Οι Θέσεις του 19ου Συνεδρίου αποτελούν δείγμα ωρίμανσης του Κόμματος, συνέχεια και καρπό των επεξεργασιών του 18ου και του Δοκιμίου. Δείχνουν ξεκάθαρα το δρόμο που πρέπει να πάρει η εργατική τάξη, μαζί με τα σύμμαχα στρώματα για την αλλαγή τάξης στην εξουσία. Δείχνουν κρυστάλλινα τον πρωτοπόρο ρόλο που πρέπει να έχει ένα ΚΚ και σήμερα σε συνθήκες προετοιμασίας του υποκειμενικού παράγοντα, και κατά την περίοδο της επαναστατικής κατάστασης, αλλά και κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Αποτελεί ζήτημα κατά πόσο οι οργανώσεις έχουν μπει μπροστά στο να προωθηθεί η στρατηγική του Κόμματος, όχι με μηχανιστική νοοτροπία. Νομίζω ότι ένα βασικό ζήτημα που πρέπει να μας απασχολήσει είναι από όλες τις αποφάσεις που παίρνουμε στα όργανα καις τις ΚΟΒ (π.χ., αναδιάταξη ΚΟΒ - οικονομικά πλάνα κ.τ.λ.), τι μας μένει και γιατί το κάνουμε, αν υπάρχει ενιαία αντίληψη στο σύνολο των κομματικών μελών για την αναγκαιότητα υλοποίησης μιας απόφασης, που δεν είναι μια απόλυτη - υπέρτατη ιδέα, αλλά εξυπηρετεί τη στρατηγική του Κόμματος. Παρόμοια από όλες τις δράσεις που κάνουμε (λαϊκές επιτροπές - χαράτσια - παραστάσεις διαμαρτυρίας - χρυσός - περιφρούρηση απεργίας ή μια κομματική εκδήλωση), τι μας αφήνουν και σε επίπεδο μορφών οργάνωσης, στη στρατολογία και στην πολιτικοποίηση των μαζών. Είναι γεγονός πως και μέσα στην Οργάνωση (λόγω και κακής λειτουργίας πολλών ΚΟΒ), πολύ περισσότερο στον περίγυρό μας, το ζήτημα τι εξυπηρετεί κάθε δράση και τι θέλω να μου μείνει είναι κάπως θολό.

Αν όπως λέμε, και σωστά, βασικό μας μέλημα σήμερα είναι η συγκέντρωση δυνάμεων σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, αυτό σημαίνει ότι όλη μας η δράση πρέπει να διαπνέεται από τέτοια χαρακτηριστικά. Π.χ., αν και εννοείται ότι κρίκος θα είναι τα προβλήματα των λαϊκών οικογενειών και σωστά θα ανοίξουμε σχέδιο δράσης προς ανακούφισή τους, για τα χαράτσια, τις κατασχέσεις, απολύσεις σε έναν χώρο, προβλήματα σίτισης - στέγασης - μεταφορών στα ΑΕΙ-ΤΕΙ κ.τ.λ., αυτό θα είναι τουφεκιά στον αέρα αν οι κομμουνιστές σε όποια έκφανση της λαϊκής συμμαχίας δεν μπουν μπροστά, όχι μόνο στη διεκδίκηση (μπορεί να είναι και το εύκολο αυτό), αλλά και στο ιδεολογικό μέτωπο, στην πολιτικοποίηση της συνείδησης.

Η ίδια η δράση μας, η επαφή με αυτόν τον κόσμο, πρέπει να προσανατολίζεται, να στοχεύει τελικά στο ζήτημα ότι ο καπιταλισμός στο μονοπωλιακό του στάδιο δεν μπορεί να δώσει τίποτα, αντίθετα θα τον εξαθλιώνει ακόμα πιο πολύ. Να βοηθάμε τον κόσμο δίπλα μας με όλους τους τρόπους (ο πολιτισμός βοηθά), να αντιλαμβάνεται ότι χαΐρι σε αυτόν τον τόπο θα δει μόνο στη λαϊκή εξουσία, στο σοσιαλιστικό κράτος.

Γιατί, ενώ υπάρχει τέτοια ανάπτυξη της τεχνολογίας, υπάρχουν απίστευτες παραγωγικές δυνατότητες (ενεργειακές πηγές - ορυκτός πλούτος κ.τ.λ.), να υπάρχει ανεργία 30%;

Γιατί, ενώ υπάρχουν χιλιάδες σπίτια απούλητα, να υπάρχουν άστεγοι και τα νέα ζευγάρια να στενάζουν με τα ενοίκια;

Μπορούμε να γεμίσουμε σελίδες με γιατί. Ολες οι δυνατότητες της χώρας μας θα απελευθερωθούν μόνο με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό, έξω από τις λυκοσυμμαχίες.

Είναι σίγουρο ότι όσο θα δίνουμε στην εργατική τάξη, στους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους, στη φτωχή αγροτιά, στη νεολαία την προοπτική, καλύτερα θα εντάσσονται και στον αγώνα, και όχι στην πρώτη δυσκολία να χάνουμε κόσμο. Οσο θα κάνουμε εκπτώσεις και θα φοβόμαστε, θα είναι δύσκολα, και θα έχουμε και εμείς ευθύνη στο να έχει ο κόσμος κοινοβουλευτικές αυταπάτες, στο να κυριαρχεί η αντίληψη ότι «τίποτα δεν αλλάζει».

Οσο στα λαϊκά στρώματα θα κυριαρχεί η άρχουσα ιδεολογία περί αναποτελεσματικότητας των αγώνων, περί φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση με μια άλλη κυβέρνηση και συνολικά ιδεολογήματα του αντιπάλου, θα συνεχίζουν να μην οργανώνονται, να ψάχνουν λύσεις από σωτήρες, να αναθέτουν τη διαχείριση της φτώχειας.

Στην πίεση που δεχτήκαμε και θα δεχτούμε ακόμα πιο έντονα, γιατί δεν έγινε κυβέρνηση της αριστεράς με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούμε να απαντάμε απλά με επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ, ότι είναι υπέρ του ευρωμονόδρομου ή ότι είναι αφερέγγυος. Σωστά αυτά αλλά πρέπει να δώσουμε στον εργαζόμενο να καταλάβει ότι το ΚΚΕ ποτέ δεν πρόκειται να πέσει στην παγίδα - να εγκλωβιστεί σε κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού, όχι από κάποιο ταμπού, αλλά ακριβώς γιατί το ζήτημα είναι να παλέψουμε για αλλαγή τάξης στην εξουσία. Αυτό θέλει δουλειά και δεν είναι υπόθεση μιας ατάκας. Χαρακτηριστικά οι ναυτεργάτες κρίνουν θετικά ότι στην πρόσφατη απεργία κατανοήθηκε πως αντίπαλος δεν είναι μόνο η κυβέρνηση και ένα υπουργείο, αλλά μια ολόκληρη τάξη, και το πιο αντιδραστικό τμήμα της, το εφοπλιστικό κεφάλαιο, ή σήμερα στα ΑΕΙ (1 μήνα κατάληψη), σχολές για συγχωνεύσεις, τι θα μείνει από αυτόν τον αγώνα στους σπουδαστές; Θα προβληματιστούν ότι χρειάζεται Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση στην υπηρεσία του λαού και της εξουσίας του; Θα συνεχίσουν το επόμενο διάστημα να είναι στους αγώνες; Οι σύντροφοί μας στις σχολές θα καταξιώνονται σαν οργανωτές της πάλης;

Και βέβαια όσον αφορά τον συμβιβασμό συμμετοχής στο κοινοβούλιο, νομίζω χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα της Γ' Διεθνούς από το 1922: «Σήμερα το κοινοβούλιο για τους κομμουνιστές δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να είναι θέατρο ενός αγώνα για τις μεταρρυθμίσεις, για την καλυτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης, όπως έγινε μερικές φορές στην προηγούμενη εποχή. Το κέντρο του βάρους της σημερινής πολιτικής ζωής έχει ξεπεράσει οριστικά τα κοινοβουλευτικά όρια. Το επαναστατικό επιτελείο της εργατικής τάξης ενδιαφέρεται να έχει επίσης τους φωστήρες του μέσα στα αστικά κοινοβουλευτικά σώματα για να ευκολύνει το καταστρεπτικό τους έργο».

Για να μπορέσουμε όμως να δίνουμε τέτοια μάχη, αποκάλυψης της σαπίλας του καπιταλισμού, αντίκρουσης των ιδεολογημάτων του οπορτουνισμού, ανάδειξης του άλλου δρόμου ανάπτυξης, είναι απαραίτητο να ζωντανέψει η λειτουργία και δράση σε όλα τα επίπεδα των ΚΟΒ. Η ΚΟΒ είναι αυτή που πρώτη πρέπει να μάθει να συζητά για τη δράση της, να την κρίνει όχι βάσει αυθαίρετων κριτηρίων, αλλά βάσει αυτών που θέτει η στρατηγική μας. Η ΚΕ δεν απολογείται βάσει των εκλογικών αποτελεσμάτων, αλλά θέτει κριτήρια (οικοδόμηση σε χώρους στρατηγικής σημασίας - ανασύνταξη εργατικού κινήματος κ.τ.λ.).

Συμφωνώ και με τα 3 κείμενα της ΚΕ.