«Ενενήντα εννιά εβδομάδες: τόσο είναι το διάστημα για το οποίο κάποιος που χάνει τη δουλειά του στην Αμερική δικαιούται επιδόματος ανεργίας ώστε να μπορεί να επιβιώσει και να συνεχίσει να κοιμάται στο σπίτι του. Μετά την πάροδο του διαστήματος αυτού, το χάος. Φτώχεια, απελπισία και καταρράκωση του ηθικού. Το πρώτο κύμα των "99ρηδων", όπως αποκαλείται αυτή η κατηγορία των ανέργων που προκάλεσε η πρόσφατη οικονομική κρίση, εμφανίστηκε τον περασμένο Μάρτιο. Τότε εισέπραξε το τελευταίο της επίδομα η 49χρονη Αλεξάντρα Τζάριν, που ήταν διευθυντικό στέλεχος σε μια μικρή εταιρεία τεχνολογίας κοντά στη Νέα Υόρκη, κέρδιζε 56.000 δολάρια τον χρόνο, αλλά πριν από δύο χρόνια ξαφνικά απολύθηκε. Οταν την εντόπισαν οι "Νιου Γιορκ Τάιμς", ζούσε σε ένα μοτέλ στο Βερμόντ χάρις σε 260 δολάρια που είχε συγκεντρώσει από φίλους και την πώληση των επίπλων της. Αλλά τα χρήματα τελείωναν και η πρόβλεψή της ήταν ότι σύντομα θα κοιμόταν στο αυτοκίνητό της (...) Η 58χρονη Αν Στράους για παράδειγμα, που εργάστηκε επί 35 χρόνια σε εταιρεία δημοσίων σχέσεων του Λονγκ Αϊλαντ προτού χάσει τη δουλειά της τον Ιούνιο του 2008, βεβαιώνει ότι η αναζήτηση εργασίας είναι η πιο δύσκολη δουλειά που έχει κάνει ποτέ (...) Οπως παρατηρεί ο Πολ Χάρις στην "Ομπζέρβερ", η Αμερική σπάει στα δύο κατά μήκος της μεσαίας τάξης, που αποτελούσε για χρόνια την πολιτιστική ραχοκοκαλιά της. Από τη μία είναι οι έχοντες κι από την άλλη οι μη έχοντες. Το επίσημο ποσοστό της ανεργίας (9,5%), αν και είναι από μόνο του υψηλό, δεν περιλαμβάνει τους ανθρώπους που έχουν χάσει κάθε ελπίδα να βρουν δουλειά. Οι άνθρωποι αυτοί υπολογίζονται σήμερα σε 5,9 εκατομμύρια και κάθε εβδομάδα γίνονται περισσότεροι. Οι περικοπές γίνονται αισθητές στα σχολεία, τις βιβλιοθήκες, την αποκομιδή των σκουπιδιών, τον φωτισμό των δρόμων, την αστυνομία, την πυροσβεστική υπηρεσία, τις δημόσιες μεταφορές. Στη Χαβάη είπαν πρόσφατα στους μαθητές να κάθονται στο σπίτι για 17 Παρασκευές τον χρόνο ώστε να γίνει οικονομία. Το αμερικανικό όνειρο ψυχορραγεί» (από άρθρο στα ΝΕΑ).

«Σημαντικά οφέλη αναμένεται να αποκομίσουν οι traders που διαχειρίζονται τις αμερικανικές εξαγωγές (...) "οι ΗΠΑ είναι η αποθήκη σιτηρών του πλανήτη" αναφέρει χαρακτηριστικά ο Νταν Μπέις ο οποίος προβλέπει ότι οι Αμερικανοί traders θα στείλουν στο εξωτερικό περί τα 5 δισ. μπούσελ καλαμποκιού, σόγιας και σιταριού μέχρι τον Ιούνιο του 2011 (...) οι τέσσερις οίκοι, γνωστοί στην αγορά από το ακρωνύμιο των αρχικών του "ABCD" καθορίζουν τη ροή των αγροτικών εμπορευμάτων παγκοσμίως» (το θέμα στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).