Είμαστε ήδη στη «νέα εποχή»!

Η ανακούφιση της αστικής τάξης - γιατί πέρασε το Ασφαλιστικό «χωρίς να πέσουν πέντε-έξι κυβερνήσεις» (έτσι πανηγυρίζει ο Πρετεντέρης), γιατί «ξεφτιλίστηκε το συνδικαλιστικό κίνημα» (έτσι γράφει ο Λακόπουλος), γιατί «ο λαός έδειξε ότι εμπιστεύεται την κυβέρνηση» (αυτός είναι ο ισχυρισμός στο κύριο άρθρο στα ΝΕΑ) - δεν κρύβεται.

Είμαστε ήδη στην επόμενη μέρα. Οπου το θράσος έχει αποθρασυνθεί.

«Καμιά από τις κατακτήσεις δεν είναι δεδομένη», αποφαίνεται χοντρά χοντρά κάποιος Αλεβιζάτος, συνταγματολόγος.

Διαβάζεις τ' όνομα και καταλαβαίνεις γιατί καιρό πριν τα έντυπα της αστικής τάξης πλασάρουν σαν «δημοκρατική προσωπικότητα» αυτόν ή εκείνον, αστό επιστήμονα, τον άνθρωπο για τις δουλειές τους δηλαδή, για να τα βγάλουν στην κατάλληλη στιγμή ως πεφωτισμένο ποδηγέτη των «αγράμματων»...

Τώρα, ξέρεις κι άλλα πολλά.

Οπως ότι οι μέχρι τώρα επιθέσεις στο ΚΚΕ ήταν μόνο το προοίμιο της προσπάθειας να γίνει πράξη το γονάτισμα της εργατικής τάξης...

Αυτό σχεδιάζουν αυτοί.

Εσύ, το δρόμο σου. Να βρεις έναν έναν τους εργάτες, να τους καλέσεις να οργανωθούν στο σωματείο, να στήσουν ή να ενισχύσουν όσες επιτροπές ήδη υπάρχουν, να οργανώσουν οι ίδιοι με τη φυσική συμμετοχή τους τους αγώνες τους κι όλο αυτό να γίνεται με συνείδηση της μεγάλης ανάγκης για τη ριζική ανατροπή.

Γιατί τώρα κι εμείς κι άλλοι περισσότεροι γύρω μας αλλά και η αστική τάξη ξέρουν πως εδώ που είναι τα πράγματα ό,τι κι αν κερδίσεις «δικαστικά» το έχεις ήδη χάσει. Τέτοιες μάχες - και δικαστικές - θα δοθούν, αλλά οι πραγματικές μάχες θα είναι άλλες. Πρώτες αυτές που φέρνουν έναν έναν τους εργάτες στη μάχη.

Πάντα έτσι γινόταν. Τώρα με μεγαλύτερη ένταση. Πάντα αναγκαία ήταν η μεγάλη ανατροπή, άλλο αν κατά καιρούς - μ' έναν οπορτουνισμό της συγκυρίας - την έβαζες στην άκρη γιατί σου φαίνονταν εύκολο ένα επίδομα σήμερα και μια αύξηση αύριο.

Στην επόμενη μέρα, λοιπόν, με ιστορική αποστολή.

Αυτήν που όσοι δήθεν μιλάνε για «κίνημα» κρύβουν πως το κίνημα είναι τυφλό αν δεν έχει πρωτοπόρα δύναμη να πάει τα πράγματα εκεί που πρέπει. Εκεί που η εργατική τάξη θα ξέρει πως ξεκινά να αντιμετωπίσει εδώ αυτό το αφεντικό αλλά απέναντι έχει όλη την αστική τάξη, άρα και ο πιο μικρός αγώνας είναι ενάντια σ' όλη την αστική τάξη, άρα η συγκέντρωση δυνάμεων είναι για τέτοια μάχη, άρα ο καθένας μπαίνει στη μάχη για τέτοιας έκτασης μέτωπο.

Κανείς - σε κανέναν - μην επιτρέψεις να σε ρωτήσει «τι θα κάνετε εσείς οι κουκουέδες» - αντιγύρισέ του: Ελα στο μέτωπο, οργανώσου στη δουλειά, στη γειτονιά, στο μέτωπο, πάρε θέση για να δώσουμε τη μάχη.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ με μεγάλους κινδύνους για την υγεία του λαού

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Πέφτουν οι πωλήσεις και στα σούπερ μάρκετ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Οφειλές κράτους και κόστος χρήματος πνίγουν την αγορά

ΤΟ ΒΗΜΑ: Αφαίμαξη - σοκ από τους συνταξιούχους

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΣΤΟΝ «ΑΕΡΑ» ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ σε ΟΑΕΕ - ΙΚΑ

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΚΑΥΣΩΝΑΣ στην κυβέρνηση ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ στις τσέπες μας

ΤΑ ΝΕΑ: Πλασματικός χρόνος δώρο για τις μητέρες

ΕΘΝΟΣ: 6 ΡΙΧΤΕΡ χτυπούν την αγορά των ακινήτων

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Υπουργοί στην ...αντίσταση

Η ΑΥΓΗ: Πέρασε στη Βουλή κόβεται στην κοινωνία

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ με πρόωρες εκλογές

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΠΟΛΩΣΗ

Η ΧΩΡΑ: Μόνος με την τρόικα στο Μαξίμου

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Πώς θα εξοφλήσουν οι επιχειρήσεις τα χρέη τους

Αυτό που βιώνει κάθε εργατική οικογένεια σήμερα έχει ένοχο και αιτία. Οι καπιταλιστές είναι οι ένοχοι και η κρίση του συστήματός τους είναι η αιτία. Ομως, αυτοί που φταίνε έχουν στα χέρια τους και τα μέσα μαζικής χειραγώγησης συνειδήσεων. Κι έτσι μπορούν - νομίζουν - να παριστάνουν τον αθώο του αίματος, να περιγράφουν με μελανά χρώματα την κατάσταση της εργατικής τάξης στα απέξω απέξω - χωρίς δηλαδή να φαίνεται η αιτία - και τελικά να εμφανίζουν το δημιούργημά τους κάτι σαν φυσική καταστροφή. Χαρακτηριστική η περιγραφή στο χτεσινό κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ.

Γράφει: «Η παρατεταμένη περίοδος αβεβαιότητας, η ύφεση και η μείωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος ως αποτέλεσμα των σκληρών δημοσιονομικών μέτρων οδηγούν σε μείωση των λιανικών πωλήσεων, ακόμη και των ειδών διατροφής, γεγονός αδιανόητο έως πολύ πρόσφατα (...) H βαθιά οικονομική κρίση που βιώνει η ελληνική οικονομία και τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής που εφαρμόζονται, όπως το ασφαλιστικό, οδηγούν σε ριζική αλλαγή των συνθηκών ανάπτυξης οικονομικής δραστηριότητας, των μορφών των εργασιακών σχέσεων, ανατρέπουν σχεδιασμούς των νοικοκυριών».

Τους έπιασε ο πόνος για τη «μείωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος»; Δεν είναι αυτοί που επέβαλαν τα «σκληρά δημοσιονομικά μέτρα»; Τα μέτρα «όπως το ασφαλιστικό», «εφαρμοζονται» έτσι γενικώς - όπως ορίζει η παθητική φωνή; ή, «οδηγούν σε ριζική αλλαγή των μορφών των εργασιακών σχέσεων» έτσι αόριστα; Χρειάζονται την παθητική φωνή και τον αόριστο για να μην αναγκαστούν να μιλήσουν γι' αυτόν που επέβαλε αυτά τα άγρια μέτρα, τον εαυτό τους. Το κάνουν γιατί το σχέδιο έχει και συνέχεια. Επικαλούνται τις επιπτώσεις από την πολιτική που επέβαλαν για να αξιώσουν κι άλλα μέτρα στην ίδια κατεύθυνση. Λένε: «μόνο με τολμηρά βήματα η ελληνική οικονομία θα ξαναβρεί τον βηματισμό της».