Γι' αυτό και η απουσία αντιπαράθεσης μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ επί της ουσίας γι' αυτήν την πολιτική. Η κριτική περί «έκθεσης ιδεών» κρύβει το περιεχόμενο και υπονοεί έλλειψη σοβαρότητας για τους συντάκτες της.

Ομως, τα μέτρα αυτής της πολιτικής είναι πολύ σοβαρά και συγκεκριμένα: Π.χ. για το Ασφαλιστικό: Η παράταση του εργάσιμου βίου, η μείωση των συντάξιμων αποδοχών είναι συγκεκριμένα μέτρα. Η απασχολησιμότητα επίσης. Το Πανεπιστήμιο που υπακούει στους χορηγούς του είναι συγκεκριμένη επιλογή, ταυτόσημη στα προγράμματα της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, κάθε νεοφιλελεύθερου ή σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.

Είναι μέτρα μιας πολιτικής που υπαγορεύεται από τις ανάγκες του κεφαλαίου. Κι όποιος παριστάνει πως αγνοεί αυτή τη διάσταση - τον πυρήνα, δηλαδή, αυτής της πολιτικής και στρέφει τη συζήτηση στη μορφή, δηλώνει ένα μόνο: Οτι αποδέχεται ως μονόδρομο την κυριαρχία του κεφαλαίου και προσπαθεί να ασκήσει με διάφορα προσωπεία πολιτική για την αποδοχή αυτής της κυριαρχίας από τα λαϊκά στρώματα. Αυτό συνιστά τουλάχιστον πολιτική απάτη. Αν και όταν αφορά στην ίδια τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων ο όρος «πολιτική απάτη» είναι επιεικής.

Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτήν την επιχείρηση εγκλωβισμού λαϊκών στρωμάτων - που έχει ως βάση της την αποδοχή της πολιτικής του κεφαλαίου - την οργανώνουν κατά κύριο λόγο τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ανεξάρτητα από εποχή και χώρο.

Παράδειγμα: Οι εξελίξεις στη μαμά των σοσιαλδημοκρατών, το περίφημο SPD, που ανακαλύπτει την «πλειοψηφία της αλληλεγγύης» σα να αναφέρεται σε εκκλησιαστικού τύπου οργανώσεις. Στην πράξη πρόκειται για μια ακόμη απόπειρα εγκλωβισμού εργατικών μαζών. Πότε; Οταν η συγκυβέρνηση με τους χριστιανοδημοκράτες τού έχει αφαιρέσει κάθε φύλλο συκής κι όταν στα «αριστερά» του έχει ήδη ένα ακόμα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, αυτό που έστησε ο πρώην πρόεδρός του.

Οτι και στη χώρα μας χρησιμοποιείται η γερμανική περίπτωση σαν πρότυπο για το πώς πρέπει να εξελιχθούν τα πράγματα, δηλώνει απλά το ενιαίο κέντρο αναφοράς. Το οποίο δεν είναι άλλο από εκείνους τους μηχανισμούς του κεφαλαίου που φροντίζουν η αναπαραγωγή του να έχει και ισχυρή ιδεολογική στήριξη. Πώς; Με την ύπαρξη - λειτουργία και μακροημέρευση πολιτικών σχημάτων ικανών να μετατρέπουν εργατικές - λαϊκές μάζες σε χειροκροτητές των επιδιώξεων του κεφαλαίου.

ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝ) δεν μπορούν να αποφύγουν με εξυπναδούλες το πικρό ποτήρι. Κι αυτό είναι η μία και ενιαία πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, που με ενιαίο τρόπο - περιεχόμενο υπερασπίζουν αδιαπραγμάτευτα όταν αναφέρονται στο επίπεδο της καπιταλιστικής ΕΕ.

Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι το λογαριασμό θα τον πληρώσουν οι εργαζόμενοι, ευρύτερα τα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα ψήφισαν.

Ενας ακόμα λόγος που ενισχύει τη θέση του ΚΚΕ, ότι η λύση δε βρίσκεται σε πλασματικές συμμαχίες υπαρχόντων πολιτικών σχημάτων που έχουν συνευθύνη για τη σημερινή κατάσταση, αλλά σε μια πλατιά λαϊκή συμμαχία, που θα χτίζεται μέσα στους αγώνες και θα προβάλει αιτήματα ως και το επίπεδο της εξουσίας ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου απ' όποιον κι αν ασκείται αυτή.