Η Θέση 2, θεμελιώνει τη συνολική επεξεργασμένη πολιτική του Κόμματος εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες. Δεν πρωτοδιατυπώθηκε τώρα η εκτίμηση ότι η εμμονή των αστικών κυβερνήσεων και επιτελείων σ' όλο τον κόσμο στις αναδιαρθρώσεις (πολιτικές συνολικής υποτίμησης της τιμής της εργατικής δύναμης, ανοίγματος νέων πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο μέσα από τις αποκρατικοποιήσεις - δηλ. το ξήλωμα του συμβατικά καλούμενου «κράτους πρόνοιας»), συνιστούν τη μόνη αστική διαχείριση για την περίοδο ανάπτυξης του καπιταλισμού που διανύουμε και δεν είναι «απλώς» μία εκδοχή της. Αναμφίβολα, ο στρατηγικός χαρακτήρας αυτής της πολιτικής επιβεβαιώνεται εμπειρικά, καθώς εφαρμόζεται από «δεξιές», «σοσιαλιστικές», «αριστερές» ή «φασιστικές» κυβερνήσεις σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, μονοκομματικές ή όχι, με μόνες παραλλαγές τον τρόπο αντιμετώπισης του εργατικού κινήματος (για την ακρίβεια μιλάμε για την κάθε φορά αναλογία του μείγματος καταστολής και ενσωμάτωσης). Ούτε τυχόν ακαδημαϊκές διαφοροποιήσεις των αστών οικονομολόγων καταλήγουν να αμφισβητούν αυτό το μονόδρομο. Συνακόλουθα, και καθώς αυτή η πολιτική δεν μπορεί παρά να αντανακλάται και σ' ένα πιο αυταρχικό, πιο ανοιχτά κατασταλτικό απέναντι στις λαϊκές διεκδικήσεις εποικοδόμημα, διαπιστώνουμε, πέρα από τη θεσμική και πραχτική θωράκισή του και την έξαρση του αντικομμουνισμού σαν κατεύθυνση πλέον της ΕΕ.

Το αστικό κράτος - όπως όλα - είναι μέρος της ταξικής πάλης, η λειτουργία του βρίσκεται εντός αυτής και όχι υπεράνω ή παραδίπλα, με βασικό σκοπό να θωρακίζει τον καπιταλισμό ενάντια στο εργατικό λαϊκό κίνημα. Καμία από τις κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν τον καπιταλισμό τα τελευταία χρόνια δεν απέδειξε κάτι διαφορετικό ούτε κανένα από τα «αριστερά» κόμματα που τις στήριξαν: και απεργίες ματοκύλισαν, και λαούς βομβάρδισαν, και στη φτώχεια βύθισαν τους λαούς τους δικούς τους, και κομμουνιστικά κόμματα απαγόρευσαν. Είτε «αριστερή» είτε «δεξιά», μια αστική κυβέρνηση θα δουλεύει για να εξασφαλίζεται η κερδοφορία του κεφαλαίου, δε θα διστάζει να συντρίψει το επίπεδο ζωής της εργατικής τάξης και του λαού, ούτε θα διστάζει να προσφεύγει σε καταστολή των λαϊκών αγώνων (δεν ίδρωσε δα και το αυτί κανενός στη ΔΗΜΑΡ όταν μπήκαν τα ΜΑΤ στη «Χαλυβουργία»...) Είναι υποχρεωμένη να κάνει αυτή την επιλογή εφόσον μιλάμε για κυβερνήσεις σε καπιταλιστικά κράτη στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Δεν «παίρνεις τα κλειδιά» επομένως, μόνο το τσακίζεις.

Και κάθε αστική κυβέρνηση σε εποχές κρίσης του καπιταλισμού κρατά ψηλά τη σημαία του αντικομμουνισμού. Η ιστορική πείρα δε, από κυβερνήσεις με τη συμμετοχή ΚΚ σε περιόδους κρίσης δείχνει ότι ούτε «σκαλοπάτι» προς την επανάσταση έχτισαν ούτε μπόρεσαν να αποτρέψουν τα χειρότερα για το λαό τους, ούτε και μακροημέρευσαν εν τέλει - ήταν επαναστατικά τότε εκείνα τα ΚΚ - στις κυβερνήσεις αυτές; Το 1939 ο Γάλλος «δεξιός σοσιαλδημοκράτης» Daladier καθώς και ο Ισπανός «αριστερός σοσιαλδημοκράτης» Besteiro - αυτός μάλιστα μαζί με τους αναρχικούς, στην ακόμα πολιορκούμενη από τους φασίστες Μαδρίτη - έβγαλαν εκτός νόμου τα ΚΚ, που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις των Λαϊκών Μετώπων. Οπως λίγα χρόνια πριν τα απαγόρευσαν οι Γερμανοί, Ιταλοί, Ελληνες φασίστες. Με δυο λόγια, η επιλογή της στήριξης μιας κυβέρνησης, μέσα στον καπιταλισμό, που θα πάρει «αντικαπιταλιστικά» μέτρα και θα παίξει μεταβατικό ρόλο για το σοσιαλισμό δεν επιβεβαιώθηκε στην ιστορική εμπειρία. Ακόμα χειρότερα, όταν παγιώνεται ως αντίληψη καταλήγει να έχει καταστροφικό αποτέλεσμα, την πολιτική συντριβή της εργατικής τάξης: αυτό σημαίνει ο «εκφυλισμός» πολλών ΚΚ.

Η συγκυρία που διεξάγεται στο 19ο Συνέδριο δεν είναι πολύ διαφορετική από τα αμέσως προηγούμενα Συνέδρια, εκτός από μία πλευρά: το ότι μεσολάβησε χρονικά η καπιταλιστική οικονομική κρίση, που απόδειξε το άτοπο της αστικής προπαγάνδας περί αιωνιότητας της καπιταλιστικής ανάπτυξης και χρεοκόπησε μέσα σε μια νύχτα την από δεκαετίες καλλιεργημένη σε πλατιά λαϊκά στρώματα πίστη ότι διαρκώς τα πράγματα θα βελτιώνονται, διαρκώς οι νέες γενιές θα ζούνε καλύτερα από τις προηγούμενες. Τις συνέπειες μιας τέτοιας διάψευσης ακόμα δεν τις έχουμε δει. Παράλληλα, υπογράμμισε την αλήθεια συμπερασμάτων που είχαμε μεν έγκαιρα εξαγάγει , αλλά τα αντιμετωπίζαμε με λιγότερη ευθύνη. Οπως την ανοχή της εργατικής αριστοκρατίας από την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και τη μικρή συμμετοχή των εργαζόμενων στο κίνημα, σαν συνέπεια της σχετικά μακρόχρονης πολιτικής ενσωμάτωσης μέσω παροχών των ελληνικών αστικών κυβερνήσεων. Τον εγκλωβισμό λαϊκών στρωμάτων σε δίχτυα ΜΚΟ - Δήμων - Εκκλησίας, την μέσα από αυτούς τους φορείς ολομέτωπη πλέον επέλαση της αστικής λογικής της «φιλανθρωπίας». Την αδιάκοπη, πολυποίκιλη, φανερή είτε «κρυφή» πάντως αποτελεσματική δουλειά του αντίπαλου σ' όλους τους μηχανισμούς διαμόρφωσης κουλτούρας (πανεπιστήμια, ΜΜΕ, διαδίκτυο κ.λπ.) .

Παράγοντες σαν και αυτούς συντέλεσαν στο να πολιτικοποιείται αργά ο λαϊκός αγώνας, αναντίστοιχα από την επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, να μένουν στον αφρό οι βασικοί ιμάντες της πλουτοκρατίας και να πετυχαίνουν την ενσωμάτωση του λαού στην αστική στρατηγική. Είναι και ο λόγος που η συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης και του λαού δεν βλέπει ως «αλλαγή» τίποτε άλλο από μια «άλλη» κυβέρνηση. Κι έτσι εξηγείται γιατί η πλουτοκρατία αγκαλιάζει λαϊκά και νεανικά ξεσπάσματα τα τελευταία χρόνια. Οχι μόνο δεν κινδυνεύει αλλά αναζωογονείται η «δημοκρατία» της, όταν ο λαός κινείται σ' οποιαδήποτε κατεύθυνση εκτός από την ανατροπή της.

Η «αλλαγή» όμως μπορεί να προκύψει μόνο με τη συνολική, εφ' όλης της ύλης αντιπαράθεση με την αστική εξουσία, με την ανατροπή της. Ο,τι εμποδίζει αυτόν το δρόμο, ό,τι εχθρεύεται την ανάγκη να κατανοήσει η εργατική τάξη το λόγο που ζει έτσι, γιατί τα πράγματα θα χειροτερεύσουν περισσότερο, και γιατί μόνο ο παραγωγός του πλούτου πρέπει και να τον καρπώνεται, πρέπει να παραμεριστεί από την ίδια την εργατική τάξη. Πολύ δε περισσότερο όταν σε τελική ανάλυση η χιλιοειπωμένη «εναλλακτική πρότασή» του, δεν έχει καν το έρεισμα στην πραγματικότητα που είχαν παλιότερες φάσεις ανάπτυξης του καπιταλισμού, όταν όμως έβγαινε από τα ερείπια παγκοσμίων πολέμων. Η «κεϋνσιανή», επεκτατική αστική πολιτική - την οποία μας αντιτάσσουν τίμια ορισμένοι αλλά ύπουλα πολλοί - συνιστά προωθητικό ελιγμό της πλουτοκρατίας (και όχι της εργατικής τάξης), ο οποίος μάλιστα δεν ξεκινά τόσο από το φόβο του επαναστατικού λαϊκού κινήματος: ξεκινά από τον ψυχρό υπολογισμό των προσδοκώμενων κερδών. Δεν «επιβάλλεται» από το λαό, όσο κι αν αυτός κάποιες φορές μπορεί να είναι ο πρωταγωνιστής, γιατί πρόκειται για πάλη κάτω από ξένη σημαία. Και πλέον υπάρχει μεγάλη πείρα στο κομμουνιστικό κίνημα για ν' αποφεύγονται τέτοιες ξέρες...