"Σε όλο τον κόσμο ο λαός είναι ένας, με κοινούς στόχους και κοινό όραμα", είπε ο Μανώλης Μανουσέλης, ανοίγοντας την πρώτη μέρα το πρόγραμμα στην Κεντρική Εξέδρα. Και μαζί του έφερνε μελωδίες από λαούς μακρινούς, πέρα από τον Ατλαντικό. Τους λαούς της Λατινικής Αμερικής, εκεί που ο πόνος "χορεύεται" και ο αγώνας γίνεται τραγούδι. Εκεί που ο καπιταλισμός κάθε μέρα στήνει τα εμπάργκο του, οργανώνει την εκμετάλλευση, προσπαθεί να πνίξει φωνές και επαναστάσεις. Αργεντινή, Βραζιλία, Χιλή, Νικαράγουα, Κούβα... αυτό το τραγούδι για τον κομαντάντε Τσε Γκεβάρα και σάμπα, μάμπο, ρούμπα.

Εκείνη την ώρα άρχιζε στην Πανεπιστημιούπολη μία μεγάλη γιορτή, με χρώμα κόκκινο, με πολλή ελπίδα, με άρωμα νίκης, με ήχους που ενώνουν. Πρόσωπα που δε βολεύονται, μάτια που κοιτάνε ψηλά, χέρια που υψώνονται και ψάχνουν τα διπλανά χέρια.