Να αποζημιωθούν για τη ζημιά που έπαθαν οι ελαιοπαραγωγοί σε μεγάλο μέρος της παραγωγής στην Κέρκυρα από το δάκο, εξαιτίας της συνειδητής αδιαφορίας που δείχνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η νομαρχιακή πλειοψηφία του νησιού στο θέμα της δακοκτονίας, ζητά η ΝΑΣΥ Κέρκυρας. Απαιτεί, επίσης, να μην επιβαρυνθούν οικονομικά οι αγρότες για το ζήτημα αυτό. Ενώ καλεί τους αγρότες να στείλουν τα δικά τους μαζικά μηνύματα καταδίκης στην αντιαγροτική πολιτική της κυβέρνησης.

Σε ανακοίνωσή της - που απαντά και σε σχετικό έγγραφο της Διεύθυνσης Γεωργίας - η ΝΑΣΥ Κέρκυρας τονίζει ότι και από το έγγραφο αυτό αποδεικνύεται η ανεπάρκεια καταπολέμησης του δάκου, για την οποία φέρουν σοβαρές ευθύνες η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η πλειοψηφία του Νομαρχιακού Συμβουλίου.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τη Διεύθυνση Γεωργίας, στην Κέρκυρα οι παραγωγοί, ήδη, από τα τέλη του καλοκαιριού καλούνται «να προστατεύσουν τον ελαιόκαρπο με ψεκασμούς καλύψεως, χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα για την εποχή υδατοδιαλυτά εντομοκτόνα». Κι αυτό διότι οι καιρικές συνθήκες που επικράτησαν (βροχοπτώσεις, χαμηλή σχετικά για την εποχή θερμοκρασία) έχουν ευνοήσει την εξέλιξη του δάκου παρά τον ψεκασμό (έγινε με λιποδιαλυτό «Λεμπαϊσίντ») που έχει πραγματοποιηθεί. Καλούνται, δηλαδή, οι ελαιοπαραγωγοί να πληρώσουν για τη μη αποτελεσματική δακοκτονία...

Ζημιά από δακοπληθυσμούς λόγω της μη έγκαιρης και αποτελεσματικής καταπολέμησης του δάκου διαπιστώνεται, επίσης, σε ελαιώνες στη Λευκάδα και στο Νομό Θεσπρωτίας. Στη θεσπρωτία ο ψεκασμός της ελιάς ξεκίνησε στις αρχές Ιουλίου, αντί να ξεκινήσει στις αρχές Ιουνίου, εξαιτίας της καθυστέρησης του υπουργείου Ανάπτυξης να προμηθεύσει με τα κατάλληλα φάρμακα τα συνεργεία που κάνουν τη δακοκτονία.

Ανάμεσα στους πρώτους και τους δεύτερους μεσολαβούν μια σειρά κρίκοι, οι οποίοι, με τον έναν ή άλλο τρόπο και στον ένα ή άλλο βαθμό, ληστεύουν το μόχθο και των αγροτών - παραγωγών και των εργαζομένων - καταναλωτών. Και δεν αναφερόμαστε, βέβαια, κυρίως στους μεταφορείς ή τους όποιους συνοικιακούς λιανοπωλητές αγροτικών προϊόντων (μανάβικα και λαϊκατζήδες). Πρώτα και κύρια, αναφερόμαστε στους μεγαλοχοντρέμπορους (κάθε λογής μεσάζοντες, εξαγωγείς, κλπ.) και τους βιομηχάνους (τροφίμων, ποτών, κλπ.), οι οποίοι διαχειρίζονται και τη συντριπτικά μεγαλύτερη ποσότητα των νωπών οπωροκηπευτικών και των αγροτικών προϊόντων γενικότερα. Θέλει πολύ, άραγε, να καταλάβει ο καθένας, ότι η παρατηρούμενη ακρίβεια οφείλεται, κυρίως, στην ύπαρξη και καθημερινή λειτουργία της ληστρικής αυτής διαδικασίας;

Το πρόβλημα, πάντως, της ακρίβειας θα παραμένει και μπορεί να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά και αποφασιστικά μόνο στα πλαίσια μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής, που θα βάλει στο περιθώριο τα συμφέροντα και την απληστία των διαφόρων χοντρεμπόρων και μεγαλοβιομηχάνων. Μιας πολιτικής, που θα αξιοποιεί σχεδιασμένα και αποτελεσματικά τόσο το σύνολο των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, όσο και τις σύγχρονες επιστημονικές μεθόδους, προς όφελος όμως των εργαζομένων και της λαϊκής οικονομίας γενικότερα. Μόνο στα πλαίσια αυτής της πολιτικής μπορεί να υπάρξουν επαρκή σε ποσότητα, φτηνά και καλής ποιότητας προϊόντα, είτε αγροτικά είτε βιομηχανικά, ενώ την ίδια στιγμή, ο εργαζόμενος της πόλης και του χωριού θα αμείβεται ικανοποιητικά για τη δουλιά και το μόχθο του. Μόνο στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, μπορούν να έρθουν στο κέντρο της προσοχής και να αντιμετωπιστούν ουσιαστικά τα γενικότερα κοινωνικά προβλήματα. Για παράδειγμα, η αποφασιστική αναβάθμιση της ζωής στην ύπαιθρο.

Υπάρχει όμως και άλλη απάντηση. Ο δρόμος του σύγχρονου παραγωγικού αγροτικού συνεταιρισμού -στα πλαίσια της προαναφερόμενης πολιτικής της λαϊκής οικονομίας- που μπορεί να προσφέρει όλα όσα κάνει μια καπιταλιστική αγροτική επιχείρηση, στη σύγχρονη οργάνωση και ανάπτυξη της παραγωγής, και πολύ περισσότερα. Και πάνω απ' όλα, μπορεί να γίνει ο βασικός μοχλός για την αποφασιστική αναβάθμιση της αγροτικής οικονομίας, της ζωής του αγρότη και της υπαίθρου γενικότερα, ενώ, είναι η μόνη που οδηγεί σε φτηνά και καλής ποιότητας αγροτικά προϊόντα στον εργαζόμενο της πόλης.