1. Οι Θέσεις της ΚΕ αντανακλούν τη θεωρητική και πολιτική ωρίμανση του ΚΚΕ στα 95 χρόνια του, ενσωματώνουν την πείρα από τη δράση του Κόμματος, τις επεξεργασίες σε ζητήματα στρατηγικής.

Η μελέτη του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, τα συμπεράσματα για τα αίτια των ανατροπών στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και ο Β' τόμος του Δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος, είναι κείμενα που ξεπερνάνε σε σημασία την αποτίμηση της δράσης του ΚΚΕ και τη χάραξη σωστής στρατηγικής από το Κόμμα.

Είναι επεξεργασίες με μεγάλη αξία για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, ιδιαίτερα σε συνθήκες υποχώρησης, όπου δεν έχουν ολοκληρωθεί οι συνέπειες της αντεπανάστασης. Είναι ντοκουμέντα που αντικειμενικά βοηθούν άλλα ΚΚ να διαμορφώσουν επαναστατική στρατηγική, να εξοπλιστούν και να αναμετρηθούν καλύτερα με τον οπορτουνισμό, τις δυνάμεις της διαχείρισης και τα αστικά κόμματα στις χώρες τους.

Οι θέσεις ενσωματώνουν τα συμπεράσματα από τα δύο αυτά κείμενα και σε συνδυασμό με τη σωστή ανάλυση για την εποχή μας, εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, εξοπλίζουν το Κόμμα και το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα με σύγχρονες επεξεργασίες για το πώς πρέπει να δρα ένα ΚΚ για να καθοδηγήσει νικηφόρα την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της ως την εξουσία.

Το ΚΚΕ έχει μελετήσει την Ιστορία του και την Ιστορία της πρώτης απόπειρας να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός, βάζοντας στη ζωή τα συμπεράσματα από αυτή τη μελέτη, όπως γίνεται τώρα με το σχέδιο Προγράμματος του Κόμματος.

Είναι και αυτό μια επιπλέον βεβαίωση ότι η στρατηγική του ΚΚΕ έχει γερά ποδάρια, «πατάει» στην ανάλυση της πραγματικότητας με τα εργαλεία του Μαρξισμού - Λενινισμού, ανοίγει δρόμους συνολικά για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα, πάει ένα βήμα παραπέρα τις θεωρητικές επεξεργασίες για τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ώστε να μην επαναληφθούν τα λάθη και οι παρεκκλίσεις του παρελθόντος.

2. Οι Θέσεις της ΚΕ απαντάνε με σαφήνεια στο ερώτημα «επανάσταση ή μεταρρύθμιση», που διαπερνά όλο το κείμενο, από τον απολογισμό δράσης της ΚΕ, μέχρι τα καθήκοντα του Κόμματος ως το 20ό Συνέδριο.

Είμαστε Κόμμα επαναστατικό και αυτό είναι που πρέπει να χαρακτηρίζει τη δράση μας σε κάθε φάση του αγώνα, σε άνοδο του κινήματος και σε ύφεση, στους ελιγμούς που επιχειρεί η αστική τάξη για να ενσωματώσει και να νικήσει το κίνημα, να φρενάρει τη ριζοσπαστικοποίησή του.

Οι Θέσεις λένε, και η ιστορική πείρα το δείχνει, ότι αν ένα ΚΚ δεν έχει λυμένο το ζήτημα της εξουσίας και αν σε κάθε φάση δεν έχει στον προσανατολισμό του να προετοιμάσει την εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα να την κατακτήσουν, ακόμα κι όταν η επανάσταση φαντάζει μακρινή υπόθεση, τότε αργά ή γρήγορα, αυτό το κόμμα, είτε θα ενσωματωθεί και θα παρασύρει μαζί του το κίνημα, είτε σε επαναστατικές συνθήκες ο λαός θα εξοκείλει στα βράχια.

Είναι λάθος η αντίληψη που λέει ότι σε μη επαναστατικές συνθήκες, ένα ΚΚ δικαιούται έως επιβάλλεται να βάλει νερό στο κρασί του και όταν με το καλό δημιουργηθεί επαναστατική κατάσταση, να ανακτήσει τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά και ο λαός να κερδίσει την αναμέτρηση.

Ούτε στέκει η άποψη που λέει ότι βάζοντας στοιχεία της διαχείρισης στη στρατηγική ενός ΚΚ σε μη επαναστατικές συνθήκες, βοηθάει να ανέβει η πολιτική συνείδηση και η συσπείρωση της εργατικής τάξης και ότι έτσι εκπληρώνεται καλύτερα ο επαναστατικός ρόλος του Κόμματος. Πολύ περισσότερο, όταν τέτοια επικίνδυνα ιδεολογήματα πλασάρονται με το επιχείρημα ότι έτσι η ταχτική υπηρετεί καλύτερα τη στρατηγική.

Επαναστατική στρατηγική «αλά καρτ» δεν υπάρχει και αυτό είναι ένα από τα ζητήματα που ταλαιπώρησαν για δεκαετίες το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, μπάζοντας άλλοτε από την πόρτα και άλλοτε από το παράθυρο τη λογική των σταδίων, τις «εθνικές ιδιαιτερότητες» στην πάλη για το σοσιαλισμό, τη συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία και τελικά την απώλεια των επαναστατικών χαρακτηριστικών για την πλειοψηφία των Κομμουνιστικών Κομμάτων.

Κάθε βήμα πίσω από το να απαντάμε κάθε φορά, σε κάθε φάση, στα δύσκολα και στα λιγότερο δύσκολα, «επανάσταση και όχι μεταρρύθμιση», είναι όρος αναγκαίος για να διαμορφώνει το Κόμμα σωστή ταχτική, σύμφωνη με το αντικειμενικό συμφέρον των λαϊκών στρωμάτων, ακόμα κι αν τη δεδομένη στιγμή δεν είναι δυνατόν να εκτιμηθεί σαν τέτοια από το λαό και το κίνημα.

3. Οι Θέσεις, σε συνέχεια των επεξεργασιών που ενσωμάτωσαν οι αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου, δίνουν σαφέστατη απάντηση στο ερώτημα: «Συμμαχία από τα πάνω, ή συμμαχία από τα κάτω;».

Το Κόμμα μας έχει απαντήσει «συμμαχία από το κάτω», κοινωνική συμμαχία. Πάνω σ' αυτό το θεμελιώδες ζήτημα βαθαίνει τώρα τις επεξεργασίες του, κάτω από το φως των εξελίξεων που μεσολάβησαν από το Πρόγραμμα του 15ου συνεδρίου, στα 17 χρόνια που πέρασαν από τότε.

Η υπεράσπιση της συμμαχίας «από τα πάνω», σαν αναγκαία τάχα συνθήκη για να προχωρήσει η συμμαχία «από τα κάτω», δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει:

Είτε είναι υποχώρηση μπροστά στις αντικειμενικές δυσκολίες που έχει η συνειδητοποίηση από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα ότι έχουν κοινά συμφέροντα απέναντι στα μονοπώλια, άρα και αντικειμενικό συμφέρον να οικοδομήσουν συμμαχία μεταξύ τους.

Είτε συνειδητή προσπάθεια να αλλοιωθεί η επαναστατική στρατηγική του Κόμματος με στοιχεία διαχείρισης, να συρθεί το ΚΚΕ σε συνέργεια με αστικές πολιτικές δυνάμεις ή δυνάμεις που αναμασούν αντικαπιταλιστικά συνθήματα, αλλά δεν έχουν στρατηγική ρήξης με τα μονοπώλια, βλέπουν κυβερνητικές λύσεις στα οξυμένα λαϊκά προβλήματα και στη βασική κοινωνική αντίθεση που μεγαλώνει.

Η συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί υπομονή και επιμονή στο κίνημα, σε κάθε καμπή του. Προϋποθέτει στέριωμα και δυνάμωμα του ΚΚΕ σε χώρους δουλειάς και κλάδους στρατηγικής σημασίας. Χρειάζεται πλατιά διαφωτιστική δουλειά στην εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα, που θα αποκαλύπτει πειστικά τον κοινό αντίπαλο.

Θα εξηγεί την αναγκαιότητα της αντικαπιταλιστικής αντιμονοπωλιακής συμμαχίας και πάλης σαν αναγκαία συνθήκη όχι μόνο για να λυθεί οριστικά υπέρ των εργαζομένων και του λαού το πολιτικό ζήτημα στην Ελλάδα, αλλά και για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για αποτελεσματική άμυνα, για την απόσπαση ορισμένων κατακτήσεων στον καπιταλισμό, χωρίς το κίνημα να χάνει το στόχο του.

Τα καθήκοντα που βάζει το Κόμμα με τις Θέσεις και τις Αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου που θα ακολουθήσουν, μεγαλώνουν την απαιτητικότητα και για τον «Ριζοσπάστη». Η καλύτερη αφομοίωση της στρατηγικής μας, η ενίσχυση της ενιαίας αντίληψης για το τι παλεύει το Κόμμα και πώς θα δοθεί διέξοδος υπέρ του λαού, η εκλαΐκευση και στήριξη των Αποφάσεων του Κόμματος με ζωντανά παραδείγματα από τη δράση των Οργανώσεων και αρθρογραφία, πρέπει να απασχολήσουν ακόμα πιο δημιουργικά τη δουλειά μας.