Τελικά, δεν τους τα πήραν οι κομμουνιστές. Για δεκαετίες ο μέσος Αμερικανός έχει εκπαιδευτεί να φοβάται τους κομμουνιστές, που σύμφωνα με τη σχετική προπαγάνδα δε θα τους έπαιρναν μόνο τις περιουσίες αλλά και την περίφημη ελευθερία τους να πεθαίνουν από την πείνα, αλλά ελεύθεροι. Εχασαν ό,τι είχαν και δεν είχαν ακριβώς γιατί έκαναν όνειρό τους το όνειρο που τους φύτεψαν οι καπιταλιστές.

Αυτό που ψυχορραγεί στις ΗΠΑ δεν είναι κανένα όνειρο. Αυτό ποτέ δεν υπήρχε. Ηταν ένα προπαγανδιστικό χαρτί που παίχτηκε όσο ήταν αναγκαίο. Για χρόνια και χρόνια οι ΗΠΑ είναι μια χώρα με βαθύτατες ταξικές αντιθέσεις όπου η δυστυχία των πολλών ήταν και παραμένει η ευτυχία των λίγων. Στον καιρό της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης οι αντιθέσεις αυτές οξύνθηκαν στο έπακρο και ίσως ακόμα δεν έχουν φανεί τα χειρότερα.

Είναι ακριβώς από εκεί, από το προπύργιο του καπιταλισμού που έρχεται το καλύτερο μάθημα πως με τον καπιταλισμό ή παλεύεις για να τον ανατρέψεις, ή - αγρά ή γρήγορα - θα τον υποστείς στην πιο βάρβαρη εκδοχή του, γιατί σε συνθλίβει. Γιατί πάνω στη δυστυχία των όσο περισσότερων, στήνουν τρελό χορό τα κέρδη των όλο και λιγότερων (τέσσερις εταιρείες όλες κι όλες ελέγχουν τη παγκόσμια διακίνηση των αγροτικών προϊόντων, αυτές καθορίζουν και την τιμή του σταριού με διάφορα προσχήματα - τώρα δήθεν με αφορμή τις φωτιές στη Ρωσία).

Πέτα στα σκουπίδια όλα όσα ακούς για τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή, την κακή διαχείριση. Στο όνομά τους χτυπήθηκε κάθε δικαίωμα. Στο όνομά τους επιχειρείται και εδώ το χτύπημα πλατιών λαϊκών στρωμάτων, η βίαιη προλεταριοποίησή τους, έτσι που και εργατικό δυναμικό περισσότερο και φτηνότερο να υπάρχει και τα κέρδη να μοιράζονται ανάμεσα σε λιγότερους. Είναι νόμος, είναι αναγκαστικός. Δεν μπορεί να υπάρχει αύριο για τον καπιταλισμό χωρίς τη διαρκή συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, χωρίς τη διαρκή ανακύκλωση των εργαζόμενων μαζών, είτε είναι απλοί μισθωτοί που εναλλάσσονται σε θέσεις εργασίας με ανέργους, είτε αυτοαπασχολούμενοι που εναλλάσσονται στις ίδιες θέσεις εργασίας με τους εργάτες αφού περάσουν και από την κατάσταση της ανεργίας.

Η ανακύκλωση της φτώχειας είναι αναγκαστική. Ποτέ και με κανένα νόμο εντός του καπιταλιστικού συστήματος δεν θα υπάρξει αναδιανομή κερδών υπέρ των παραγωγών του πλούτου.

Πολλοί αδυνατούν ακόμα να δουν πως είναι υποχρεωτική η στράτευσή τους στο μέτωπο που θα αντιπαλεύει τα μονοπώλια, πολλοί περισσότεροι αύριο θα βυθιστούν στα Τάρταρα και δε θα ξέρουν από πού τους ήρθε.

Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα περισσότερο από το να αναδεικνύουμε διαρκώς τις αντιθέσεις - αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Κι απέναντι σ' αυτά να αντιπαραθέτουμε με παραδείγματα ως και την παραμικρή λεπτομέρεια το σχέδιο της λαϊκής εξουσίας για τη συγκρότηση και οργάνωση της λαϊκής οικονομίας. Να δείξουμε - για παράδειγμα - ότι όχι μόνο δεν πρέπει να μας λείπει το στάρι αλλά και μπορεί να περισέψει. Οτι δεν έχουμε ανάγκη το εισαγόμενο γάλα - σκόνη αλλά μπορούμε να στείλουμε κανονικό γάλα και σε λαούς που δεν έχουν δική τους παραγωγή. Οτι όχι μόνο βαμβακερά και μάλλινα μπορούμε να παράγουμε αλλά και κάθε είδους νέα ποιότητα υφάσματος σε στενή συνεργασία του επιστημονικού δυναμικού της χώρας με τους παραγωγούς των πρώτων υλών. Για αυτά και πολλά ακόμα μπορούμε να μιλάμε με στοιχεία συγκεκριμένα παράλληλα με την πάλη για τα άμεσα ζητήματα που γεννά η ανελέητη επίθεση των καπιταλιστών. Πάλη που πρέπει να κάνει διαρκώς καθαρό ότι η λύση με προοπτική μπορεί να υπάρχει μόνο στην όξυνση της αντιπαράθεσης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους.

Οταν οι Κέρβεροι - αυτοί που φυλάνε τα στενά μη και ξεφύγει κανένας απ' τον Αδη - χορεύουν παρέα με τον Εμπαιγμό, δεν επιτρέπονται αυταπάτες. Η αποδοχή του Εμπαιγμού είναι το βήμα για να 'σαι «και κερατάς και δαρμένος». Αυτό ζητάει το νομοσχέδιο που μεταθέτει στους καταναλωτές την ευθύνη να κυνηγήσουν τα μονοπώλια, δήθεν την κερδοσκοπία με δικαστικές προσφυγές.

Πόσες φορές αυξήθηκαν οι αστυνομικοί στο όνομα της εγκληματικότητας; Είναι ήδη πολλαπλάσιοι απ' όσους παρέλαβε η κυβέρνηση Σημίτη που τους διπλασίασε. Ε, όσο μειώθηκε η εγκληματικότητα, τόσο θα μειωθεί και η φοροδιαφυγή με τους «ράμπο» του ΣΔΟΕ.

Μην έχεις καμιά αμφιβολία. Το κεφάλαιο ξεκαθαρίζει την αγορά, πετάει έξω τους πιο μικρούς, συγκεντρώνει την αγορά στα όρια ενός σούπερ μάρκετ.

Ασχετο: Υπάρχουν οπορτουνιστές και οπορτουνιστές. Υπάρχουν αυτοί που το ευκαιριακό τους βγαίνει από αδυναμία να παλέψουν. Υπάρχουν κι αυτοί που η αρπαχτή είναι τρόπος ζωής. Με τους πρώτους κάνεις ζάφτι, υπάρχει ελπίδα να καταλάβουν ότι άμα δεν παλέψεις προκοπή δε θα δεις, ότι δεν μπορείς μια ζωή να είσαι της προσκολλήσεως. Τους δεύτερους δεν πρέπει καν να τους πλησιάζεις, σε λερώνουν και με το χνώτο τους. Γνωστοί και αδιόρθωτοι. Το εκ των υστέρων κλάμα ορισμένων που ένιωσαν τη βρώμα πάνω τους και τρόμαξαν, ενώ ήταν επιλογή τους η σχετική συναναστροφή, δε λύνει το πρόβλημά τους. Ας αφήσουν στην άκρη τις μικροαστικές αγωνίες του «κάτι να κάνουμε επειγόντως ρε παιδιά» κι ας κοιτάξουν να βρουν τη θέση τους πλάι ή και μέσα σε κείνο το κίνημα που και τον ένοχο δείχνει με το δάχτυλο τεντωμένο και το βάσανο που συνεπάγεται μια τέτοια πάλη αναλαμβάνει γιατί θέλει πράγματι να παλέψει - ανατρέψει τον αντίπαλο κι όχι να κάνει φιγούρα στην εξέδρα με μια ντρίπλα.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΒΡΩΜΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑΤΟ κατά των λαών της Μέσης Ανατολής

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΠΑΡΤΥ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ με χρυσούς μεσάζοντες

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Μαύρος Σεπτέμβρης για την κοινωνία

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΟΙ «ΧΡΥΣΕΣ» αποδείξεις για την εφορία

ΤΑ ΝΕΑ: Εμφύλιος εμπόρων για προσφορές - εκπτώσεις

ΤΟ ΒΗΜΑ: Εφοδος 250 Ράμπο για βίλες, σκάφη και ΦΠΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Βγάζουν ράμπο για «τρύπα» 2,6 δισ.

ΕΘΝΟΣ: 250 ΡΑΜΠΟ σε ειδικές αποστολές

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Εισαγγελέας για σκάνδαλα στη Μύκονο

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Τραπεζικός καύσωνας στο ΧΑ

Η ΑΥΓΗ: Οι κερδοσκόποι βγάζουν το ψωμί τους

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΟΙ ΔΥΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟΙ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗ ΣΑΣ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: STOP στις ολιγομελείς πορείες - διαδηλώσεις

«Ενενήντα εννιά εβδομάδες: τόσο είναι το διάστημα για το οποίο κάποιος που χάνει τη δουλειά του στην Αμερική δικαιούται επιδόματος ανεργίας ώστε να μπορεί να επιβιώσει και να συνεχίσει να κοιμάται στο σπίτι του. Μετά την πάροδο του διαστήματος αυτού, το χάος. Φτώχεια, απελπισία και καταρράκωση του ηθικού. Το πρώτο κύμα των "99ρηδων", όπως αποκαλείται αυτή η κατηγορία των ανέργων που προκάλεσε η πρόσφατη οικονομική κρίση, εμφανίστηκε τον περασμένο Μάρτιο. Τότε εισέπραξε το τελευταίο της επίδομα η 49χρονη Αλεξάντρα Τζάριν, που ήταν διευθυντικό στέλεχος σε μια μικρή εταιρεία τεχνολογίας κοντά στη Νέα Υόρκη, κέρδιζε 56.000 δολάρια τον χρόνο, αλλά πριν από δύο χρόνια ξαφνικά απολύθηκε. Οταν την εντόπισαν οι "Νιου Γιορκ Τάιμς", ζούσε σε ένα μοτέλ στο Βερμόντ χάρις σε 260 δολάρια που είχε συγκεντρώσει από φίλους και την πώληση των επίπλων της. Αλλά τα χρήματα τελείωναν και η πρόβλεψή της ήταν ότι σύντομα θα κοιμόταν στο αυτοκίνητό της (...) Η 58χρονη Αν Στράους για παράδειγμα, που εργάστηκε επί 35 χρόνια σε εταιρεία δημοσίων σχέσεων του Λονγκ Αϊλαντ προτού χάσει τη δουλειά της τον Ιούνιο του 2008, βεβαιώνει ότι η αναζήτηση εργασίας είναι η πιο δύσκολη δουλειά που έχει κάνει ποτέ (...) Οπως παρατηρεί ο Πολ Χάρις στην "Ομπζέρβερ", η Αμερική σπάει στα δύο κατά μήκος της μεσαίας τάξης, που αποτελούσε για χρόνια την πολιτιστική ραχοκοκαλιά της. Από τη μία είναι οι έχοντες κι από την άλλη οι μη έχοντες. Το επίσημο ποσοστό της ανεργίας (9,5%), αν και είναι από μόνο του υψηλό, δεν περιλαμβάνει τους ανθρώπους που έχουν χάσει κάθε ελπίδα να βρουν δουλειά. Οι άνθρωποι αυτοί υπολογίζονται σήμερα σε 5,9 εκατομμύρια και κάθε εβδομάδα γίνονται περισσότεροι. Οι περικοπές γίνονται αισθητές στα σχολεία, τις βιβλιοθήκες, την αποκομιδή των σκουπιδιών, τον φωτισμό των δρόμων, την αστυνομία, την πυροσβεστική υπηρεσία, τις δημόσιες μεταφορές. Στη Χαβάη είπαν πρόσφατα στους μαθητές να κάθονται στο σπίτι για 17 Παρασκευές τον χρόνο ώστε να γίνει οικονομία. Το αμερικανικό όνειρο ψυχορραγεί» (από άρθρο στα ΝΕΑ).

«Σημαντικά οφέλη αναμένεται να αποκομίσουν οι traders που διαχειρίζονται τις αμερικανικές εξαγωγές (...) "οι ΗΠΑ είναι η αποθήκη σιτηρών του πλανήτη" αναφέρει χαρακτηριστικά ο Νταν Μπέις ο οποίος προβλέπει ότι οι Αμερικανοί traders θα στείλουν στο εξωτερικό περί τα 5 δισ. μπούσελ καλαμποκιού, σόγιας και σιταριού μέχρι τον Ιούνιο του 2011 (...) οι τέσσερις οίκοι, γνωστοί στην αγορά από το ακρωνύμιο των αρχικών του "ABCD" καθορίζουν τη ροή των αγροτικών εμπορευμάτων παγκοσμίως» (το θέμα στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).