«Η στιγμή είναι τώρα», είπε ο Βενιζέλος στη Βουλή, αφού είχε πει πριν πως «έρχεται μια στιγμή ικανή να σαρώσει προετοιμασίες χρόνων».

Εχει δίκιο ο αντιπρόεδρος. Χρόνια εφαρμόζουν βήμα - βήμα μια πολιτική που αφαιρεί εργατικές κατακτήσεις, ενισχύουν το κεφάλαιο στο τσάκισμα των εργατών.

Και τώρα η κυβέρνηση του κεφαλαίου βρίσκεται αντιμέτωπη με μια ιστορική στιγμή. Το εργατικό λαϊκό κίνημα με την αντεπίθεσή του απειλεί να σαρώσει ό,τι η κυβέρνηση χρόνια και χρόνια χτίζει. Το εργατικό κίνημα εναντιώνεται στην ίδια την εξουσία του κεφαλαίου, αρχίζει να την αμφισβητεί.

Εχει δίκιο να ανησυχεί για την εξουσία του κεφαλαίου η κυβέρνηση.

Κι έχουν δίκιο οι εργάτες που επιμένουν πως αυτή η εξουσία πρέπει να σαρωθεί.

Είναι δίκιο ενάντια στο δίκιο.

Καθένας μας πρέπει να πάρει θέση υπέρ αυτής ή της άλλης τάξης, υπέρ αυτού ή του άλλου δίκιου.

Οι εργάτες στο δρόμο διαδηλώνουν με όλο και μεγαλύτερη ένταση πως «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Το ΚΚΕ, ο «Ριζοσπάστης» έχουν σημαία τους αυτό το σύνθημα.

Η κυβέρνηση βαδίζει μετά γνώσεως. Ξέρει την εργολαβία που έχει αναλάβει και επιμένει - νομίζοντας πως απευθύνεται σε χαχόλους - να ζητά στήριξη από τα θύματα της πολιτικής της.

Χωρίς το άγχος της κυβέρνησης, ο αστικός Τύπος δεν αφήνει στιγμή που να μην κάνει καθαρό ότι το πρόβλημα είναι οι εργατικές κατακτήσεις και γι' αυτό με όρους «θατσερικού παραδείγματος» ζητά το τσάκισμα των συνδικάτων.

Δικό τους, της αστικής τάξης, είναι το πρόβλημα.

Να κλείσουν τα αυτιά οι εργαζόμενοι σε «πατριωτισμούς», που ταυτίζουν το συμφέρον των εργατών με το συμφέρον του κεφαλαίου. Είναι δυο τάξεις σε σύγκρουση, άλλη πατρίδα έχει το κεφάλαιο, άλλη οι εργάτες.

Η χτεσινή μέρα ήταν σταθμός για το εργατικό κίνημα. Με μια έννοια, σταθμός και για την ενημέρωση. Ξεχώρισε ξανά το «ποιος με ποιον».

Στο σύνολό τους τα αστικά κανάλια, αφού ξεπέταξαν γρήγορα αυτό που δεν μπορούσαν να κρύψουν, τις μυριάδες που βγήκαν στο δρόμο, το 'ριξαν στο προσφιλές: Την προβολή των ελάχιστων προβοκατόρικων ενεργειών, δείχνοντας εικόνες που ήταν θλιβερά μειοψηφικές, περνώντας σε τελευταία μοίρα την απεργία και τις τεράστιες απεργιακές συγκεντρώσεις.

Στο σύνολο του αστικού Τύπου ένας - ένας, όλοι όσοι έχουν χύσει τόνους μελάνι για να δείξουν πως η εργατική τάξη αποτελείται από χαραμοφάηδες και ότι χωρίς τα αφεντικά δεν υπάρχει δουλειά, το στρίβουν με ρεπορτάζ που περιγράφουν τη δυστυχία και καλούν την κυβέρνηση να δει πού μπορεί να γίνει μια διαφορετική διαχείριση. Δεν τους έπιασε ο πόνος. Τσακισμένη θέλουν την εργατική τάξη. Αλλά βλέπουν πως πια το ποτάμι της οργής έχει φτάσει και κάτω από τα γραφεία τους.

Τα άρθρα τους προδίδουν το «ποιος με ποιον». Μπορεί να εκφράζουν αυτή ή την άλλη μερίδα της αστικής τάξης και έτσι να προωθούν αυτό ή το άλλο σχέδιο, συγκλίνουν όλοι ότι εχθρός τους είναι οι εργάτες.

Αυτές οι μέρες ήταν εξαιρετικά αποκαλυπτικές. Μόνος και πάλι μόνος ο «Ριζοσπάστης», από κοντά η συχνότητα του «902», συντονίστηκαν με τον παλμό του ταξικού κινήματος. Παρακολούθησαν χαράματα τις εξορμήσεις στους χώρους δουλειάς, πήραν μέρος στις λαϊκές συνελεύσεις, πρόβαλαν τις προκηρύξεις, ανέλυσαν ξανά και ξανά τα στοιχεία που δείχνουν πως τα χρέη είναι της πλουτοκρατίας, πως οι εργάτες δεν πρέπει να πληρώσουν, έδειξαν με πρακτικό τρόπο πώς πρέπει να οργανωθεί η συλλογική άρνηση πληρωμών, αποκάλυψαν την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, έγιναν «χωνί» για τη διαρκή αναμετάδοση του καλέσματος των ταξικών συνδικάτων για την απεργία και τη σημερινή περικύκλωση της Βουλής (γεγονός που απέκρυψαν προκλητικότατα τα αστικά κανάλια).

Ναι, τα μέσα ενημέρωσης του ΚΚΕ, που τα έχει βάλει στη διάθεση του εργατικού λαϊκού κινήματος, έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν τη διαφορά. Καθώς ο αγώνας είναι μπροστά. Καθώς τα δύσκολα είναι μπροστά. Για να προετοιμαστούν οι άνθρωποι της δουλειάς. Για να μην κοπεί το ρεύμα από κανένα εργατόσπιτο, να μην πεινάσουν οι συνταξιούχοι, να κοπεί το χέρι των φοροληστών. Για να αποκτήσει η εργατική τάξη συνείδηση ότι για να 'ναι δικός της ο πλούτος που παράγει, πρέπει να 'ναι δική της και η εξουσία.

Είναι η ώρα που τα πύρινα λόγια αντανακλούν πύρινες αποφάσεις.

Τα μέσα ενημέρωσης της αστικής τάξης σπρώχνουν την εργατική συνείδηση στην εκτόνωση, την ενοχοποιούν.

Το εργατικό κίνημα έχει κάθε λόγο να εμπιστεύεται μόνο ό,τι καθαρά, σταθερά στέκεται στο πλευρό του. Ο «Ριζοσπάστης» με περηφάνια γνωρίζει πως έχει κατακτήσει αυτήν την εμπιστοσύνη. Αυτή η φωνή, η φωνή του εργατικού κινήματος, πρέπει να φτάσει σε περισσότερα σπίτια.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Ξεσηκωμός! Απεργία Τετάρτη - Πέμπτη και περικύκλωση της Βουλής με το ΠΑΜΕ

ΤΑ ΝΕΑ: Ραντεβού στα τυφλά

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Παζάρι για να φύγει ο Παπανδρέου

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Στο προσκήνιο σενάρια συγκυβέρνησης

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Παπανδρέου σε πανικό

ΕΘΝΟΣ: Κόκκινος συναγερμός στην κυβέρνηση

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Μετρούν τον μεγάλο θυμό

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Μέρες οργής

Η ΑΥΓΗ: Καμιά λύση ερήμην του λαού

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Οι Ελληνες ζουν σε ανασφάλεια

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Σχέδιο της Deutsche Bank για haircut 40% στο χρέος

«Τώρα, είναι η ώρα της μάχης (...) Τώρα, η εργατική τάξη της χώρας μας, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες στο χωριό, οι νέοι, άνεργοι, σπουδαστές και εργαζόμενοι, οι γυναίκες, οι συνταξιούχοι ορθώνουμε το μπόι μας σαν ένας άνθρωπος. Μαζί με το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο και τις άλλες αγωνιστικές συσπειρώσεις, την ΠΑΣΕΒΕ των αυτοαπασχολουμένων, την ΠΑΣΥ των φτωχών αγροτών, το ΜΑΣ των φοιτητών - σπουδαστών, αλλά και την ΟΓΕ και τις οργανώσεις της, με ψυχή και δύναμη, αντιπαλεύουμε τη λαίλαπα που καταστρέφει τη ζωή μας (...) μπορούμε να τους σταματήσουμε (...) να αποτρέψουμε με την οργανωμένη λαϊκή συμμετοχή την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου - καρμανιόλα (...) Να εμποδίσουμε τα χειρότερα που έρχονται. Με μια φωνή να φωνάξουμε: Κάτω η κυβέρνηση της πλουτοκρατίας. Δεν αναγνωρίζουμε το χρέος της πλουτοκρατίας. Αγώνας για αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

(...) κανένας στη δουλειά. Ολοι στους δρόμους. Ολοι στην απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ. Σε κάθε πόλη και χωριό, τα ρυάκια της αντίστασης να γίνουν ποτάμι που θα σαρώσει την αντιλαϊκή πολιτική (...) από τις γειτονιές της Αθήνας, κατεβαίνουμε και περικυκλώνουμε τη Βουλή από το πρωί. (...) Το νομοσχέδιο που θάβει τα όνειρα του λαού μας δεν πρέπει να ψηφιστεί. Να "κόψουμε το χέρι" των φοροληστών, να σπάσουμε τον τσαμπουκά αυτών που απολύουν και καταργούν τις συμβάσεις. Δεν θα δουλέψουμε με μεροκάματα Βουλγαρίας. Δεν θα αφήσουμε να πεινάσουν οι συνταξιούχοι. Δεν σκύβουμε το κεφάλι στις αξιώσεις της πλουτοκρατίας. Δεν θα γίνουμε δούλοι για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

(...) Εχουμε ευθύνη. Απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, απέναντι στα παιδιά που μεγαλώνουμε (...) Ολοι στο μετερίζι που μας αντιστοιχεί. Καθένας στο πόστο του. Με το συνδικάτο του, το σύλλογό του, την επιτροπή αγώνα, τη συνοικία του, τους φίλους και την οικογένεια. Κανένας στο σπίτι. Σφιχτά χέρι με χέρι, πλάτη με πλάτη, να φτιάξουμε μια μεγάλη λαϊκή αλυσίδα αντίστασης. Οργανωμένα, περιφρουρημένα, μαχητικά, με τις σημαίες της ταξικής πάλης, με το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο σε όλη την Ελλάδα. Να μην τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί.

(...) Αύριο μπορεί να είναι μια διαφορετική μέρα. Να βάλουμε τις βάσεις για πιο μεγάλα βήματα. Να ανοίξουμε ένα παράθυρο στο μέλλον. Για να πάρει ο λαός τη ζωή του στα δικά του χέρια. Με τη δική του λαϊκή εξουσία να χτίσει την κοινωνία χωρίς φτώχεια και εκμετάλλευση» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).