Συμμαχία ή όχι με πολιτικά κόμματα; Συμμαχία και από τα πάνω και από τα κάτω; Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση, είναι διαφορετική στα δύο προγράμματα, το προηγούμενο και το προτεινόμενο από την ΚΕ για το 19ο Συνέδριο. Εδώ νομίζω είναι η ταμπακιέρα σχετικά με την ΑΑΔΜ κουβέντα.

Μπορούμε να μιλάμε για συμμαχία του Κομμουνιστικού Κόμματος με πολιτικά κόμματα γενικά; Το πιο δουλεμένο αντεπιχείρημα λέει «μα φυσικά, τώρα δεν υπάρχουν τέτοια κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατεβάσει τα παντελόνια κ.λπ., όμως στο μέλλον πως το αποκλείουμε να εμφανιστούν;». Κάποιοι πιο «προχωρημένοι» μας κάνουν συστάσεις να παρακολουθούμε τις εξελίξεις σε ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στις εσωτερικές εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ μπας και φύγει κάποια ομάδα «αριστερή» από εκεί, να φτιάξουμε τη συμμαχία. Εδώ επιστρατεύεται και η «πείρα» της Οχτωβριανής Επανάστασης, με απόκρυψη της αλήθειας και με ερμηνεία των γεγονότων καταπώς βολεύει τον καθένα.

Ο Λένιν, μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση και αφού οι Μπολσεβίκοι πήραν την εξουσία, υλοποίησε το πρόγραμμα των Εσέρων για το «αγροτικό» κάνοντας έναν ελιγμό, χωρίς να παραιτείται από το μπολσεβίκικο πρόγραμμα. «Συμμαχία», όμως, δεν είναι ο συγκεκριμένος ελιγμός της στιγμής, που έγινε έχοντας την εξουσία. Αυτό ήταν ένα μέτρο προώθησης της συμμαχίας με τις κοινωνικές δυνάμεις της αγροτιάς στις οποίες είχε αναφορά το κόμμα των εσέρων και ταυτόχρονα μέτρο τσακίσματος αυτού του κόμματος.

Η σύμπτωση θέσεων με κάποιο κόμμα σε ένα ζήτημα δεν είναι δείκτης συμμαχίας. Λίγες είναι οι φορές που άλλες δυνάμεις λένε κάτι παρόμοιο ή και το ίδιο σε επίπεδο αιτημάτων -επιφανειακά δηλαδή- με εμάς στα καθημερινά προβλήματα; Αυτό τι σημαίνει, ότι πρέπει να πετάξουμε τις σημαίες και να αγκαλιαζόμαστε στους δρόμους; Να ασχολιόμαστε με το τι κόμμα μπορεί να «προκύψει στο μέλλον μέσα από την ταξική πάλη κ.λπ.»; Το θέμα μας παρουσιάζεται λες και θα γεννηθεί ένα άλλο κομμουνιστικό κόμμα που απλά θα διαφωνεί σε μικρολεπτομέρειες με εμάς.

Ο,τι και να γεννηθεί, το Κομμουνιστικό κόμμα είναι ένα και οι πρωτοπόροι εργάτες οργανώνονται σε αυτό. Αρα μιας και η συμμαχία με κάποιο αστικό κόμμα είναι πολύ κραυγαλέα, μιλούν για συμμαχία με τον οπορτουνισμό.

Η Ιστορία, όχι μόνο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος αλλά και του ελληνικού, έχει δείξει ότι με κανέναν τρόπο δεν μπορείς να συμμαχείς με δυνάμεις που πρέπει να ηττηθούν από εσένα. Δε συμμαχείς με ένα κόμμα για να το αντιπαλέψεις. Αν συμμαχήσεις, σημαίνει πως ρίχνεις το μέτωπο απέναντί του, συμβιβάζεσαι πέραν κάθε αρχής. Κάθε τέτοια συμμαχία με τέτοιες δυνάμεις ισοδυναμεί με συνεργασία με την αστική τάξη και ανοιχτή προδοσία της εργατικής τάξης. Επομένως, αφήνεις χώρο και στο ΚΚ να αναπτύσσονται ελεύθερα οπορτουνιστικές αντιλήψεις.

Μέσα από τη διόπτρα του κοινοβουλευτισμού, που ισοπεδώνει τα πάντα, αξιοποιείται σε αυτή την τροχιά η πορεία του κόμματος στα χρόνια από το 15ο και μετά. Λένε κάποιοι:

-- «Το κόμμα δεν υλοποίησε το ΑΑΔΜ και γι' αυτό πέφτουν τα ποσοστά του στις εκλογές». Αρα, ο ΣΥΝ είχε σωστό, «επαναστατικό» πρόγραμμα για να φτάσει πια να διεκδικεί την κυβέρνηση; Μήπως να κάναμε κάποιες αλλαγές να κερδίσουμε την ψήφο;

«Να μην τα έλεγε και η σ/σα Αλέκα τόσο χοντρά, ότι δεν μπαίνουμε σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης στα κανάλια, διώξαμε τον κόσμο κ.λπ.». Ομως το ΚΚΕ δε διεκδικεί την κυβέρνηση, διεκδικεί την εξουσία για λογαριασμό της εργατικής τάξης και εδώ είναι η διαφορά που είναι διαφορά αρχών.

Οι εκλογές έχουν σημασία για αυτούς σαν δείκτης των συσχετισμών, με το θολό, στατικό και αταξικό τρόπο με τον οποίο τους περιγράφουν. Το πάθος να ικανοποιήσουμε στο σύνολο του το εκλογικό σώμα οδηγεί στην αταξική ισοπέδωση. Ολοι έχουν το ίδιο βάρος, όσο ένα κουκί. Ολα τα κουκιά είναι ίδια, έτσι δεν είναι;

-- «Μα στην Ελλάδα η εργατική τάξη είναι πάνω από 50%. Το χαμηλό εκλογικό ποσοστό δείχνει απόρριψη από την εργατική τάξη, βαράει καμπανάκι για τη στρατηγική μας». Τα εκλογικά ποσοστά αξιοποιούνται για να καταλήξουμε ότι το ΚΚΕ δεν έχει κερδίσει την εργατική τάξη και άρα φταίει η στρατηγική του. Ομως εδώ υπάρχει το εξής: το κόμμα καθοδηγεί την εργατική τάξη και όχι αντίστροφα. Η στρατηγική ενός κομμουνιστικού κόμματος, η στάση του απέναντι στο ζήτημα της εξουσίας, η πολιτική του, δεν υπαγορεύονται από τους συσχετισμούς δύναμης. Αν το κόμμα υποτασσόταν στην τάξη τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά, θα ήμασταν υποταγμένοι στις ευκαιριακές και αυθόρμητες επιδιώξεις οικονομικού χαραχτήρα, θα ήμασταν αφομοιωμένοι από τον ρεφορμισμό.

-- «Ακόμα χειρότερα προβλέπουν τα πράγματα για το ΚΚΕ τα μέλη και φίλοι αφού όχι μόνο αρνούμαστε κάθε συνεργασία με άλλα κόμματα αλλά και επειδή βάζουμε σαν όρο για τη συμμαχία την προγραμματική συμφωνία, θέλουμε να υιοθετεί η συμμαχία το πρόγραμμά μας». Ετσι δηλαδή «στενεύουμε», όπως λένε, τη συμμαχία, «αυξάνουμε το πολιτικό επίπεδο συμφωνίας». Ετσι λοιπόν «φανταζόμαστε ένα μέλλον μετά το 19ο που για κάθε πρόβλημα στα ζητήματα Υγείας - Παιδείας - Ναρκωτικά κ.λπ. το ΚΚΕ θα παραπέμπεται στο σοσιαλισμό». Βέβαια, η σκέψη αυτή δεν είναι και τόσο φρέσκια. Αυτό το «το ΚΚΕ τα παραπέμπει όλα στη Δευτέρα παρουσία» μας ακολουθεί χρόνια τώρα. Βέβαια, με αφορμή το Συνέδριο ρετουσάρεται λιγάκι, φοράει τα καλά του.

Σε απάντηση σ' αυτό το ψέμα παραθέτω αυτούσιο ένα μικρό κομμάτι των θέσεων που αναφέρεται στα καθήκοντα της συμμαχίας και δε σχολιάζω παραπάνω: «[...]Στις δοσμένες συνθήκες οργανώνεται και συντονίζεται για την αντίσταση, την αλληλεγγύη, την επιβίωση, υπερασπίζεται το εργατικό και λαϊκό εισόδημα: Μισθούς και συλλογικές συμβάσεις, συντάξεις, εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, τις τιμές πώλησης των αγροτικών προϊόντων από τους παραγωγούς, την προστασία αγροτών - αυτοαπασχολούμενων - ανέργων - λαϊκή στέγη από την αισχροκέρδεια τραπεζών και τη φορολογία. Υπερασπίζεται το δικαίωμα στη δωρεάν δημόσια Εκπαίδευση, Υγεία - Πρόνοια, σε φθηνά και ποιοτικά είδη λαϊκής κατανάλωσης, πολιτιστικές και αθλητικές υποδομές. Παλεύει ενάντια στα ναρκωτικά, για τη χειραφέτηση και ισοτιμία της γυναίκας, για την προστασία των ανέργων, τη μετακίνηση - στέγαση - σίτιση κ.λπ. των μαθητών - σπουδαστών - φοιτητών, τις άμεσες ανάγκες των νέων ζευγαριών, για την αντιμετώπιση της ναρκωεξάρτησης, του αλκοολισμού. Διεκδικεί αντισεισμικά -αντιπλημμυρικά μέτρα, δημόσια έργα υποδομών που βελτιώνουν τις συνθήκες ζωής, την ισόρροπη παρέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον.[...]».

Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι στο απολογισμό του κόμματος αυτά τα χρόνια δεν μπορούμε παρά να υιοθετήσουμε ό,τι λένε οι θέσεις. Στην αδυναμία μας να εστιάσουμε στην υστέρησή μας να προσανατολιστούμε έγκαιρα, εδώ και τουλάχιστον μια 10ετία στη δουλειά στην εργατική τάξη, την αφομοίωση και την απόκτηση ικανότητας εξειδίκευσης της στρατηγικής μας που εξελίσσεται. Ομως δεν μπορεί να μη δούμε τα μεγάλα βήματα στην πολιτική σκέψη του κόμματος, την απόφαση του 18ου Συνεδρίου για το Σοσιαλισμό και το Β' Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας. Γιατί δεν μπορούμε να λέμε για όλα ότι έγιναν καλώς. Αν θέλουμε να προχωράμε μπροστά, πρέπει να αναγνωρίζουμε τις αδυναμίες και τα λάθη μας.

Από το 18ο Συνέδριο μέχρι και σήμερα έχουμε σημαντικές εξελίξεις στη χώρα μας και παγκοσμίως, τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Είμαστε μέσα σε βαθιά και παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση, που προηγούμενό της δεν έχει βιώσει η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Οι Θέσεις της ΚΕ παίρνουν σοβαρά υπόψη αυτές τις εξελίξεις, όπως ότι μπορεί να διαμορφωθεί επαναστατική κατάσταση από την όξυνση και το βάθεμα της κρίσης ή ιμπεριαλιστικός πόλεμος από τους οξυμένους ανταγωνισμούς μεταξύ ιμπεριαλιστικών κέντρων στην περιοχή μας, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή και να πάρει γενικευμένα χαρακτηριστικά. Πρέπει πάντα, αλλά πολύ περισσότερο σε αυτές τις συνθήκες να έχουμε πολύ ξεκάθαρο το στρατηγικό μας στόχο, που δεν είναι άλλος από το σοσιαλισμό - κομουνισμό και ότι δε μεσολαβούν ενδιάμεσα στάδια για να φτάσουμε ως εκεί. Η τακτική μας σε σχέση με τις συμμαχίες υπηρετούσε και πρέπει υπηρετεί τν στρατηγικό μας στόχο. Σήμερα ως Κομμουνιστικό Κόμμα είμαστε πιο έμπειροι για να ξεκαθαρίσουμε ζητήματα, τυχόν συγχύσεις που μπορεί να υπάρχουν, μας βοήθησε η συζήτηση για το Σοσιαλισμό στο 18ο Συνέδριο και ο Β΄ τόμος Δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος για να βγάλουμε πιο ολοκληρωμένα συμπεράσματα σε βασικά ζητήματα, για να αποφύγουμε τυχόν κακοτοπιές τώρα και στο μέλλον.

Υπάρχουν από τη συζήτηση που γίνεται πολλές συγχύσεις σε σχέση με το ζήτημα της τακτικής του Κόμματος, δηλαδή των συμμαχιών σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, του προγράμματος του 15ου Συνεδρίου που έλεγε για τη δημιουργία του ΑΑΔΜ και οι Θέσεις τη ΚΕ του 19ου Συνεδρίου που βάζει το ζήτημα της Λαϊκής Συμμαχίας με αντιμονοπωλιακά - αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Σωστά η ΚΕ έχει επεξεργαστεί το ζήτημα των συμμαχιών σήμερα και δίνει βάρος στην κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα, που έχουν συμφέρον να συμμαχήσουν κατά των μονοπωλίων, αλλά αυτή η συμμαχία κοινά συμφέροντα εμπεριέχει όμως και διαφορές, γι' αυτό δεν μπορεί να είναι μέτωπο με ενιαία χαρακτηριστικά όπως έμπαινε στο 15ο Συνέδριο, η αστική τάξη συμμαχία κάνει με τα άλλα στρώματα και όχι μέτωπο, δεν μοιράζεται με κανέναν την εξουσία της, έτσι και η εργατική τάξη συμμαχία θα κάνει με τα λαϊκά στρώματα, για να πάρει την εξουσία και να την κρατήσει στη συνέχεια χωρίς να τη μοιράζεται, ξεκαθαρίζει καλύτερα αυτό το ζήτημα. Το ζήτημα των πολιτικών συνεργασιών το έχουμε ξεκαθαρίσει ως Κόμμα εδώ και χρόνια, γιατί δύο λαθεμένες προσπάθειες που κάναμε στο παρελθόν ήταν μοιραίες και κόντεψαν να διαλύσουν το Κόμμα και να το μεταλλάξουν σε οπορτουνιστικό, στόχος ήταν και είναι να αρνηθεί τον στρατηγικό του σκοπό και να ενσωματωθεί στο σύστημα, αυτό το στόχο είχε και έχει η αστική τάξη. Σήμερα δεν υπάρχουν εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε, μπορεί όμως να προκύψουν στο μέλλον, οι όποιες συνεργασίες θα πρέπει να γίνονται και να εκφράζονται πάντα στο κοινωνικό επίπεδο και όχι από τα πάνω, σε ενιαίο συνασπισμό κομμάτων. Το Κόμμα θα πρέπει να έχει τη δική του αυτοτέλεια, τις δικές του οργανώσεις, σε όποιες συνθήκες και να δρα, νόμιμες ή παράνομες, να παρεμβαίνει αυτοτελώς και να δρα μέσα στο κίνημα, να επηρεάζει τις μάζες και να μην επηρεάζεται από αυτές, γιατί αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος του παρελθόντος (ΕΔΑ, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ).

Είναι λαθεμένη η άποψη για την ενότητα της αριστεράς ή μιας αριστερής αντιμνημονιακής κυβέρνησης που θα λύσει τα οξυμένα προβλήματα, θα διαχειριστεί τον καπιταλισμό προς όφελος του λαού, αυτό δεν μπορεί να γίνει και ούτε έγινε στο παγκόσμιο κίνημα, αντίθετα οι όποιες προσπάθειες ενσωματώθηκαν στη συνέχεια από το σύστημα, δεν ανέτρεψαν τον καπιταλισμό, διαχειρίστηκαν τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Πρέπει η εργατική τάξη με τους συμμάχους της να έρθει σε σύγκρουση - ρήξη με τα μονοπώλια, το κεφάλαιο και την ΕΕ, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Να ριζοσπαστικοποιείται πιο πολύ η συνείδηση και όχι να ευνουχίζεται, γιατί είναι εγκληματικές οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ που καλλιεργεί στο λαό, σε συνθήκες βαθιάς κρίσης, αυταπάτες, ότι θα βγει αυτός κυβέρνηση και θα έρθει ανάπτυξη υπέρ του λαού με μια άλλη διαχείριση του καπιταλισμού, που θα είναι ευχαριστημένοι και το κεφάλαιο και οι εργάτες. Αυτό δεν γίνεται ή με τα μονοπώλια θα είσαι ή με το λαό και με τους δύο δε γίνεται.

Ο ρόλος του Κόμματος δεν είναι να μπει σε μια αριστερή κυβέρνηση όπως μας καλούσαν οι οπορτουνιστές στις προηγούμενες εκλογές, για να διαχειριστούμε το σύστημα καλύτερα ή να το κάνει πιο ανθρώπινο. Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται μόνο ανατρέπεται και πολύ καλά πράξαμε, ούτε είναι στενά εκλογικός, αν πήραμε 8% ή 4,5% και ούτε μέσα από τις εκλογές θα λύσουμε τα ζητήματα. Υπάρχουν δυστυχώς ακόμη εκλογικές αυταπάτες, που πρέπει να τελειώνουμε με αυτές το συντομότερο δυνατό. Εχουμε πει το εξής ως Κόμμα ότι σε συνθήκες βαθιά καπιταλιστικής κρίσης, υπάρχουν δύο ενδεχόμενα, είτε να έχεις ανέβασμα του κινήματος, είτε υποχώρηση και αυτό θα πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη και να μην γκρινιάζουμε γιατί δεν ανέβηκαν τα εκλογικά ποσοστά του Κόμματος. Ο ρόλος του Κόμματος ως πρωτοπορίας της εργατικής τάξης είναι να έχει ξεκάθαρο το στρατηγικό του σκοπό, να κατακτά τη συνείδηση και να έχει γερούς δεσμούς με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, στους χώρους δουλειάς και κατοικίας, να δυναμώσει η συμμαχία σε κοινωνικό επίπεδο, να πάρει σάρκα και οστά, να είναι Κόμμα ισχυρό ιδεολογικοπολιτικά, οργανωτικά, παντός καιρού, για να μπορέσει αυτή η συμμαχία να ανατρέψει αυτό το βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα, να κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, να διαγράψει μονομερώς το χρέος και να βγούμε εκτός ΕΕ και όλων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών.