Συμμαχία ή όχι με πολιτικά κόμματα; Συμμαχία και από τα πάνω και από τα κάτω; Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση, είναι διαφορετική στα δύο προγράμματα, το προηγούμενο και το προτεινόμενο από την ΚΕ για το 19ο Συνέδριο. Εδώ νομίζω είναι η ταμπακιέρα σχετικά με την ΑΑΔΜ κουβέντα.

Μπορούμε να μιλάμε για συμμαχία του Κομμουνιστικού Κόμματος με πολιτικά κόμματα γενικά; Το πιο δουλεμένο αντεπιχείρημα λέει «μα φυσικά, τώρα δεν υπάρχουν τέτοια κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατεβάσει τα παντελόνια κ.λπ., όμως στο μέλλον πως το αποκλείουμε να εμφανιστούν;». Κάποιοι πιο «προχωρημένοι» μας κάνουν συστάσεις να παρακολουθούμε τις εξελίξεις σε ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στις εσωτερικές εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ μπας και φύγει κάποια ομάδα «αριστερή» από εκεί, να φτιάξουμε τη συμμαχία. Εδώ επιστρατεύεται και η «πείρα» της Οχτωβριανής Επανάστασης, με απόκρυψη της αλήθειας και με ερμηνεία των γεγονότων καταπώς βολεύει τον καθένα.

Ο Λένιν, μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση και αφού οι Μπολσεβίκοι πήραν την εξουσία, υλοποίησε το πρόγραμμα των Εσέρων για το «αγροτικό» κάνοντας έναν ελιγμό, χωρίς να παραιτείται από το μπολσεβίκικο πρόγραμμα. «Συμμαχία», όμως, δεν είναι ο συγκεκριμένος ελιγμός της στιγμής, που έγινε έχοντας την εξουσία. Αυτό ήταν ένα μέτρο προώθησης της συμμαχίας με τις κοινωνικές δυνάμεις της αγροτιάς στις οποίες είχε αναφορά το κόμμα των εσέρων και ταυτόχρονα μέτρο τσακίσματος αυτού του κόμματος.

Η σύμπτωση θέσεων με κάποιο κόμμα σε ένα ζήτημα δεν είναι δείκτης συμμαχίας. Λίγες είναι οι φορές που άλλες δυνάμεις λένε κάτι παρόμοιο ή και το ίδιο σε επίπεδο αιτημάτων -επιφανειακά δηλαδή- με εμάς στα καθημερινά προβλήματα; Αυτό τι σημαίνει, ότι πρέπει να πετάξουμε τις σημαίες και να αγκαλιαζόμαστε στους δρόμους; Να ασχολιόμαστε με το τι κόμμα μπορεί να «προκύψει στο μέλλον μέσα από την ταξική πάλη κ.λπ.»; Το θέμα μας παρουσιάζεται λες και θα γεννηθεί ένα άλλο κομμουνιστικό κόμμα που απλά θα διαφωνεί σε μικρολεπτομέρειες με εμάς.

Ο,τι και να γεννηθεί, το Κομμουνιστικό κόμμα είναι ένα και οι πρωτοπόροι εργάτες οργανώνονται σε αυτό. Αρα μιας και η συμμαχία με κάποιο αστικό κόμμα είναι πολύ κραυγαλέα, μιλούν για συμμαχία με τον οπορτουνισμό.

Η Ιστορία, όχι μόνο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος αλλά και του ελληνικού, έχει δείξει ότι με κανέναν τρόπο δεν μπορείς να συμμαχείς με δυνάμεις που πρέπει να ηττηθούν από εσένα. Δε συμμαχείς με ένα κόμμα για να το αντιπαλέψεις. Αν συμμαχήσεις, σημαίνει πως ρίχνεις το μέτωπο απέναντί του, συμβιβάζεσαι πέραν κάθε αρχής. Κάθε τέτοια συμμαχία με τέτοιες δυνάμεις ισοδυναμεί με συνεργασία με την αστική τάξη και ανοιχτή προδοσία της εργατικής τάξης. Επομένως, αφήνεις χώρο και στο ΚΚ να αναπτύσσονται ελεύθερα οπορτουνιστικές αντιλήψεις.

Μέσα από τη διόπτρα του κοινοβουλευτισμού, που ισοπεδώνει τα πάντα, αξιοποιείται σε αυτή την τροχιά η πορεία του κόμματος στα χρόνια από το 15ο και μετά. Λένε κάποιοι:

-- «Το κόμμα δεν υλοποίησε το ΑΑΔΜ και γι' αυτό πέφτουν τα ποσοστά του στις εκλογές». Αρα, ο ΣΥΝ είχε σωστό, «επαναστατικό» πρόγραμμα για να φτάσει πια να διεκδικεί την κυβέρνηση; Μήπως να κάναμε κάποιες αλλαγές να κερδίσουμε την ψήφο;

«Να μην τα έλεγε και η σ/σα Αλέκα τόσο χοντρά, ότι δεν μπαίνουμε σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης στα κανάλια, διώξαμε τον κόσμο κ.λπ.». Ομως το ΚΚΕ δε διεκδικεί την κυβέρνηση, διεκδικεί την εξουσία για λογαριασμό της εργατικής τάξης και εδώ είναι η διαφορά που είναι διαφορά αρχών.

Οι εκλογές έχουν σημασία για αυτούς σαν δείκτης των συσχετισμών, με το θολό, στατικό και αταξικό τρόπο με τον οποίο τους περιγράφουν. Το πάθος να ικανοποιήσουμε στο σύνολο του το εκλογικό σώμα οδηγεί στην αταξική ισοπέδωση. Ολοι έχουν το ίδιο βάρος, όσο ένα κουκί. Ολα τα κουκιά είναι ίδια, έτσι δεν είναι;

-- «Μα στην Ελλάδα η εργατική τάξη είναι πάνω από 50%. Το χαμηλό εκλογικό ποσοστό δείχνει απόρριψη από την εργατική τάξη, βαράει καμπανάκι για τη στρατηγική μας». Τα εκλογικά ποσοστά αξιοποιούνται για να καταλήξουμε ότι το ΚΚΕ δεν έχει κερδίσει την εργατική τάξη και άρα φταίει η στρατηγική του. Ομως εδώ υπάρχει το εξής: το κόμμα καθοδηγεί την εργατική τάξη και όχι αντίστροφα. Η στρατηγική ενός κομμουνιστικού κόμματος, η στάση του απέναντι στο ζήτημα της εξουσίας, η πολιτική του, δεν υπαγορεύονται από τους συσχετισμούς δύναμης. Αν το κόμμα υποτασσόταν στην τάξη τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά, θα ήμασταν υποταγμένοι στις ευκαιριακές και αυθόρμητες επιδιώξεις οικονομικού χαραχτήρα, θα ήμασταν αφομοιωμένοι από τον ρεφορμισμό.

-- «Ακόμα χειρότερα προβλέπουν τα πράγματα για το ΚΚΕ τα μέλη και φίλοι αφού όχι μόνο αρνούμαστε κάθε συνεργασία με άλλα κόμματα αλλά και επειδή βάζουμε σαν όρο για τη συμμαχία την προγραμματική συμφωνία, θέλουμε να υιοθετεί η συμμαχία το πρόγραμμά μας». Ετσι δηλαδή «στενεύουμε», όπως λένε, τη συμμαχία, «αυξάνουμε το πολιτικό επίπεδο συμφωνίας». Ετσι λοιπόν «φανταζόμαστε ένα μέλλον μετά το 19ο που για κάθε πρόβλημα στα ζητήματα Υγείας - Παιδείας - Ναρκωτικά κ.λπ. το ΚΚΕ θα παραπέμπεται στο σοσιαλισμό». Βέβαια, η σκέψη αυτή δεν είναι και τόσο φρέσκια. Αυτό το «το ΚΚΕ τα παραπέμπει όλα στη Δευτέρα παρουσία» μας ακολουθεί χρόνια τώρα. Βέβαια, με αφορμή το Συνέδριο ρετουσάρεται λιγάκι, φοράει τα καλά του.

Σε απάντηση σ' αυτό το ψέμα παραθέτω αυτούσιο ένα μικρό κομμάτι των θέσεων που αναφέρεται στα καθήκοντα της συμμαχίας και δε σχολιάζω παραπάνω: «[...]Στις δοσμένες συνθήκες οργανώνεται και συντονίζεται για την αντίσταση, την αλληλεγγύη, την επιβίωση, υπερασπίζεται το εργατικό και λαϊκό εισόδημα: Μισθούς και συλλογικές συμβάσεις, συντάξεις, εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, τις τιμές πώλησης των αγροτικών προϊόντων από τους παραγωγούς, την προστασία αγροτών - αυτοαπασχολούμενων - ανέργων - λαϊκή στέγη από την αισχροκέρδεια τραπεζών και τη φορολογία. Υπερασπίζεται το δικαίωμα στη δωρεάν δημόσια Εκπαίδευση, Υγεία - Πρόνοια, σε φθηνά και ποιοτικά είδη λαϊκής κατανάλωσης, πολιτιστικές και αθλητικές υποδομές. Παλεύει ενάντια στα ναρκωτικά, για τη χειραφέτηση και ισοτιμία της γυναίκας, για την προστασία των ανέργων, τη μετακίνηση - στέγαση - σίτιση κ.λπ. των μαθητών - σπουδαστών - φοιτητών, τις άμεσες ανάγκες των νέων ζευγαριών, για την αντιμετώπιση της ναρκωεξάρτησης, του αλκοολισμού. Διεκδικεί αντισεισμικά -αντιπλημμυρικά μέτρα, δημόσια έργα υποδομών που βελτιώνουν τις συνθήκες ζωής, την ισόρροπη παρέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον.[...]».

Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι στο απολογισμό του κόμματος αυτά τα χρόνια δεν μπορούμε παρά να υιοθετήσουμε ό,τι λένε οι θέσεις. Στην αδυναμία μας να εστιάσουμε στην υστέρησή μας να προσανατολιστούμε έγκαιρα, εδώ και τουλάχιστον μια 10ετία στη δουλειά στην εργατική τάξη, την αφομοίωση και την απόκτηση ικανότητας εξειδίκευσης της στρατηγικής μας που εξελίσσεται. Ομως δεν μπορεί να μη δούμε τα μεγάλα βήματα στην πολιτική σκέψη του κόμματος, την απόφαση του 18ου Συνεδρίου για το Σοσιαλισμό και το Β' Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας. Γιατί δεν μπορούμε να λέμε για όλα ότι έγιναν καλώς. Αν θέλουμε να προχωράμε μπροστά, πρέπει να αναγνωρίζουμε τις αδυναμίες και τα λάθη μας.