα. Παράλληλα με τη ζωγραφική, για πολλά χρόνια, ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία, με τη μάσκα, με το γράψιμο και τη δημοσίευση μελετών, άρθρων, ποιημάτων και μεταφράσεών της, ενώ σε πάνω από εκατό εκθέσεις παρουσίασε έργα της. Σταθμός στην πολύχρονη προσφορά της μπορεί να χαρακτηριστεί το λεύκωμα "Γυναίκες από όλη την Ελλάδα",στο οποίο παρουσιάζονται 200 σκίτσα των αγωνιστριών στα ξερονήσια. Πρόκειται για ένα έργο μνημειώδες, ένα ιστορικό ντοκουμέντο. Το αφιέρωμα στη μεγάλη μας ζωγράφο ήταν ένας ελάχιστος φόρος τιμής στην καλλιτεχνική της προσφορά και στην υποδειγματική αδάμαστη ζωή της.

Το ψιλοβρόχι του απογεύματος του περασμένου Σαββάτου, δε στάθηκε εμπόδιο, για το "Κουαρτέτο Σαξοφώνων Αθήνας".Ο σκεπαστός χώρος δίπλα στην εξέδρα του Χώρου Τέχνης και Δημιουργίας,μετατράπηκε σε μια φιλόξενη αγκαλιά. Το μελωδικό ταξίδι στον κόσμο της μουσικής συγκέντρωσε γρήγορα και το ενδιαφέρον του κοινού και κυρίως των νέων ανθρώπων. Συνθέσεις των Σκαρλάτι, Αλμπενίζ, Ντεμπισί, Κωνσταντινίδη, Θεοδωράκη, Αδάμη, Λαδόπουλου κ.ά. ερμήνευσαν οι: Θανάσης Ζέρβας (σοπράνο σαξόφωνο), Ευστάθιος Μαυρομμάτης (άλτο σαξόφωνο), Χαράλαμπος Πανταζόπουλος (τενόρο σαξόφωνο) και Θεόφιλος Σωτηριάδης (βαρύτονο σαξόφωνο). Εχοντας την άποψη ότι το σαξόφωνο είναι ίσως το μόνο όργανο που προσεγγίζει την ποιότητα και την ιδιομορφία της φωνής, τα μέλη του Κουαρτέτου μελετούν, ιδιαίτερα, την ελληνική παραδοσιακή μουσική, ενώ παράλληλα παρουσιάζουν και έργα από την παγκόσμια μουσική σκηνή. Το Κουαρτέτο Σαξοφώνων Αθήνας ιδρύθηκε το 1997. Στη συνέχεια, στο χώρο Τέχνης και Δημιουργίας, έφτασαν τα "Κόκκινα Πνευστά",αφού, στη διάρκεια της διαδρομής τους προς το χώρο αυτό, πρόσφεραν ένα ξεχωριστό αγωνιστικό παλμό, παίζοντας τη "Διεθνή". Τα "Κόκκινα Πνευστά", η Ορχήστρα του Συνδικάτου της Δανίας, που παρουσίασε την Παρασκευή στην Κεντρική Σκηνή επαναστατικά εμβατήρια, ερμήνευσε το Σάββατο - παρά τη δυνατή βροχή - δύο τραγούδια του Θεοδωράκη, αποσπώντας θερμά χειροκροτήματα.