Η ζωή, όμως, προχωράει και εκτός από το συνέδριό μας έχουμε και τα καθημερινά ερωτήματα για όλο και νέα ζητήματα που αυξάνονται, με πολύ γρήγορους ρυθμούς και εμείς δεν έχουμε κάνει κάποια ιδιαίτερη πρόοδο. Στο να συζητάμε, δηλαδή, αυτά τα προβλήματα και να δίνουμε τις προτάσεις μας ή τη λύση που εμείς βλέπουμε (όπως: ότι σήμερα δεν υπάρχουν οι σοσιαλιστικές χώρες και η ΕΕ ισχυροποιείται. Εμείς τι κάνουμε στο Ευρωκοινοβούλιο. μήπως υπάρχουν και άλλες μορφές πάλης; - ή περιμένουμε το πλήρωμα του χρόνου για την αυτοδιάλυση της ΕΕ για να αποδεσμευτεί και η χώρα;) Για τις διάφορες μορφές ιλιγγιώδους ανάπτυξης διάφορων κλάδων της επιστήμης μήπως θα έπρεπε να κάνουμε ημερίδες προβληματισμού και ανταλλαγής απόψεων, προκειμένου να διαμορφώσουμε θέσεις;. Για τα καθημερινά ζητήματα που προβληματίζουν τους εργαζόμενους τον απλό λαό θα έπρεπε να έχουμε άμεσες και καθοριστικές απαντήσεις όχι με την αρνητική τοποθέτηση απέναντι στις κυβερνητικές θέσεις ή των άλλων αστικών κομμάτων, αλλά με ταυτόχρονη παρουσίαση των δικών μας θέσεων. Μέσα σε αυτά τα προβλήματα προκύπτει και η παγκοσμιοποίηση από τις ηγέτιδες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με προεξάρχουσα τις ΗΠΑ. Βέβαια, πολύ σωστή η κίνηση από το κόμμα μας για τις δεθνείς συναντήσεις των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων στην Αθήνα, αλλά μήπως θα έπρεπε να διερευνηθεί η δυνατότητα σύγκλησης από την πλευρά μας κομμουνιστικής διεθνούς;.

Σε ό,τι αφορά την εσωκομματική κατάσταση νομίζω ότι υπάρχουν πολύ σοβαρά προβλήματα. Και στο ζήτημα της παραγωγής πολιτικής και στο ζήτημα ανάδειξης στελεχών. Και όσο τα ανώτερα κομματικά στελέχη δεν προχωράνε σε προσωπική αυτοκριτική και κρύβονται πίσω από τον απολογισμό δράσης του οργάνου που συμμετέχουν τόσο τα προβλήματα θα αυξάνονται. Οσο θα κρατιόνται κρυφά από τα κ.μ. οι θέσεις και οι απόψεις πρωτοκλασάτων στελεχών θα έχουμε συνέχεια νέα προβλήματα. Μήπως θα πρέπει να επανεκδοθεί το εσωκομματικό δελτίο που θα αποτελέσει και βήμα προβληματισμού;. Γιατί σίγουρα όταν το συνέδριο γίνεται σήμερα αντιμετωπίζει πιθανά τα περισσότερα ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία, αλλά δεν μπορεί να προβλέψει στο χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μέχρι το επόμενο συνέδριο όλα τα προβλήματα. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να λέμε την άποψή μας μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά επιβάλλεται να βρεθεί τρόπος για τακτικότερες συζητήσεις. Και, βέβαια, υπάρχουν ζητήματα που ενδεχόμενα να μπορεί η ΚΕ να συζητάει και να δίνει λύσεις, αλλά υπάρχουν και ζητήματα που ίσως έπρεπε να γίνει σύγκληση πανελλαδικού σώματος (π.χ. συνεργασίες και είδος συνεργασιών για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ - Συνδικαλιστικό κίνημα και ΓΣΕΕ - εξακολουθούμε να έχουμε την άποψη ένα σωματείο μία ομοσπονδία μία ΓΣΕΕ; - Στα πλαίσια του Μετώπου εξακολουθεί να υπάρχει η θέση για συσπείρωση με βάση το πρόβλημα, ώστε σταδιακά να φτιαχτεί και το μέτωπο ή θέλουμε στο σύνολο των προβλημάτων συσπείρωση και για τα επιμέρους αδιαφορούμε; ). Γιατί πράγματι υπήρξαν συνεργασίες που έγιναν με ευθύνη της ΚΕ και ορισμένες από αυτές έχουν αποδώσει με διάφορες προσωπικότητες μέχρι στιγμής(ΚΑΝΕΛΗ ΠΑΠΑΜΑΡΓΑΡΗΣ) και άλλες ΠΟΥ ΑΠΕΤΥΧΑΝ. Δε θα έπρεπε να ενημερωθούμε τουλάχιστον, έστω και τώρα, για την κατάσταση που βρίσκονται οι συνεργασίες αυτές;. Και μάλιστα ίσως στο χώρο της ΤΑ να είναι ακόμα χειρότερη η κατάσταση με διάφορα άτομα που επιλέξαμε σαν επικεφαλής, αφού όπου εκτιμάμε ότι δεν πάμε καλά δεν αφήνουμε την ΚΟΒ να επιλέξει τη λύση που η ίδια θέλει με αποτέλεσμα να φτάσουμε στις Δημοτικές Εκλογές και να ψαχνόμαστε.

Γιατί καλά κάνουμε και μεμφόμαστε τα στελέχη εκείνα που λένε την άποψή τους έξω από τα κομματικά όργανα και έξω από το διάστημα του προσυνεδριακού διαλόγου, αλλά η ηγεσία του Κόμματος κάνει ότι δεν ακούει και δε βλέπει τη συμπεριφορά Ζουράρι, ενώ παράλληλα όταν κάποιο κ.μ. εκφράσει κάποια διαφορετική άποψη μέσα στα εσωκομματικά πλαίσια φροντίζουμε να του πάρουμε το κεφάλι γιατί κάποιοι θεωρούν ότι έτσι προστατεύουν το κόμμα. Και αν κάνουμε μια ιστορική αναδρομή θα διαπιστώσουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς που έκαναν ζημιά στο κόμμα είναι τα στελέχη εκείνα που είναι οι «yes man» της εσωκομματικής μας δημοκρατίας. Δεν είναι δυνατό να προχωράμε με αυτούς τους ρυθμούς χωρίς ταυτόχρονα να γίνεται κριτική και αυτοκριτική και να μην παίρνονται μέτρα επίλυσης των ζητημάτων. ( Βέβαια, οι διαγραφές είναι μια μορφή λύσης αλλά βλέπουμε εμείς τα απλά μέλη μόνο το ένα σκέλος. Το άλλο μας το κρύβει η ηγεσία του κόμματος επιμελώς με αποτέλεσμα να βρίσκει εύφορο έδαφος για σπέκουλα και ο αστικός Τύπος και ο νεοαστικός (Αυγή ). Μήπως, κάποια από τα στελέχη του ΠΓ έχουν κυρίαρχες ευθύνες από τότε που προχώρησαν στη δημιουργία του ΣΥΝ και με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες;

Γιατί πραγματικά μού είναι αδιανόητο από τη μια να κάνουμε συνεργασίες με διάφορες προσωπικότητες και να τις πριμοδοτούμε, προκειμένου να εκλεγούν βουλευτές ή ευρωβουλευτές ή επικεφαλής παρατάξεων για τις εκλογές στην ΤΑ και παράλληλα να μη γίνεται ανεκτό να γίνεται συζήτηση ακόμα και σε Αχτιδική Συνδιάσκεψη ή μέσα από τις στήλες του «Ρ» της διαφορετικής άποψης. Δεν είναι δυνατό να έχουμε κόμμα με δύο πρόσωπα. Αλλη αντιμετώπιση στους συνεργαζόμενους και άλλη στα κ.μ. ( αυτά που έχουν διαφορετική άποψη για την τακτική που ακολουθείται από το κόμμα και την εκφράζουν σύμφωνα με το καταστατικό). Αν δεν αποκατασταθεί η κομματικότητα και η εμπιστοσύνη μεταξύ μας, δύσκολα θα έχουμε παρέμβαση στην κοινωνία μας. Μια κοινωνία που πιστεύει ότι αυτά που λέμε είναι τα σωστότερα, αλλά δυσπιστεί να έρθει μαζί μας από τη μεταξύ μας συμπεριφορά. Και κάποιος ηλικιωμένος αγωνιστής της ΕΑ ( ΕΑΜικής ) με ρώτησε μετά τις τελευταίες εξελίξεις: Μήπως παιδάκι μου στο κόμμα τσακώνονται για την καρέκλα; Εκεί φτάσαμε άνθρωποι στενές επιρροές και ψηφοφόροι να δυσπιστούν.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΚΟΒ ΧΟΛΑΡΓΟΥ

Το κάθε Συνέδριο του ΚΚΕ είναι ένα γεγονός ξεχωριστής σημασίας, γιατί με την κριτική και την όσο γίνεται πιο αντικειμενική αυτοκριτική, τις διαπιστώσεις και τις γνώμες του καθένα που αγαπά το Κόμμα και δουλεύει γι' αυτό, καταλήγουμε στις πιο σωστές αποφάσεις για ένα καινούριο ξεκίνημα με νέο παλμό και ενθουσιασμό. Ετσι η κατάθεση μιας γνώμης που πιθανόν να προσφέρει κάποια βοήθεια στην πραγματοποίηση του Προγράμματος του Κόμματος, δεν είναι δικαίωμα, αλλά υποχρέωση. Και αφού έχω γνώμη, έχω και υποχρέωση να την καταθέσω. Φυσικά, έχω γνώμη για όλα τα θέματα που απασχολούν το Κόμμα και τον ελληνικό λαό. Επίσης θα ήθελα να πω και για την ηρωική πορεία και τη συνέπεια της πολιτικής του ΚΚΕ και για την αυτοθυσία και ηρωισμό των μελών του. Ομως θα μπω κατ' ευθείαν στο ένα θέμα που διάλεξα και ελπίζω να τα καταφέρω, αν όχι και να το αναπτύξω, όπως και όσο πρέπει μέσα σε 1.200 λέξεις, τουλάχιστον να πω ξεκάθαρα την άποψή μου χωρίς να παρεξηγηθώ. Γράφω ελεύθερα, γιατί πιστεύω ότι ανήκω σ' ένα σύνολο όπου οι προσωπικοί εγωισμοί δεν έχουν (δεν πρέπει να έχουν) θέση.

Το θέμα μου είναι ο τηλεοπτικός σταθμός «902». Για να προλάβω κάθε πιθανή παρεξήγηση, δηλώνω ότι αν μου πρότειναν τη θέση του οργανωτή ενός τηλεοπτικού σταθμού, θα αρνιόμουν γιατί ΔΕΝ ΞΕΡΩ. Υστερα από τόσες δεκαετίες σε ντόπιους και ξένους τηλεοπτικούς σταθμούς, δεν έχω καμία σχέση μ' αυτή τη δουλιά. Πρέπει να ντρέπομαι; Είμαι ηθοποιός και ξέρω να παίζω ρόλους, ο σκηνοθέτης ανεβάζει έργα, ο σκηνογράφος κάνει τα σκηνικά, ο συγγραφέας γράφει κτλ. Ο καθένας έχει την ειδικότητά του. Μπορεί κάποιος να είναι καλός σε μία και σε δύο και τρεις ειδικότητες. Ομως η μόνη ειδικότητα που είναι απαραίτητη, είναι η ειδικότητα της δουλιάς που αναλαμβάνεις.

Κάθε φορά που μίλησα για τη φτώχεια του προγράμματος του «902» σε κάποιον υπεύθυνο, η απάντηση ήταν η ίδια στην ουσία: Δεν έχουμε λεφτά. Δηλαδή, δε θα έχουμε ποτέ σταθμό; Κανείς από μας δεν πιστεύει ότι το ΚΚΕ θα γίνει ποτέ πλούσιο. Και τα διπλά λεφτά να είχε, θα συναγωνιζόταν σταθμούς με Βαρδινογιάννη, Λαμπράκη, Κόκκαλη, Τεγόπουλο κλπ. Ο σταθμός μας δεν μπορεί να προχωρήσει με λογική λογιστή. Τόσα λεφτά έχουμε, τόσα προγράμματα δείχνουμε. Με τέτοια νοοτροπία δεν μπορεί να επιζήσει σταθμός και οι λίγοι τηλεθεατές θα γίνουν λιγότεροι. Πριν προχωρήσω, θα πρέπει να κάνω μια παρένθεση και να πω και τα θετικά πράγματα που πέτυχε ο σταθμός και που δεν είναι λίγα. Πρώτο, χάρη στην αυτοθυσία των υπευθύνων, των εργαζόμενων και των συνεργατών του σταθμού, τα κατάφερε να επιζήσει. Δεύτερο, με τα φτωχά μέσα που διαθέτει, τα κατάφερε να κάνει πρόγραμμα πιο επαγγελματικό και τρίτο, και σπουδαιότερο, έχει δημιουργηθεί ένα πεπειραμένο επιτελείο από τεχνικούς, από παρουσιαστές, από εκφωνητές, από ρεπόρτερ, από θεωρητικούς και σίγουρα υπάρχει μεγάλη εφεδρεία από ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Για όλα αυτά λοιπόν αξίζει στο «902» ένα μεγάλο και ειλικρινές ΕΥΓΕ.

Ομως ας πάμε πίσω σ' αυτό που θέλω να στηρίξω. Υπάρχει και μια άλλη ειδικότητα που χρειάζεται για τη λειτουργία ενός σταθμού και ο «902» πάντα, κατά την προσωπική μου γνώμη, δεν έχει άνθρωπο με τέτοια ειδικότητα. Οταν αποκτήσει, ας του δώσει όποιο τίτλο θέλει. Εγώ, σ' αυτό το κείμενο θα το βαφτίσω «Στρατηγό», για να κάνω πιο απλή τη συνεννόηση μεταξύ μας.

Λοιπόν, όπως ο ακροβάτης πρέπει να έχει γυμνασμένο κορμί, ο τραγουδιστής φωνή και η μπαλαρίνα πόδια, έτσι και ο τηλεοπτικός σταθμός πρέπει απαραίτητα να έχει το «Στρατηγό» του, που θα έχει το γενικό πρόσταγμα. Αυτός θα δημιουργήσει και θα εφαρμόσει το πρόγραμμα. Αυτός θα χρησιμοποιήσει το επιτελείο που υπάρχει και όλες τις εφεδρείες σκηνοθετών, ηθοποιών, συγγραφέων, κτλ. Τις επιμέρους ειδικότητες, δηλαδή. Ο «902» είναι απαραίτητος στο κίνημα και στην πολιτική μας, είναι ένα σπουδαίο μέσο επικοινωνίας με τον κόσμο μας. Δεν πρέπει να μας φύγει από τα χέρια και να γίνει όπλο μόνο της κυβέρνησης, που μαζί με τη φιλική της αντιπολίτευση προσπαθούν να μας κλείσουν όλες τις πόρτες. Ο «902» πρέπει να αναπτυχθεί και να προκόψει. Γι' αυτό είναι απαραίτητος και ο άνθρωπος που θα βρει τρόπους να προσελκύσει πρώτα πρώτα τους δικούς μας ανθρώπους και σιγά σιγά να αποκτήσουμε ένα γενικότερο κοινό. Ενα μελετημένο πρόγραμμα θα έχει περισσότερη ακροαματικότητα και θα φέρει και περισσότερα λεφτά από διαφημίσεις. Ο «902» πρέπει να είναι αυτοσυντήρητος, να βγάζει τα έξοδά του και σιγά σιγά και κέρδος. Μία παρένθεση για ένα παράδειγμα. Στη δεκαετία του '70 η «Κράισλερ», η τρίτη μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία της Αμερικής, μαζί με την «Τζένεραλ Μότορς» και τη «Φορντ» πήγανε για κλείσιμο. Προσέλαβε τον Lee Lacocca να οργανώσει την εταιρία. Σε οκτώ (8) μήνες η «Κράισλερ» ήρθε πρώτη στις πωλήσεις. Αυτό είναι ειδικότητα. Ενα δεύτερο παράδειγμα και τελειώνω με τα παραδείγματα. Δεν υπήρχαν χρήματα για ν' ανέβει ένα έργο που χρειαζόταν για σκηνικό ένα παλάτι Μυκηναϊκής εποχής. Τότε το σκηνικό θα στοίχιζε κάπου δέκα σημερινά εκατομμύρια. Το έκανε ο Τσαρούχης χωρίς κόστος. Μάζεψε παλιά άχρηστα ξύλα, τα κάλυψε με σχισμένα και βαμμένα σεντόνια κι έκανε ένα παλάτι. Ενα παλάτι που κουβαλούσε ολόκληρη ιστορία και όλο το τραγικό μεγαλείο. Χωρίς τον Τσαρούχη (ειδικό) δε θα ανέβαινε το έργο. Αν δεν υπήρχε ο Lee Lacocca (ειδικός), μπορεί η Κράισλερ να είχε κλείσει. Αν ένας από αυτούς τους δύο αναλάμβανε τον «902» μπορεί να αποτύγχανε και να τον έκλεινε. Γιατί αυτό είναι άλλη ειδικότητα. Ο «Στρατηγός» δεν είναι απαραίτητο να είναι κομμουνιστής. Απαραίτητο είναι να δημιουργεί ένα σταθμό επιτυχημένο και φυσικά να πειθαρχεί στη γραμμή του Κόμματος.

Φυσικά αυτός ο ειδικός άνθρωπος πρέπει να πληρωθεί. Από πολλά έως λίγα. Δε θα υπάρξει βέβαια αντίρρηση από μέρους μας αν υπάρξει προσφορά για λίγα ή για καθόλου. Μπορεί να είναι κανένας ξένος κυνηγημένος από τα προδομένα ανατραπέντα σοσιαλιστικά κράτη ή κανένας νεότερος που θα χρησιμοποιήσει τον «902» σαν σκαλοπάτι για να κάνει καριέρα αργότερα στα αστικά κανάλια, όπως ακριβώς μερικοί δημοσιογράφοι που χρησιμοποίησαν το «Ριζοσπάστη» για σκαλοπάτι για να πραγματοποιήσουν το ιδανικό τους... το χρήμα. Τουλάχιστον αυτός θα μας αφήσει ένα πρόγραμμα. Αυτά. Είπα ό,τι μπορούσα να πω μέσα στις μετρημένες λέξεις. Ο «Στρατηγός», τώρα, ας ζυγίσει τις δυνάμεις του και ας δει πώς θα νικήσει τον πάνοπλο αντίπαλο. Ας είμαστε αισιόδοξοι. Εξάλλου και λεφτά απεριόριστα να είχαμε, ούτε τη «Λάμψη» θα ανεβάζαμε, ούτε τα αίματα και το πορνό θα δείχναμε, ούτε θα δείχναμε τον Λαλιώτη και την Αγγελοπούλου στο ελικόπτερο να κοιτάνε τις πλημμύρες και σίγουρα να σκέφτονται: «Κοίτα τι τραβάνε τα ζώα».

Τελειώνοντας, θέλω να πω άλλη μια φορά ΕΥΓΕ σε όλους αυτούς που κράτησαν το σταθμό ζωντανό. Τώρα, σκοπός του «902» πρέπει να πάψει να είναι η επιβίωση, αλλά να γίνει όπλο διαφώτισης και προσέλκυσης νέων οπαδών για το Κόμμα και το ΑΑΔΜ κι αυτό δεν μπορεί να το κάνει ένας άνθρωπος που προσφέρεται να θυσιαστεί γι' αυτό το σκοπό, αλλά μόνο ένας Ειδικός. Πρωτότυπο πρόγραμμα, γοργοί ρυθμοί και μακριά από πλήξη. Η πλήξη σκοτώνει και το δίκιο.

Προχωρούμε με αισιοδοξία και σιγουριά.