Ετσι και σήμερα, το σκηνικό επαναλαμβάνεται: Οι μαθητές από απληροφόρητοι έγιναν υποκινούμενοι και ο αγώνας τους άδικος και παράνομος, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, ώστε να προκαλέσει την επέμβαση της Εισαγγελικής Αρχής και της Αστυνομίας. Αλλά ποιοι είναι στην περίπτωση των μαθητικών κινητοποιήσεων οι πραγματικοί φόβοι της κυβέρνησης, που την οδήγησαν στο σημείο να κάνει επίδειξη δύναμης και χρήση του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού απέναντι σε 16χρονα παιδιά; Τι πραγματικά φοβήθηκε η κυβέρνηση και έφθασε στο σημείο να κάνει ένα τμήμα των γονιών (ευτυχώς μικρό) να στραφεί ενάντια στα ίδια του τα παιδιά;

****

Ο πραγματικός φόβος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της ΝΔ, είναι το γεγονός ότι όσο πιο επίμονος είναι ο αγώνας, όσο πιο πολύ οξύνεται η αντιπαράθεση, τόσο περισσότερο λάμπει η αλήθεια, τόσο περισσότερο τα 15χρονα και 16χρονα παιδιά έρχονται σ' επαφή με την ίδια την πραγματικότητα. Και δεν εννοούμε απλά την πραγματικότητα του Νόμου, αλλά εκείνη την πολιτική πραγματικότητα που γεννάει τέτοια αντιδραστικά μορφώματα, όχι μόνο στο χώρο της Παιδείας, αλλά και στο χώρο της Υγείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης, των Εργασιακών Σχέσεων κλπ.

Αυτό που σε τελευταία ανάλυση φοβούνται, είναι ότι οι νέοι μέσα από τους αγώνες έρχονται σ' επαφή με το πολιτικό περιεχόμενο του αγώνα, που "καίει" την αστική τάξη, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις που την υπηρετούν.

Να γιατί ανατριχιάζουν με τους αγώνες και μάλιστα με τους οργανωμένους - επίμονους - πειθαρχημένους λαϊκούς αγώνες. Γιατί αυτοί κάνουν το εντελώς αντίθετο από αυτό που προσπαθεί να κάνει η "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση". Οι αγώνες πλαταίνουν το νου των νέων ανθρώπων, δημιουργούν την ανάγκη να μιλήσουν μεταξύ τους, να εξηγήσουν αυτό που κάνουν, να μετρήσουν εχθρούς και φίλους, να καταλάβουν τον κόσμο που τους περιβάλλει, πώς κινείται, με ποιους όρους, προς όφελος ποιανού.

Να γιατί κυβέρνηση και ΝΔ, Σημίτης και Καραμανλής, Ράλλης, Μητσοτάκης, Χριστόδουλος, Ανδριανόπουλος και άλλοι, όλοι μαζί καλούν τους μαθητές να σταματήσουν εδώ και τώρα τους αγώνες, να μπουν μέσα και μετά τα "βρίσκουμε"...

****

2. Οι Γενικές Συνελεύσεις, η μαζικότητα, ο συντονισμός, οι αποφάσεις, οι κοινές πορείες, η αλληλεγγύη, η θέληση να απορριφθεί ο αντιεκπαιδευτικός νόμος, η απόφασή τους να δράσουν συλλογικά για να βρουν το δίκιο τους συνθέτουν το περιεχόμενο της δημοκρατίας, έτσι όπως την αντιλαμβάνονται οι μαθητές μέσα από τον πολύμηνο αγώνα τους.

Τα "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" (ή αλλιώς "μας ψήφισε το 40% και κάνουμε ό,τι θέλουμε"), η παραπληροφόρηση, η αλαζονεία, η συκοφαντία, η τρομοκρατία, οι απειλές, οι αστυνομικές επεμβάσεις και οι εισαγγελείς, η πλήρης υπακοή του υπουργείου στις εντολές των πολυεθνικών - οι οποίες έχουν το μεγαλύτερο συμφέρον, αφού από την εφαρμογή αυτού του Νόμου μπορούν να έχουν στη διάθεσή τους το αυριανό έμψυχο υλικό, που θα προσαρμόζεται στις σύγχρονες απαιτήσεις της δικής τους αγοράς - όλα αυτά συνθέτουν το περιεχόμενο της "δημοκρατίας", όπως το εννοεί η κυβέρνηση. Η χρησιμοποίηση του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού ήταν μια άμεση ομολογία ότι η δημοκρατία τους δεν ανέχεται και πολλά!

Να λοιπόν ένας άλλος φόβος της κυβέρνησης. Τα όρια της αστικής δημοκρατίας δεν πρέπει να φαίνονται, ακριβώς για να περνά η αντίληψη στο λαό ότι αυτά είναι απεριόριστα. Οτι δηλαδή η αστική δημοκρατία είναι ό,τι καλύτερο μας έχει συμβεί. Ομως οι μαθητές απέδειξαν ότι οι οργανωμένοι, συντονισμένοι αγώνες χαλάνε την καλή εικόνα, γιατί αναγκάζουν την αστική δημοκρατία να δείξει τα όριά της, που σε κάθε περίπτωση δεν πάνε και τόσο μακριά. Αναγκάζουν επίσης όλους αυτούς που υπηρετούν μια τέτοιου είδους δημοκρατία να παραδεχτούν ποιος είναι ο πραγματικός τους εχθρός, δηλαδή το οργανωμένο ενωμένο λαϊκό κίνημα, που αμφισβητεί και ανατρέπει και όχι τα "γκαζάκια", οι "μολότοφ" και οι δήθεν "επαναστατικές" πράξεις που αρχίζουν και τελειώνουν στο σπάσιμο μιας βιτρίνας...

3. Ομως οι μαθητικές κινητοποιήσεις έχουν ήδη πληγώσει ανεπανόρθωτα και έναν άλλο μύθο, που χρόνια τώρα καλλιεργούν οι δυνάμεις του "μονόδρομου" της ΟΝΕ και του ΕΥΡΩ. Το μύθο του υπάκουου νέου "Ευρωπαίου πολίτη", ο οποίος δήθεν συναινεί σε μια ευρωπαϊκή Παιδεία προσαρμοσμένη στη λεγόμενη παγκοσμιοποιημένη αγορά.

Οι μαθητές γρήγορα κατάλαβαν και απέδειξαν ότι ο Νόμος αποτελεί το πρώτο και ουσιαστικό βήμα για το στήσιμο μιας βιομηχανίας που θα παράγει σε μεγάλες δόσεις πανομοιότυπα μοντέλα του νέου φθηνού απασχολήσιμου και μισοειδικευμένου αυριανού εργάτη, για τις πολλαπλές ανάγκες των σύγχρονων παγκοσμιοποιημένων πολυεθνικών, στο όνομα του λεγόμενου ανταγωνισμού.

***

Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς γιατί όλες εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που χρόνια τώρα σε μια πραγματική Ιερή Συμμαχία προσπαθούν να καταργήσουν ή να εξαφανίσουν τους ταξικούς αγώνες είναι και εκείνοι που με όλη τους τη δύναμη φωνάζουν "τέρμα οι αγώνες, φθάνουν οι κινητοποιήσεις". Φωνάζουν γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτοί ακριβώς οι αγώνες αποτελούν την καλύτερη εκπαιδευτική διαδικασία για τη γνώση της ίδιας της κοινωνίας, ότι αποτελούν το ταξικό σχολείο της νέας γενιάς.

Και αυτό, ό,τι και να κάνουν, δε θα μπορέσουν να το αποφύγουν. Οι μαθητές ξεπέρασαν με μεγάλη επιτυχία τους φόβους της "δημοκρατίας της καταστολής". Η κυβέρνηση θα μείνει σίγουρα με τους δικούς της φόβους, γιατί όλο και περισσότερο συνειδητοποιούν ότι ο μονόδρομος των αγώνων, η συνεχής ταξική πάλη, αποτελεί τη μοναδική ελπίδα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας.

Γιώτης ΣΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ

Οι νέοι και οι νέες, μέσα από το μεγάλο αγώνα τους, συνειδητοποιούν ότι ζουν σε μια ανισότιμη και γεμάτη διακρίσεις κοινωνία, μια κοινωνία που τους φράζει το δρόμο στην πραγματική μόρφωση σήμερα και τους οδηγεί στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο αύριο

- Πώς θα σκιαγραφούσατε την πορεία του ΕΟΜΜΕΧ τα τελευταία χρόνια, που με ευθύνη των εκάστοτε κυβερνήσεων έχει μπει σε τροχιά απαξίωσης;

- Ο ΕΟΜΜΕΧ στα 22 χρόνια της ύπαρξής του ποτέ δεν έπαιξε το ρόλο για τον οποίο ιδρύθηκε και πολύ περισσότερο το ρόλο που απαιτούσε η πραγματικότητα των μικρών επιχειρήσεων της χώρας. Η αιτία βρίσκεται στην ανυπαρξία πολιτικών, κλαδικών και συνεταιριστικοποίησης, από τη μεριά των αστικών κυβερνήσεων που περισσότερο ενδιαφέρθηκαν για την άντληση ψήφων από τα μικροαστικά κόμματα, παρά για τη λύση των προβλημάτων τους. Τα τελευταία χρόνια, με την πιο έντονη επίθεση των μονοπωλίων και του μεγάλου κεφαλαίου, ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα, οι κυβερνήσεις αυτές απέβαλαν και τα τελευταία ψήγματα ψηφοθηρικής "ευαισθησίας". Κάθε σκέψη στήριξης των μικρών επιχειρήσεων απέναντι στον έτσι κι αλλιώς άνισο ανταγωνισμό με τις μεγάλες επιχειρήσεις θεωρήθηκε παράβαση των νόμων της "ελεύθερης αγοράς". Παράλληλη ήταν και η πορεία του ΕΟΜΜΕΧ. Μετεξελίχτηκε σταδιακά και, ιδιαίτερα μετά το νόμο 2414 του '96 για τη μετατροπή του σε ΑΕ, από κεντρικό όργανο εφαρμογής πολιτικών υπέρ των ΜΜΕ σε γραφείο παροχής υπηρεσιών, αντίστοιχο με τα ιδιωτικά που λειτουργούν στο χώρο. Οι αρμοδιότητές του ψαλιδίστηκαν και το πεδίο δράσης του συρρικνώθηκε.

- Με το πρόσφατο νομοσχέδιο που προβλέπει την παραπέρα συρρίκνωση των αρμοδιοτήτων του η κυβέρνηση δίνει στον ΕΟΜΜΕΧ τη χαριστική βολή. Τι σημαίνει μια τέτοια εξέλιξη για τους ΕΒΕ;

- Το νομοσχέδιο, που κατατέθηκε πρόσφατα στη Βουλή, είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου κάθε δυνατότητας εφαρμογής κεντρικής και σχεδιασμένης πολιτικής για τις ΜΜΕ και ιδιαίτερα για τις πιο μικρές απ' αυτές που είναι πολυπληθείς και αντιμετωπίζουν πιεστικά προβλήματα επιβίωσης. Ο ΕΟΜΜΕΧ περιορίζει το πεδίο δράσης του στο νομό Αττικής και τα παραρτήματά του στην υπόλοιπη Ελλάδα μετατρέπονται σε υπηρεσίες των περιφερειών. Ο βασικός του κορμός τεμαχίζεται σε αδύναμα και ασύνδετα μεταξύ τους κομμάτια που μόνο σαν γραφεία πληροφοριών μπορούν να λειτουργήσουν. Στην εισηγητική, μάλιστα, έκθεση, που αποτελεί μνημείο υποκρισίας, αναφέρονται σα βασικές αιτίες για τη διάλυση του ΕΟΜΜΕΧ το υψηλό κόστος λειτουργίας και οι καταπτώσεις των δανείων που παρείχε, τα οποία έφτασαν σήμερα τα 11 δισ. δρχ. και υποχρέωσαν το δημόσιο να κατασχέσει το σύνολο της ακίνητης περιουσίας του. Και βέβαια είναι υψηλό το κόστος μιας ανύπαρκτης πολιτικής και ήταν φυσικό να μείνουν απλήρωτα δάνεια που δόθηκαν με διαδικασίες που διευκόλυναν κάθε είδους ρουσφετολογικές συναλλαγές, χωρίς αξιολόγηση, έλεγχο και αποτελεσματικό μηχανισμό είσπραξης. Μόνο που αυτά είναι τα αποτελέσματα της πολιτικής των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ κυρίως στη δεκαετία του '80, αλλά και της ΝΔ αργότερα.

- Ποια είναι η δική σας πρόταση για το μέλλον και το ρόλο του Οργανισμού;

- Το ΚΚΕ υπερασπίζεται το δικαίωμα στη δουλιά και ένα ανθρώπινο εισόδημα των επαγγελματιών, των βιοτεχνών, των μικρεμπόρων και των αυτοαπασχολούμενων. Υποστηρίζει ότι είναι ανάγκη να θεσπιστεί μια πολιτική παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση που θα συμπεριλαμβάνει ενίσχυση των συνεταιρισμών μικρών επιχειρήσεων στην προμήθεια πρώτων υλών, την παραγωγή και τη διάθεση των προϊόντων και την εφαρμογή κλαδικών πολιτικών, κύρια σε τομείς που αυτές οι επιχειρήσεις βρίσκονται συγκεντρωμένες. Σε αυτό το τοπίο είναι απαραίτητη η ύπαρξη ενός κεντρικού οργάνου σχεδιασμού και εφαρμογών όπως ο ΕΟΜΜΕΧ. Τέτοιου είδους πολιτική έχουν ανάγκη οι ΕΒΕ σήμερα και, μέσα απ' την ανάπτυξη του συνδικαλιστικού τους κινήματος, ξεπερνώντας τις συμβιβασμένες ηγεσίες, θα υπερασπιστούν την ύπαρξη και τη λειτουργία του ΕΟΜΜΕΧ, αλλά και την ίδια την επιβίωσή τους.

Μ. Ζ.