Χαιρετίζω την ΚΕ για τις Θέσεις της μπροστά στο 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας. Με γεμίζουν αισιοδοξία, βάζουν το Κόμμα μπροστά στις ευθύνες του. Εχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας. Με συγκίνηση παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια την πρόοδο του Κόμματος στη συλλογική του σκέψη, ειδικά στη μελέτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, της Ιστορίας του Κόμματος την περίοδο 1949 - 1968. Ορισμένα συμπεράσματα από αυτές τις επεξεργασίες επιβεβαιώνουν τη διδασκαλία των κλασικών μας, αποτελούν τα ακλόνητα βάθρα του Σχεδίου Προγράμματος του Κόμματος:

• Ζούμε σε εποχή μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.
• Ανάμεσα στον καπιταλισμό και στο σοσιαλισμό δε μεσολαβεί «ενδιάμεσος» κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός.
• Η κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη μπορεί να γίνει μόνο επαναστατικά.
• Η αρνητική πείρα από την πολιτική συμμαχιών και τη συνεργασία κομμάτων (ειδικά ΕΔΑ και Συνασπισμός).
• Το ζήτημα των σταδίων
• Το ζήτημα της συμμετοχής σε αστικές κυβερνήσεις

Με βάση τα παραπάνω, το σχέδιο του νέου Προγράμματος είναι σωστό, βάζει στόχο την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και χαράζει τις κατευθυντήριες γραμμές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ενσωματώνοντας και την πείρα του κομμουνιστικού κινήματος και του ΚΚΕ. Το σχέδιο Καταστατικού είναι αρμονικά δεμένο με το Πρόγραμμα, αυστηροποιείται στο ύψος των απαιτήσεων των καιρών.

Η επανάσταση είναι ανέφικτη χωρίς επαναστατική κατάσταση. Αντικειμενικές συνθήκες της επαναστατικής κατάστασης είναι: «Οι πάνω να μην μπορούν και οι κάτω να μη θέλουν» να κυβερνηθούν όπως παλιά, η επιδείνωση, μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη, της ανέχειας και της εξαθλίωσης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και το ανέβασμα της δραστηριότητας των μαζών για τους παραπάνω λόγους. Χωρίς αυτές τις αντικειμενικές αλλαγές η επανάσταση δεν μπορεί να ξεσπάσει.

Σωστά οι Θέσεις συνδέουν την επαναστατική κατάσταση με το ενδεχόμενο πολέμου (είτε επιθετικού είτε «αμυντικού»), που είναι η συνέχεια της ιμπεριαλιστικής ειρήνης. Από εκεί πηγάζουν τα αντίστοιχα καθήκοντα του Κόμματος σε πολεμικές συνθήκες, π?ως θα συνδεθεί η πάλη για να νικηθεί η αστική τάξη, εγχώρια και ξένη ως εισβολέας με την πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας. Εχουμε πικρή ιστορική πείρα από τον Οχτώβρη του 1944, τον «επαναστατικό μήνα», όπου οι αντιφάσεις στη στρατηγική του Κόμματος δεν επέτρεψαν τη διαμόρφωση πορείας για την κατάκτηση της εξουσίας. Και τελικά καταλήξαμε να μπούμε στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου και δεν ανοίξαμε κανένα δρόμο στο σοσιαλισμό...Αντίθετα, δώσαμε αβάντα που εκμεταλλεύτηκαν για να τσακίσουν το λαϊκό κίνημα.

Το ενδεχόμενο ξέσπασμα ιμπεριαλιστικού πολέμου και εμπλοκής της Ελλάδας υπογραμμίζεται από γεγονότα όπως: Η καπιταλιστική κρίση, η σχέση ανταγωνισμού και συνεργασίας των αστικών τάξεων Ελλάδας - Τουρκίας, η πολιτική - στρατιωτική προσέγγιση με το Ισραήλ, οι αγωγοί και η διαπάλη που έχει ξεσπάσει, τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων και το μοίρασμα των «οικοπέδων» και των ΑΟΖ, οι γενικότεροι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί.

Από την άλλη, είναι απαραίτητο οι αντικειμενικές συνθήκες να συνυπάρχουν με υποκειμενικές: Την ικανότητα της επαναστατικής τάξης να αναπτύξει μαζική, ισχυρή επαναστατική δράση, ώστε να τσακίσει την παλιά κυβέρνηση, που δεν «πέφτει», αν δεν την «ρίξουν». Χρειάζεται ισχυρό και προετοιμασμένο κόμμα, που θα παρακολουθεί και θα μελετά θεωρητικά τις εξελίξεις στο σύστημα του ιμπεριαλισμού, θα ανοίγει τη διαπάλη με την αστική τάξη. Βασικός παράγοντας είναι το ανελέητο τσάκισμα όλων των μορφών του οπορτουνισμού. Απαιτείται ιδεολογική - πολιτική ενότητα και μονολιθικότητα, σιδερένια πειθαρχία μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα, καθώς και συγκεκριμένα ιδεολογικά - πολιτικά - οργανωτικά μέτρα προετοιμασίας για την επαναστατική κατάσταση.

Με βάση τα παραπάνω, οι Θέσεις, το Πρόγραμμα και το Καταστατικό είναι το υλικό που θα χτίσουμε και θα δυναμώσουμε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, που θα είναι μπροστάρης της εργατικής τάξης και του λαού, θα καθοδηγήσει σκληρές ταξικές αναμετρήσεις, μέχρι την αποφασιστική έφοδο για την εξουσία. Θα καθοδηγήσει νικηφόρα επανάσταση και σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Ενα στοιχείο που πρέπει να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα: το χτύπημα και η εκμηδένιση του οπορτουνισμού. Ο οπορτουνισμός είναι το καθρέφτισμα της αστικής ιδεολογίας μέσα στο Κόμμα, οι φορείς του είναι φορείς της αστικής ιδεολογίας. Η πορεία τους είναι προδιαγεγραμμένη, με βάση και την Ιστορία του Κόμματος αλλά και γενικότερα του κομμουνιστικού κινήματος.

Ξεκινώντας από φαινομενικά αθώες «μικρο» - διαφωνίες και λέγοντας «εγώ συμφωνώ με τη στρατηγική αλλά...» (λες και είναι δυνατόν μέλος του ΚΚΕ να διαφωνεί με το σοσιαλισμό), σκορπάνε την ηττοπάθεια και την απογοήτευση, φτάνουν ως τη διαλυτική δράση, μέχρι να φύγουν από το Κόμμα. Αν πάρει κάποιος αυτό το δρόμο συνήθως ο κατήφορος δεν σταματάει, περνάει στις γραμμές του ταξικού αντιπάλου και κάνει χυδαίο αντικομμουνισμό. Πράγματι θλιβερή κατάντια, τους αξίζει η καταφρόνια κάθε κομμουνιστή, κάθε συνειδητού εργάτη. Με οργή παρακολουθώ στον προσυνεδριακό διάλογο και γενικότερα, ορισμένα πρώην στελέχη ΠΓ και ΚΕ να έχουν ακολουθήσει αυτό το επικίνδυνο και ολισθηρό μονοπάτι. Δεν επιτρέπεται σε στέλεχος να βάζει συνεχώς, σε κάθε προσυνεδριακό διάλογο, θέματα και αντιρρήσεις για τη στρατηγική του Κόμματος. Είναι απαράδεκτο, γιατί μεταξύ άλλων, βάζει από την πίσω πόρτα τη συνεργασία με αστικές δυνάμεις και τον οπορτουνισμό, κυβερνήσεις όπως του Γ. Παπανδρέου το 1944....

Μια τελευταία παρατήρηση: Ο «Ριζοσπάστης», όργανο της ΚΕ του Κόμματος, ο καθημερινός μας σύντροφος, μας καθοδηγεί με βάση την πολιτική του ΚΚΕ και τη θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού. Ο συντάκτης της προτελευταίας σελίδας αρκετές φορές ξεστρατίζει από αυτόν το δρόμο.

Θα προχωρήσουμε με επαναστατική αισιοδοξία, για να έρθει το φωτεινό, κόκκινο μέλλον της ανθρωπότητας, ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός!