Ο γιουγκοσλαβικός λαός δίνει έναν αγώνα κατά των ιμπεριαλιστών με τρομακτικά αποθέματα θάρρους, γνώσης και συνείδησης. Δίνει έναν αγώνα που στόχο έχει να διατηρήσει την εθνική του ανεξαρτησία και την εδαφική του ακεραιότητα. Μόνο που σ' αυτόν τον αγώνα έχει στο πλευρό του όλους τους λαούς του κόσμου, που αντιστέκονται, που δεν υποτάσσονται στη "νέα τάξη πραγμάτων" των ιμπεριαλιστών. Κι αυτός ο αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι νικηφόρος...

Αυτό είναι το μήνυμα, αυτό ήταν το αποτέλεσμα της επίσκεψης των 150 Ελλήνων συνδικαλιστών, δημάρχων, εκπροσώπων μαζικών φορέων και της ΕΕΔΥΕ στο Βελιγράδι. Μια αποστολή διεθνιστικής αλληλεγγύης, που ολοκληρώθηκε προχτές. Οσοι συμμετείχαν στην αποστολή, δηλώνουν πλέον πιο σοφοί, πιο δυνατοί, περισσότερο εξοπλισμένοι στον πόλεμο κατά του ιμπεριαλισμού, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ αλλά και της δικής μας κυβέρνησης, που έχει βάλει την υπογραφή της σε όλα τα σχέδια των ΝΑΤΟικών δολοφόνων. Οι Γιουγκοσλάβοι επισημαίνουν πως "οι Ελληνες είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές μας στον κόσμο" και προειδοποιούν πως αυτός ο βρώμικος πόλεμος δεν αφορά μόνο τη χώρα τους αλλά συνολικά τα Βαλκάνια.

Η αποστολή, που ξεκίνησε το μεσημέρι της προηγούμενης Πέμπτης απ' την Αθήνα, είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με συνδικαλιστές της Γιουγκοσλαβίας, να πάρει μέρος στις ανθρώπινες αλυσίδες που κάθε βράδυ στήνονται πάνω στις γέφυρες του Βελιγραδίου, να δει από κοντά τις τρομερές καταστροφές που έχει υποστεί το Αλέξινατς και να εκφράσει έμπρακτα τη διαμαρτυρία της για τους ύπουλους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, με μια συγκλονιστική συγκέντρωση έξω απ' το κτίριο της σερβικής κρατικής ραδιοτηλεόρασης. Σήμερα ο "Ρ" αναφέρεται σ' αυτή τη συγκέντρωση, ενώ τις επόμενες μέρες θα υπάρξουν αναλυτικά ρεπορτάζ και για τις άλλες δραστηριότητες, καθώς και δηλώσεις των συμμετεχόντων στη διεθνιστική αποστολή αλληλεγγύης.

"Είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια την αγριότητα του βρώμικου ΝΑΤΟικού πολέμου, που χτυπάει αδιάκριτα άμαχους και την οικονομική βάση της χώρας", δήλωσε στο "Ρ" ο Θανάσης Παφίλης,γγ της ΕΕΔΥΕ. Και συνέχισε: "Παράλληλα διαπιστώσαμε ότι ο λαός της Γιουγκοσλαβίας αντιστέκεται και είναι συσπειρωμένος κατά της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, στέλνοντας ένα σημαντικό μήνυμα σε όλη την ανθρωπότητα: Πως όσο μικρή κι αν είναι μια χώρα μπορεί και να αντιστέκεται αλλά και να φέρνει αποτελέσματα. Η ανταπόκριση από πλευράς Γιουγκοσλάβων ήταν πολύ θετική και θερμή και σηματοδοτεί ότι η κοινή πάλη των λαών είναι ο μόνος δρόμος για να ανατρέψει τη νέα ιμπεριαλιστική τάξη. Η επίσκεψη και η έμπρακτη απόδειξη αλληλεγγύης, μας έδωσε μεγαλύτερες δυνάμεις ώστε να διευρύνουμε τον αγώνα μας, πράγμα που αποτελεί και το σημαντικότερο καθήκον μας για το σταμάτημα του πολέμου".

Από την πλευρά του ο Γιώργος Γιώγος,δήμαρχος Πετρούπολης, δήλωσε: "Ηταν συγκλονιστικές οι ώρες που ζήσαμε στο Βελιγράδι, αλλά και όλη η διαδρομή καθ' οδόν για το Βελιγράδι. Από τα βομβαρδισμένα κτίρια στο κέντρο της πόλης, τα ανατιναγμένα, γκρεμισμένα σπίτια στο Αλέξινατς και την καρτερικότητα, την παλικαριά, τη στωικότητα και το πείσμα του γιουγκοσλαβικού λαού. Ηταν κάτι το ανεπανάληπτο. Αυτό που πραγματικά συγκλονίζει ήταν η στάση των Σέρβων στη θέα της ελληνικής αντιπροσωπείας. Συγχαρητήρια, χειραψίες, αγκαλιές, όλες αυτές οι εκδηλώσεις αγάπης του σερβικού λαού προς τους Ελληνες φίλους, που ήρθαν να τους συμπαρασταθούν σε αυτές τις δύσκολες ώρες που περνούν, ήταν κάτι συγκλονιστικό. Αυτή η αλληλεγγύη πρέπει να μεγαλώνει και να βαθαίνει και να πάρει μεγαλύτερη έκταση. Είναι χρέος μας να δείξουμε στον ελληνικό λαό ότι ο ίδιος έμπρακτα πρέπει, μέσα από τις κινητοποιήσεις, τις διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, να δείξει την αλληλεγγύη του στο δοκιμαζόμενο σερβικό λαό γιατί σήμερα δε δέχεται επίθεση μόνο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, δέχεται την επίθεση των πιο αντιδραστικών δυνάμεων του πλανήτη, μέσα από τις δολοφονικές και ταυτόχρονα άνανδρες επιθέσεις. Ο γιουγκοσλαβικός λαός ελπίζει και αντιστέκεται".

Οδός Τάκοφσκα, αριθμός 10.Ακριβώς στην καρδιά, στο κέντρο του Βελιγραδίου.Εκεί οι δολοφόνοι, που αυτοαποκαλούνται ανθρωπιστές, έπληξαν το βράδυ της προηγούμενης Πέμπτης έναν ακόμα στόχο τους. Κι αυτή τη φορά ο στόχος δεν ήταν στρατιωτικός. Ηταν το κτίριο της κρατικής τηλεόρασης της Σερβίας. Εκεί όπου δεκάδες εργαζόμενοι - παρότι γνώριζαν πως πιθανά τα γραφεία τους θα χτυπιούνταν απ' τους ΝΑΤΟικούς - αρνήθηκαν εκείνο το βράδυ να πάνε σπίτια τους. Το ραντεβού με το θάνατο είχε ήδη κλειστεί. Συνειδητά κι αντρίκεια. Ισως γι' αυτό και η Σέρβα δημοσιογράφος Λίλιαν Χόκαλι,με δάκρυα στα μάτια έλεγε και ξανάλεγε, με ύφος "αυτοκριτικής": "Δεν τους αξίζουν τα δάκρυά μας. Ηταν ήρωες. Είναι ήρωες. Αξίζουν τιμές και χειροκρότημα. Αξίζουν τον αγώνα μας...".

Μεσημέρι Σαββάτου - δύο μόλις μέρες μετά το άνανδρο χτύπημα. Εξω απ' το κτίριο του κρατικού ραδιοτηλεοπτικού σταθμού "Πολίτικα". Εκτός απ' την Λίλιαν, είναι εκατοντάδες οι Γιουγκοσλάβοι που καταφθάνουν στο προαύλιο του άλλοτε ζωντανού οργανισμού για να αφήσουν ένα μπουκέτο λουλούδια, να ανάψουν ένα κερί προς τιμήν των νέων ανθρώπων που χάθηκαν. Των ανθρώπων που μέχρι και εκείνη την ημέρα δεν είχαν ανασυρθεί απ' τα συντρίμμια του κτιρίου. Και σαν ο καιρός να θέλει να κάνει το "χατίρι" στους ζωντανούς, σταματά να βρέχει. Ενας περίεργος ήλιος, κι αυτός θλιμμένος, φωτίζει τα γεμάτα πόνο πρόσωπά τους. Τα κεριά ανάβουν. Καμιά βροχή, καμιά καταιγίδα δεν μπορεί να σβήσει αυτές τις φλόγες. "Σύμμαχος" των ζωντανών και η εποχή. Η άνοιξη που γεμίζει τα χέρια τους με πασχαλιές, που γεμίζει το προαύλιο με το μοβ τους άνθος. Με το χρώμα του πένθους και του θανάτου...

Τα Σάββατα, από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος, οι Γιουγκοσλάβοι τα ονομάζουν "Ημέρα Παραπόνων". Ολες οι εκδηλώσεις που γίνονται αυτή τη μέρα στο Βελιγράδι είναι σιωπηλές. Χωρίς συνθήματα, χωρίς συναυλίες, χωρίς τραγούδια. Είναι εκατοντάδες αυτοί που περιμένουν τη μεγάλη πορεία απ' την πλατεία της Δημοκρατίας. Είναι χιλιάδες αυτοί που θα φτάσουν μετά από λίγες ώρες, γύρω στις 2 μ.μ., έξω απ' το κτίριο της κρατικής τηλεόρασης. Χωρίς συνθήματα. Μόνο με κεριά αναμμένα και με μάτια γεμάτα δάκρυα. Ομως επί δύο ώρες το πρωινό του προηγούμενου Σάββατο, έξω απ' το κτίριο της "Πολίτικα" - εκτός απ' τον εφιαλτικό ήχο της σειρήνας, που ακούστηκε μέρα μεσημέρι στο Βελιγράδι - ακούστηκε και κάτι άλλο. Υπήρξαν φωνές, υπήρξαν συνθήματα, υπήρξαν τραγούδια. Κι ήταν όλα ελληνικά...

Ηταν οι φωνές των 150 Ελλήνων φιλειρηνιστών, που πραγματοποίησαν από την προηγούμενη Πέμπτη αποστολή διεθνιστικής αλληλεγγύης στο Βελιγράδι. Ηταν οι Ελληνες - μέλη της ΕΕΔΥΕ, δήμαρχοι και άλλοι εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, καθώς και πολλοί συνδικαλιστές και εργαζόμενοι που θέλησαν να βρεθούν στο πλευρό των Γιουγκοσλάβων συνανθρώπων. Για να εκφράσουν με την παρουσία τους την αλληλεγγύη του ελληνικού λαού προς τον ηρωικό γείτονα λαό μας. Για να καταδικάσουν με τα συνθήματά τους την εγκληματική επέμβαση των ιμπεριαλιστών και τον βρώμικο πόλεμο που διεξάγουν. Για να χαρίσουν στους Σέρβους το περίσσευμα της ψυχής τους. Οχι πως το χρειάζονται, μια και η δική τους ψυχή είναι η πιο δυνατή βόμβα αυτή τη στιγμή στον πόλεμο, αλλά να, ήταν ο μόνος τρόπος για να γίνει αντιληπτό πως δεν είναι μόνοι τους. Πως δίπλα τους έχουν όλους όσοι αντιστέκονται, όλους όσοι δεν υποτάσσονται στη "νέα τάξη πραγμάτων" των ιμπεριαλιστών.

Ηταν λίγο μετά τις 10 το πρωί, όταν οι 150 Ελληνες έφτασαν με τα πανό τους, με ελληνικές και σέρβικες σημαίες έξω απ' το κατεστραμμένο κτίριο της Ραδιοτηλεόρασης. Παρατάχτηκαν κατά μήκος του προαυλίου και επί δύο ώρες δε σταμάτησαν να φωνάζουν: "Από την Ελλάδα στη Γιουγκοσλαβία, εμείς δεν πολεμάμε για ΗΠΑ - Γερμανία","Δεν είναι τρομοκράτης ο σέρβικος λαός, είναι και θα είναι ο ιμπεριαλισμός","Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι Περσικός, εδώ δε θα περάσει ο ιμπεριαλισμός","Η νίκη της Σερβίας, νίκη των λαών, κάτω η νέα τάξη των ιμπεριαλιστών" και "ΝΑΤΟικοί φονιάδες και Αμερικανοί, ο τάφος σας θα γίνει στη Βαλκανική".

Οι Σέρβοι πολίτες πλησίαζαν τους Ελληνες διαδηλωτές για να τους ευχαριστήσουν, να σφίξουν τα χέρια τους, να τους φιλήσουν τρεις φορές στο μάγουλο, να ενώσουν τα δάκρυα του πόνου τους με τα δικά τους δάκρυα συγκίνησης. Κι όταν έφτασαν στο χώρο οι γονείς, οι φίλοι και οι συγγενείς των θυμάτων και αγνοούμενων, για να αφήσουν λίγα λουλούδια και ν' ανάψουν έναν κερί, οι Ελληνες άρχισαν να τραγουδούν το "Επέσατε θύματα αδέλφια εσείς".Οι γροθιές υψώθηκαν, τα χαρακτηριστικά των προσώπων αλλοιώθηκαν από τη συγκίνηση και το πείσμα. Ελληνες και Γιουγκοσλάβοι έγιναν ένα. "Γιουγκοσλάβια - Γκρέτσια" ήταν το σύνθημα που ακούστηκε και ξανακούστηκε. Και το χειροκρότημα έγινε μια διαρκής "καταιγίδα", όταν οι Ελληνες ξεκίνησαν για τα πούλμαν τους, ξεκίνησαν για το ταξίδι της επιστροφής...

Προηγουμένως, όταν οι Ελληνες είχαν γεμίσει το προαύλιο της κρατικής ραδιοτηλεόρασης, την αντιπροσωπεία επισκέφτηκε και χαιρέτισε ο Ντόμπροσαντ Γκάιτς,ένας από τους αρχισυντάκτες της "Πολίτικα". "Η μεγαλύτερη βοήθεια που μπορείτε να μας δώσετε είναι να γίνετε πρεσβευτές ειρήνης και πρεσβευτές δικοί μας σε όλο τον κόσμο. Οι ιμπεριαλιστές και οι ΝΑΤΟικοί φονιάδες μπορούν και χτυπούν διάφορους στόχους εδώ στο Βελιγράδι. Δεν μπορούν, όμως, να χτυπήσουν την ψυχή αυτού του λαού", είπε στους Ελληνες ο Γιουγκοσλάβος δημοσιογράφος, για να ακουστεί το σύνθημα: "Ηρθαν οι φονιάδες στη γειτονιά μας, αν δεν ξεσηκωθούμε θα 'ρθεί κι η σειρά μας".

Ο Ανδρέας Ζαζόπουλος,πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας, υποσχέθηκε στον Ντ. Γκάιτς πως το σύνθημα που ήταν γραμμένο στα Γιουγκοσλάβικα, σ' ένα απ' τα πανό των διαδηλωτών, και έγραφε "Ενάντια στον ιμπεριαλισμό, μαζί σας μέχρι τη νίκη", όλοι οι Ελληνες θα το εκφράσουν με κάθε τρόπο στην πράξη. Για να 'ρθει πάλι απ' τα στόματα των 150 Ελλήνων η απάντηση: "Ζήτω η διεθνής αλληλεγγύη".

Ο γενικός γραμματέας της ΕΕΔΥΕ Θανάσης Παφίλης επισήμανε πως όλος ο αγωνιζόμενος κόσμος γνωρίζει ότι το χτύπημα των ΝΑΤΟικών στην κρατική τηλεόραση έγινε γιατί οι ιμπεριαλιστές θέλουν να κρύψουν τα εγκλήματά τους και να μειώσουν τη φωνή του γιουγκοσλάβικου λαού. "Εμείς υποσχόμαστε ότι θα ενημερώνουμε ακόμα περισσότερο το λαό της Ελλάδας για το δίκιο της Γιουγκοσλαβίας, στον πόλεμο κατά του ΝΑΤΟ και του ιμπεριαλισμού", ήταν η υπόσχεση του Θ. Παφίλη.

Φορώντας μαύρα και κρατώντας στην αγκαλιά της ένα μπουκέτο πασχαλιές κι ένα αναμμένο κερί, η Λίλιαν Χόκαλι δεν μπορεί να σταματήσει να κλαίει. Τα αναφιλητά της γίνονται κραυγή, γίνονται οργή και κατάρες. "Δε θέλω να μιλήσω για τον Κλίντον και για όλους αυτούς που κάθονται γύρω απ' το τραπέζι. Μου είναι δύσκολο. Γιατί ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Ας είναι όλοι τους καταραμένοι. Κι είναι όλοι τους χειρότεροι και από τον Χίτλερ", λέει χωρίς συγκρατημό.

Η Λίλιαν είναι δημοσιογράφος εδώ και 25 χρόνια. Τα τελευταία 18 εργάζεται στον κρατικό ραδιοτηλεοπτικό σταθμό. Ολοι όσοι ανασύρθηκαν νεκροί ή αγνοούνταν κάτω απ' τα συντρίμμια του κτιρίου ήταν συνάδελφοί της. "Ηταν νέα παιδιά, γεμάτα αγάπη και λαχτάρα για τη δουλιά τους. Γεμάτα δίψα για ζωή. Οταν το απόγευμα της Πέμπτης οι παλιοί συνάδελφοι φύγαμε απ' το σταθμό, τους είπαμε να πάνε κι αυτοί στα σπίτια τους. Τους είπαμε - το ξέρανε άλλωστε - πως κάποια απ' αυτές τις μέρες θα χτυπήσουν και το δικό μας κτίριο. Πως ήταν επικίνδυνο να μείνουν μέχρι αργά στο κτίριο. Δεν έφυγε κανείς τους. Ηθελαν να τελειώσουν τη δουλιά τους, να επιτελέσουν το χρέος τους. Ηταν ήρωες, ήταν παιδιά με θάρρος και ψυχή", συνεχίζει την αφήγηση. "Οσα συμβαίνουν τον τελευταίο μήνα στη χώρα μας είναι τραγικά. Μόνο που αυτό το χτύπημα με πονά πιο πολύ. Ηταν οι άνθρωποί μου, ήταν το σπίτι όπου κινούμαι, ζω και εργάζομαι σχεδόν δύο δεκαετίες", λέει η Λίλιαν. Μόνο που και αυτή τη φωνή αυτοί που πρέπει δεν πρόκειται να την ακούσουν...

Στο απέναντι πεζοδρόμιο στέκεται βουβός ο Μπόιαν Μπόσιρτιτς,καλλιτεχνικός επιμελητής της "Πολίτικα". Φορά μαύρα γυαλιά για να κρύψει τα δάκρυα. Και βλέπει επί ώρα το κατεστραμμένο κτίριο, σαν να περιμένει να συμβεί κάποιο θαύμα. Τον πλησιάζουμε την ώρα που αρχίζει να ηχεί μανιασμένα η σειρήνα. Και με έκπληξη του επισημαίνουμε πως δεν κουνήθηκε ούτε πόντο απ' τη θέση του στο άκουσμά της. "Είναι ντροπή να φύγουμε από δω, όταν μέσα στο κτίριο υπάρχουν ακόμα νεκροί συνάδελφοί μας", έρχεται αποστομωτική η απάντηση. Του ζητάμε να μας περιγράψει πώς είναι το ηθικό των Γιουγκοσλάβων τον τελευταίο μήνα. "Οι άνθρωποι δεν μπορούν να ηρεμήσουν, είναι πολύ νευρικοί. Τα συναισθήματα που σήμερα επικρατούν στην πλειοψηφία του κόσμου είναι η απογοήτευση και ο φόβος. Απογοήτευση για τη στάση του "πολιτισμένου κόσμου", που λύνει τις όποιες διαφορές με τον χειρότερο, με τον πιο γκανγκστερικό τρόπο. Και φόβος για τους τρόπους που χρησιμοποιούν για να μας εξουδετερώσουν. Παρ' όλα αυτά είμαστε προετοιμασμένοι και για τα χειρότερα. Και θα τα αντιμετωπίσουμε με το ίδιο θάρρος. Εδώ που φτάσανε τα πράγματα, δεν πρόκειται να κάνουμε ούτε ένα βήμα πίσω", λέει ο Μπόιαν. Και προειδοποιεί: "Τονίστε στο λαό σας - τον οποίο αγαπάμε και ευχαριστούμε - πως πρέπει να κατανοήσει πως αυτός ο πόλεμος δεν αφορά μόνο τη Γιουγκοσλαβία. Θεωρούμε πως είναι η αρχή για έναν γενικευμένο πόλεμο τόσο στα Βαλκάνια, όσο και σε όλο τον κόσμο".

Βουβή, παγωμένη σαν νεκρή, στέκει δίπλα του η συνάδελφος Σμένιτσαν Σμινιέλιτς.Ζητάμε και απ' αυτή δύο λόγια. Σχεδόν ψιθυριστά θα πει: "Δεν έχω λόγια για να περιγράψω αυτό που νιώθω. Δεν έχω τρόπο για να περιγράψω τα συναισθήματά μου γι' αυτούς που μας χτυπούν και μας πολεμάνε. Είναι ύπουλοι και βρώμικοι οι τρόποι τους. Νιώθω ντροπή κι αηδία. Και νιώθω απερίγραπτο πόνο για όλους τους συναδέλφους μου που χάθηκαν με αυτόν τον τρόπο".

Οι Ελληνες διαδηλωτές κρατώντας το πανό που στα γιουγκοσλάβικα έγραφε: "Ενάντια στον ιμπεριαλισμό, μαζί σας μέχρι τη νίκη"

Στην κορυφή της πορείας οι Ελληνες δήμαρχοι και άλλοι εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης

"Σταματήστε τώρα τους βομβαρδισμούς", είναι η απαίτηση όλων των λαών που αντιστέκονται και δεν υποτάσσονται

Το πανό του Συνδικάτου Οικοδόμων, που σ' αυτή τη διεθνιστική αποστολή αλληλεγγύης είχε εκπληκτική παρουσία

Οι Ελληνες κατευθύνονται προς το βομβαρδισμένο κτίριο της σερβικής κρατικής ραδιοτηλεόρασης

Συγγενείς και φίλοι των θυμάτων στο κτίριο της κρατικής τηλεόρασης αφήνουν στο προαύλιο λίγα λουλούδια κι ανάβουν ένα κερί. Από τις πιο συγκινητικές στιγμές αυτής της αποστολής...

"Ας είναι καταραμένοι. Είναι χειρότεροι κι από τον Χίτλερ", λέει η δημοσιογράφος Λίλιαν Χόκαλι

Με δάκρυα στα μάτια οι συγγενείς των δημοσιογράφων που σκοτώθηκαν πλησιάζουν τους Ελληνες διαδηλωτές

"Οι Νατοϊκοί φονιάδες δεν μπορούν να χτυπήσουν την ψυχή αυτού του λαού", τονίζει ο Ντ. Γκάιτς, ένας απ' τους αρχισυντάκτες της "Πολίτικα"

"Θεωρούμε πως αυτός ο πόλεμος είναι η αρχή για ένα γενικευμένο πόλεμο τόσο στα Βαλκάνια, όσο και σε όλο τον κόσμο", τονίζει ο συνάδελφος Μπόιαν Μπόσιρτιτς