ΤΑ ΧΑΡΑΜΑΤΑ της Κυριακής 22 Ιούνη 1941, η ναζιστική Γερμανία, χωρίς καν να προβεί στη σχετική τυπική προειδοποίηση, εξαπέλυσε στρατιωτική επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Στις 3 Ιούλη, ο Στάλιν μ' ένα δραματικό ραδιοφωνικό του μήνυμα προς το σοβιετικό λαό εξήγησε την κατάσταση και ανέπτυξε το πρόγραμμα υπεράσπισης της σοσιαλιστικής πατρίδας. Ταυτόχρονα, όμως, υπογράμμισε και το διεθνιστικό χρέος της Σοβιετικής Ενωσης. Και κατέληξε: "Οι δυνάμεις μας είναι αμέτρητες. Ο φαντασμένος εχθρός θα αναγκαστεί σε λίγο να πειστεί γι' αυτό. Μαζί με τον Κόκκινο Στρατό πολλές χιλιάδες εργάτες, κολχόζνικοι, διανοούμενοι, ξεσηκώνονται. Θα σηκωθούν τα εκατομμύρια της μάζας του λαού μας". Ετσι και έγινε. Ο σοβιετικός λαός πήρε στις πλάτες του τις τύχες του πολέμου, ανασυντάχτηκε και με αμέτρητες θυσίες κατάφερε να χαρίσει στην ανθρωπότητα τη νίκη κατά του φασισμού (σελίδες 6-7).

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ της Ενωσης Κέντρου, ως κυβέρνησης (Φλεβάρης 1964 - Ιούλης 1965), κατανοείται καλύτερα, όταν συγκριθεί με την πολιτική της ΝΔ μετά το 1974. Κατανοείται καλύτερα, από την άποψη της ρηχότητάς της, της μη λήψης μέτρων, στοιχειωδών ακόμη και γι' αυτήν την "ομαλή" λειτουργία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η πραγματικότητα, λοιπόν, είναι ότι η ΝΔ υλοποίησε αργότερα μεταρρυθμίσεις, που η Ενωση Κέντρου είτε δεν αποτόλμησε, είτε δε θέλησε, είτε και δε διανοήθηκε καν... (σελίδες 10-11).

ΤΡΙΒΟΥΝ τα χέρια τους οι επίδοξοι μνηστήρες που καραδοκούν να "βάλουν στο χέρι" την Ιονική Τράπεζα. Ολοι τους φέρονται πλέον αποφασισμένοι να εκμεταλλευτούν κατάλληλα τους κυβερνητικούς χειρισμούς, ώστε να αποκτήσουν τη θυγατρική της Εμπορικής Τράπεζας, με ακόμα πιο συμφέροντες γι' αυτούς όρους, από εκείνους που φαίνονταν στην αρχή πως θα ισχύσουν. Το σκηνικό που έχει διαμορφωθεί προς αυτή την κατεύθυνση, είναι σχεδόν βέβαιο ότι ήταν μέρος προσχεδιασμένου εγκλήματος. Μιας, πολύ καλά, σχεδιασμένης τακτικής, που απέβλεπε όχι μόνο στην ιδιωτικοποίηση της Τράπεζας, αλλά στην εκχώρησή της με τις δυσμενέστερες για το Δημόσιο και προσφορότερες για το ιδιωτικό κεφάλαιο προϋποθέσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (σελίδα 14).

ΣΤΟΝ ΤΑΥΡΟ,στα τέλη της δεκαετίας του '80, λειτουργούσαν συνολικά 550 βιομηχανικές και βιοτεχνικές μονάδες, πολλές από τις οποίες λειτουργούν ακόμα. Οι δραστηριότητες αυτές, σε συνδυασμό με τα δημοτικά σφαγεία, επιβάρυναν σε μεγάλο βαθμό τους 20.000 κατοίκους της περιοχής, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι εργαζόμενοι και πρόσφυγες. Το 40% της περιοχής ήταν εκτός σχεδίου, χωρίς νερό, αντιπλημμυρικά έργα και ελεύθερους χώρους. Φτάνουμε έτσι στο 1979, χρονιά ιστορική για τον Ταύρο. Τα ηνία της διοίκησης του δήμου αναλαμβάνει η παράταξη "Δημοκρατική Συνεργασία "Η ΑΛΛΑΓΗ"". Από τότε μέχρι σήμερα και για 20 ολόκληρα χρόνια ο λαός του Ταύρου εμπιστεύεται με την ψήφο του τη διοίκηση του δήμου στην ίδια παράταξηκαι τον επικεφαλής της, το δήμαρχο Παναγιώτη Βακαλόπουλο (σελίδες 24 - 25).

"ΠΕΡΠΑΤΩ εις το δάσος όταν ο... Τζουμάκας δεν είν' εδώ...". Η παράφραση του γνωστού παιδικού παιχνιδιού φαίνεται ότι ταιριάζει στην περίπτωση του υπουργού Γεωργίας, ο οποίος, εφαρμόζοντας την κυβερνητική πολιτική για τα δάση, με το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται να καταθέσει το επόμενο χρονικό διάστημα στη Βουλή, γίνεται ο "κακός λύκος", που έχει "βάλει στο μάτι" το δασικό πλούτο της χώρας. Δείγμα της φιλοσοφίας που διέπει το νομοσχέδιο είναι ότι περιέχει βασικές διατάξεις, οι οποίες αφορούν τους όρους κάτω από τους οποίους γίνεται οριστική παραχώρηση τίτλων κυριότητας δημοσίων, κυρίως, δασών και δασικών εκτάσεων, σε φυσικά ή νομικά πρόσωπα. Ακόμη όμως και σε περιπτώσεις που δεν αφορούν τη ρύθμιση απευθείας παραχωρήσεων, εισάγει άρθρα είτε επιχειρεί να ενεργοποιήσει διατάξεις προγενέστερων νόμων, ανοίγοντας το δρόμο για παραπέρα σωρεία αποχαρακτηρισμών (σελίδα 36).

Ο ΠΟΛΥΗΜΕΡΟΣ αγώνας των εργαζομένων της Ιονικής Τράπεζας,ο οποίος πήρε και ευρύτερα, παντραπεζικά χαρακτηριστικά, δυστυχώς ευκαιριακά και κάτω από την πίεση της βάσης των εργαζομένων, έφερε στο προσκήνιο - για άλλη μια φορά - τα πάρα πολλά και οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στο σύνολό τους οι τραπεζοϋπάλληλοι. Η κυβερνητική μεθόδευση ανατροπής των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων συνολικά, έχει άμεση σχέση με τις ανατροπές που εδώ και χρόνια επιβάλλονται στο χώρο των τραπεζών και κυρίως, όχι όμως αποκλειστικά, στο χώρο των ξένων και ελληνικών ιδιωτικών τραπεζών (σελίδα 37).