Οι Θέσεις του 19ου Συνεδρίου ως ενιαίο σύνολο συνιστούν βήμα ωρίμανσης της συλλογικής σκέψης του Κόμματος, για την εκπλήρωση του κύριου καθήκοντος της συγκέντρωσης δυνάμεων για τη Σοσιαλιστική Επανάσταση και την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου.

Διόλου τυχαία, όλο το προηγούμενο διάστημα η κριτική από άσπονδους «φίλους» και δηλωμένους εχθρούς ξεκινά από τη χαμηλή εκλογική επίδοση του Κόμματος στις τελευταίες εκλογές, εστιάζοντας στον προεκλογικό χειρισμό έναντι της «αριστερής» κυβέρνησης, που δήθεν «προκάλεσε μεγάλη ζημιά» στο Κόμμα. Η κριτική λαμβάνει χαρακτήρα ανοικτής πολεμικής έναντι της στάσης του Κόμματος για μη συμμετοχή και στήριξη σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης, που στην πραγματικότητα αποτελεί παρακαταθήκη και ορόσημο για την εξέλιξη της ταξικής πάλης στην πατρίδα μας. Η πολεμική αυτή γενικεύοντας ισχυρίζεται ότι η στάση αυτή, που αποτυπώνεται και στις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου, συνιστά απόκλιση από το Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου και τις Λενινιστικές Θέσεις όπως αυτές διατυπώθηκαν στο 4ο Συνέδριο της ΚΔ.

Κατ' αρχήν, είναι σκόπιμο να καθοριστεί ποιο είναι το βασικό κριτήριο για την εκτίμηση της δράσης και της επιρροής του Κομμουνιστικού Κόμματος. Είναι το επίπεδο ανάπτυξης της ταξικής πάλης, όπως αυτό αποτυπώνεται και ταυτόχρονα ανατροφοδοτείται από πλευρές όπως η ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος με τη μαζικοποίηση και πολιτικοποίησή του, η κομματική οικοδόμηση σε κλάδους και μονοπωλιακούς ομίλους στρατηγικής σημασίας, τα βήματα της κοινωνικής συμμαχίας ή το κοινοβουλευτικό ποσοστό όπως αυτό καταγράφεται ανοδικά ή καθοδικά σε κάθε εκλογική μάχη;

Ας αναρωτηθούμε αντίστροφα: Εάν δεν είχε προχωρήσει το αστικό πολιτικό σύστημα σε επαναληπτικές εκλογές και το ποσοστό μας σήμερα ήταν ακόμα 8,48%, έπρεπε να είναι διαφορετική η εκτίμηση για το Κόμμα και το εργατικό - λαϊκό κίνημα;

Αντίστοιχα πρέπει να αποκαλυφθεί η φανερή λαθροχειρία με τη διαστρέβλωση του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, το οποίο δεν έθετε ως στόχο την κυβέρνηση των αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο.

Είναι όμως περισσότερο επικίνδυνη, για την υπόθεση του επαναστατικού εργατικού κινήματος, η τακτική της μηχανιστικής μεταφοράς και επιλεκτικής συρραφής Λενινιστικών Θέσεων προκειμένου να ακυρωθεί στην πράξη η Μαρξιστική - Λενινιστική θεώρηση, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις επικλήσεις στο 4ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ). Η θεώρηση αυτή συνίσταται στη θεμελιώδη διάκριση της εργατικής βάσης από την ηγεσία των Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, με στόχο τον απεγκλωβισμό των εργατικών μαζών από αυτά. Πρέπει να είναι καθαρό ότι η μηχανιστική μεταφορά θέσεων για διαφορετικές συνθήκες αποκρύπτει το γεγονός ότι το 1922, η τακτική της ΚΔ για το «ενιαίο μέτωπο» απευθύνεται σε κόμματα όπως το Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας (USPD), που πολλά στελέχη του είχαν συμμετάσχει στην Επανάσταση του «Σπάρτακου». Αντίστοιχα προς το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα που ηγείται στο κίνημα των εργοστασιακών συμβουλίων του Τορίνο και στην επαναστατική άνοδο στην Ιταλία, συμμετέχει στο 4ο Συνέδριο της ΚΔ και μέλη του στη συνέχεια περνούν στο ΚΚ Ιταλίας μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '20.

Η παραπάνω πολεμική συνδυάζεται με τη σκόπιμη αποσιώπηση της κριτικής του Λένιν στη λογική του κοινοβουλευτισμού ως βασικού άξονα στη δράση των ΚΚ, της πολεμικής στάσης των Μπολσεβίκων απέναντι στα αστικά εργατικά κόμματα, τον οπορτουνισμό των μενσεβίκων και ναρόντνικων που έχει ως βασικό σκοπό την αποκάλυψη της απάτης των κυβερνητικών μεταρρυθμιστικών προγραμμάτων που προτείνουν.

Επειδή, όμως το ημερολόγιο δε σταματά στο Δεκέμβρη του 1922, είναι καθήκον να σκύψουμε στην πείρα δεκαετιών που έχει συσσωρεύσει μετέπειτα το κομμουνιστικό κίνημα καταρχάς στο επίπεδο της χώρας μας από τη Συμφωνία της Βάρκιζας έως την κυβέρνηση Τζαννετάκη. Υπάρχει όμως πλούσια πείρα και σε διεθνές επίπεδο από τη Γαλλία και την Ιταλία έως το πρόσφατο παράδειγμα της Κύπρου, για το πού οδηγούν τελικά τα υψηλά κοινοβουλευτικά ποσοστά όταν συνδυαστούν με τον αστικό κυβερνητισμό. Το τραγικό παράδειγμα της Χιλής υπενθυμίζει τα ολέθρια αποτελέσματα του αφοπλισμού του εργατικού κινήματος ως συνέπεια της επιλογής και από το Κομμουνιστικό Κόμμα του «κοινοβουλευτικού δρόμου» για το Σοσιαλισμό, που οδήγησε στη συντριβή του λαϊκού κινήματος.

Το ρόλο του «Δούρειου Ιππου» απέναντι στην τοποθέτηση του Κόμματος για το χαρακτήρα της Λαϊκής Συμμαχίας έρχεται να παίξει η εναλλακτική εκδοχή δυνάμεων του οπορτουνισμού με τη διαδικτυακή έκφανσή τους. Η εναλλακτική αυτή προτάσσει τη σύναψη πολιτικής συμφωνίας κορυφών με βάση το λεγόμενο «μεταβατικό πολιτικό πρόγραμμα πάλης» και με στόχο την «εργατική κυβέρνηση», της οποίας το πρόγραμμα περιλαμβάνει στόχους πάλης αποσυνδεδεμένους από το ζήτημα και το χαρακτήρα της εξουσίας που θα τους υλοποιήσει, εγκλωβίζοντας το εργατικό και λαϊκό κίνημα στη στήριξη της υλοποίησης στόχων μερίδας της αστικής τάξης και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που προκρίνουν το λεγόμενο Σχέδιο Β', εξόδου της καπιταλιστικής Ελλάδας απ' την Ευρωζώνη.

Η Λαϊκή Συμμαχία σωστά περιγράφεται στις Θέσεις ως Συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων: πρώτα από όλα της εργατικής τάξης, των μισοπρολετάριων, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων και αγροτών και όχι συμφωνία κομμάτων και οργανώσεων. Μια τέτοια συμφωνία κορυφών εάν υλοποιούνταν, στην πραγματικότητα, θα έδενε τα χέρια των Κομμουνιστών και του Κόμματος στα πλαίσιά της, καθώς δεν αρκεί η οργανωτική αυτονομία όταν παλεύεις κοινό πολιτικό πρόγραμμα με άλλες πολιτικές δυνάμεις.

Η οικοδόμηση της Λαϊκής Συμμαχίας από τα κάτω, προκρίνει την ένταξη σε αυτήν Εργατικών Σωματείων, Συνδικαλιστικών Οργανώσεων και Συλλόγων, των Λαϊκών Επιτροπών που αποτελούν φορείς όπου μπορούν να συμμετέχουν και μέλη μικροαστικών πολιτικών κινήσεων που δε συμφωνούν μέχρι τέλους με το Κόμμα.

Η πείρα από χώρους όπου υπάρχει παρέμβαση οπορτουνιστικών μικροαστικών πολιτικών δυνάμεων αλλά συμμετέχουν και δικές μας δυνάμεις, όπως στο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, δείχνει ότι η έντονη πολιτική διαπάλη, για τον προσανατολισμό στο κίνημα, δεν εμποδίζει την κοινή αγωνιστική δράση, χωρίς συμφωνίες κορυφών, δηλαδή επιβεβαιώνει τις Θέσεις της ΚΕ.

Το 19ο Συνέδριο ανοίγει δρόμο για την επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης στην Ελλάδα και διεθνώς. Θα τον βαδίσουμε με αυτοπεποίθηση, αφήνοντας πίσω κοινοβουλευτικές αυταπάτες και λάθη του παρελθόντος.