Του Τάσου Αναστασίου από «ΤΑ ΝΕΑ»

Σ' αυτά είμαστε. Αρκετά μακριά από τις στατιστικές που καταγράφουν πως η ευημερία τρέχει απ' τα μπατζάκια μας. Κι έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί και οι Αμερικανοί της πλέον μεγάλης οικονομίας του πλανήτη δε χαίρονται με την αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης που καταγράφει η στατιστική στη χώρα τους. Είμαστε προ πολλού όλοι «Αμερικανοί», δηλαδή βιώνουμε ενιαία το ένα και μοναδικό - κυρίαρχο πρόβλημα του πλανήτη. Την ξέφρενη πορεία του ιμπεριαλισμού, είτε αυτός εκφράζεται ως αμερικανικός, ευρωπαϊκός, ρωσικός ή όπως αλλιώς. Πολλοί, πάρα πολλοί δουλεύουν όλο και πιο άγρια, ζουν όλο και πιο μίζερα και λίγοι, πολύ λίγοι συγκεντρώνουν στο σεντούκι τον πλούτο που παράγουν οι πολλοί. Απλά πράγματα. Που ζητάνε λύση. Και η οποία προκύπτει μόνο όταν βάλεις πλώρη για να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα κι όχι το σύμπτωμα του προβλήματος. Τότε αναγκαστικά συναντάς τους κομμουνιστές.

Εκεί ακριβώς - και για την ακρίβεια, αρκετά πριν - εμφανίζονται οι φίλοι των εργατών. Παλιά ράτσα. Πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν. Αρκεί να μη τους βάζουν δύσκολα οι εργάτες. Μόλις τα πράγματα ζορίζουν, αυτοί πάντα έχουν μια διέξοδο να προτείνουν. Χρήσιμοι. Στο κεφάλαιο. Με συνείδηση πάντα του ρόλου και της αποστολής τους. Στα δύσκολα ξέρουν να δείξουν στον εργάτη από ποιον να φυλάγεται. Οχι από το αφεντικό του, αλλά από τους κομμουνιστές. Γνωρίζουν πως όταν οι εργάτες αποφασίσουν να συσπειρωθούν γύρω από τους κομμουνιστές, ο δικός τους ρόλος τελειώνει. Ετσι κι ο Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ, που δουλεύει για τον ΣΕΒ, γνωρίζει...

Πάμε γι' άλλα: Το πραγματικό γεγονός στην ευρύτερη περιοχή που ζούμε είναι 100 πύραυλοι «Τόμαχοκ» και «Χαρπούν» στη Μαύρη Θάλασσα. Πραγματικό επίσης ότι τα πλοία που τους κουβαλάνε δεν μπόρεσαν να δέσουν στο Πότι. Γεγονός που προκάλεσε εκνευρισμό σε διάφορους, όπως αυτόν που δεν τον παίζανε μικρό τα άλλα παιδιά και κατέληξε σε ξένες αγκαλιές. Δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει τι σημαίνει συλλογικότητα, κοινό καλό. Αυτός έμαθε από μικρός να αναγνωρίζει τις γεωπολιτικές σταθερές σαν μόνιμες. Κι ερμηνεύει με βάση το δικό του όχι ψυχικό τραύμα, αλλά την ατομική ιδιοκτησία, τη συμπεριφορά ολόκληρων λαών. Ούτε η σκόνη απ' το όνομά του δε θα είναι αναγνωρίσιμη αύριο...

Ασχετο: Ετσι είναι: Ο κόσμος στη βάση είναι πιο πλατύς, πιο όμορφος, πιο πλούσιος, από τον κόσμο στην κορφή. Διαλέγεις και παίρνεις. Ειδικά αν είσαι γονιός που θέλεις να περνά καλά το παιδί σου κι όχι να νιώθεις νικητής εσύ... Το πρόβλημα της εξουσίας είναι και τέτοιο: Αυτεξούσιο-απόλαυση των πολλών της βάσης ή εξουσία-δυνάστης του ενός στην κορυφή.