Εχθροί και φίλοι ομολογούν τον αποφασιστικό ρόλο που παίζουν οι κομμουνιστές - τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ - σ' αυτές τις κινητοποιήσεις. Εμείς φυσικά δεν έχουμε κανένα λόγο να αρνηθούμε - το αντίθετο μάλιστα - ότι ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε στην πρώτη τη γραμμή. Παράλληλα, βέβαια, με την πρωτοπόρα δράση μας, από τις γεμάτες αγωνιστικό παλμό τελευταίες μέρες, βγάζουμε συμπεράσματα, χρήσιμα για τις μάχες που είναι σε εξέλιξη, αλλά και γι' αυτές που ακολουθούν.

* * * * *

Είναι επίσης αναγκαίο να μη συγχέεται ο αγώνας με τη μορφή πάλης που επιλέγεται για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Μια συγκεκριμένη μορφή πάλης δεν οδηγεί πάντα στην τελική νίκη. Μπορεί να οδηγήσει σ' ένα μερικό αποτέλεσμα, να δώσει τη δυνατότητα στους αγωνιζόμενους να συνεχίσουν από καλύτερες θέσεις, να βελτιώσει απλώς το συσχετισμό δύναμης. Μπορεί ακόμη και να πάει, προσωρινά, πίσω τον αγώνα αν δεν έχουν σωστά συνυπολογιστεί όλοι οι παράγοντες που υπεισέρχονται στην πάλη που εξελίσσεται. Ετσι κι αλλιώς, μια μορφή πάλης δίνει τη θέση της στην επόμενή της που αναπτύσσεται, αφού ληφθούν υπόψη κι όλα τα νέα δεδομένα που η προηγούμενη διαμόρφωσε. Κι αυτό συνεχίζεται, πρέπει να συνεχίζεται, μέχρις ότου μια μορφή πάλης, η τελική, δώσει και τη νίκη. Οι μορφές πάλης, λοιπόν, ολοκληρώνονται ή διακόπτονται με ευθύνη των αγωνιζόμενων ή και του αντίπαλου, ο αγώνας όμως συνεχίζεται μέχρι τη νίκη.

* * * * *

Το όλο και διογκούμενο κίνημα αλληλεγγύης και συμπαράστασης στους αγωνιζόμενους κλάδους μαρτυρά πως και αυτή η παράμετρος κερδίζει καθημερινά έδαφος στις συνειδήσεις του λαού, πρώτα και κύρια των εργαζομένων. Ομως οι ανάγκες των αγώνων απαιτούν να πάρει νέες πρωτοφανέρωτες διαστάσεις. Να ανέβει σημαντικά η συμμετοχή του στην προπαγάνδα για το δίκιο των αγώνων και για την αναγκαιότητα της νικηφόρας κατάληξή τους. Να εμπλουτιστούν αποφασιστικά οι μορφές εκδήλωσής του. Να αποχτήσει συνείδηση της δυναμικής που είναι σε θέση να αναπτύξει και που μπορεί - κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις - να γείρει αποφασιστικά την πλάστιγγα προς τη μεριά των αγωνιζόμενων.

* * * * *

Μία μικρότερη, πιο συνειδητή και πάντως διαρκώς αυξανόμενη, πρωτοπορία αρχίζει, μέσα από τους αγώνες, να συνειδητοποιεί πως ούτε η ανατροπή της ασκούμενης πολιτικής σε ένα μόνο τομέα είναι αρκετή. Πως όσο η γενικότερη κυβερνητική πολιτική εξακολουθεί να είναι βαθιά αντιλαϊκή και αντεργατική, παραμένει ιδιαίτερη δύσκολη υπόθεση η ανατροπή της σ' ένα μόνο τομέα. Οταν δε, αυτό γίνει τελικά κατορθωτό - κάτω από σκληρούς και επίμονους αγώνες των εργαζομένων του κλάδου - αναδείχνεται ακόμα πιο δύσκολη η υπόθεση της διατήρησης των κατακτήσεων που με τόσο κόπο και θυσίες κέρδισαν.

Είναι, συνεπώς, κρίσιμο ζήτημα για την πορεία αλλά και το αίσιο τέλος των σημερινών και των αυριανών αγώνων, η συνειδητοποίηση της ανάγκης για την ανατροπή του συνόλου της εφαρμοζόμενης πολιτικής, από μεγάλα, πλατιά στρώματα τού, δοκιμαζόμενου από αυτήν, ελληνικού λαού. Η συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας θα βοηθήσει αποφασιστικά στην κατανόηση του μακρόχρονου των αγώνων και της βαθύτερης πολιτικοποίησής τους, θα γίνει βατήρας που θα εκτινάξει στα ύψη το κίνημα αλληλεγγύης και συμπαράστασης, θα γίνει ενεργός παράγων για το νικηφόρο τέλος κάποιων απ' αυτούς, θα συμβάλλει στο να παραμείνουν οι εργαζόμενοι σε ετοιμότητα για την απόκρουση των προσπαθειών ανατροπής των όποιων θετικών αποτελεσμάτων. Το κυριότερο όμως είναι πως θα "σπρώξει" σε συσπειρώσεις, μέτωπα και δράσεις για την ανατροπή συνολικά της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης, δημιουργώντας έτσι μια κατάσταση που και την κυβέρνηση θα δυσκολεύει να αντιμετωπίσει με άνεση κάθε επιμέρους κινητοποίηση, αλλά και άλλες πολιτικές δυνάμεις, με ίδιες ή παρόμοιες με τις κυβερνητικές πολιτικές προτάσεις, θα εμποδίζει να καρπώνονται τα πολιτικά οφέλη και να ονειρεύονται κυβερνητική εξουσία, προετοιμάζοντας τις δικές τους αντεργατικές επιθέσεις.

* * * * *

Είναι αναγκαίο να μη συγχέεται ο αγώνας με τη μορφή πάλης που επιλέγεται για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Μια συγκεκριμένη μορφή πάλης δεν οδηγεί πάντα στην τελική νίκη. Οι μορφές πάλης ολοκληρώνονται ή διακόπτονται με ευθύνη των αγωνιζόμενων ή και του αντίπαλου, ο αγώνας όμως συνεχίζεται μέχρι τη νίκη.

ΤΑ ΧΑΡΑΜΑΤΑ της Κυριακής 22 Ιούνη 1941, η ναζιστική Γερμανία, χωρίς καν να προβεί στη σχετική τυπική προειδοποίηση, εξαπέλυσε στρατιωτική επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Στις 3 Ιούλη, ο Στάλιν μ' ένα δραματικό ραδιοφωνικό του μήνυμα προς το σοβιετικό λαό εξήγησε την κατάσταση και ανέπτυξε το πρόγραμμα υπεράσπισης της σοσιαλιστικής πατρίδας. Ταυτόχρονα, όμως, υπογράμμισε και το διεθνιστικό χρέος της Σοβιετικής Ενωσης. Και κατέληξε: "Οι δυνάμεις μας είναι αμέτρητες. Ο φαντασμένος εχθρός θα αναγκαστεί σε λίγο να πειστεί γι' αυτό. Μαζί με τον Κόκκινο Στρατό πολλές χιλιάδες εργάτες, κολχόζνικοι, διανοούμενοι, ξεσηκώνονται. Θα σηκωθούν τα εκατομμύρια της μάζας του λαού μας". Ετσι και έγινε. Ο σοβιετικός λαός πήρε στις πλάτες του τις τύχες του πολέμου, ανασυντάχτηκε και με αμέτρητες θυσίες κατάφερε να χαρίσει στην ανθρωπότητα τη νίκη κατά του φασισμού (σελίδες 6-7).

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ της Ενωσης Κέντρου, ως κυβέρνησης (Φλεβάρης 1964 - Ιούλης 1965), κατανοείται καλύτερα, όταν συγκριθεί με την πολιτική της ΝΔ μετά το 1974. Κατανοείται καλύτερα, από την άποψη της ρηχότητάς της, της μη λήψης μέτρων, στοιχειωδών ακόμη και γι' αυτήν την "ομαλή" λειτουργία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η πραγματικότητα, λοιπόν, είναι ότι η ΝΔ υλοποίησε αργότερα μεταρρυθμίσεις, που η Ενωση Κέντρου είτε δεν αποτόλμησε, είτε δε θέλησε, είτε και δε διανοήθηκε καν... (σελίδες 10-11).

ΤΡΙΒΟΥΝ τα χέρια τους οι επίδοξοι μνηστήρες που καραδοκούν να "βάλουν στο χέρι" την Ιονική Τράπεζα. Ολοι τους φέρονται πλέον αποφασισμένοι να εκμεταλλευτούν κατάλληλα τους κυβερνητικούς χειρισμούς, ώστε να αποκτήσουν τη θυγατρική της Εμπορικής Τράπεζας, με ακόμα πιο συμφέροντες γι' αυτούς όρους, από εκείνους που φαίνονταν στην αρχή πως θα ισχύσουν. Το σκηνικό που έχει διαμορφωθεί προς αυτή την κατεύθυνση, είναι σχεδόν βέβαιο ότι ήταν μέρος προσχεδιασμένου εγκλήματος. Μιας, πολύ καλά, σχεδιασμένης τακτικής, που απέβλεπε όχι μόνο στην ιδιωτικοποίηση της Τράπεζας, αλλά στην εκχώρησή της με τις δυσμενέστερες για το Δημόσιο και προσφορότερες για το ιδιωτικό κεφάλαιο προϋποθέσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (σελίδα 14).

ΣΤΟΝ ΤΑΥΡΟ,στα τέλη της δεκαετίας του '80, λειτουργούσαν συνολικά 550 βιομηχανικές και βιοτεχνικές μονάδες, πολλές από τις οποίες λειτουργούν ακόμα. Οι δραστηριότητες αυτές, σε συνδυασμό με τα δημοτικά σφαγεία, επιβάρυναν σε μεγάλο βαθμό τους 20.000 κατοίκους της περιοχής, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι εργαζόμενοι και πρόσφυγες. Το 40% της περιοχής ήταν εκτός σχεδίου, χωρίς νερό, αντιπλημμυρικά έργα και ελεύθερους χώρους. Φτάνουμε έτσι στο 1979, χρονιά ιστορική για τον Ταύρο. Τα ηνία της διοίκησης του δήμου αναλαμβάνει η παράταξη "Δημοκρατική Συνεργασία "Η ΑΛΛΑΓΗ"". Από τότε μέχρι σήμερα και για 20 ολόκληρα χρόνια ο λαός του Ταύρου εμπιστεύεται με την ψήφο του τη διοίκηση του δήμου στην ίδια παράταξηκαι τον επικεφαλής της, το δήμαρχο Παναγιώτη Βακαλόπουλο (σελίδες 24 - 25).

"ΠΕΡΠΑΤΩ εις το δάσος όταν ο... Τζουμάκας δεν είν' εδώ...". Η παράφραση του γνωστού παιδικού παιχνιδιού φαίνεται ότι ταιριάζει στην περίπτωση του υπουργού Γεωργίας, ο οποίος, εφαρμόζοντας την κυβερνητική πολιτική για τα δάση, με το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται να καταθέσει το επόμενο χρονικό διάστημα στη Βουλή, γίνεται ο "κακός λύκος", που έχει "βάλει στο μάτι" το δασικό πλούτο της χώρας. Δείγμα της φιλοσοφίας που διέπει το νομοσχέδιο είναι ότι περιέχει βασικές διατάξεις, οι οποίες αφορούν τους όρους κάτω από τους οποίους γίνεται οριστική παραχώρηση τίτλων κυριότητας δημοσίων, κυρίως, δασών και δασικών εκτάσεων, σε φυσικά ή νομικά πρόσωπα. Ακόμη όμως και σε περιπτώσεις που δεν αφορούν τη ρύθμιση απευθείας παραχωρήσεων, εισάγει άρθρα είτε επιχειρεί να ενεργοποιήσει διατάξεις προγενέστερων νόμων, ανοίγοντας το δρόμο για παραπέρα σωρεία αποχαρακτηρισμών (σελίδα 36).

Ο ΠΟΛΥΗΜΕΡΟΣ αγώνας των εργαζομένων της Ιονικής Τράπεζας,ο οποίος πήρε και ευρύτερα, παντραπεζικά χαρακτηριστικά, δυστυχώς ευκαιριακά και κάτω από την πίεση της βάσης των εργαζομένων, έφερε στο προσκήνιο - για άλλη μια φορά - τα πάρα πολλά και οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στο σύνολό τους οι τραπεζοϋπάλληλοι. Η κυβερνητική μεθόδευση ανατροπής των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων συνολικά, έχει άμεση σχέση με τις ανατροπές που εδώ και χρόνια επιβάλλονται στο χώρο των τραπεζών και κυρίως, όχι όμως αποκλειστικά, στο χώρο των ξένων και ελληνικών ιδιωτικών τραπεζών (σελίδα 37).