Στο 28% φτάνει το ποσοστό των μισθωτών που εργάζονται με ευέλικτη απασχόληση εργασίας και το 13,8% οι μισθωτοί που εργάζονται με ευέλικτο ωράριο εργασίας. Τα στοιχεία αυτά δημοσιοποίησε η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία ύστερα από έρευνα που έκανε σε σύνολο 30.863 νοικοκυριών (κυρίως μισθωτοί).

Ακόμα, από έρευνα που έκανε σε 7.656 άτομα ηλικίας 15-35 ετών, τα οποία είχανε ολοκληρώσει τις σπουδές τους μετά το 1990, προκύπτει ότι το μέσο διάστημα μετάβασης στην εργασία από την ώρα που τελειώνουν την εκπαίδευση είναι για τους πτυχιούχους γενικών προγραμμάτων, 41 μήνες για τους άνδρες και 36 μήνες για τις γυναίκες. Ενώ για τους πτυχιούχους που έχουν εξειδικευτεί στον τομέα παροχής υπηρεσιών είναι 20 μήνες για τους άνδρες και 24 μήνες για τις γυναίκες.

Τα παραπάνω στοιχεία αποκαλύπτουν το μέγεθος της επίθεσης που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση και το μεγάλο κεφάλαιο προκείμενου να χτυπήσει το δικαίωμα στην πλήρη και σταθερή εργασία και να εξαπλώσει όλο και περισσότερο τις ευέλικτες μορφές εργασίας που αντιστοιχούν σε ένα φθηνό εργατικό δυναμικό χωρίς εργασιακά, ασφαλιστικά, μισθολογικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.

«Θαυμάστε τους. Ετσι εκφράζουν την αλληλεγγύη τους. Τους αγνοούμε, τους περιφρονούμε. Η λάσπη και τα ψέματα γυρίζουν στους ίδιους. Εμείς συνεχίζουμε τον αγώνα μας».

Ποιον αφορούν τα παραπάνω σχόλια; Το χτεσινό δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» για τη «Σίσσερ Πάλκο», με τίτλο «Το θράσος τους δεν έχει όρια», που οι συνδικαλιστές του ΣΥΝ στο σωματείο είχαν και πάλι το «θράσος» να το φωτοτυπήσουν και να το βάλουν στο πίνακα ανακοινώσεων με τα παραπάνω σχόλια, βάζοντας μάλιστα (άραγε, με ποιο δικαίωμα;) και τη σφραγίδα του σωματείου! Συνεχίζουν την προσπάθεια να αποπροσανατολίσουν τις 500 εργάτριες αυτοί που έφτασαν στο κλείσιμο του εργοστασίου χωρίς να ενοχλήσουν την εργοδοσία και ξέρουν καλά ότι βασικό εμπόδιο στα σχέδιά τους είναι το ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης», γι' αυτό και από την αρχή έστρεψαν τα βέλη τους εκεί και όχι στην πολυεθνική.

Οι εργάτριες όμως - είμαστε σίγουροι - θαυμάζουν τους κομμουνιστές, γιατί τους είχαν στο πλευρό τους από την πρώτη μέρα έξω από το εργοστάσιο μαζί με το «Ριζοσπάστη», τις ενημέρωναν και αποκάλυπταν τα κόλπα της πολυεθνικής και της πλειοψηφίας του σωματείου, που χρόνια τώρα τη διέκρινε ο αντικομμουνισμός. Οσον αφορά στην αλληλεγγύη, γνωρίζουν οι ίδιες οι εργάτριες της «Σίσσερ» ποιος πάλεψε γι' αυτήν. Οταν είδαν έξω από το εργοστάσιο τους 500 εργαζόμενους της Αθήνας μετά από κάλεσμα του ΠΑΜΕ. Οταν είδαν έξω από το εργοστάσιο εργάτριες του κλάδου, που συμμετείχαν στην 4ωρη στάση εργασίας που κήρυξε η Ομοσπονδία. Και ποια ήταν η αλληλεγγύη, για την οποία πάλεψαν οι συνδικαλιστές του ΣΥΝ; Μήπως τα 10 άτομα με τα χαρτόνια του «Φόρουμ» ή μήπως ο πρόεδρος του σωματείου στον «Ιππόκαμπο», που, αφού ξεπούλησε τους δικούς του εργαζόμενους, τον έβαλαν μέσα στο εργοστάσιο για να κάνει αντικομμουνισμό παρέα με τον Δ. Στρατούλη;

Για όλα τα παραπάνω, δεν μπορούν να αγνοούν και να περιφρονούν, όσο κι αν το λένε, τους κομμουνιστές. Τους «καίει» πραγματικά, που δεν μπόρεσαν να είναι μόνοι τους και να οδηγήσουν τις εργάτριες σαν πρόβατα στη σφαγή. Γιατί ξέρουν ότι το ΚΚΕ είναι στην ψυχή των εργαζομένων και τους πονάει, που ακόμα και σήμερα οι εργάτριες διαβάζουν κάθε μέρα πάνω από τις μηχανές το «Ριζοσπάστη».

Οσον αφορά στη λάσπη και τα ψέματα, ένα έχουμε να τους πούμε: «Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σχοινί». Ας πουν στις ίδιες τις εργάτριες και όχι σε εμάς ποια είναι τα ψέματα και οι λάσπες. Ας απαντήσουν στις ίδιες τις εργάτριες τι έκαναν για τις 360 απολυμένες μέσα σε δύο χρόνια. Τι έκαναν, όταν η εργοδοσία άλλαξε τις συμβάσεις, κόβοντας 400 δραχμές από την κάθε εργάτρια; Τι έκαναν, όταν απολύθηκαν οι 70 εργαζόμενοι της πλεκτικής, που μεταφέρθηκε στην Κομοτηνή; Πότε ενημέρωσαν τις εργάτριες για τις αιτίες και τους υπεύθυνους για το σημερινό κλείσιμο; Πότε τούς είπαν για τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων, πότε για την έγκριση, και από το ΣΥΝ, των επιδοτήσεων για την επέκταση στα Βαλκάνια;

Ας απαντήσουν σε όλα αυτά και ας μας πουν ποιον αγώνα συνεχίζουν και σε ποια κατεύθυνση. Μήπως τα παρακάλια, που έκαναν όλο το προηγούμενο διάστημα στα υπουργεία, όπου έτρεχαν για να επιδοτηθεί η εργοδοσία και, ταυτόχρονα, να δουλεύουν περισσότερο τον ίδιο χρόνο οι 160 εργάτριες που συμφωνούσαν να απομείνουν; Μήπως στα προγράμματα απασχολησιμότητας, που τρέχουν να πάρουν από τον ΟΑΕΔ, τα οποία οι ίδιες οι εργάτριες φωνάζουν έξω από το εργοστάσιο ότι δεν πρόκειται να τα δεχτούν για να γίνουν κομμώτριες και τροχονόμοι; Εδώ και δύο εβδομάδες, ο αγώνας τους είναι να συνεχίζουν τις διαβουλεύσεις με την εργοδοσία, όταν αυτή το είπε, όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται, ότι θα κλείσει το εργοστάσιο.

Ας απαντήσουν, επιτέλους, στις πρόσφατες συγκεκριμένες προτάσεις του ΚΚΕ για τους ανέργους που μιλάνε για:

- Επιδότηση στο 80% του βασικού μισθού, για όλη τη διάρκεια της ανεργίας.

- Υπολογισμό του χρόνου ανεργίας ως συντάξιμου χρόνου.

- Επέκταση της υπαλληλικής αποζημίωσης (Ν. 2112) για όλους.

- Συνταξιοδότηση στα 50 χρόνια για τις γυναίκες και τα 55 για τους άνδρες.

- Πάγωμα των δανείων.

- Μηνιαία κρατική επιδότηση για τις οικογένειες που σπουδάζουν παιδιά.

- Επιχορήγηση του ενοικίου.

- Διάθεση δωρεάν κρατικών βρεφονηπιακών, παιδικών σταθμών για τα παιδιά των ανέργων.

Ας μας πουν, τουλάχιστον, τι πρόταση κατέθεσε το κόμμα τους, ο ΣΥΝ. Δεν μπορούν, όμως, γιατί η πολιτική τους περιορίζεται στη διαχείριση του συστήματος που υπηρετούν. Γιατί, ακριβώς αντίθετα, οι προτάσεις του ΚΚΕ έρχονται σε ρήξη και σύγκρουση με τις πολιτικές που στέλνουν τις 500 εργάτριες στο δρόμο. Για να καλύψουν, λοιπόν, όλα αυτά, έχουν επιδοθεί σε έναν αισχρό αντικομμουνισμό. Ομως, πρέπει καλά να γνωρίζουν ότι δεν είναι μόνο το εφήμερο και το καθημερινό, στο οποίο προσπαθούν να περιορίσουν την πάλη των εργαζομένων. Είναι και η προοπτική και το μέλλον και γι' αυτό δεν μπορούν να πουν κουβέντα στους εργαζόμενους.