Αν πάρει κάποιος «τοις μετρητοίς» τα άρθρα που καθημερινά γράφονται στον αστικό Τύπο, θα πιστέψει πως αυτή η χώρα έχει βυθιστεί βαθιά στην ανομία και την παρανομία.

Αλλά τότε προκύπτουν κάποιες αντιφάσεις: Πώς στο βασίλειο της ανομίας όλο και περισσότεροι είναι οι νόμοι και οι αστυνόμοι; Τι σόι ανομία είναι αυτή που επιβάλλει όλο και περισσότερους φόρους; Γιατί με το νόμο γίνεται όλο και πιο ακριβό το τραπέζι στο σπίτι; Γιατί νομιμότατα απολύονται και νομιμότατα δε δικαιούνται επίδομα ανεργίας όλο και περισσότεροι; Γιατί με το νόμο πληρώνουν ακριβά την Παιδεία, την Υγεία, την Πρόνοια όλοι αυτοί που έχουν πληρώσει ήδη χρυσάφι μέσα από τη νόμιμη φορολογία όλα αυτά; Ποιος, τελικά, είναι ο παράνομος;

Αυτός που νόμιμα κόβει μισθούς, όπως «καλή ώρα» ο Αλαφούζος που διαμαρτύρεται για το βασίλειο της ανομίας, ή αυτοί που διεκδικούν - παράνομα κατά τον Αλαφούζο - το δικαίωμα να ζήσουν;

Μιλάνε για ανομία αυτοί που έχουν τους νόμους δικούς τους να καλύπτουν την παρανομία τους.

Βάζουν στο τσουβάλι «παραβάσεις» για να καταλήξουν στην απαίτηση της «Σιδερένιας Φτέρνας». Κι επειδή ο κόσμος τους βλέπει, πετάνε και την καραμέλα περί κάποιων που δήθεν πρέπει να πάνε φυλακή, τα καμένα χαρτιά από τα οποία ορισμένα ήδη διαμήνυσαν ότι δε θα καούν μόνα τους.

Εκεί που γίνεται καθαρή η κουβέντα για την ανομία, είναι όταν περνά στο πολιτικό «διά ταύτα»: Οταν προβάλεται ως μάθημα πατριωτισμού το συμφέρον του κεφαλαίου. Που θέλει τους φοιτητές φυτά, τους καθηγητές να παράγουν κέρδη, και όλο το πολιτικό προσωπικό έτοιμο να βγει στην πρώτη γραμμή χωρίς να φοβάται την κατακραυγή της προδοσίας (ομολογούν με τον τρόπο τους ότι ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει η εξαίρεση του Καστελόριζου από τις συζητήσεις για τα κυριαρχικά δικαιώματα...).

Να θυμίσουμε μόνο πως δικός τους, της αστικής τάξης, ήταν ο ποιητής που έγραψε πως όταν ακούει τάξη τού μυρίζει κρέας. Δικοί τους και οι «πατριώτες», που οδήγησαν ξανά και ξανά σε ήττα το λαό. Δικοί τους και οι νόμοι, που παραβιάστηκαν ξανά και ξανά για να αυξηθούν τα κέρδη του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Η αστική τάξη μπορεί να εμφανίζεται και σαν πατριωτική, και σαν νομοταγής, την ίδια στιγμή που και πατρίδα δεν έχει, και τους νόμους έχει γραμμένους στα παλιά της τα παπούτσια.

Ηταν και παραμένει θέμα συσχετισμών. Δεν έχει καμιά σημασία ποιος κερδίζει τις εντυπώσεις στα άρθρα. Σημαντικό παραμένει η ανατροπή των συσχετισμών, έτσι που νόμος να γίνει στην πράξη το δίκιο του εργάτη. Και τότε θα φανεί πού θα πάνε όλοι αυτοί οι πατριώτες και πόσο νομοταγείς θα είναι.

Ηδη, σήμερα την πλειοψηφία την έχουν κάνει λάστιχο. Την επικαλούνται όταν θέλουν να περάσουν ό,τι αντεργατικό, την ξεχνούν όταν πρέπει να δώσουν στους πολλούς αυτά που δικαιούνται. Και την ξαναθυμούνται πάντα ως «σιωπηρή», τότε δηλαδή που είναι τρομοκρατημένη. Τι είναι αυτό που αποδεικνύει ότι αυτοί οι «σιωπηροί» είναι πλειοψηφία υπέρ της κυβέρνησης; Τίποτα. Αυθαίρετα η εξουσία μπορεί να τους επικαλείται, μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι μπορούν να φωνάξουν με τη δική τους φωνή.

Μέχρι τότε η αστική τάξη θα εμφανίζει τους «σιωπηρούς» σε ρόλο Αγοράς του Δήμου, δηλαδή κυρίαρχη. Μια Αγορά που αποφασίζει για όσους δεν παίρνουν μέρος στην απόφαση. Οπως στην περίφημη «αθηναϊκή δημοκρατία» αποφάσιζαν μόνον οι έχοντες, έτσι και σήμερα, εκεί το πάνε και καυχιόνται κιόλας.

Απλή η λύση στο πρόβλημα: Αν θέλει να δει άσπρη μέρα ο άνθρωπος από το Περιστέρι και το Αιγάλεω, πρέπει να βρει τρόπο να κάνει ηχηρή την παρουσία του. Οχι παίρνοντας μέρος στο γκάλοπ που παραγγέλλει η αστική τάξη για τον εαυτό της, αλλά με την οργάνωσή του που θα πετάει στα άχρηστα την αστική εξουσία.

Ολο και πιο πυκνά γίνεται καθαρό ότι ο φερετζές της δημοκρατίας δεν είναι για όλους. Ε, οι άλλοι είναι καιρός να βγουν στο φως. Δεν έχουν ανάγκη κανέναν φερετζέ. Απλά να βγουν στο φως. Κι έχουμε τέτοια δείγματα...

Γι' αυτό και οι αστοί σπεύδουν να διαμορφώσουν συνείδηση πλειοψηφίας - που δήθεν στηρίζει την πολιτική τους - ανάμεσα στα θύματά τους.

Ενας ακόμα λόγος, που καθιστά επιτακτική την ανάγκη που διαπίστωσε το ΚΚΕ: «Τώρα πρέπει να εκφραστεί πιο αποφασιστικά και οργανωμένα η λαϊκή αγωνιστική απειθαρχία, ανυπακοή και αποφασιστικότητα απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική και τα αντιλαϊκά μέτρα».

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΛΑΪΚΗ ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑ - ΑΝΥΠΑΚΟΗ στην αντιλαϊκή πολιτική

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: ΔΥΟ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΧΑΝΟΥΝ ΤΑ ΒΑΡΕΑ

ΕΘΝΟΣ: ΠΟΙΟΙ ΣΩΖΟΝΤΑΙ στα βαρέα και ανθυγιεινά

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΟ ΜΑΧΑΙΡΙ στις επικουρικές συντάξεις

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΕΠΙΚΗΚΥΝΣΗ και του Μνημονίου

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΚΑΙΝΕ ΤΟΥΣ «ΚΑΜΕΝΟΥΣ»

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ

ΤΑ ΝΕΑ: Ανταρσία βουλευτών για τα δέκα στρέμματα

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: 73% ναι στον φράχτη, 80% απαράδεκτος ο Πάγκαλος

ΤΟ ΒΗΜΑ: Φράγμα στην πτώχευση με ευρωπαϊκό σχέδιο σωτηρίας

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Η ΕΕ αποφασίζει, η Ελλάδα προσδοκά

Η ΑΥΓΗ: Ενωτικό μέτωπο για στροφή προς τα αριστερά

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Eurogroup πρόκριμα για την επιμήκυνση

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΕΠΩΝΥΜΟΥΣ ΚΑΙ ΜΗ ΔΙΚΑΣΤΕΣ θα χτυπούσαν οι «πυρήνες της φωτιάς»

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ ΣΑΜΑΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΒΡΟΥΝ

«Η ανομία είναι ένα τεράστιο πρόβλημα στη χώρα μας. Ουδείς σέβεται τους νόμους επειδή δεν τηρούνται και η παραβίασή τους δεν επιφέρει κυρώσεις. Από τα δίκυκλα που κινούνται με άνεση στα πεζοδρόμια, τις βίαιες μειοψηφίες που έχουν τις μολότοφ για παιχνίδι κ.λπ. κ.λπ. είναι εμφανές ότι έχουμε φτάσει στο σημερινό χάλι, γιατί μέρος της κοινωνίας αδιαφορεί για τους νόμους και το κράτος αδυνατεί να τους επιβάλει. Ορισμένοι δικαιολογούν τις παρανομίες τους ως απάντηση στην αδυναμία του κράτους έναντι των ισχυρών συμφερόντων ή των καταχραστών δημοσίου χρήματος. Η ανομία δεν αντιπαλεύεται με την ανομία. Αντιθέτως είναι μια σίγουρη συνταγή για την καταστροφή της χώρας και την μετατροπή της σε μια άναρχη και βίαιη ζούγκλα. Γι' αυτό θα πρέπει το κράτος να αρχίσει να εφαρμόζει τους νόμους στέλνοντας στη φυλακή όσους πολιτικούς και άλλους επώνυμους καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα και στον εισαγγελέα όσους, ισχυρούς ή μη, παρανομούν» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Η ελληνική κοινωνία δείχνει διχασμένη ανάμεσα σε μια "σιωπηλή πλειοψηφία", η οποία μπορεί να είναι οργισμένη με τους πολιτικούς, μπορεί να είναι απογοητευμένη, αλλά ταυτόχρονα είναι και αποφασισμένη να δεχτεί κάθε τι είναι αναγκαίο - εφόσον πειστεί ότι είναι αναγκαίο - για να ξεπεράσουμε την κρίση· και σε μια μειοψηφία, διόλου αμελητέα όμως, που επικροτεί δυναμικές αντιπαραθέσεις, ακόμη και όταν έκδηλα πλήττουν την οικονομία και κάθε έννοια κράτους δικαίου. Γι' αυτό και το πρόβλημά μας δεν είναι οικονομικό αλλά πολιτικό» (ο Π. Καψής στο ΒΗΜΑ).

«Για μένα, σήμερα, πατριωτισμός είναι να πετάξεις έξω τις κομματικές νεολαίες και τη διαπλοκή της μετριότητας από τα πανεπιστήμιά σου, να γίνεις μια δυναμική οικονομία και να τηρείς τους νόμους έναντι όλων, των ισχυρών, των λαθρομεταναστών, των διαπλεκομένων και των αναρχικών. Αν, λέω, αν και το απεύχομαι, πάθουμε κάποια εθνική καταστροφή, θα είναι γιατί είμαστε μια διαλυμένη χώρα (...) οι σοβαροί πολιτικοί, διπλωμάτες, καθηγητές, στρατιωτικοί κ.ά. που ξέρουν τα εθνικά μας θέματα εις βάθος, οφείλουν να αρχίσουν να βγαίνουν από το καβούκι τους και να λένε αλήθειες που για χρόνια κράτησε μακριά από τον κόσμο ο φόβος του λαϊκισμού και της κατηγορίας περί προδοσίας» (από το άρθρο του Α. Παπαχελά στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).