«Η ανομία είναι ένα τεράστιο πρόβλημα στη χώρα μας. Ουδείς σέβεται τους νόμους επειδή δεν τηρούνται και η παραβίασή τους δεν επιφέρει κυρώσεις. Από τα δίκυκλα που κινούνται με άνεση στα πεζοδρόμια, τις βίαιες μειοψηφίες που έχουν τις μολότοφ για παιχνίδι κ.λπ. κ.λπ. είναι εμφανές ότι έχουμε φτάσει στο σημερινό χάλι, γιατί μέρος της κοινωνίας αδιαφορεί για τους νόμους και το κράτος αδυνατεί να τους επιβάλει. Ορισμένοι δικαιολογούν τις παρανομίες τους ως απάντηση στην αδυναμία του κράτους έναντι των ισχυρών συμφερόντων ή των καταχραστών δημοσίου χρήματος. Η ανομία δεν αντιπαλεύεται με την ανομία. Αντιθέτως είναι μια σίγουρη συνταγή για την καταστροφή της χώρας και την μετατροπή της σε μια άναρχη και βίαιη ζούγκλα. Γι' αυτό θα πρέπει το κράτος να αρχίσει να εφαρμόζει τους νόμους στέλνοντας στη φυλακή όσους πολιτικούς και άλλους επώνυμους καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα και στον εισαγγελέα όσους, ισχυρούς ή μη, παρανομούν» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Η ελληνική κοινωνία δείχνει διχασμένη ανάμεσα σε μια "σιωπηλή πλειοψηφία", η οποία μπορεί να είναι οργισμένη με τους πολιτικούς, μπορεί να είναι απογοητευμένη, αλλά ταυτόχρονα είναι και αποφασισμένη να δεχτεί κάθε τι είναι αναγκαίο - εφόσον πειστεί ότι είναι αναγκαίο - για να ξεπεράσουμε την κρίση· και σε μια μειοψηφία, διόλου αμελητέα όμως, που επικροτεί δυναμικές αντιπαραθέσεις, ακόμη και όταν έκδηλα πλήττουν την οικονομία και κάθε έννοια κράτους δικαίου. Γι' αυτό και το πρόβλημά μας δεν είναι οικονομικό αλλά πολιτικό» (ο Π. Καψής στο ΒΗΜΑ).

«Για μένα, σήμερα, πατριωτισμός είναι να πετάξεις έξω τις κομματικές νεολαίες και τη διαπλοκή της μετριότητας από τα πανεπιστήμιά σου, να γίνεις μια δυναμική οικονομία και να τηρείς τους νόμους έναντι όλων, των ισχυρών, των λαθρομεταναστών, των διαπλεκομένων και των αναρχικών. Αν, λέω, αν και το απεύχομαι, πάθουμε κάποια εθνική καταστροφή, θα είναι γιατί είμαστε μια διαλυμένη χώρα (...) οι σοβαροί πολιτικοί, διπλωμάτες, καθηγητές, στρατιωτικοί κ.ά. που ξέρουν τα εθνικά μας θέματα εις βάθος, οφείλουν να αρχίσουν να βγαίνουν από το καβούκι τους και να λένε αλήθειες που για χρόνια κράτησε μακριά από τον κόσμο ο φόβος του λαϊκισμού και της κατηγορίας περί προδοσίας» (από το άρθρο του Α. Παπαχελά στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).