Motion Team

Το ΠΑΜΕ και το 2003 δηλώνει «παρόν», αλλά, όπως υπογραμμίζει στη συνέντευξή του το μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του, Γιώργος Μαυρίκος, το κύριο, το βασικό, αυτό που τελικά θα κρίνει, προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα της αναμέτρησης, είναι η οργάνωση της εργατικής τάξης στα συνδικάτα της.

«Μπροστά στη δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη, στις μεγάλες προκλήσεις που έχουμε, -τονίζει ο Γ.Μαυρίκος- εμείς απευθύνουμε έκκληση πρώτα απ' όλα στους ίδιους τους εργαζόμενους. Να γραφτούνε τώρα στα συνδικάτα τους. Να μαζικοποιήσουν τις πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων στα σωματεία τους, είναι αυτή που μπορεί να γείρει την πλάστιγγα..! Η πολιτική των μονοπωλίων, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δεν είναι ανίκητη. Φτάνει η εργατική τάξη να αντιληφθεί την ανάγκη να οργανωθεί στα συνδικάτα. Με την αποφασιστική συμμετοχή της, να ανεβάσει την ταξική πάλη, να ανατρέψει τους συσχετισμούς μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Εδώ στη «βάση», αυτές οι οργανώσεις πρέπει να αποχτήσουν νεύρο, ζωντάνια, μαχητικότητα, να λειτουργούν άμεσα και δημοκρατικά. Να βοηθούν τους εργάτες να καταλαβαίνουν ότι -πολύ περισσότερο σήμερα- δε φτάνει να παλεύουν μονάχα για το μεροκάματο και το ένσημο. Αλλά απαιτείται ο αγώνας να έχει ορίζοντα και προοπτική. Να δυναμώσουν το συντονισμό, με τη φτωχή αγροτιά, τη νεολαία, την προοδευτική διανόηση, τους επαγγελματοβιοτέχνες».

-Η Ελληνική Προεδρία ήδη έχει αναγγείλει την πολιτική της. Πώς προετοιμάζεται το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα μπροστά σε αυτό το γεγονός;

- «Η προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που το επόμενο διάστημα θα ασκήσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, θα έχει στόχο να επισπεύσει τα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα, σε βάρος του λαού και των εργαζομένων, να βαθύνει την εξάρτηση της χώρας, απέναντι στον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια και να πολλαπλασιάσει τις δυνατότητες υπερκερδών για το κεφάλαιο.

Με βάση αυτά τα δεδομένα, το ΠΑΜΕ ήδη κατέθεσε αυτές τις μέρες, προς όλα τα συνδικάτα της χώρας μας, μια συνολική πρόταση που αγκαλιάζει ολόκληρο το εξάμηνο. Η πρόταση αυτή ξεκινά, από την ανάγκη, οι εργαζόμενοι να αντισταθούν και να αντιπαλέψουν συνολικά την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της ελληνικής κυβέρνησης. Προτείνουμε ένα αγωνιστικό πρόγραμμα. Πρώτος σταθμός η 24η του Γενάρη, τη μέρα που γίνεται το Συμβούλιο υπουργών Εργασίας στο Ναύπλιο. Αυτή την ημέρα προτείνουμε να προκηρυχτεί απεργιακή κινητοποίηση πανελλαδική πανεργατική απ' όλα τα συνδικάτα.

Στις 21 Μάρτη, που γίνεται η Σύνοδος Κορυφής στις Βρυξέλλες και θα εξετάσει θέματα Κοινωνικής Ασφάλισης και εργασιακές σχέσεις, εκτιμούμε ότι και εδώ χρειάζεται απεργιακή αγωνιστική απάντηση της εργατικής τάξης. Ο επόμενος μεγάλος σταθμός είναι η Πρωτομαγιά και θα ακολουθήσει η κορύφωση αυτού του κύκλου των κινητοποιήσεων στις 20-23 Ιούνη στη Θεσσαλονίκη.

Ανεξάρτητα τι θα κάνουν οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και των άλλων οργανώσεων, εμείς θα προχωρήσουμε απεργιακά, αγωνιστικά».

- Γύρω από τις κινητοποιήσεις, με αφορμή την ελληνική προεδρία, δραστηριοποιούνται διάφορες δυνάμεις, πολλές φορές και με διαφορετικούς στόχους...

- «Πράγματι, όλα δείχνουν ότι το επόμενο εξάμηνο θα οξυνθεί η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι δύο γραμμές θα συγκρουστούν ανελέητα. Και ο λόγος γι' αυτή την εκτίμηση είναι ότι βλέπουμε και στη χώρα μας να συγκροτούνται διάφορα φόρουμ, διάφορες κινήσεις ενόψει της Θεσσαλονίκης. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, επίσης, συγκροτείται το ευρωπαϊκό κοινωνικό φόρουμ.

Ολα αυτά τα σχήματα θέλουν να εμφανίσουν ότι αποτελούν νέα κινήματα, ότι είναι νέες δυνάμεις, ότι φέρνουν νέες αντιλήψεις κλπ. Στην ουσία όλα αυτά τα σχήματα έρχονται να προβάλουν αντιλήψεις της νέας σοσιαλδημοκρατίας με τελικό σκοπό να εγκλωβίσουν εργατικές δυνάμεις, να εγκλωβίσουν τους λαϊκούς αγώνες σε αιτήματα του τύπου: «Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» ή ότι «Μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή». Χωρίς να προσδιορίζουν ποια Ευρώπη. Και εδώ διατυπώνονται δύο λογικές. Η δική μας, που λέει ότι τα κινήματα των εργαζομένων, της νεολαίας, των επαγγελματοβιοτεχνών, της αγροτιάς, πρέπει συντονισμένα να δράσουν απέναντι στις πολιτικές της ΕΕ να είναι σε σύγκρουση γενικά με την ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση, με τον ιμπεριαλισμό, με το ΝΑΤΟ και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Από την άλλη, έρχονται αυτά τα κινήματα με συνθήματα π.χ. «Οχι στον πόλεμο», χωρίς να λένε τι είναι αυτός ο πόλεμος, ποιος ο χαρακτήρας του, ποιες οι αιτίες που τον προκαλούν. Ποιοι τον κάνουν και ποιοι θα είναι οι ωφελημένοι απ' αυτόν. Επίσης, προβάλλουν το σύνθημα, «Για μια άλλη Ευρώπη». Ποια Ευρώπη όμως; Εμείς λέμε καθαρά, ότι παλεύουμε για μια Ευρώπη σοσιαλιστική. Αυτοί, για ποια Ευρώπη παλεύουν; Μήπως για μια Ευρώπη που θα ρετουσάρει τον καπιταλισμό και θα μακιγιάρει τα προβλήματά του;

Για εμάς είτε νεοσυντηρητική Ευρώπη, είτε σοσιαλδημοκρατική, είτε νεο-αριστερή Ευρώπη, είναι Ευρώπη καπιταλιστική. Και απέναντι σε αυτή την καπιταλιστική Ευρώπη βρισκόμαστε σε συνολική αντιπαράθεση και σε ευθεία ρήξη μαζί της. Σε αυτή την κατεύθυνση, έχουμε συγκροτήσει -και συμμετέχουμε σαν ΠΑΜΕ- την Κίνηση «Δράση: Θεσσαλονίκη 2003», που πραγματικά και στο περιεχόμενο και στις μορφές, εξασφαλίζει αυτό για το οποίο παλεύουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Στα πλαίσια αυτά έχουμε καλέσει και θα συμμετέχουν μαζί μας συνδικάτα και συνδικαλιστές από μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες».

Η χρονιά που έφυγε σφραγίστηκε από σημαντικά γεγονότα. Ενα μεγάλο ζήτημα ήταν οι αγώνες της εργατικής τάξης για την κοινωνική ασφάλιση απέναντι στην προσπάθεια της κυβέρνησης και του κεφαλαίου να διαλύσουν ό,τι οι εργαζόμενοι κατάκτησαν στον αιώνα που πέρασε.

Την ίδια χρονιά το ΠΑΜΕ πραγματοποίησε τη συνδιάσκεψή του, που έγινε τον Απρίλη. Ηταν σημαντική γιατί ήρθε να εξετάσει μια πορεία τριών χρόνων. Επιβεβαίωσε την αναγκαιότητα της ίδρυσης του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου και έβαλε στην ημερήσια διάταξη το στόχο της συσπείρωσης των αγωνιστικών, ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων σε συνθήκες γενικευμένης επίθεσης κατά των λαϊκών συμφερόντων από την κυβέρνηση.

Η συσπείρωση αυτή στον αγώνα για την υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης απόκτησε νέα χαρακτηριστικά. Το ΠΑΜΕ κατάφερε να αποκτήσει δεσμούς με πάρα πολλά σωματεία σε όλη την Ελλάδα. Με τον Γ. Μαυρίκο συζητήσαμε επίσης γι' αυτή την αγωνιστική πορεία τη χρονιά που πέρασε.

«Το 2002 ήταν μια πλούσια χρονιά για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και για το ΠΑΜΕ. Πλούσια από τη σκοπιά των αγώνων, των στόχων, της επεξεργασίας μιας σειράς αιτημάτων της εργατικής τάξης, αλλά ταυτόχρονα και της προώθησης με νέους τρόπους και νέες μορφές των διεκδικήσεών μας. Πρώτο πεδίο αντιπαράθεσης τη χρονιά που πέρασε ήταν το εργατικό εισόδημα, η προώθηση των οικονομικών αιτημάτων των εργαζομένων, μέσα από την υπογραφή των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

Και σε αυτό το κορυφαίο ζήτημα - σημειώνει ο συνδικαλιστής - εκφράστηκαν οι δύο γραμμές που συγκρούονται μέσα στο κίνημα. Από τη μια η ταξική αντίληψη, η γραμμή σύγκρουσης που προωθεί το ΠΑΜΕ και από την άλλη η γραμμή της υποταγής και του συμβιβασμού που υπηρετούν οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και άλλες οργανώσεις.

Από τη μια η λογική που λέει "ανάπτυξη" της καπιταλιστικής οικονομίας, "ανταγωνιστικότητα", "παραγωγικότητα" και μέσα απ' αυτή την τακτική να εξασφαλιστούν κάποια ψίχουλα για το λαϊκό εισόδημα. Στα πλαίσια αυτά προβάλλουν τη στρατηγική του "κοινωνικού διαλόγου" και της "ταξικής συνεργασίας".

Από την άλλη η αντίληψη η δική μας, που υποστηρίζει ότι τα παραπάνω δε συμβαδίζουν με τις ανάγκες των εργαζομένων. Το κίνημα πρέπει να απορρίψει τις ψευτοθεωρίες για ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα. Να διεκδικήσει πραγματικές, ουσιαστικές αυξήσεις, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των ίδιων των εργαζομένων.

Αυτή η αντιπαράθεση αποκάλυψε ότι ο ανταγωνισμός στον καπιταλισμό, ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων, για την εξασφάλιση, αγορών, κερδών και υπερκερδών, οδηγεί όλο και περισσότερο σε πιο σκληρά μέτρα σε βάρος της εργατικής τάξης. Αποδεικνύεται ότι αυτοί που ισχυρίζονται ότι με την "ανάπτυξη", από την αύξηση των κερδών και μέσα απ' αυτά, θα 'χουμε βελτίωση του εισοδήματος των εργαζομένων, ουσιαστικά εξαπατούν τους εργαζόμενους και στην πραγματικότητα επιχειρούν να διαιωνίσουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης».

Σχετικά με τον ισχυρισμό της πλειοψηφίας ότι το ΠΑΜΕ προβάλλει μαξιμαλιστικούς στόχους, ο Γ. Μαυρίκος απαντά ευθέως:

«Αυτοί που πετούν τέτοιους ισχυρισμούς, θεωρούν ρεαλιστικό τα κέρδη για τα μονοπώλια να αυξάνονται με ποσοστό 250% και η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων να περιορίζεται. Γι' αυτούς ρεαλιστικό είναι η κατώτερη σύνταξη να είναι στα 400 ευρώ. Θεωρούν ρεαλιστικό να μην ισχύει το 8ωρο και εξίσου ρεαλιστικό ο εργαζόμενος να γίνεται λάστιχο. Να είναι απασχολήσιμος, να δουλεύει τρίωρα και τετράωρα όταν δεν είναι άνεργος... Αυτός ο ρεαλισμός οδηγεί τελικά στην αποδοχή της πολιτικής της ΕΕ και του κεφαλαίου.

Αντίθετα, για μας είναι πέρα για πέρα ρεαλιστικό να πάμε ενάντια σε αυτή την πολιτική. Εμείς είμαστε με το ρεαλισμό του αγώνα. Το ρεαλισμό της διεκδίκησης. Το ρεαλισμό της ταξικής πάλης. Αποτέλεσμα αυτού του ρεαλισμού είναι η κατάκτηση του 8ωρου, η κοινωνική ασφάλιση, οι άδειες, τα επιδόματα κλπ. Και κάτι τελευταίο: Υπάρχει από τη μια πλευρά ο ρεαλισμός των σταθεροποιητικών προγραμμάτων της ΕΕ, υπάρχει όμως και ο ρεαλισμός στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση. Ο δικός μας ρεαλισμός κινείται στο αντίθετο ρεύμα από τα σταθεροποιητικά προγράμματα και παίρνει υπόψη του τις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας που κάθε ημέρα διευρύνονται».

Οι «δύο γραμμές» αναμετρήθηκαν και στην κοινωνική ασφάλιση. Γι' αυτό το ζήτημα ο συνδικαλιστής μεταξύ άλλων σχολίασε:

«Θα τολμούσα να πω ότι αυτό το ζήτημα σφράγισε τη χρονιά που πέρασε. Δε θα ήταν υπερβολή να υπογραμμίσω ότι αν δεν ήταν το ΠΑΜΕ - που έπαιξε σημαντικό ρόλο - δε θα είχαμε αυτούς τους αγώνες που είχαμε. Και ακόμα πιο χειρότερη θα ήταν η κατάσταση για την εργατική τάξη στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης. Ακόμα πιο δυνατά θα ήταν τα χτυπήματα στα δικαιώματα ασφαλισμένων και συνταξιούχων. Και τα μέτρα θα είχαν περάσει όπως αρχικά τα είχε σχεδιάσει η κυβέρνηση.

Και εδώ έχει αξία να υπενθυμίσουμε ότι το ΠΑΜΕ εδώ και δύο χρόνια ανέδειξε αυτό το ζήτημα. Οι δυνάμεις του πήραν πρωτοβουλίες, μπήκαν μπροστά, δούλεψαν σε βάθος χρόνου, επεξεργάστηκαν τις θέσεις τους και την τακτική τους, έδωσαν προοπτική στο κίνημα για την υπεράσπιση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης.

Το ΠΑΜΕ οργάνωσε όλα αυτά τα συλλαλητήρια, τις καταλήψεις των υπουργείων... Και ενώ η επιθυμία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, ήταν στα «μαλακά» να περάσει το θέμα, να βοηθήσουν δηλαδή την κυβέρνηση, άβρεχτη, να εφαρμόσει την πολιτική της, κάτω απ' αυτή τη δράση του ταξικού κινήματος, κάτω από την οξύτητα της επίθεσης της κυβέρνησης, υποχρεώθηκαν αυτές οι ηγεσίες να συρθούνε σε αγώνες.

Η επιτυχία αυτών των αγώνων δυσκόλευε αυτές τις δυνάμεις να ελιχτούν στην υποχώρηση που ήθελαν να κάνουν. Γι' αυτό είχαμε αυτόν τον κύκλο των κινητοποιήσεων. Ο αγώνας για το ασφαλιστικό σημαδεύτηκε για εμάς, για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, από την απεργία στις 3 Απρίλη. Οπου μονάχο του το ΠΑΜΕ και τα συνδικάτα, που οργάνωσαν αυτό τον μεγάλο αγώνα, προχώρησαν στη συγκεκριμένη απεργιακή κινητοποίηση. Το βήμα αυτό ήταν πρωτόγνωρο. Ηταν ποιοτικό, σημαντικό βήμα. Κόντρα σε όλους, προχωρήσαμε μόνοι μας, σε μια πετυχημένη κινητοποίηση, που νομίζω ήρθε να υπογραμμίσει την ανάγκη ενίσχυσης του ρόλου του ΠΑΜΕ. Για εμάς είναι μια πολύτιμη εμπειρία, που θα αξιοποιηθεί και στην καινούρια χρονιά».

Κλείνοντας τη συνέντευξη, σχετικά με την αποτελεσματικότητα των αγώνων, ο Γ. Μαυρίκος βάζει τη δική του οπτική: «Η αποτελεσματικότητα είναι ένα σύνθετο θέμα. Δεν μπαίνει εύκολα στην πλάστιγγα. Για μας κατ' αρχήν ισχύει πάντα ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Στα πλαίσια αυτά, πρέπει να εξετάζουμε το τι διαφυλάσσεις μέσα από τον αγώνα, τι δε χάνεις...

Δεύτερον είναι σημαντικό ότι ακριβώς μέσα στους αγώνες διαμορφώνεις μια συλλογικότητα. Απέναντι στην αντίληψη που λέει "ο καθένας μόνος και ο Θεός για όλους" εσύ προβάλλεις την αξία της συλλογικής προσπάθειας, ότι όλοι μαζί οι εργαζόμενοι μπορούν πιο αποτελεσματικά να διεκδικούν. Τρίτον: Μπορεί τη σπορά από το θέρος να τη χωρίζει ένα διάστημα, αλλά είναι παραπάνω από βέβαιο ότι αυτή η σπορά θα έρθει. Για εμάς, τέλος, αποτέλεσμα είναι και το γεγονός ότι μέσα στους μικρούς και μεγάλους αγώνες δέχεται χτύπημα η αντίληψη που ισχυρίζεται ότι "όλοι ίδιοι είναι" στο συνδικαλιστικό κίνημα. Δεν πρέπει να υποτιμάται ότι σήμερα πιο πολλοί εργαζόμενοι βλέπουν πως, παρά αυτή την επίθεση, υπάρχουν κάποιοι που συνεχίζουν να αντιστέκονται. Που απεργούν, διαδηλώνουν, καταλαμβάνουν υπουργεία, συγκρούονται, δεν υπακούουν στα κελεύσματα της "νέας τάξης". Οτι περισσότεροι εργαζόμενοι συμφωνούν πως από τις ιδέες περί "παραγωγικότητας" και "ανταγωνιστικότητας" δεν έχουν να ελπίζουν τίποτα και τελικά διαπιστώνουν πως απαιτούνται βαθύτερες αλλαγές, πιο ουσιαστικές, με ανατροπές και ρήξεις...».