Κεντρικό ζήτημα κάθε Συνέδριου του Κόμματος είναι πώς η καθημερινή δράση του θα το φέρει πιο κοντά στην επίτευξη του στρατηγικού στόχου του.

Είμαστε ικανοί να οργανώσουμε την πάλη για τα άμεσα ζητήματα και αυτό μας αναγνωρίζεται από τους εργαζόμενους.

Είμαστε ικανοί στο να διακηρύξουμε την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, σαν τη μοναδική λύση για την εργατική τάξη.

Εκεί που υπάρχει αδυναμία είναι η σύνδεση της πάλης για το άμεσο με την πάλη για το στρατηγικό.

Παρά τα θετικά βήματα η αδυναμία αυτή γίνεται πιο εμφανής, τώρα με την καπιταλιστική κρίση, το ξεπέρασμά της πιο επιτακτικό.

Οταν, σωστά εκτιμάμε ότι όλο και δυσκολεύουν οι έστω και επιμέρους «μικρές νίκες» στη λύση κάποιων άμεσων προβλημάτων, τότε, στην πραγματικότητα εκτιμάμε (και σωστά) ότι το άμεσο με το μακροπρόθεσμο, το τακτικό με το στρατηγικό αντικειμενικά προσεγγίζουν όλο και περισσότερο.

Ο καπιταλισμός δεν έχει περιθώρια άλλων επιλογών για να διασωθεί. Σήμερα, χωρίς επαναστατική κατάσταση (μη ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα), όταν υπάρχει ακόμα ο κίνδυνος πισωγυρισμάτων, η ανατροπή δεν είναι «βολονταριστική» διακήρυξη αλλά καθημερινό καθήκον δουλειάς ακόμα και για την επιβίωση των λαϊκών στρωμάτων.

Μ' αυτήν την έννοια, τα προσυνεδριακά κείμενα, δεν είναι μόνο θεωρητικό κείμενο. Γίνεται συμπυκνωμένο σχέδιο δράσης αν μπολιαστεί με την πείρα ολόκληρου του Κόμματος, αν στηριχθεί και εξηγήσει την εμπειρία των ίδιων των εργαζομένων.

Σ' αυτό το σχέδιο, η Ανασύνταξη του κινήματος - η Λαϊκή Συμμαχία - η Κομματική οικοδόμηση και ισχυροποίηση αλληλοσυμπληρώνονται. Το ένα είναι προϋπόθεση του άλλου. Να ένα παράδειγμα:

Στη Κεντρική Μακεδονία, χιλιάδες εργαζόμενοι σε πολλές γαλακτοβιομηχανίες και παραγωγοί - κτηνοτρόφοι παραμένουν απλήρωτοι για μήνες. Επιχειρήσεις κινδυνεύουν να κλείσουν, ενώ γίνεται προσπάθεια παραπέρα μονοπώλησης του κλάδου από μεγάλες πολυεθνικές.

Εδώ το ζήτημα του συντονισμού δράσης, της κοινωνικής συμμαχίας εργαζόμενων - κτηνοτρόφων στον κλάδο, αλλά και ευρύτερων στρωμάτων στις περιοχές που θίγονται, σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, είναι επιτακτικό. Την εμπλοκή της κράτους τη ζητάνε όλες οι πλευρές. Αλλά και εδώ το θέμα «ποιο κράτος» δεν είναι απλά θεωρητικό αλλά απόλυτα πρακτικό. Το σημερινό κράτος μπορεί να παρέμβει μόνο σε όφελος των επενδυτών - μονοπωλίων σαν πρόσκαιρος «μεσάζοντας» και αφού καθαρίσει το εργασιακό τοπίο από εργατικά δικαιώματα (απολύσεις, μείωση μισθών κ.λ.π.) και υποτάξει (βοηθούσης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης) τους κτηνοτρόφους στα μονοπώλια (μείωση τιμών, αύξηση κόστους κ.λ.π.). αρνητικές επιπτώσεις θα υπάρχουν και για άλλες ομάδες όπως οι διακινητές των προϊόντων και βέβαια οι λαϊκοί καταναλωτές που θα έχουν προϊόντα χαμηλότερης ποιότητας και υψηλότερης τιμής.

Αρα, λοιπόν, το θέμα ΠΟΙΟ κράτος πρέπει να παρέμβει δεν είναι θεωρητικό, αλλά απόλυτα πρακτικό.

Το κυρίαρχο είναι η ιδεολογικοπολιτική δουλειά. Αλλά δε φτάνει από μόνη της. Λέγοντας ότι η ίδια η πείρα πείθει τον κόσμο, πρέπει να οργανώνουμε την πάλη με τέτοιον τρόπο που να γεννιέται αυτή η πείρα. Να ανεβάζουμε το επίπεδο της σύγκρουσης από το συγκεκριμένο εργοδότη στο επίπεδο του συλλογικού εργοδότη - μονοπωλίων στον κλάδο, στο επίπεδο του συλλογικού εκφραστή των μονοπωλίων, το αστικό κράτος.

Και σ' αυτή την περίπτωση η λαϊκή συμμαχία δεν είναι μια προπαγανδιστική καμπάνια που μορφοποιείται προσωρινά, με την ευκαιρία κάποιων κινητοποιήσεων. Αν δεν πάρει χαρακτήρα ανάδειξης των αντικειμενικά κοινών ταξικών συμφερόντων, ουδετεροποίησης των υπαρκτών διαφορών, αν δεν πείσει ότι η σημερινή πολιτική είναι μια αναγκαιότητα του συστήματος (μείωση τιμής εργατικής δύναμης, καταστροφή μικρομεσαίων στρωμάτων) τότε δε δίνεις προοπτική συμμαχίας και κατεύθυνση αντιμονοπωλιακή σ' αυτήν.

Αν αφεθείς στην αμυντική πάλη θα διαχειριστείς μόνο τους όρους χειροτέρευσης της θέσης των εργαζόμενων, των παραγωγών κ.λ.π. Το πολύ - πολύ να διαπιστώσουν οι εργαζόμενοι ότι ο συγκεκριμένος εργοδότης τους είναι κακός ή ότι όλοι οι εργοδότες είναι απάνθρωποι. Οτι πρέπει κάποιος από πάνω (το κράτος) να βάλει χαλινάρι. Αυτή είναι η διαχειριστική λογική του ΣΥΡΙΖΑ («με άλλη κυβέρνηση θα είναι καλύτερα»), θα κρυφτεί ότι ο καπιταλισμός έχει νόμους που δεν καταλαβαίνουν από μίγματα διαχείρισης.

Ετσι κάθε χώρος και εργαζόμενος θα μείνει μόνος του, θα ηττηθεί ψάχνοντας λύσεις με αναθέσεις.

Μόνο η ταξική ενότητα κλάδου, η αντιμονοπωλιακή συμμαχία εργατών - αγροτών, η πολιτική κατεύθυνση της πάλης κ.λ.π.) μπορεί να υπηρετήσει και το άμεσο και το απώτερο.

Αυτή η ίδια διαδικασία είναι ταυτόχρονα πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό. Αυτός από τη στιγμή που αποδέχεται ενδιάμεσο στάδιο, δηλ. άθικτη ιδιοκτησία μέσων παραγωγής και πολιτική εξουσία, πάγωμα σε έναν προσωρινό συμβιβασμό (που δεν υπάρχει γιατί το κεφάλαιο δεν μπορεί να ανεχτεί ακινησία - «δημιουργική» ή καταστροφική - τότε υπονομεύει ακόμα και τις ίδιες τις άμεσες «λύσεις» που δίνει, τις απορροφά το σύστημα, γυρνά το κίνημα να ψάχνει λύσεις προς τα πίσω που θα είναι ενσωμάτωση και απογοήτευση.

Το ζήτημα αυτό είναι σήμερα πρώτιστης σημασίας. Παρά τη ρηγμάτωση των συμμαχιών της αστικής τάξης, την έξοδο ανώριμων λαϊκών μαζών σε κάποιους αγώνες, την ώρα που οι δυσκολίες διαχείρισης της κρίσης μπορεί να αποκαλύψει τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού, την ίδια ώρα φαντάζει με δυσκολίες η οικοδόμηση αντικαπιταλιστικής συνείδησης κάτω από τη πίεση της «άμεσης» λύσης, του «εφικτού», του «μικρότερου κακού».

Ο οπορτουνισμός που παράγεται μέσα στην εργατική τάξη ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο πολιτικός φορέας του είναι μια κατάσταση που μπορεί να μονιμοποιηθεί με τη σοσιαλδημοκρατοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και από τυχόν, πρόσκαιρη ευελιξία που μπορεί να επιδείξει το σύστημα (π.χ. περίοδος επεκτατικής πολιτικής - χωρίς κανένα κέρδος για τους εργαζόμενους, που θα σημάνει νέα προσπάθεια ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης υπό χειρότερους όρους ).

Η Λαϊκή Συμμαχία - και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώτικα - έχει σαν στόχο τη λαϊκή εξουσία.

Χωρίς καλή κατανόηση αυτού του ζητήματος και καθώς η κοινωνική συμμαχία πρέπει να κτίζεται σήμερα, μέσα στη δράση υπάρχει ταυτόχρονα ο κίνδυνος: `Η να κλειστείς μόνο στις δικές σου δυνάμεις ή να απλώσεις έτσι τη συμμαχία χωρίς το στόχο της λαϊκής εξουσίας, που δεν σε βγάζει πουθενά.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η οικοδόμηση της συμμαχίας είναι ταυτόχρονα μοχλός αντικαπιταλιστικής ανατροπής αλλά και χώρος συγκέντρωσης κοινωνικών δυνάμεων που έχει δική του δυναμική, εσωτερικές, δευτερεύουσες αντιθέσεις - έχει μια διαδικασία «μπες - βγες».

Δεν είναι απλά θεωρητικό αλλά πρακτικό ζήτημα, αλλά ζήτημα καθημερινής πάλης και οικοδόμησης της συμμαχίας στην πράξη.