Associated Press

Από διαδήλωση ενάντια στην ΕΕ

-- Οι ΗΠΑ δεν έκαναν, βεβαίως, μόνες τους την εισβολή στο Ιράκ αλλά με τη σύμπραξη αρκετών χωρών, ανάμεσά τους και η Πορτογαλία. Πρόσφατα, ο Πορτογάλος πρωθυπουργός μίλησε για συμμετοχή της Λισαβόνας στην προσωρινή διοίκηση και στις προσπάθειες ανασυγκρότησης στο Ιράκ. Πώς αντιδρά το Πορτογαλικό ΚΚ σ' αυτά;

-- Καταδικάσαμε αυτή την εισβολή απ' την αρχή με κατηγορηματικό τρόπο, θεωρώντας πως η συμμετοχή της Πορτογαλίας σ' αυτή την επέμβαση είναι επονείδιστη και για τη χώρα και για το λαό της. Γι' αυτό και απαιτούμε τον άμεσο τερματισμό αυτής της αντεθνικής εξωτερικής πολιτικής, όχι μόνον όσον αφορά στο Ιράκ αλλά και οπουδήποτε στον κόσμο. Τέτοιου είδους επεμβάσεις και η οιαδήποτε συμμετοχή σ' αυτές, είναι επικίνδυνες όχι μόνον για τον ιρακινό λαό αλλά και για τον πορτογαλικό λαό, όπως και για κάθε άλλο λαό της υφηλίου.

Αλ. Νούνες

-- Θεωρώ πως οι πολιτικές αυτού του είδους είναι παντού ίδιες σ' όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, στην Πορτογαλία, στην Ευρώπη κλπ. Δυστυχώς και η διάσκεψη κορυφής στη Θεσσαλονίκη επισφραγίζει τέτοιου είδους πολιτικές στρατηγικές που αντιστρατεύονται τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους στην Εκπαίδευση, στην Υγεία, στη συνταξιοδότηση. Στην Πορτογαλία, η ανεργία αυξάνεται δραματικά. Κάθε μέρα περίπου 200 με 300 εργαζόμενοι τίθενται εκτός εργασίας! Επίσης, έχουμε το πρόβλημα της συνταξιοδότησης και άλλα και πολλά ακόμη μείζονα ζητήματα. Γι' αυτό και χρειάζονται πολύ μεγάλοι αγώνες. Π.χ. είχαμε το Δεκέμβρη στη χώρα μας μία μεγάλη πανεθνική απεργία. Ομως αυτό δε σταμάτησε εκεί. Ο απεργιακός αγώνας και οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν κυρίως στον τομέα των βιομηχανιών. Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις δεν πρόκειται να σταματήσουν εδώ. Θα συνεχιστούν το επόμενο διάστημα με μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές της δεξιάς κυβέρνησης του πρωθυπουργού Μπαρόσο.

-- Διαπιστώνουμε παρόμοιες κινητοποιήσεις και αντιδράσεις των εργαζομένων σχεδόν παντού στην Ευρώπη με κοινό χαρακτηριστικό την αδιαφορία των κυβερνώντων...

-- Ναι! Αυτό είναι αλήθεια. Κυρίως γιατί οι κυβερνώσες δυνάμεις υποστηρίζονται απ' τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες, το μεγάλο κεφάλαιο γενικότερα για να εξυπηρετούν ακολούθως τα συμφέροντα του καπιταλισμού. Ομως αυτές οι πολιτικές δεν μπορούν να συνεχιστούν στο διηνεκές. Χρειαζόμαστε σαφώς μία δημοκρατική εναλλακτική λύση, δεν είναι επί του παρόντος στον ορίζοντα, κυρίως γιατί σε κοινοβουλευτικό επίπεδο οι δεξιές δυνάμεις έχουν την πλειοψηφία. Ακόμη και το σοσιαλιστικό κόμμα που επικρίνει την κυβέρνηση, στην πράξη και αυτό εξυπηρετεί τα ίδια συμφέροντα και στηρίζει τις αντεργατικές πολιτικές σε ζητήματα κλειδιά: όπως εργασιακές σχέσεις, Εκπαίδευση, συνταξιοδότηση, ιδιωτικοποιήσεις, εξωτερική πολιτική και άμυνα... Η κατάσταση προς το παρόν είναι πολύ δύσκολη. Και νομίζουμε πως η λύση απέναντι σ' όλα αυτά είναι η επικοινωνία και διασύνδεση των αγώνων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που τα αντιπαλεύονται όλα αυτά σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

-- Πρόσφατη έρευνα διενεργηθείσα από την ΕΥΡΟΣΤΑΤ έδειξε πως ο αριθμός των Πορτογάλων εφήβων που εγκαταλείπουν το σχολείο για μία θέση δουλιάς αυξάνεται. Στην Πορτογαλία, π.χ., το 2001 τα παιδιά που εγκατέλειψαν το σχολείο ήταν τουλάχιστον 47.000. Ποια πραγματικότητα αντανακλούν τέτοια γεγονότα στην Ευρώπη;

-- Η τάση αυτής της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης και των φιλελεύθερων πολιτικών που λειτουργούν ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων, είναι τάση γενικότερης οπισθοδρόμησης. Στο σημερινό καπιταλιστικό κόσμο γίνεται πλέον ολοένα και δυσκολότερο να πας στο σχολείο, να βρεις δουλιά, να έχεις δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Γιατί το σχολείο, λόγω της εμπορευματοποίησης της Εκπαίδευσης, γίνεται μία πιο ακριβή υπόθεση. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλους κοινωνικούς τομείς, με χαρακτηριστικό στοιχείο το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα σε φτωχούς και πλούσιους. Βλέπουμε λοιπόν μία επιστροφή σε ένα παρελθόν μορφωτικού, εργασιακού, κοινωνικού αποκλεισμού... Και αυτή είναι η πραγματικότητα που διαμορφώνει το μεγάλο κεφάλαιο και που δίχως άλλο θα εντείνει αντιδράσεις αλλά και θα κλιμακώσει αγώνες...

-- Πρόσφατα, το Πορτογαλικό ΚΚ εγκαινίασε μία πρωτοβουλία, γνωστή ως «Εμπρός για μία Πορτογαλία με μέλλον». Μπορείτε να μας μιλήσετε για την πολιτική και πρακτική πλευρά αυτής της κίνησης;

-- Μετά τη βελτίωση του ποσοστού μας στις τελευταίες εκλογές, επιδιώκουμε μία γενικότερα ανοδική πορεία σε όλη τη χώρα και ιδιαίτερα στην περιφέρεια, όπου και τα προβλήματα είναι πιο οξυμένα... Γι' αυτό και η κίνηση αυτή στρέφεται στις μικρές κοινωνίες της περιφέρειας, σε μία προσπάθεια «μόρφωσης» σε επίπεδο πολιτικής οργάνωσης. Τέτοιες κινήσεις, όπως η συγκεκριμένη πρωτοβουλία του Πορτογαλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, έχει ως σκοπό την κινητοποίηση των στελεχών και μελών του κόμματος σε κάθε σημείο της χώρας, σε κάθε χώρο δουλιάς, ώστε να έρθουμε σε επαφή με όσο δυνατόν περισσότερο κόσμο. Πρόκειται λοιπόν για μία πρωτοβουλία με στόχο τη συζήτηση, το διάλογο, την επικοινωνία με εκείνο το κομμάτι του λαού που δε μας γνωρίζει ακόμη καλά και που θα ήθελε να συμμετάσχει στους αγώνες μας γιατί το κόμμα μας εκφράζει καλύτερα τα συμφέροντά του.

Τώρα έχουμε σε εξέλιξη την εκστρατεία «Χιλιάδες περιοχές», που αφορά χιλιάδες χωριά, κωμοπόλεις κλπ. της χώρας μας, με σκοπό την πραγματοποίηση συναντήσεων και εκδηλώσεων με στόχο να κάνουμε πιο ισχυρούς τους δεσμούς μας με τον κόσμο και σε πρακτικό επίπεδο να αυξήσουμε τον αριθμό των νέων μελών και μελλοντικά τη δύναμή μας. Υπάρχουν αισιόδοξα μηνύματα απ' αυτή την πρωτοβουλία, αλλά πρέπει να είναι σαφές πως έχουμε μπροστά μας να διαβούμε πολύ δρόμο και να κάνουμε πολύ αγώνα για να έχουμε και καλύτερα αποτελέσματα...

Associated Press

Από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις για το Συνταξιοδοτικό

Βδομάδες μετά την ορκωμοσία αυτής της νέας/παλιάς κυβέρνησης, ο καγκελάριος κατέθεσε μια σειρά προτάσεων που προέβλεπαν «μεταρρυθμίσεις» στη δημόσια Παιδεία (ήδη έχουν επιβληθεί δίδακτρα για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα) και Υγεία, την ιδιωτικοποίηση των κρατικών ταχυδρομείων, που θα συνοδευτεί από χιλιάδες απολύσεις, αλλά και τον κατακερματισμό των εθνικών σιδηροδρόμων σε 20 διαφορετικές ιδιωτικές εταιρίες.

Η πιο κρίσιμη μεταρρύθμιση ωστόσο είχε να κάνει με το συνταξιοδοτικό σύστημα, οι προτάσεις «αναδιάρθρωσης» του οποίου χαρακτηριστικά προέβλεπαν: 1. Την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 59 χρόνια για τους άντρες και 57 για τις γυναίκες στα 65 και 60 αντίστοιχα. 2. Την αύξηση του ορίου αναγκαστικών συνεισφορών των εργαζομένων από 40 σε 45 χρόνια. 3. Την περικοπή των συντάξεων μέχρι και 30%, αφού πλέον αυτές θα υπολογίζονται με βάση το μέσο όρο του μισθού για τα τελευταία 40 έτη αντί για τα τελευταία 15 που ίσχυε...

Την ανακοίνωση αυτή του προτεινόμενου σχεδίου ακολούθησε μια περίοδος κοινωνικής αναταραχής, πρωτοφανής για τη μεταπολεμική Αυστρία. Χαρακτηριστικά, στις 6 του Μάη και στις 3 του Ιούνη πραγματοποιήθηκαν δύο γενικές απεργίες (οι πρώτες των τελευταίων 50 ετών), που σημείωσαν τεράστια επιτυχία. Ενώ στις 13 του Μάη περίπου 200.000 εργαζόμενοι διαδήλωσαν στους δρόμους της Βιέννης. Οι Αυστριακοί εργαζόμενοι έδειξαν έτσι μετά από καιρό ότι ήταν αποφασισμένοι να αγωνιστούν σκληρά για να υπερασπίσουν τα δικαιώματά τους. Και αυτή ακριβώς η αποφασιστικότητά τους έδειξε να προκαλεί προβλήματα στην κυβέρνηση, παρά την πρωτοφανή προσωπική αδιαφορία του Σιούσελ, που δήλωνε ότι δε θα λάβει υπόψη του «τις απαιτήσεις του πεζοδρομίου». Μάλιστα, μπροστά στο κύμα της λαϊκής οργής, βουλευτές του Λαϊκού Κόμματος αλλά και ο πάντα επικίνδυνος και λαϊκιστής σκιώδης ηγέτης των Ελευθέρων, Γιέργκ Χάιντερ, προέβησαν σε δηλώσεις κατά των μεταρρυθμίσεων αλλά και κατά του αυταρχισμού του Σιούσελ.

Από την πλευρά της, ωστόσο, η ηγεσία της ένωσης συνδικάτων OGB (παραδοσιακά φιλικά προσκείμενη προς το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα), έδειχνε από την αρχή πρόθυμη να «πιαστεί» από οποιονδήποτε συμβιβασμό τής πρότεινε η κυβέρνηση. Εξάλλου, οι ηγέτες της δεν ήταν αντίθετοι σε «ορισμένες μεταρρυθμίσεις», ενώ δε δίστασαν να αναστείλουν μια σειρά από κινητοποιήσεις προκειμένου να συμμετάσχουν στο «διάλογο» με την κυβέρνηση που είχε οργανώσει ο Πρόεδρος της χώρας, Τόμας Κλέστιλ. Τελικά όταν έγινε σαφές ότι η κυβέρνηση δεν είχε την παραμικρή πρόθεση να αλλάξει τις βασικές προτάσεις του νέου νομοσχεδίου και ότι οι εργαζόμενοι δε θα δέχονταν ποτέ μια ενδοτική συμφωνία, αποφάσισαν να κηρύξουν γενική απεργία για τις 3 του Ιούνη. Αλλωστε, όπως φάνηκε, ο μόνος λόγος διεξαγωγής του τελευταίου γύρου «διαπραγματεύσεων» ήταν για να καταφέρει η κυβέρνηση να ενώσει τις αστικές δυνάμεις και να πειθαρχήσει τους βουλευτές που διαθέτει.

Τελικά ο κυβερνητικός συνασπισμός Λαϊκού Κόμματος και Ελευθέρων πρόσφατα υπερψήφισε στη Βουλή (με 95 ψήφους υπέρ και 86 κατά) τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις με μόνο λίγες μετατροπές. Πλέον, σύμφωνα με τον καινούριο νόμο, σταδιακά μέχρι το 2017 το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης για τους άντρες θα φτάσει τα 65 χρόνια και για τις γυναίκες τα 60 (κανένας δε θα συνταξιοδοτείται πριν από αυτά τα όρια). Επίσης, μέχρι το 2028 θα καθιερωθεί ο υπολογισμός των συντάξεων με βάση το μισθολογικό μέσο όρο των τελευταίων 40 χρόνων. Οι επιπτώσεις για τα εργατικά εισοδήματα θα είναι πραγματικά καταστροφικές...

Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν η αυστριακή αστική τάξη δεν έδειξε τόσο απροκάλυπτα την αδιαφορία της για το μοντέλο της δήθεν «κοινωνικής συναίνεσης», στο οποίο έμεινε προσκολλημένη η ηγεσία του OGB, και τελικά με αυτή την πρωτοφανή επίδειξη αδιαφορίας επιβάλλει μια εποχή ακόμη πιο σκληρής εκμετάλλευσης των Αυστριακών εργαζομένων. Οι επιθέσεις εναντίον και άλλων εργατικών κεκτημένων μάλλον θα χαρακτηρίσουν την πολιτική ζωή της Αυστρίας τα επόμενα χρόνια.