Η Ελλάδα δικαιολογημένα θεωρείται ως "η χώρα του τσιμέντου", τόσο από πλευράς παραγωγής, όσο και από πλευράς κατανάλωσης, ωστόσο πολλά σπίτια και άλλα ιδιωτικά έργα είναι ενδεχόμενο να κινδυνεύουν εξαιτίας της κακής ποιότητας του σκυροδέματος! Κι όλα αυτά - όπως τονίστηκε σε χτεσινή ημερίδα που διοργάνωσε το ΤΕΕ - επειδή από το 1985 δε γίνεται έλεγχος στα λατομεία και τις εταιρίες ετοίμου σκυροδέματος για την τήρηση των ελάχιστων προβλεπόμενων απαιτήσεων του Κανονισμού Τεχνολογίας Σκυροδέματος. Ακόμη και σήμερα - ένα χρόνο μετά τη θέσπιση της υποχρεωτικής εφαρμογής του νέου Κανονισμού που ισχύει από τις 17 Οκτώβρη 1997 - δεν έχει εκδοθεί το εκτελεστικό Προεδρικό Διάταγμα που θα καθορίζει τους ελέγχους και φυσικά τις ποινές που θα επιβάλλονται στους τυχόν παραβάτες!

Συγκεκριμένα - όπως καταγγέλθηκε - οι εταιρίες σκυροδέματος δεν ελέγχονται από κανέναν αν έχουν εργαστήριο και μηχανικό, αν κάνουν εσωτερικό έλεγχο παραγωγής σκυροδέματος και αδρανών υλικών, αν τα ζυγιστικά τους λειτουργούν σωστά, αν βάζουν σωστές ποσότητες τσιμέντου για κάθε κατηγορία περιβάλλοντος που καθορίζει και τη διάρκεια ζωής των κατασκευών ή αν παραδίδουν τη σωστή ποσότητα.

Το γεγονός αυτό παίρνει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, αφού σήμερα το 85% της κατανάλωσης τσιμέντου στη χώρα μας γίνεται πλέον σε εργοστασιακές παραγωγικές συνθήκες, δηλαδή από τις εταιρίες ετοίμου σκυροδέματος.

Η κατάσταση - τόνισε ο εισηγητής της ημερίδας πολιτικός μηχανικός Ν. Μαρσέλλος - ήταν πολύ χειρότερη στο παρελθόν και είναι ενδεικτικό ότι πριν από περίπου δέκα χρόνια σε δειγματοληψίες που έγιναν σε όλη τη χώρα διαπιστώθηκε ότι μια στις πέντε σκυροδετήσεις δεν είχε την απαιτούμενη αντοχή, ενώ στη Ρόδο το ποσοστό αυτό έφτανε το 50%, δηλαδή μια στις δύο οικοδομές είχε πρόβλημα! Και παρά το γεγονός - πρόσθεσε ο ίδιος - ότι από τότε έχουν αλλάξει τα πράγματα, εξακολουθεί να υπάρχει πρόβλημα υποαντοχής στις σκυροδετήσεις, που αποδίδεται κυρίως στα αδρανή υλικά που παράγουν τα λατομεία.

"Μόνο το 5 με 10% του συνολικού διαστρωμένου σκυροδέματος ελέγχεται με δοκίμια" - κατάγγελλε επίσης ο πολιτικός μηχανικός Κ. Γεωργίου, ο οποίος αναρωτήθηκε: "Τι γίνεται με τις υπόλοιπες κατασκευές σε περίπτωση αστοχίας; Ποιος διασφαλίζει τους μηχανικούς και τους ιδιοκτήτες για τυχόν αστοχίες λόγω υλικού σε περίπτωση σεισμού;".

Και να φανταστεί κανείς ότι όλα αυτά συμβαίνουν στη χώρα μας που όχι άδικα χαρακτηρίζεται ως "η χώρα του τσιμέντου". Πραγματικά, στην Ελλάδα - σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν - κάθε χρόνο παράγονται περίπου 13 εκατομμύρια τόνοι τσιμέντου και από αυτά τα 7,5 εκατ. καταναλώνονται εντός της χώρας (αναλογία κάπου 650 κιλά ανά κάτοικο), γεγονός που τη φέρνει μεταξύ των 2-3 πρώτων χωρών στην κατανάλωση τσιμέντου παγκόσμια...