Η χρονιά που έφυγε σφραγίστηκε από σημαντικά γεγονότα. Ενα μεγάλο ζήτημα ήταν οι αγώνες της εργατικής τάξης για την κοινωνική ασφάλιση απέναντι στην προσπάθεια της κυβέρνησης και του κεφαλαίου να διαλύσουν ό,τι οι εργαζόμενοι κατάκτησαν στον αιώνα που πέρασε.

Την ίδια χρονιά το ΠΑΜΕ πραγματοποίησε τη συνδιάσκεψή του, που έγινε τον Απρίλη. Ηταν σημαντική γιατί ήρθε να εξετάσει μια πορεία τριών χρόνων. Επιβεβαίωσε την αναγκαιότητα της ίδρυσης του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου και έβαλε στην ημερήσια διάταξη το στόχο της συσπείρωσης των αγωνιστικών, ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων σε συνθήκες γενικευμένης επίθεσης κατά των λαϊκών συμφερόντων από την κυβέρνηση.

Η συσπείρωση αυτή στον αγώνα για την υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης απόκτησε νέα χαρακτηριστικά. Το ΠΑΜΕ κατάφερε να αποκτήσει δεσμούς με πάρα πολλά σωματεία σε όλη την Ελλάδα. Με τον Γ. Μαυρίκο συζητήσαμε επίσης γι' αυτή την αγωνιστική πορεία τη χρονιά που πέρασε.

«Το 2002 ήταν μια πλούσια χρονιά για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και για το ΠΑΜΕ. Πλούσια από τη σκοπιά των αγώνων, των στόχων, της επεξεργασίας μιας σειράς αιτημάτων της εργατικής τάξης, αλλά ταυτόχρονα και της προώθησης με νέους τρόπους και νέες μορφές των διεκδικήσεών μας. Πρώτο πεδίο αντιπαράθεσης τη χρονιά που πέρασε ήταν το εργατικό εισόδημα, η προώθηση των οικονομικών αιτημάτων των εργαζομένων, μέσα από την υπογραφή των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

Και σε αυτό το κορυφαίο ζήτημα - σημειώνει ο συνδικαλιστής - εκφράστηκαν οι δύο γραμμές που συγκρούονται μέσα στο κίνημα. Από τη μια η ταξική αντίληψη, η γραμμή σύγκρουσης που προωθεί το ΠΑΜΕ και από την άλλη η γραμμή της υποταγής και του συμβιβασμού που υπηρετούν οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και άλλες οργανώσεις.

Από τη μια η λογική που λέει "ανάπτυξη" της καπιταλιστικής οικονομίας, "ανταγωνιστικότητα", "παραγωγικότητα" και μέσα απ' αυτή την τακτική να εξασφαλιστούν κάποια ψίχουλα για το λαϊκό εισόδημα. Στα πλαίσια αυτά προβάλλουν τη στρατηγική του "κοινωνικού διαλόγου" και της "ταξικής συνεργασίας".

Από την άλλη η αντίληψη η δική μας, που υποστηρίζει ότι τα παραπάνω δε συμβαδίζουν με τις ανάγκες των εργαζομένων. Το κίνημα πρέπει να απορρίψει τις ψευτοθεωρίες για ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα. Να διεκδικήσει πραγματικές, ουσιαστικές αυξήσεις, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των ίδιων των εργαζομένων.

Αυτή η αντιπαράθεση αποκάλυψε ότι ο ανταγωνισμός στον καπιταλισμό, ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων, για την εξασφάλιση, αγορών, κερδών και υπερκερδών, οδηγεί όλο και περισσότερο σε πιο σκληρά μέτρα σε βάρος της εργατικής τάξης. Αποδεικνύεται ότι αυτοί που ισχυρίζονται ότι με την "ανάπτυξη", από την αύξηση των κερδών και μέσα απ' αυτά, θα 'χουμε βελτίωση του εισοδήματος των εργαζομένων, ουσιαστικά εξαπατούν τους εργαζόμενους και στην πραγματικότητα επιχειρούν να διαιωνίσουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης».

Σχετικά με τον ισχυρισμό της πλειοψηφίας ότι το ΠΑΜΕ προβάλλει μαξιμαλιστικούς στόχους, ο Γ. Μαυρίκος απαντά ευθέως:

«Αυτοί που πετούν τέτοιους ισχυρισμούς, θεωρούν ρεαλιστικό τα κέρδη για τα μονοπώλια να αυξάνονται με ποσοστό 250% και η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων να περιορίζεται. Γι' αυτούς ρεαλιστικό είναι η κατώτερη σύνταξη να είναι στα 400 ευρώ. Θεωρούν ρεαλιστικό να μην ισχύει το 8ωρο και εξίσου ρεαλιστικό ο εργαζόμενος να γίνεται λάστιχο. Να είναι απασχολήσιμος, να δουλεύει τρίωρα και τετράωρα όταν δεν είναι άνεργος... Αυτός ο ρεαλισμός οδηγεί τελικά στην αποδοχή της πολιτικής της ΕΕ και του κεφαλαίου.

Αντίθετα, για μας είναι πέρα για πέρα ρεαλιστικό να πάμε ενάντια σε αυτή την πολιτική. Εμείς είμαστε με το ρεαλισμό του αγώνα. Το ρεαλισμό της διεκδίκησης. Το ρεαλισμό της ταξικής πάλης. Αποτέλεσμα αυτού του ρεαλισμού είναι η κατάκτηση του 8ωρου, η κοινωνική ασφάλιση, οι άδειες, τα επιδόματα κλπ. Και κάτι τελευταίο: Υπάρχει από τη μια πλευρά ο ρεαλισμός των σταθεροποιητικών προγραμμάτων της ΕΕ, υπάρχει όμως και ο ρεαλισμός στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση. Ο δικός μας ρεαλισμός κινείται στο αντίθετο ρεύμα από τα σταθεροποιητικά προγράμματα και παίρνει υπόψη του τις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας που κάθε ημέρα διευρύνονται».

Οι «δύο γραμμές» αναμετρήθηκαν και στην κοινωνική ασφάλιση. Γι' αυτό το ζήτημα ο συνδικαλιστής μεταξύ άλλων σχολίασε:

«Θα τολμούσα να πω ότι αυτό το ζήτημα σφράγισε τη χρονιά που πέρασε. Δε θα ήταν υπερβολή να υπογραμμίσω ότι αν δεν ήταν το ΠΑΜΕ - που έπαιξε σημαντικό ρόλο - δε θα είχαμε αυτούς τους αγώνες που είχαμε. Και ακόμα πιο χειρότερη θα ήταν η κατάσταση για την εργατική τάξη στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης. Ακόμα πιο δυνατά θα ήταν τα χτυπήματα στα δικαιώματα ασφαλισμένων και συνταξιούχων. Και τα μέτρα θα είχαν περάσει όπως αρχικά τα είχε σχεδιάσει η κυβέρνηση.

Και εδώ έχει αξία να υπενθυμίσουμε ότι το ΠΑΜΕ εδώ και δύο χρόνια ανέδειξε αυτό το ζήτημα. Οι δυνάμεις του πήραν πρωτοβουλίες, μπήκαν μπροστά, δούλεψαν σε βάθος χρόνου, επεξεργάστηκαν τις θέσεις τους και την τακτική τους, έδωσαν προοπτική στο κίνημα για την υπεράσπιση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης.

Το ΠΑΜΕ οργάνωσε όλα αυτά τα συλλαλητήρια, τις καταλήψεις των υπουργείων... Και ενώ η επιθυμία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, ήταν στα «μαλακά» να περάσει το θέμα, να βοηθήσουν δηλαδή την κυβέρνηση, άβρεχτη, να εφαρμόσει την πολιτική της, κάτω απ' αυτή τη δράση του ταξικού κινήματος, κάτω από την οξύτητα της επίθεσης της κυβέρνησης, υποχρεώθηκαν αυτές οι ηγεσίες να συρθούνε σε αγώνες.

Η επιτυχία αυτών των αγώνων δυσκόλευε αυτές τις δυνάμεις να ελιχτούν στην υποχώρηση που ήθελαν να κάνουν. Γι' αυτό είχαμε αυτόν τον κύκλο των κινητοποιήσεων. Ο αγώνας για το ασφαλιστικό σημαδεύτηκε για εμάς, για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, από την απεργία στις 3 Απρίλη. Οπου μονάχο του το ΠΑΜΕ και τα συνδικάτα, που οργάνωσαν αυτό τον μεγάλο αγώνα, προχώρησαν στη συγκεκριμένη απεργιακή κινητοποίηση. Το βήμα αυτό ήταν πρωτόγνωρο. Ηταν ποιοτικό, σημαντικό βήμα. Κόντρα σε όλους, προχωρήσαμε μόνοι μας, σε μια πετυχημένη κινητοποίηση, που νομίζω ήρθε να υπογραμμίσει την ανάγκη ενίσχυσης του ρόλου του ΠΑΜΕ. Για εμάς είναι μια πολύτιμη εμπειρία, που θα αξιοποιηθεί και στην καινούρια χρονιά».

Κλείνοντας τη συνέντευξη, σχετικά με την αποτελεσματικότητα των αγώνων, ο Γ. Μαυρίκος βάζει τη δική του οπτική: «Η αποτελεσματικότητα είναι ένα σύνθετο θέμα. Δεν μπαίνει εύκολα στην πλάστιγγα. Για μας κατ' αρχήν ισχύει πάντα ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Στα πλαίσια αυτά, πρέπει να εξετάζουμε το τι διαφυλάσσεις μέσα από τον αγώνα, τι δε χάνεις...

Δεύτερον είναι σημαντικό ότι ακριβώς μέσα στους αγώνες διαμορφώνεις μια συλλογικότητα. Απέναντι στην αντίληψη που λέει "ο καθένας μόνος και ο Θεός για όλους" εσύ προβάλλεις την αξία της συλλογικής προσπάθειας, ότι όλοι μαζί οι εργαζόμενοι μπορούν πιο αποτελεσματικά να διεκδικούν. Τρίτον: Μπορεί τη σπορά από το θέρος να τη χωρίζει ένα διάστημα, αλλά είναι παραπάνω από βέβαιο ότι αυτή η σπορά θα έρθει. Για εμάς, τέλος, αποτέλεσμα είναι και το γεγονός ότι μέσα στους μικρούς και μεγάλους αγώνες δέχεται χτύπημα η αντίληψη που ισχυρίζεται ότι "όλοι ίδιοι είναι" στο συνδικαλιστικό κίνημα. Δεν πρέπει να υποτιμάται ότι σήμερα πιο πολλοί εργαζόμενοι βλέπουν πως, παρά αυτή την επίθεση, υπάρχουν κάποιοι που συνεχίζουν να αντιστέκονται. Που απεργούν, διαδηλώνουν, καταλαμβάνουν υπουργεία, συγκρούονται, δεν υπακούουν στα κελεύσματα της "νέας τάξης". Οτι περισσότεροι εργαζόμενοι συμφωνούν πως από τις ιδέες περί "παραγωγικότητας" και "ανταγωνιστικότητας" δεν έχουν να ελπίζουν τίποτα και τελικά διαπιστώνουν πως απαιτούνται βαθύτερες αλλαγές, πιο ουσιαστικές, με ανατροπές και ρήξεις...».