Ούτε η κινδυνολογία ούτε η επανάπαυση είναι καλοί σύμβουλοι. Χρειάζεται ψύχραιμη εκτίμηση των πραγμάτων αλλά και τολμηρή αντιμετώπισή της. Πριν από όλα, πρέπει να γίνει σαφές ότι είναι όλοι τους, ο καθένας από τη θέση του, εξίσου επικίνδυνοι. Χτίζουν το ίδιο οικοδόμημα. Η τουρκική επιθετικότητα, η στάση των ΝΑΤΟικών "συμμάχων", αλλά και η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία βαθαίνει την εξάρτηση, επιμένει στα αδιέξοδα της πολιτικής που ακολουθεί και δίνει έδαφος στις ξένες παρεμβάσεις στην περιοχή. Για να κατανοήσει κανείς το τι ακριβώς συντελείται και ποια είναι η κατάσταση θα πρέπει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Πολύ περισσότερο, όταν πρόκειται για πραγματικά γεγονότα, που δεν μπορεί να τα παραβλέψει κανείς.

Οι Αμερικάνοι - θα μπορούσε να πει κάποιος - τη δουλιά τους κάνουν. Το πρόβλημα είναι η στάση της ελληνικής πλευράς, πάγια τακτική της οποίας είναι η εναπόθεση όλων των ελπίδων στον αμερικανοΝΑΤΟικό παράγοντα και αυτό για να δικαιολογήσουν την υποτακτική τους στάση, που την καταγωγή της έλκει από το ρόλο τον οποίο έχουν αναλάβει οι εκάστοτε κυβερνώντες, ως τοποτηρητές των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Ολη τους η διπλωματική δραστηριότητα αρχίζει και τελειώνει στο πώς θα πείσουν τους "συμμάχους" ότι η Τουρκία προκαλεί. Προσπαθούν δηλαδή να πείσουν αυτούς που αποδέχονται τις τουρκικές ενέργειες ως φυσιολογικές, όποτε δεν τις καθοδηγούν οι ίδιοι. Οταν αυτό δεν είναι αρκετό, προσπαθούν εναγωνίως να φανούν υπάκουα παιδιά. Μάταια όμως.

Το αποτέλεσμα είναι μια διαρκής διολίσθηση χωρίς όρια. Και τα εθνικά δικαιώματα περιορίζονται, και η ειρήνη και η ασφάλεια της περιοχής κινδυνεύουν. Πολλοί από τους απολογητές αυτής της πολιτικής προβάλλουν τη δικαιολογία ότι η πολιτική τους είναι μονόδρομος, ώστε να γίνει αποδεκτή μοιρολατρικά και από τους υπόλοιπους. Στο βαθμό βέβαια που κάποιος είναι εγκλωβισμένος στη λογική της υποταγής στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, τότε πιθανά να είναι και ειλικρινής όταν λέει ότι δε βλέπει άλλον ορίζοντα. Δεν μπορεί να δει γιατί απλούστατα δε θέλει.

Λένε οι ίδιοι ότι θα είναι δυσμενής για τη χώρα μια στάση αντίστασης στις επιλογές των ιμπεριαλιστών - εδώ μιλάμε για τις επιλογές που αφορούν τη δική μας χώρα - και γι' αυτό κάνουν αυτό που κάνουν. Η αλήθεια, η πραγματικότητα, όμως, είναι πως σήμερα δεν αντιμετωπίζουμε τις δυσμενείς συνέπειες μιας πολιτικής αντίστασης στην κυνικότητα των ιμπεριαλισμού, αλλά τις καταστροφικές συνέπειες της υποταγής στα ιμπεριαλιστικά κελεύσματα.

Κυριάκος ΖΗΛΑΚΟΣ

Είναι απάτη όταν προσπαθούν να πείσουν για την αναγκαιότητα της πολιτικής που ακολουθούν, χρεώνοντας σε μια άλλη πολιτική τις συνέπειες της δικής τους. Λένε, δηλαδή, ότι θα απομονωθεί η χώρα αν δεν ακολουθήσει το άρμα της "νέας τάξης", ότι θα κινδυνεύει η ασφάλειά της, ότι, εν ολίγοις, ο ελληνικός λαός θα πάθει ό,τι παθαίνει σήμερα. Αλλά, σήμερα και χάρη στην πολιτική τους είναι που κινδυνεύει η ασφάλειά της, σήμερα είναι απομονωμένη στο αδιέξοδο του ΝΑΤΟικού εγκλωβισμού της

- Την Πέμπτη, οι εργαζόμενοι όλης της χώρας απεργούν. Ποιο είναι το "κλίμα", που συναντούν οι συνδικαλιστές στους χώρους δουλιάς;

- Τα στελέχη της ΕΣΑΚ έριξαν βάρος στην προσπάθεια να επικοινωνήσουν με τον κόσμο στους τόπους δουλιάς, ώστε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Πραγματοποιήθηκε ένας σημαντικός αριθμός συζητήσεων με εργαζόμενους, για τις θέσεις του συνδικαλιστικού κινήματος, όπου εκφράστηκε η έντονη δυσαρέσκειά τους για τις επιλογές της κυβέρνησης και των εργοδοτών, αλλά και για την προκλητική στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Φαίνεται ότι θα υπάρχει μαζική συμμετοχή στην κινητοποίηση. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό στους τόπους δουλιάς είναι ότι τμήματα εργαζομένων, που στο ένα ή τον άλλο βαθμό εκπροσωπούνται πολιτικά από ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ και συνδικαλιστικά έχουν δώσει την ψήφο τους σε αντίστοιχες πολιτικοσυνδικαλιστικές δυνάμεις, διαχωρίζονται από τις ακολουθούμενες πολιτικές. Εκφράζουν την κατάπληξή τους μπροστά στον κατήφορο των αντεργατικών επιλογών, στο ασφαλιστικό, στην οικονομική πολιτική, στο 8ωρο. Διάχυτη ήταν, επίσης, η εντύπωση ότι ΝΔ και Συνασπισμός "βάζουν πλάτη" και στηρίζουν πολιτικά και συνδικαλιστικά αυτές τις επιλογές.

- Μένουν ακόμα πέντε μέρες μέχρι την απεργία. Πώς πρέπει να αξιοποιηθεί αυτό το διάστημα;

- Υπάρχει ακόμη πολλή δουλιά να γίνει, για να "δέσει" το μέτωπο των εργαζομένων, να αποκρουστούν "τρικ" και να υπάρξει καθολική συμμετοχή στην απεργία. Ετσι, θα αναδειχτεί και ο ρόλος της βάσης του εργατικού κινήματος, για να περιφρουρηθεί η απεργία, αλλά και γιατί μια πετυχημένη κινητοποίηση σε χώρους δουλιάς, σε περιοχές, σε κλάδους και πανελλαδικά, θα στείλει σαφέστατο μήνυμα στην κυβέρνηση, σε όλους τους υποτελείς της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στον κυβερνητικό συνδικαλισμό, που περιμένει για άλλη μια φορά τη μη επιτυχία της κινητοποίησης, για να την επικαλείται και να αναδιπλώνεται. Στις 23 Οκτώβρη, πρέπει να ειπωθεί ένα αποφασιστικό "όχι" στον "κοινωνικό διάλογο" - απάτη, να σταλεί μήνυμα συνέχισης του αγώνα και απαίτησης να παίξουν έναν πραγματικό ρόλο εκπροσώπου των εργαζομένων οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ.

- Είναι δεδομένο ότι η απεργία αυτή έχει μεγάλη σημασία. Τι προβλέπετε στη συνέχεια;

- Η 23η Οκτώβρη πρέπει να είναι η αφετηρία για νέους αγώνες. Σήμερα είμαστε σε ένα σταυροδρόμι με ανοιχτά μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Με τις συντηρητικές επιλογές κυβέρνησης και εργοδοτών, χτυπιούνται θεμελιακά εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, αλλά και το εισόδημα των εργαζομένων. Ξεπουλιέται η δημόσια παραγωγική βάση και χτυπιούνται βάναυσα η πρόνοια, η υγεία, η παιδεία. Είναι ανάγκη, όσο ποτέ άλλοτε, να υπάρξουν συσπειρώσεις, που θα ενώνουν το γονιό και το μαθητή με τον εργάτη και τον υπάλληλο. Τον συνταξιούχο με τον νέο που ψάχνει για δουλιά, τον αγρότη με τον βιοτέχνη και το εργατικό κίνημα. Κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ενωση και ολιγαρχία χτυπούν σε όλα τα μέτωπα, ανεξάρτητα αν κάποιοι, ηθελημένα ή άθελα, δεν το κατανοούν αυτό. Σήμερα είναι ώριμο το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα να αντιμετωπίσει αυτή την κοινή συντηρητική πολιτική και ζητά οι εργαζόμενοι να συγκροτήσουν, μαζί με άλλα στρώματα που θίγονται, τα αναγκαία μέτωπα που θα ανοίξουν δρόμους για τον εργάτη, τον υπάλληλο, τον συνταξιούχο, για πολιτικοσυνδικαλιστικές αλλαγές που θα οδηγήσουν σε ένα καλύτερο αύριο.

Γ. Φ.