Η περίοδος που διανύουμε, είναι βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης που οδηγεί σε βίαιη φτωχοποίηση των μαζών, εξαθλιώνει μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Η κοινωνική κινητικότητα των μαζών, δεν οδηγεί αυτόματα σε ταξική συνειδητοποίηση. Οι πρόσφατες εκλογές απέδειξαν, ότι η πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, ακόμα και στην πιο ανώδυνη επιλογή που μπορούσαν να κάνουν, διάλεξαν, από την αγκαλιά του δικομματισμού, να πέσουν στην αγκαλιά του διπολισμού (γνωρίζοντας την πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ). Στη μετακίνηση αυτή, αστική τάξη και οπορτουνιστές προσπάθησαν να στραγγαλίσουν το Κόμμα μας, να δώσουν βαρύ χτύπημα στην εργατική τάξη. Θέλησαν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία για να τσακίσουν το Κόμμα μας ιδεολογικά, οργανωτικά ακόμα και την ύπαρξή του. Η απόφαση της ΚΕ να μείνει αταλάντευτο το Κόμμα μας, να μην υποκύψει στις πιέσεις για συνεργασίες, ήταν χαστούκι στα μούτρα του αντίπαλου, που είχε μεν συνέπεια τη μείωση του εκλογικού μας ποσοστού, αλλά εξασφάλισε τη «φλόγα» της οργανωμένης πάλης, η οποία στα χέρια μας μπορεί να γίνει η «φωτιά» που θα «κάψει» μονοπώλια και πολιτικό προσωπικό (τους).

Το πολιτικό σύστημα χρησιμοποιεί την «νοικοκυρο-αριστεροφροσύνη» του ΣΥΡΙΖΑ, την «επαναστατικότητα» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη βία και τρομοκρατία της εργοδοσίας (κρατικής και ιδιωτικής) μέχρι και τις εφεδρείες του: κόμματα-πυροτεχνήματα, «νεολαιίστικους» χυδαίους αντικομμουνιστές («Ράδιο Αρβύλα»), «χιουμορίστες» πολιτικού αμοραλισμού (Λαζόπουλος) και «αριστερού χωνευτηριού» οπορτουνισμού και αντικομμουνισμού («Ελληνοφρένεια» - «αντιφασιστικά» μέτωπα, υπονοούμενα για τη μείωση προσωπικού στα ΜΜΕ του Κόμματος, Πανούσης κ.ά.).

Στην ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ επίθεση της αστικής τάξης, η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά στρώματα, προς το παρόν, συνεχίζουν να επιλέγουν μείγματα καπιταλιστικής διαχείρισης μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ (ακόμα και Χρυσής Αυγής), και όχι να απαντήσουν οργανωμένα, δημιουργώντας «ασπίδα» απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και όρους αντεπίθεσης, όπως με απόλυτη σαφήνεια τους καλεί το Κόμμα μας. Δηλαδή, τη ΣΥΜΜΑΧΙΑ της εργατικής τάξης με τους μισοπρολετάριους, τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους και αγρότες, τμήμα της διανόησης, τις γυναίκες και τη νεολαία που απαρτίζουν τα λαϊκά στρώματα, η οποία δεν μπορεί παρά να έχει αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή, δηλαδή αντιιμπεριαλιστική, κατεύθυνση.

Αυτός ήταν ο πυρήνας του προγράμματός μας στο 15ο Συνέδριο, αυτός είναι και στο σχέδιο προγράμματος στο 19ο. Δηλαδή, η επιστημονικά τεκμηριωμένη, και στην πράξη (1917, οικοδόμηση Σοσιαλισμού κ.ά.), θέση της κοσμοθεωρίας του Μαρξισμού - Λενινισμού ότι, η εργατική τάξη με τη συμμαχία των λαϊκών στρωμάτων μπορεί να ανατρέψει την εξουσία, στην εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, χωρίς ενδιάμεσα στάδια κι άλλες μορφές εξουσίας.

Από το 15ο Συνέδριο μέχρι σήμερα μελετήσαμε, προβληματιστήκαμε, συζητήσαμε, παράγαμε γνώση πολιτική - ιδεολογική (το Δοκίμιο Ιστορίας και οι Θέσεις για τον Σοσιαλισμό είναι τεράστιο βήμα για το κομμουνιστικό κίνημα). Το σχέδιο προγράμματος και καταστατικού είναι προϊόν επεξεργασίας κι εμπλουτισμού (υποχρέωση κάθε Μ-Λ Κόμματος Νέου Τύπου) της ΜΟΡΦΗΣ και του ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ τους, θέτουν ακόμα πιο καθαρά τον επαναστατικό προσανατολισμό σε μη επαναστατικές συνθήκες και τα κριτήρια για τα μέλη του Κόμματος και την εργατική τάξη.

Οπως μπορούμε να συμπεράνουμε από τον προσυνεδριακό διάλογο και από τον ηλεκτρονικό φραξιονισμό, υπάρχει μια μειοψηφία, που μπροστά στην επαναστατική προοπτική της Λαϊκής Συμμαχίας, είτε γαντζώνεται πίσω από τις εξελίξεις, είτε εκφράζει άλλη θέση που βρίσκεται απέναντι στο Μαρξισμό-Λενινισμό. Υπάρχουν βεβαίως και σύντροφοι που περιδινίζονται γύρω από αυτές τις απόψεις λόγω ιδεολογικής ανεπάρκειας, παγιωμένων αντιλήψεων και αδύναμου ταξικού ενστίκτου.

Η «ύπουλη» αμφισβήτηση, από το 15ο Συνέδριο κιόλας, για τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, στοχεύει ξεκάθαρα στις συμμαχίες της εργατικής τάξης, στις οποίες θέλουν να εντάξουν αστικές κι οπορτουνιστικές δυνάμεις. Αντιστρέφουν τη μορφή του ΑΑΔΜ με το περιεχόμενο του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου για να μπορέσουν να το αντιπαραθέσουν στο σχέδιο Προγράμματος και στη Λαϊκή Συμμαχία, να χωρέσουν στάδια και κυβερνήσεις μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού. Προκειμένου να χτυπήσουν τη Στρατηγική του Κόμματος, χρησιμοποιούν κοινοβουλευτικά κριτήρια για να συγκρίνουν τα εκλογικά αποτελέσματα του Κόμματος με αυτά των οπορτουνιστών, παρουσιάζοντάς μας ως όμορες δυνάμεις! Χρησιμοποιούν το συσχετισμό δυνάμεων για να δικαιολογήσουν τη στρατηγική των σταδίων που προτείνουν. Χυδαιολογούν πατώντας πάνω στη δύσκολη οικονομική κατάσταση του Κόμματος αφήνοντας αιχμές κατά των συντρόφων της ΚΕ! Είναι μέρος της θέσης τους περί διαχωρισμού «ηγεσίας - βάσης», η οποία πατάει στη «δημοκρατική» άποψη ότι οι ΚΟΒες μπορούν να αποφασίζουν ανεξάρτητα από την πολιτική γραμμή του Κόμματος, να υπάρχουν τάσεις!

Είναι θέσεις που κινούνται παράλληλα με τη θεωρία μας, το Μαρξισμό - Λενινισμό κι επομένως δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο σύνθεσης.

Τα βήματα που κάναμε από το 18ο Συνέδριο μέχρι σήμερα είναι θετικά. Δώσαμε μάχες, αντέξαμε στην πίεση που άσκησε η αστική τάξη και οι οπορτουνιστές. Τα καθήκοντά μας στο επόμενο διάστημα είναι να ξεπεράσουμε αδυναμίες που διαπιστώσαμε, να κατευθύνουμε τις κομματικές μας δυνάμεις σε δράσεις και παρεμβάσεις που να έχουν στόχο την ενότητα της εργατικής τάξης και την ανάπτυξη των συμμαχιών της με άλλα στρώματα που έχουν αντιμονοπωλιακά - αντικαπιταλιστικά συμφέροντα. Αυτό προϋποθέτει προγραμματισμό με κοινωνικο - ταξικά κριτήρια, οι ΚΟΒες μας να σχεδιάζουν με παραγωγικο-εδαφικά κριτήρια. Να μην αφήσουμε χώρο εργασίας έξω από το σχεδιασμό μας. Να ενισχύσουμε τις ΚΟΒες στους τόπους παραγωγής, να δυναμώσουμε την κομματική οικοδόμηση. Οι κομμουνιστές, μέσα από τις Λαϊκές Επιτροπές και τις Επιτροπές Αγώνα, δηλαδή τα φύτρα της Λαϊκής Συμμαχίας, πρέπει να δώσουμε τη μάχη της αγωνιστικής ανάτασης, να αποσπάσουμε δυνάμεις από τον αντίπαλο, να μαζικοποιήσουμε το εργατικό κίνημα. Να μη φοβηθούμε την ιδεολογική - πολιτική σύγκρουση, γιατί έχουμε το πλεονέκτημα, υπερέχουμε. Μέσα στην καθημερινή μας δράση, αναπόσπαστο στοιχείο της πρέπει να γίνει η λαϊκή αλληλεγγύη με ταξικά κριτήρια. Πρέπει να δυναμώσει η δουλειά μας στους άνεργους και τις λαϊκές οικογένειες. Να έχουμε καθημερινά στο νου μας τη νεολαία, πώς θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε και να ενισχύσουμε την ΚΝΕ. Να μη φοβηθούμε ιδέες που θα βοηθάνε, με τη μορφή τους, τη δημιουργική προσέγγιση νέων ανθρώπων. Πρέπει να αξιοποιήσουμε την πλούσια εμπειρία που αποκτήσαμε, να συζητήσουμε, να βγάλουμε συμπεράσματα για να υπερνικήσουμε τις υποκειμενικές μας αδυναμίες. Και φυσικά, δεν μπορούμε να μετρήσουμε θετικά βήματα χωρίς δύο παράγοντες: τη διαρκή οικονομική ενίσχυση του Κόμματος και το διάβασμα, τη διακίνηση του «Ριζοσπάστη» και των άλλων Κομματικών εντύπων. Ειδικά σήμερα, που οι επιθέσεις με την αξιοποίηση «χρήσιμων» τύπου Ζηλάκου, στοχεύουν στη διάρρηξη της σχέσης της εργατικής τάξης και του λαού με το Κόμμα.

Η δύναμη των επεξεργασμένων θέσεων του Συνεδρίου μας, αφήνει πίσω όλες εκείνες τις περιπτώσεις, που μπορούσαν να παρερμηνευθούν και να γίνουν βαρίδια στον αγώνα μας. Αφήνει πίσω και όλους εκείνους, που νομίζουν ότι κουνάνε τη σημαία της επανάστασης αλλά τους έχει μείνει το κοντάρι. Γιατί στην ερώτηση με την μεταρρύθμιση ή με την επανάσταση, εμείς είμαστε με την επανάσταση!