Επιμένουν διάφοροι να «δηλητηριάζουν» τους εργάτες και τα συνδικάτα με την αντίληψη ότι πρέπει να μην τα βάζουν γενικά με την «ανταγωνιστικότητα» αλλά μόνο με τη... μη υγιή έκφρασή της. Τι βεβαιώνει όμως η πείρα των εργατών; Πως δεν υπάρχει «υγιής» και «μη υγιής» ανταγωνιστικότητα. Για τους εργάτες, η ανταγωνιστικότητα προχωρά μόνο με το τσάκισμά τους, με αγριότητα μάλιστα που μεγαλώνει διαρκώς.

Απόδειξη, όσα γίνονται στην ακτοπλοΐα. Τόσα χρόνια, οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου μπούκωναν προνόμια και απαλλαγές τους εφοπλιστές, στο όνομα της διάσωσης των θέσεων εργασίας. Ομως, όσο τους «ταΐζουν» τόσο μεγαλώνει κι η «πείνα» των καπιταλιστών για νέες παροχές. Μόλις πριν λίγες μέρες η κυβέρνηση κατέθεσε το νομοσχέδιο με το οποίο προχωρά ακόμα περισσότερο η άρση του καμποτάζ και στην ακτοπλοΐα, έτσι ώστε η δρομολόγηση των πλοίων και η σύνθεση των πληρωμάτων να συνδέεται ακόμα περισσότερο με το τι συμφέρει τους ισολογισμούς των εταιρειών τους. Προχτές, οι εκπρόσωποι των εφοπλιστικών οργανώσεων εμφανίστηκαν στη Βουλή για να γκρινιάξουν επειδή το νομοσχέδιο δεν προωθεί «θαρραλέες αλλαγές»! Ζήτησαν παραπέρα μείωση του διαστήματος υποχρεωτικής απασχόλησης των ναυτεργατών (επαναλαμβάνοντας παράλληλα το αίτημά τους για μείωση του ΦΠΑ και επιδότηση των καυσίμων). Δηλαδή, οι εφοπλιστές ζητούν να αποφασίζουν χωρίς κανένα περιορισμό πόσο, πότε (και ουσιαστικά αν) θα δουλεύουν οι ναυτεργάτες και με μισθούς εξαθλίωσης. Αυτή τη «διάσωση» των θέσεων εργασίας προσφέρει η πολιτική που προσκυνά την «ανταγωνιστικότητα» των εφοπλιστών.