«Η στιγμή είναι τώρα», είπε ο Βενιζέλος στη Βουλή, αφού είχε πει πριν πως «έρχεται μια στιγμή ικανή να σαρώσει προετοιμασίες χρόνων».

Εχει δίκιο ο αντιπρόεδρος. Χρόνια εφαρμόζουν βήμα - βήμα μια πολιτική που αφαιρεί εργατικές κατακτήσεις, ενισχύουν το κεφάλαιο στο τσάκισμα των εργατών.

Και τώρα η κυβέρνηση του κεφαλαίου βρίσκεται αντιμέτωπη με μια ιστορική στιγμή. Το εργατικό λαϊκό κίνημα με την αντεπίθεσή του απειλεί να σαρώσει ό,τι η κυβέρνηση χρόνια και χρόνια χτίζει. Το εργατικό κίνημα εναντιώνεται στην ίδια την εξουσία του κεφαλαίου, αρχίζει να την αμφισβητεί.

Εχει δίκιο να ανησυχεί για την εξουσία του κεφαλαίου η κυβέρνηση.

Κι έχουν δίκιο οι εργάτες που επιμένουν πως αυτή η εξουσία πρέπει να σαρωθεί.

Είναι δίκιο ενάντια στο δίκιο.

Καθένας μας πρέπει να πάρει θέση υπέρ αυτής ή της άλλης τάξης, υπέρ αυτού ή του άλλου δίκιου.

Οι εργάτες στο δρόμο διαδηλώνουν με όλο και μεγαλύτερη ένταση πως «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Το ΚΚΕ, ο «Ριζοσπάστης» έχουν σημαία τους αυτό το σύνθημα.

Η κυβέρνηση βαδίζει μετά γνώσεως. Ξέρει την εργολαβία που έχει αναλάβει και επιμένει - νομίζοντας πως απευθύνεται σε χαχόλους - να ζητά στήριξη από τα θύματα της πολιτικής της.

Χωρίς το άγχος της κυβέρνησης, ο αστικός Τύπος δεν αφήνει στιγμή που να μην κάνει καθαρό ότι το πρόβλημα είναι οι εργατικές κατακτήσεις και γι' αυτό με όρους «θατσερικού παραδείγματος» ζητά το τσάκισμα των συνδικάτων.

Δικό τους, της αστικής τάξης, είναι το πρόβλημα.

Να κλείσουν τα αυτιά οι εργαζόμενοι σε «πατριωτισμούς», που ταυτίζουν το συμφέρον των εργατών με το συμφέρον του κεφαλαίου. Είναι δυο τάξεις σε σύγκρουση, άλλη πατρίδα έχει το κεφάλαιο, άλλη οι εργάτες.

Η χτεσινή μέρα ήταν σταθμός για το εργατικό κίνημα. Με μια έννοια, σταθμός και για την ενημέρωση. Ξεχώρισε ξανά το «ποιος με ποιον».

Στο σύνολό τους τα αστικά κανάλια, αφού ξεπέταξαν γρήγορα αυτό που δεν μπορούσαν να κρύψουν, τις μυριάδες που βγήκαν στο δρόμο, το 'ριξαν στο προσφιλές: Την προβολή των ελάχιστων προβοκατόρικων ενεργειών, δείχνοντας εικόνες που ήταν θλιβερά μειοψηφικές, περνώντας σε τελευταία μοίρα την απεργία και τις τεράστιες απεργιακές συγκεντρώσεις.

Στο σύνολο του αστικού Τύπου ένας - ένας, όλοι όσοι έχουν χύσει τόνους μελάνι για να δείξουν πως η εργατική τάξη αποτελείται από χαραμοφάηδες και ότι χωρίς τα αφεντικά δεν υπάρχει δουλειά, το στρίβουν με ρεπορτάζ που περιγράφουν τη δυστυχία και καλούν την κυβέρνηση να δει πού μπορεί να γίνει μια διαφορετική διαχείριση. Δεν τους έπιασε ο πόνος. Τσακισμένη θέλουν την εργατική τάξη. Αλλά βλέπουν πως πια το ποτάμι της οργής έχει φτάσει και κάτω από τα γραφεία τους.

Τα άρθρα τους προδίδουν το «ποιος με ποιον». Μπορεί να εκφράζουν αυτή ή την άλλη μερίδα της αστικής τάξης και έτσι να προωθούν αυτό ή το άλλο σχέδιο, συγκλίνουν όλοι ότι εχθρός τους είναι οι εργάτες.

Αυτές οι μέρες ήταν εξαιρετικά αποκαλυπτικές. Μόνος και πάλι μόνος ο «Ριζοσπάστης», από κοντά η συχνότητα του «902», συντονίστηκαν με τον παλμό του ταξικού κινήματος. Παρακολούθησαν χαράματα τις εξορμήσεις στους χώρους δουλειάς, πήραν μέρος στις λαϊκές συνελεύσεις, πρόβαλαν τις προκηρύξεις, ανέλυσαν ξανά και ξανά τα στοιχεία που δείχνουν πως τα χρέη είναι της πλουτοκρατίας, πως οι εργάτες δεν πρέπει να πληρώσουν, έδειξαν με πρακτικό τρόπο πώς πρέπει να οργανωθεί η συλλογική άρνηση πληρωμών, αποκάλυψαν την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, έγιναν «χωνί» για τη διαρκή αναμετάδοση του καλέσματος των ταξικών συνδικάτων για την απεργία και τη σημερινή περικύκλωση της Βουλής (γεγονός που απέκρυψαν προκλητικότατα τα αστικά κανάλια).

Ναι, τα μέσα ενημέρωσης του ΚΚΕ, που τα έχει βάλει στη διάθεση του εργατικού λαϊκού κινήματος, έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν τη διαφορά. Καθώς ο αγώνας είναι μπροστά. Καθώς τα δύσκολα είναι μπροστά. Για να προετοιμαστούν οι άνθρωποι της δουλειάς. Για να μην κοπεί το ρεύμα από κανένα εργατόσπιτο, να μην πεινάσουν οι συνταξιούχοι, να κοπεί το χέρι των φοροληστών. Για να αποκτήσει η εργατική τάξη συνείδηση ότι για να 'ναι δικός της ο πλούτος που παράγει, πρέπει να 'ναι δική της και η εξουσία.

Είναι η ώρα που τα πύρινα λόγια αντανακλούν πύρινες αποφάσεις.

Τα μέσα ενημέρωσης της αστικής τάξης σπρώχνουν την εργατική συνείδηση στην εκτόνωση, την ενοχοποιούν.

Το εργατικό κίνημα έχει κάθε λόγο να εμπιστεύεται μόνο ό,τι καθαρά, σταθερά στέκεται στο πλευρό του. Ο «Ριζοσπάστης» με περηφάνια γνωρίζει πως έχει κατακτήσει αυτήν την εμπιστοσύνη. Αυτή η φωνή, η φωνή του εργατικού κινήματος, πρέπει να φτάσει σε περισσότερα σπίτια.